Aan de hand van enkele herinneringen wil ik onze confrater Louis op dit moment wat dichterbij brengen.
Louis Van Lommel werd geboren in Olen op 8 december 1941 in een landbouwersgezin en als oudste van een gezin met nog twee jongere zussen.
De familieband zal voor hem een blijvende en vruchtbare ondersteuning blijven. Na de lagere school in Achter-Olen trok hij naar het college in Herentals voor zijn humaniorastudies.
Toen reeds was het duidelijk dat Louis een sportieve man was, hij was een goed voetballer en turner. Later zou hij ook nog valschermspringen.
Louis hield erg van de natuur en het werk op de boerderij deed hij graag. Zijn zussen vertellen ons dat hij een goede mollenvanger was, één schop en hij had hem.
Zijn priesterroeping heeft zeker wel vruchtbare grond gevonden bij de begeestering van zijn oom Jos Verellen, broer van zijn moeder.
Bij het eindigen van zijn humaniorastudies bood hij zich aan op het Seminarie om priester te worden. Liefst zou hij wel naar de parochie gaan maar mgr. Daem vroeg Louis om ‘klassieke filologie’ te gaan studeren aan de universiteit in Leuven.
Op 27 juni 1967 werd hij priester gewijd en werkte dan de volgende twee jaar zijn ‘licentie’ af als priesterstudent.
Daarna werd hij leraar aan het toenmalige Onze-Lieve-Vrouwcollege van Boom om er daarna gedurende een tiental jaren directeur te worden.
Louis was een bezield mens die mensen kon samenbrengen en ook samen houden. Hij was een goede opvoeder, met veel aandacht voor de concrete mens, die hij steeds met veel respect benaderde. Hij was een rustig man die rust kon doorgeven.
Hij straalde in woord en houding een diep geloof uit dat hij op een innemende, eerlijke en concrete manier kon doorgeven.
Een groot stuk van zijn engagement speelde zich toen ook af buiten de schoolmuren. Zo was hij proost van de plaatselijke KSA op het college, engageerde zich in het COV, waarbij hij zich erg goed voelde, begeleidde jaren mee een rouwverwerkingsgroep in de Rupelstreek en was er ook een gewaardeerde bezieler van Dejo, de dekenale jongerengroep. Verschillende jaren trok hij mee op voetbedevaart naar Onze-Lieve-Vrouw van Scherpenheuvel met de parochie Boom en was graag gezien in de geloofsgemeenschap van Sint-Jan in Aartselaar.
Het samen wonen met collega-priesters in Terhagen, de hulp van Malvine, met vrienden op uitstap trekken naar Sauerland, de Ardennen, Zuid-Frankrijk,
heeft er mee voor gezorgd dat hij een gelukkige priester is geweest. Ook lekker eten met een goed glaasje was hem niet vreemd.
Als inspecteur en bisschoppelijk vicaris voor het onderwijs was zijn sterke kant de mensnabije aanpak en bemoediging.
Louis ambieerde geen functies, maar omdat hij ook een loyale man van de Kerk was aanvaardde hij de taak van ‘vicaris-generaal’. En toen de bisschop Bonny hem vroeg om ook pastoor te worden van de parochie van de kathedraal aanvaardde hij dat graag. Opnieuw een kans om dichter bij de mensen te zijn.
Louis was vooral ook een familieman. Hij genoot erg van de feestjes, de wandelingen met de familie en het verblijf aan de zee. Hij ging de dopen en allerlei vieringen in de familie voor. Het waren geweldige belevenissen voor hem en voor de familie. Zijn relatie met hen en de fijne en diepgaande gesprekjes met neven en nichten zullen een blijvende invloed hebben in de familiegeschiedenis.
In september 2016 kreeg hij een harde klap te verwerken en verhuisde hij na een verblijf in het Sint-Vincentiusziekenhuis en Revarta naar het woon- en zorgcentrum Immaculata in Edegem.
En ook hier bleef hij ‘pastor’. Hij ging zo goed als mogelijk de zondagvieringen mee voor met de pastoraal werkster en was er de vriendelijke man met aandacht voor zijn medebewoners.
Hier mocht hij genieten van de vele bezoekjes van vrienden, collega’s van vroeger en ook meer recent, van zijn familie die hem zo graag bij hen hadden.
Hij was er zo dankbaar voor.
De laatste weken ging zijn gezondheidstoestand meer en meer achteruit en moest hij opgenomen worden in het UZA van Edegem.
Daar bezocht ik hem nog een tiental dagen geleden op de intensieve afdeling.
Toen de verpleegster hem wakker maakte en vertelde dat er een collega van hem was, deed hij even zijn ogen open, en al kon hij niets meer zeggen, een vriendelijk lach hem eigen maakte duidelijk dat we elkaar verstonden.
En zo is Louis stilaan van ons heengegaan met de warme nabijheid van zijn familie en geliefden, vol vertrouwen in de Heer Jezus, zoals hij geleefd heeft.
Walter De Winter