In de nacht van 2 op 3 mei overleed Jozef Goris in Turnhout. Hij was priester van het bisdom Antwerpen en voormalig pastoor in Wechelderzande en Poederlee (Lille). Hij werd geboren in Gierle op 29 december 1940 en tot priester gewijd op 23 juni 1965.
De leden van het parochieteam van Wechelderzande bespraken samen met pastoor Jef vele bezinningsteksten en Bijbelteksten, zoals de Zaligsprekingen. Ze maakten een eigen versie die de betekenis van pastoor Jef verwoordt voor de parochiegemeenschap.
“Gelukkig onze parochiegemeenschap, omdat wij ons er bewust van zijn dat we niet perfect zijn. Gelukkig zijn we dat we op onze grenzen botsen, want juist daardoor ontstaat er ruimte, ruimte voor een liefdesverhaal, een verhaal van God en mensen waar prestatie niet telt, maar waar we samen zoeken naar de grond van ons bestaan. We mogen hier in onze parochie zijn wie we zijn, zoals Jef hier in Wechelderzande onder de mensen aanwezig was en ons is voorgegaan!
Gelukkig onze parochiegemeenschap omdat we onze tranen hier mogen huilen, onze pijn uitspreken en ons verdriet delen. Zo kunnen we een schuilplaats worden voor mensen van wie het leven pijn doet. Gelukkig zijn we als we verdriet erkennen, want samen met vreugde is verdriet een broodnodige gids op onze zoektocht naar de diepste Bron van Liefde, zoals Jef voor mensen een luisterend oor was, altijd troostend voor de mensen aanwezig.
Gelukkig onze parochie als we beseffen dat we breekbare en kwetsbare mensen zijn, dat we voelen hoe hard en hoe pijnlijk het leven soms kan zijn. Het zal ons verlangen naar zachtheid en tederheid versterken. Gelukkig onze geloofsgemeenschap als we beseffen dat ons geloofsverhaal heel breekbaar is en vaak barsten van macht of eigenbelang vertoont. Gelukkig zijn we wanneer we die barsten niet verstoppen, maar ze beschouwen als wegwijzers naar waar het echt over gaat: de mensen om ons heen en God zelf, zoals Jef steeds tussen en als steun voor de mensen aanwezig was!
Gelukkig onze parochiegemeenschap omdat we beseffen dat we in ons diepste binnenste dat verlangen naar rechtvaardigheid mogen ervaren. Het kan onze dorst naar eerlijkheid en oprechtheid alleen maar groter maken. Gelukkig zijn we als we beseffen dat we elkaar niet hoeven te vertrappelen, maar dat we steeds weer proberen te zoeken hoe elke mens bemind wordt, dan zijn we heilige grond voor mensen. Zoals Jef telkens weer eerlijk en oprecht aanwezig was voor iedereen.
Gelukkig onze geloofsgemeenschap omdat we in onze parochie gewoon onszelf mogen zijn. We zijn niet afhankelijk van het oordeel of verwachtingen van mensen. Gelukkig zijn we wanneer we niet voortdurend anderen willen zeggen wat ze moeten doen. We zijn een oase voor mensen als we God helpen ontdekken in wie ze al zijn en wat ze al doen. Jef was steeds inspirerend en bemoedigend aanwezig.
Gelukkig onze geloofsgemeenschap omdat we ook op zoek zijn naar vrede. We zoeken dan eerst vrede met onszelf, want het zal ons de wereld doen begrijpen zoals God die begrijpt: een tijd en ruimte om elkaar lief te hebben. Jef maakte tijd en was liefdevol aanwezig, want hij hield van de mensen.
Gelukkig onze parochiegemeenschap als we soms kampen met wanhoop en twijfel. We hoeven echt niet bang te zijn. Iets in ons blijft hopen opdat we het vertrouwen bij elkaar kunnen doen groeien. Echt leven is hopen en geloven. Jef was gelovig en hoopvol aanwezig in onze parochie, in de verenigingen, ziekenzorg en noem maar op, een mens voor de mensen, een herder als God. Hij verzette een berg van liefde voor de medemens, zijn naaste.
We zullen je missen, maar geven je een plaats in ons hart … Samen met pastoor-deken Lieven blijven we werken aan de toekomst voor onze parochie in de pastorale eenheid Zachëus, want jij, Jef, spoorde ons aan om door te gaan. Voor dit alles, Jef, voor jouw leven hier tussen en met de mensen, zeggen we dank.
Het parochieteam van Wechelderzande