Maurice – hij vervlaamste al snel zijn naam in ‘Maurits’ – werd op 2 augustus 1938 geboren in Hove als jongste van zes kinderen. Na de gemeenteschool in Hove en de zesde Latijn in het Sint-Jan Berchmanscollege in Antwerpen trok hij naar het kleinseminarie van Hoogstraten. In 1957 trad hij in bij de witte paters in Boechout. Hij deed zijn noviciaat in Varsenare en legde op 28 juni 1963 zijn missionariseed af in Heverlee, waar hij op 29 juni 1964 priester werd gewijd. Maurits heeft een opgeruimd karakter, is vol levensvreugde en aangenaam in de gemeenschap. Hij is nooit gehaast en komt meestal te laat. Hij is verstandig maar laat zich gemakkelijk meeslepen door zijn gevoelens. Maurits is erg pastoraal gericht en preekt uitstekend. Hij is muzikaal aangelegd en begeleidt de gregoriaanse zang erg goed op het orgel. Hij heeft invloed op de jeugd, bijvoorbeeld bij de scouts van Heverlee. Hij zou, naar de mening van zijn begeleiders, een goed missieanimator zijn …
En zo geschiedde… Na zijn wijding werd Maurits in september 1964 benoemd tot missieanimator in Antwerpen. In januari 1966 werd hij benoemd in Congo, in Aru, bisdom Mahagi. Het jaar daarop is hij medepastoor in Essebi, daarna in Ariwara om in 1969 terug te keren als pastoor terug naar Essebi. In 1971 komt hij op vakantie in eigen land en studeert in 1972 missiologie en antropologie aan de Universiteit van Leuven.
Vervolgens wordt hij naar West-Volta gezonden. Begin september 1974 leert hij het ruim verspreide Bambara (elders Dioula genoemd) in Falaje in Mali en trekt dan naar Bama in het bisdom Bobo-Dioulasso in Burkina Faso. In die parochie worden vier talen gesproken. In 1978 komt hij op verlof en volgt de sessie-retraite in Jeruzalem. In december 1982 wordt hij pastoor van Bama. Zijn parochie telt 58 dorpen of groepen. Maurits heeft heel wat bouwprojecten en weet daarvoor de nodige financiële middelen te bekomen. Maar de Belgische provincie roept hem terug voor de missieanimatie.
Begin januari 1985 begint hij zijn werk in Varsenare ‘Blauwe Torre’. In mei 1985 wordt Maurits lid van het Nationaal Centrum voor Roepingen. Maurits organiseerde ook inlevingsreizen voor jongeren naar Burkina en Mali. Hij is actieve medeorganisator van de RMI (Route Missionnaire Internationale). Begin mei 1988 neemt Maurits zijn intrek in de gemeenschap van de witte paters in Leuven en zet van daaruit zijn animatiewerk in het Antwerpse voort, onder andere met de MJW (Missionaire Jongerenwerking).
Hoewel hij zich “zo bijzonder goed voelde” in het apostolaat in België, vertrekt hij opnieuw. Op 28 november 1991 begint hij als medepastoor in Konadougou (bisdom Bobo-Dioulasso). In december 1992 heeft hij een ongeluk met de moto, breekt zijn arm die slecht herstelt en moet dringend naar België. In Konadougou is Maurits speciaal belast met de catechese. Hij zet zich in om zaaltjes te bouwen voor de aalmoezeniersdienst, waar leerlingen kunnen komen studeren en lectuur vinden. Hij zet een actie op voor het verzamelen van Franstalige boeken. Zijn aanpassing aan Burkina Faso is deze keer nochtans moeilijk …
In mei 1996 komt hij terug naar België voor een sabbatjaar (Lumen Vitae), waarna hij zich in het bisdom Antwerpen engageert. In oktober 1996 wordt hij pastoor in Kalmthout-Centrum. Op 1 juli 2000 trekt hij terug naar Burkina en wordt medepastoor in Dori in het bisdom Fada N’Gourmi. In november wordt hij er pastoor. Maurits lijdt aan diabetes en heeft hartproblemen, maar blijft doorwerken en kan geen dienst weigeren. De warmte in Dori wordt hem te veel. In september 2003 keert hij terug naar Konadougou. Na eerst nog vier polyvalente zalen te hebben afgewerkt, komt hij in juni 2005 terug naar België en wordt pastoor in Merksem. Het jaar daarop volgt hij de sessie voor confraters van 60+ te Rome. Hij krijgt in Merksem meerdere keren het bezoek van de nieuwe bisschop van Banfora, die hem uitnodigt om een parochie te komen stichten in Subaga, met onder andere een deel van Konadougou. Maurits aanvaardt natuurlijk. Hij vindt de fondsen die nodig zijn en bouwt de nieuwe parochie. In juni 2011 moet hij wel om gezondheidsreden gerepatrieerd worden, maar hij vertrekt nog een laatste maal terug om vanuit Banfora zijn werk af te maken, met onder andere een secondaire school voor meisjes.
In juni 2015 komt Maurits definitief naar België terug en wordt hij aalmoezenier in het woon-zorgcentrum Sint-Jozef bij de Zusterkens der Armen op ’t Kiel (Antwerpen). Hij is een joviale, goedlachse en diepgelovige aalmoezenier, graag gezien door de bewoners. Hij blijft ook buitenshuis veel contacten onderhouden. Eind 2018 heeft Maurits een beroerte en wordt hij noodgedwongen zelf patiënt. In juni 2019 vervoegt hij onze confraters van het WZC Avondrust. Zijn dementie is dan al ver gevorderd. Op 17 oktober is hij zachtjes overleden.
Op de vraag van het magazine Tertio (2 oktober 2013) waar hij het gelukkigst was, in Afrika of in Vlaanderen, antwoordde hij: “Het gelukkigst ben je in je hart. De figuur van Jezus is de rode draad in mijn leven en je aan Jezus hechten kun je overal. Ik houd van het woord ‘enthousiasme’: door God bewogen.”
Jef Vleugels