Robert Matthieu werd geboren in het Kempense Minderhout op 24 mei 1922. Na zijn middelbare studies trok hij naar het Seminarie van Mechelen. Het was in het begin van de Tweede Wereldoorlog. Het was dus wel een seminarietijd met hindernissen. Toch kon hij priester gewijd worden door het gebed en de handoplegging van kardinaal Van Roey op 28 april 1946.
Na zijn wijding werd hij naar Leuven gezonden voor een universitair diploma, maar na twee jaar werd hij reeds teruggeroepen om leraar te worden in het college van Boom. Hij werd daar zelfs titularis van de retorica. Dat hij een overtuigde scout was, moge blijken uit het feit dat hij op zijn soutane altijd een scoutsteken droeg.
In 1955 werd hij onderpastoor in Boechout. Uit zijn contacten met scouts en oud-scouts groeide het initiatief om aan kinderen uit vluchtelingenkampen een kampervaring aan te bieden, en zo werd ‘Jeugd zonder Land’ geboren. Later werd dan gedacht aan verblijf in gezinnen. Dat was het begin van Euro-Children. kinderen en jongeren uit Duitsland, Oostenrijk, Noord-Ierland, en later Kroatië en de oorlogsgebieden daarrond, mochten in België een deugddoende vakantie beleven.
In 1962 kreeg kanunnik Matthieu van mgr. Daem de opdracht om een diocesaan centrum voor Caritas uit te bouwen. Vrij vlug groeide de overtuiging dat “een aanpassing van de methode noopzakelijk was om van de vroegere vormen van liefdadigheid over te schakelen naar efficiënt en moderne hulpverlening”. Hiermee heeft hij aan vele zustercongregaties een helpende hand gereikt. Vele initiatieven van rusthuizen, ziekenhuizen, voorzieningen voor bijzondere jeugdzorg en mensen met een beperking, waren in handen van verschillende zustergemeenschappen. De kanunnik was de geschikte helper om die voorzieningen uit te bouwen tot moderne en sterke vzw’s.
Het secretariaat van Caritas Antwerpen was wel verschillend van andere diocesane secretariaten. Andere diocesen kozen voor een eenvoudige overkoepeling van bestaande instellingen. Kanunnik Matthieu startte ter plaatse een centrum voor sociaal dienstbetoon, zowel voor volwassenen als voor kinderen, die later in samenwerking met anderen uitgroeiden tot vzw De Mare en vzw Jeugd-en Kinderzorg met onder meer de adoptiedienst. Het Antwerpse diocesaan secretariaat was enig in zijn soort.
In 1992 mocht hij na dertig jaar dienst zijn taak neerleggen. Maar wat hij bleef doen, was de vroegmis van de gasthuiszusters. Dat heeft hij meer dan veertig jaar gedaan.
Helemaal werkloos zijn lag niet in zijn aard. Nog vele jaren heeft hij zich ingezet voor Euro-Children. Op 88- jarige leeftijd reed hij nog met zijn autootje naar de gemeenschappen in Oostenrijk en Kroatië om te overleggen met de plaatselijke caritas-secretariaten. Hij was en bleef hun vriend: father Robert.
Vorige week werd hij getroffen door een beroerte, en op 15 september is hij zachtjes naar de hemel gegaan. In de uitvaart vierden vele buitenlandse gasten met ons mee.
DEUS CARITAS EST: GOD IS LIEFDE. Moge deze priester rusten in de Liefde, die God is.
Rik Aegten