Marie Jeanne Linthaut † 17/06/2023
Op zaterdag 17 juni overleed Marie Jeanne Linthaut in het Onze-Lieve-Vrouwziekenhuis van onze stad, nadat ze er enkele dagen eerder was opgenomen met een heupbreuk. Heel waar-schijnlijk is die noodzakelijke ingreep met zoveel krachten gaan lopen dat voor haar de dood onvermijdelijk werd. Sinds Marie Jeanne begin vorig jaar, na het plotse overlijden van haar echtgenoot en mantelzorger Jan Vermeir, weduwe was geworden, was er reeds een aanzienlijk stuk levenslust in het hart van deze vrouw verdwenen, hoe innig ze ook werd omringd door haar drie kinderen en hun gezin en na de dood van haar man opvang genoot in het woon- en zorgcentrum ‘De hopperank’ te Erembodegem. Het grootste deel van haar leven bracht Marie Jeanne aan de Koeistraat nr. 5 door. Helemaal in het begin van diezelfde doodlopende straat, meer bepaald op de hoek met de Beekstraat, baatte ze immers jaren terug nog een zestal jaren café ‘Borrepitjen’ uit, naar wie de voormalige Driesstraat bij de herschikking van de Aalsterse straten dan ook werd genoemd en voordien had ze ook nog bij een kousenfabricant in onze stad gewerkt. Meer dan een halve eeuw lang trokken Jan en Marie Jeanne – uiteraard vergezeld door hun kinderen en kleinkinderen – in juli en augustus naar Koksijde, een prestatie waarvoor ze door de badplaats met helihaven ook ooit werden gelauwerd en geroemd. Urbain, Patrick en Johans, Inge, Tom en Koen bewaren bijgevolg heel mooie herinneringen aan die onbekommerde vakantiedagen aan zee. Het was daar dat Jan ooit bij de dageraad enkele aangespoelde walvissen aantrof. Het leverde hem een foto op de frontpagina van onze nationale pers en zo waar ook enkele televisieintervieuws op. Al beseffen haar drie zonen én hun wederhelften Christel, Gina en Carina en de drie kleinkinderen dat hun oma er innig naar verlangde om bij hun vader en grootvader te zijn, toch doet het uiteraard pijn om afscheid te moeten nemen van iemand die er in hun leven altijd is geweest. Sommigen van hen vertoefden bovendien in het buitenland toen Marie Jeanne uit dit leven verdween. We bieden hen dan ook ons christelijke medeleven en verrijzenisgeloof aan bij dit afscheid van hun moeder en grootmoeder die op 13 mei 85 jaar oud was geworden. We vierden anderhalf jaar nadat we dat op 22 januari 2022 in onze Sint-Jan Evangelistkerk voor haar echtgenoot hadden gedaan voor Marie Jeanne de uitvaartliturgie, vorige zaterdag op het hoogfeest van de geboorte van Johannes de Doper, de directe voorloper van Jezus. Moge deze vrouw die de allerlaatste is in een rij van ongeveer duizend mensen die pastoor Peter de afgelopen dertien jaren naar hun laatste rustplaats heeft begeleid nu voor alle komende tijden delen in de grote zomer van Gods eeuwige leven en moge precies dat geloof een bron van troost en sterkte zijn voor hen die haar zullen missen, hoezeer ze ook was verzwakt tijdens die laatste periode van haar leven. Onder een aangename zon brachten we zaterdag tegen het middaguur het stoffelijke overschot van Marie Jeanne naar de centrale begraafplaats van onze stad waar ze nu haar laatste rustplaats heeft. Laten we te midden van de einde schooljaardrukte deze vrouw en haar nakomelingen gelovig aanbevelen bij de Heer.
Pierre Eeman † 18/06/2023
We bieden Bruno Eeman, gewezen lid van de kerkraad van Sint-Paulus en Onze-Lieve-Vrouw ter Rozen en ondertussen lid van de centrale kerkraad van onze stad én van de kerkraad van Onze-Lieve-Vrouw Bijstand van harte ons christelijke medeleven aan bij het heengaan van hun vader Pierre in de avond van zondag 18 juni en dat op 95-jarige leeftijd. Pierre, sinds 1988 reeds weduwnaar van Bernadette De Clippele en vader van Dominique, Alain (jammer genoeg een jaar eerder dan zijn moeder overleden), Didier en Bruno begon ooit een filiaal van het toenmalige Gemeentekrediet aan de Stationsstraat en leefde met zijn gezin zes maanden in het stadscentrum en de andere helft van het jaar aan de Oscar Debunnestraat. Net als zijn zus Cécile – met wie hij de laatste jaren onafscheidelijk was en die rond deze tijd in 2020 overleed – ging Pierre uit dit leven heen in het woon- en zorgcentrum Ten Rozen aan de Rozendreef. Samen met zijn zonen, geliefde schoondochters en kleinkinderen delen we in hun dankbaarheid om wie hun gulle en vriendelijke ‘bonpapa’ voor hen is geweest en in hun hart ook steeds zal blijven en bidden we om Gods ontferming en eeuwige trouw voor deze man die als 16-jarige aan een hartkwaal leed en van wie de behandelende arts toen zei dat hij nooit zijn 30ste verjaardag zou vieren… Er werd van Pierre met verrijzenishoop afscheid genomen in de Sint-Martinuskerk van onze stad, vorige week vrijdag 23 juni. Moge Pierre nu even gul als hij zelf voor zijn nakomelingen is geweest delen in Gods geborgenheid en vrede.
Emilienne Rogiers † 9/06/2023
Vorige week donderdag, daags voor het hoogfeest van Jezus’ heilig Hart verzamelden we in onze kerk van Mijlbeek om er de uitvaarliturgie te vieren voor de 94-jarige Emilienne Rogiers uit de Klaterbaan nr. 66. Ja, Emilienne was op 23 februari van dit jaar 94 jaar oud geworden en op twee à drie jaren en het anderhalve jaar dat ze in het woon- en zorgcentrum ‘Denderrust’ verbleef na, heeft ze heel haar uitgebreide leven in het rijhuis aan de verbindingsstraat tussen Bergekouter en Nederveldstraat doorgebracht en geleefd. Daar groeide ze op met haar zes jaar oudere broer Emiel die als eerste de Ronde van Nederland won. Haar huwelijk met Marcel Blanckaert, werkzaam als horlogemaker, was een voltreffer want haar enige dochter Danielle zegt heel openlijk dat ze door haar vader heel erg werd verwend. Emilienne rekende dan ook als geen ander op de aanwezigheid, de raad en steun van haar wederhelft. Toen die zes jaar terug overleed, stond de klok dan ook behoorlijk stil. Gelukkig woonde haar dochter naast haar zodat Emilienne in haar nieuwe levensfase kon rekenen op de steun en aanwezigheid van haar dochter en schoonzoon Etienne. Zij dragen de herinnering met zich mee van een fysieke sterke vrouw die hard heeft gewerkt en er ook was voor haar hulpbehoevende verwanten wanneer die steun en onderdak nodig hadden. Zo konden enkele van haar neefjes en nichtjes wanneer haar broer naar Appelterre verhuisde in de week bij Emilienne en Marcel blijven logeren zodat ze in Aalst naar school konden bijven gaan. Mooi toch? Daarnaast was deze vrouw blijkbaar ook heel hard op orde en netheid gesteld, iets wat haar man dan weer niet zo nauw aan het hart lag… en uiteraard wel eens voor wat echtelijk gekikkel kon zorgen. Uitgerekend op haar 92ste verjaardag kwam Emilienne in haar woning ten val. Na de heupbreuk was ze aan revalidatie toe en nadien ging ze op kortverblijf naar Herdersem waar ze na enige tijd besloot dat ze er wou blijven. Ze genoot er een prima verzorging en sloot er definitief haar ogen daags na Sacramentsdag, op vrijdag 9 juni. We bieden haar dochter Danielle en echtgenoot Etienne, haar enige kleinzoon Jonas en wederhelft Heike en achterkleinkinderen Mon en Miene ons christelijke medeleven aan. De achterkleinkinderen gaven hun meme trouwens schelpjes mee die ze de zondag voor haar uitvaart aan onze Belgische kust hadden verzameld om haar te vergezellen op haar laatste reis. Het lichaam van Emilienne werd zes jaar na het overlijden van haar man bijgezet in de familiegrafkelder op de begraafplaats van Erembodegem waarin ook haar schoonouders al heel wat jaren rusten. Moge Emilienne voor alle komende tijden delen in Gods eeuwige vrede.
Ivette De Maeyer † 7/06/2023
Twee jaren en negen maanden nadat haar man André Mortier op kermiszondag Herdersem plots en onverwacht overleed, ging ook Ivette De Maeyer uit dit leven heen. De man die jaren instond voor de boekhouding van de parochiale werken van Herdersem en op zondag trouw aan de eucharistieviering in zijn parochiekerk deelnam werd net geen 85 jaar oud terwijl zijn vrouw op 13 februari toch haar 90ste verjaardag mocht vieren. Iets wat de kinderen na de dood van hun vader eigenlijk nooit hadden verwacht…. Maar Ivette, geboren en getogen te Buggenhout, herpakte zich als weduwe behoorlijk goed en bleef nog enkele jaren in het huis op de hoek van Herdersem-Dorp en het Hardingplein wonen. Tot zich een opname in een verzorgingsinstelling opdrong en dat woon- en zorgcentrum ‘Herfstdroom’ te Buggenhout werd, het dorp waar haar enige dochter Ann woont. Eens Ivette op ‘tram 9’ zat, ging haar gezondheid toch achteruit zodat ze op woensdag 7 juni overleed. We wensen haar kinderen Luc, Anne, Hans en Guy, schoonkinderen Muriel, Gentil, Els en Nele en de negen kleinkinderen alvast veel sterkte toe bij het afscheid van iemand die er in hun leven altijd is geweest: hun moeder en grootmoeder die na de uitvaartliturgie in onze kerk van Herdersem haar laatste rustplaat in Buggenhout kreeg, hoe kon het ook anders? Op het hoogfeest van Jezus’ heilig Hart, vorige week 16 juni, ging onze diaken Louis Bruyland voor in de afscheidsviering die door heel wat gewezen dorpsgenoten, vrienden en bekenden van de kinderen werd bijgewoond. Moge Ivette die ook al was ze ondertussen een tweetal jaren uit Herdersem verdwenen zeker nog niet was vergeten nu voor altijd een plaats hebben in Jezus’ Heilig Hart en Gods eeuwige leven.
Mia Gordyn † 8/06/2023
Met Maria ‘Mia’ Gordyn droegen we binnen onze Sint-Gudulaparochie sinds Allerzielen vorig jaar de jongste medemens ten grave. Heel veel connectie met onze stad had deze 61-jarige moeder en grootmoeder niet ook al was ze ooit op 4 mei 1962 in onze Denderstad geboren. Zij groeide immers, samen met haar vier jongere broers en zussen, op in het naburige Schoonaarde en bracht een deel van haar leven in Beveren en later in Sint-Niklaas door. Maar omdat haar oudste zus Godelieve in onze stad woont en de laatste rustplaats van haar zus zo dicht mogelijk bij haar had, werd er geopteerd om in onze stad van haar afscheid te nemen en haar ook in Aalst te rusten te leggen. Dat afscheid gebeurde vorige zaterdag om 11.45 uur in onze kerk aan de Botermelkstraat. Nadien vergezelden we deze vrouw die graag sport op televisie bekeek en van breien hield naar haar laatste rustplaats op de grootste begraafplaats die onze stad rijk is. Moge Mia, wier ouders ook amper 51 en 49 jaar oud werden, nu delen in Jezus’ verrijzeniskracht en moge dat vertrouwen allen die ze achterlaat – zeker haar zus Lieve die de voorbije jaren een sterke band met haar had opgebouwd – troost en kracht bieden. Laten we in deze laatste junidagen voor Mia en haar nabestaanden bidden.
Maria Podevyn † 16/05/2023
In de zonnige ochtend van dinsdag 16 mei overleed in het woon- en zorgcentrum Ter Sig te Wieze – één minuut voor 8 uur ’s morgens en in het bijzijn van haar enige kleindochter Ann – de 102-jarige Maria Podevyn die tot voor enkele jaren aan de Doolhofstraat nr. 5 woonde. Maria – door haar achterkleinkinderen en verwanten doorheen de jaren ook wel ‘Meme Mia’ genoemd – werd maar liefst 102 jaar oud. Deze speciale vrouw stak het de voorbije decennia nooit onder stoelen of banken dat ze doodgraag honderd zou worden. Maria huwde met August Verpeten en samen kregen ze één zoon Roland die jammer genoeg in 1986, amper 36 jaar oud, uit het leven stapte. Deze vrouw was dus wel een uitzonderlijk lang leven beschoren maar dat betekende helemaal niet dat lijden, zorgen en onmacht haar bespaard bleven. Gelukkig beschikte het echtpaar over een stacaravan in Bredene en daar haalde Maria te midden van de zeelucht vaak haar hartje op. In Oilsjt was ze zelden van straat want tot haar 86ste reed ze nog gezwind met de fiets rond, vaak boodschappen doende voor buren en bekenden. Ze zorgde ook jaren voor het huishouden van de ‘”Vanderheydekens’ uit de winkel met schoolgerief op de hoek van de Moorselbaan en de Doolhofstraat en de dokter die in het woon- en zorgcentrum officieel haar dood kwam vaststellen, Dr. Dries Rowies, stond in zijn kindertijd – samen met zijn twee broers – vaak onder haar toezicht. In onze literatuur lijkt het er vaak op dat de ‘deugenieten’ altijd van het mannelijke geslacht zijn (denk maar aan De Witte, Tijl Uilenspiegel of Van de Vos Reynaerde) en meisjes of vrouwen haast nooit fratsen uithalen met mensen maar Maria was nu gewoon het levende bewijs van het tegendeel: ze deinsde er dan ook niet voor terug om mensen die onder haar balkon op het trottoir liepen te doen schrikken door boven hun hoofd een ballon te laten knallen of een namaak uitwerpsel of haar stoep te leggen… En zo vergingen de jaren waarin Maria overgrootmoeder en overovergrootmoeder werd en telkens mocht deelnemen aan doopvieringen, communie- of trouwfeestjes. Alsof sterven niet in haar woordenboek stond…
Enkele jaren terug ruilde Maria haar huis aan de Doolhofstraat, waar ze in feite – beschaamd over zichzelf als ze ergens was – liever niet te veel volk binnenliet voor een serviceflat te Herdersem. Toen ze daar in december vorig jaar ten val kwam, betekende dat – achteraf beschouwd – stilaan maar zeker het einde van een uitzonderlijk lang leven. Ze verzwakte in de daar op volgende maanden en ging zachtjes als een dovend kaarsje uit dit leven heen. We deden haar vorige zaterdag, bij de aanvang van het verlengde Pinksterweekend onder een aangenaam zonnetje biddend uitgeleide, delend in de herinneringen van haar gewezen schoondochter Anny, kleindochter Ann en wederhelft Geert en haar vier kleinkinderen Tinneke, Kenneth, Brecht en Merel en in het gezelschap van hun partner en kindjes. ‘Dit is mijn eerste begrafenis,’ zei de zevenjarige Jules tegen pastoor Peter toen hij hem in de kerk ontmoette. In de grafkelder waarvan Ann enkele dagen voordien de zerk nog een poetsbeurt had gegeven, werd het stoffelijke overschot van deze eeuwelinge na al die jaren verenigd met dat van haar echtgenoot en hun zoon. Moge Maria die aan den lijve heeft ondervonden wat een eeuw is nu ten volle delen in de eeuwige paasvrede van de Heer in wie ze ook heeft geloofd want zolang haar gezondheid dat toeliet nam ze iedere zondag in onze kerk van Mijlbeek aan de eucharistieviering deel. We bieden haar nabestaanden van harte ons biddend medeleven aan en wensen hen onze gelovige troost toe.
Op zaterdag 13 mei, enkele uren voor dat in onze Sint-Jan Evangelistkerk een 16-tal kindjes van hun eerste communie deden, had de uitvaartplechtigheid voor Pierre Arts plaats. Deze man kwam op 21 augustus 1932 in onze stad ter wereld en groeide samen met zijn broer Alfons op als zoon van een groetenkweker. Omdat vader ernstig ziek werd, verliet hij reeds op 14-jarige leeftijd de schoolbanken maar zou niettemin een leven lang zijn leergierigheid weten te bewaren.
Na verloop van tijd kwam het gewicht van het bedrijf steeds meer en meer op de schouders van de beide broers te liggen tot kort na het huwelijk van Pierre – maar toen was hij reeds 30 jaar oud – hun beroepsbezigheden toch uit elkaar gingen en Pierre samen met zijn vrouw Marie-José een bloemenzaak startten in de serres van Liénart aan de Brusselse steenweg. José en Pierre stortten zich als zelfstandigen helemaal op hun droom en na verloop van tijd werd hun enthousiasme en werklust dan ook beloond. Maar er kwamen ook kinderen: een zoon Ivo en een vijftal jaren later een dochter, Ellen genaamd. Leven en bewegen tussen al dat groen en vooral ook de Latijnse benaming van bloemen en planten beheersen: dat was Pierres droom en lang leven. Daarnaast zocht hij ook naar vernieuwing en lanceerde planten in lavastenen, luchtplanten, waterplantjes en zelfs koralen. Had deze man echt groene vingers dan leefde hij zich ook uit op sportief vlak: liep nog op zijn veertigste een marathon en hield enorm van tennissen. Pierre en Marie-José worden omschreven als ‘lieve mensen’ die bovendien – en dat beamen hun beide kinderen zeker – elkaar ook bijzonder goed aanvulden. Met de picknick er op uit trekken, samen gaan fietsen in Zeeland: ze hielden er enorm van. Tot in zijn laatste levensweken was Pierre bezig met de Spaanse, Italiaanse, Franse en Engelse taal die hij – ook al was hij dus maar tot zijn 14de naar school geweest – zichzelf eigen maakte en vrienden en kennissen die zijn tuin kwamen bezoeken en bezichtigen gingen steeds met een deel van zijn oogst naar huis. Toen zijn vrouw iets meer dan twee jaar terug overleed, brak voor Pierre uiteraard een totaal nieuwe levensfase aan, zonder de vrouw die hem zo nadrukkelijk in het leven had verwend. Na een jaar verliet hij hun vertrouwde woning aan de Affligemdreef en vond een onderkomen in het woon- en zorgcentrum ‘Het Prieelshof’ te Oordegem waar hij op 5 mei overleed, 90 jaar oud. We bieden zijn zoon Ivo en dochter Ellen, schoondochter Ednalva en schoonzoon Ignace, kleinkinderen Ben, Sam, Mattias en Emma onze biddende verbondenheid in hun rouw aan en hopen dat Pierre ondertussen ten volle genieten van Gods hemelse liefde en Jezus’ verrijzeniskracht.
Zuster Regina † 8/05/2023
In de nacht van maandag 8 mei – de dag waarop wij in ons land het einde van de Tweede Wereldoorlog gedenken – kwam er in alle stilte, geheel in de lijn trouwens zoals ze heeft geleefd, een einde aan de levensreis van zuster Regina van de Zwarte Zusters van de heilige Augustinus, de grondleggers van ons Onze-Lieve-Vrouwziekenhuis. Zuster Regina geboren als Joanna Muylaert en onderdeel van een tweeling, kwam op 22 februari 1935 in het naburige Essene, eventjes over de provinciegrens met Brabant, ter wereld als dochter van de plaatselijke mandenvlechter Martinus terwijl haar moeder de familienaam De Bisschop droeg. Ze studeerde aan de verpleegsterschool en leerde langs die weg de religieuze gemeenschap kennen. Veel en lang zou ze echter in onze carnavalsstad niet blijven: het ziekenhuis van Geraardsbergen, waar de Aalsterse congregatie tot in 2003 ‘een huis’ had, werd haar nieuwe thuis. Zuster Katharina die eveneens jaren in de Oudenbergstad heeft gewoond en gewerkt, getuigt met grote stelligheid: ‘Waar men in het ziekenhuis een nieuwe dienst in het leven riep, werd er steevast op de inzet en kennis van haar gerekend. Zij heeft ontzettend veel voor mensen gedaan. Ze dierf haar familie die op bezoek kwam laten wachten om eerst en vooral een eenzame patiënt of bewoner te gaan opzoeken.’ In 2003 zakte zuster Regina met zuster Katharina en onder andere ook zuster Maria zaliger gedachtenis naar het ‘moederhuis’ aan de Keienberg af. Zuster Regina gaf een beheerste indruk en was zeker geen groot- of veelprater, maar hield van netheid en spiegelde zich wanneer ze ook maar die kans had. Maar ze heeft zich zonder twijfel, in alle eenvoud en nederigheid, gespiegeld aan Jezus, haar Heer. Mocht ze nu opgenomen zijn in Gods hemelse vrede en voor alle komende tijden genieten van Zijn heerlijke geborgenheid. We bieden haar broer Willy – de enige van haar drie broers die nu nog in leven is –, haar schoonzussen Christine, Lucie en Simonne, samen met de nichtjes en neefjes én de zeven nog resterende zusters in het woon- en zorgcentrum ‘Avondzon’ te Erpe, alvast ons oprecht medeleven aan. Na de uitvaartliturgie op de feestdag van de heilige Servatius, de eerste historisch verifieerbare bisschop van Maastricht en de Nederlanden, werd zuster Regina ter aarde besteld op de begraafplaats van Lede waar de zustercongregatie – omdat die daar ooit ook het klooster Ronkenbrug bezat – over een ruime concessie beschikt. Laten we zuster Regina meedragen in ons gebed op weg naar Pinksteren.
Jonny De Ridder † 19/04/2023
‘Wees waakzaam want gij weet niet wanneer het ogenblik daar is en de heer des huizes komt,’ weerklonk het vorige zaterdagochtend in onze Sint-Paulus en Onze-Lieve-Vrouw ter Rozenkerk toen de uitvaartliturgie voor Jonny De Ridder uit het Graanveld werd gevierd. Het nieuws dat deze brandweervrijwilliger in de vooravond van zaterdag 15 april in zijn woning overleed, verspreidde zich inderdaad als een lopend vuurtje, en werd vol ongeloof aanhoord. Ook al hadden parochianen deze man diezelfde zaterdag van de paasweek, op het ogenblik dat in onze kerk de musical ‘De barmhartige Vader’ werd opgevoerd, nog op de parking gezien of ermee gesproken en uit zijn eigen mond vernomen dat hij zich helemaal niet goed voelde... Jonny, samen met zijn twee broers Denis en Luc in Erembodegem als kinderen van kiekenpoeliers opgegroeid, zou volgende week zaterdag 6 mei 79 jaar oud zijn geworden. De coronaperikelen en de mentale achteruitgang van zijn echtgenote Lieve De Rauw waarmee hij ondertussen meer dan een halve eeuw lief en leed deelde, hadden ons wellicht ergens wat blind gemaakt voor zijn eigen noden en medische evolutie. Kortom: Jonny zal er slechter aan toe geweest zijn dan wij dachten en zal zijn dood niet zo onverwacht maar de afgelopen maanden eerder als een sluipend gif zijn lichaam komen betreden. Want dat was de droefenis die hij blijkbaar in zich de voorbije tijd meedroeg: te moeten ervaren dat hij nog van alles wou doen, maar zijn lichaam daartoe niet langer de noodzakelijke medewerking verleende. En Jonny heeft wat gedaan de voorbije 78 jaren. Al verdiende hij zijn spreekwoordelijke boterham in een Brusselse slagerij, in hart en nieren was deze man op en top een brandweerman. Ook bij hem werd zijn hobby eigenlijk zijn leven. Na zijn onverwacht overlijden vonden zijn kinderen in zijn portefeuille een krantenartikeltje met daarop een foto een kind op zijn schouders draagt, doorheen het overstromingswater. Bovendien was hij in Aalst de man met de meeste wespenverdeldingsinterventies achter zijn naam. Jonny maakte in de jaren tachtig ook van heel nabij de bouw van onze kerk aan de Botermelkstraat mee en zou eind dit jaar maar liefst 40 jaren deel uitmaken van de parochiale VZW die de zalen onder de kerk beheert en uitbaat. Tot voor kort moest je immers bij hem terecht om een zaal te boeken, maar toen het meer en meer wenselijk werd dat dit digitaal gebeurde, moest hij noodgedwongen die trein loslaten. Iets wat hem moeilijk lag. Daarnaast was deze vader van Joris, Frank en Liesbeth ook jaren bestuurslid van de Gezinsbond, vertegenwoordigde hij maar al te graag de Sint of de Kerstman en uit de tijd van de VTM-parades onderhield hij nog steeds contact met Sam Goris. En hij was ook jaren voorzitter en penningmeester van de Paulusvrienden, de groep senioren die op dinsdag petanque speelt op de parking aan onze Sint-Pauluszaal. En wie van ons heeft geen herinneringen aan Jonny als de man achter het mosselfornuis bij de Paulusfeesten rondom halfoogst? Kortom, na Josephine De Cock begin maart verdween vorige zaterdag alweer een vertrouwde figuur uit de kerkplek van de Arendwijk. Mar Jonny was natuurlijk ook vader en grootvader. Bij de aanvang en het op het einde van de uitvaart getuigden zijn kleinkinderen hoe ‘Jonny kiek’ of ‘nonkel Jonny’ voor hen vooral ‘pepe Jonny’ was, de man die onverdroten meeleefde met hun wel en wee op school of in de sportclub. En vaak was hij voor hen ook chauffeur van dienst. Uiteraard zal zijn echtgenote, tot voor kort verdienstelijk op onze parochie als lector of al ophanger van de letters achter het altaar, deze man het meest missen. We wensen haar dan ook heel veel gelovige hoop en sterkte toe nu zij vorige dinsdag plots haar verjaardag zonder de tastbare nabijheid van Jonny moest doormaken, terwijl ook de kinderen en schoonkinderen, kleinkinderen en zijn jongere broer Luc deze dagen deel uitmaken van ons gebed. Meester Koen die jaren op de logistieke steun van Jonny kon rekenen in voorbereiding op de eerste communie omdat hij de kerkdeuren openmaakte, liet aan pastoor Peter weten dat hij dankbaar was om alle hulp die jaren heeft ondervonden. Laten ook wij God danken om de steun en de aanwezigheid van Jonny binnen wat ooit de parochie Sint-Paulus was en waarvan hij in het midden van de jaren tachtig mee het noodkerkje hielp optrekken, soms tot gehoon van een ongelovige voorbijganger. Na de bijzonder druk bijgewoonde liturgische viering, met een erewacht van zijn makkers brandweervrijwilligers, werden de gecremeerde stoffelijke resten onder een fikse regenbui uitgestrooid op de strooiweide van onze centrale begraafplaats.
Marie-Louise Verleysen † 19/04/2023
Terwijl vandaag bij onze noorderburen alles oranje kleurde omwille van hun Koningsdag, kleurde de liturgie in onze kerk van Mijlbeek paars omwille van het biddende afscheid van de 85-jarige Marie-Louise Verleysen die vorige week woensdag in het woon- en zorgcentrum ‘De Gerstjens’ overleed. Marie-Louise groeide op in een kroostrijk gezin, kwam als vijfde ter wereld en werd nog gevolgd door drie broers en zussen. Het gezin Verleysen zou uiteindelijk acht kinderen tellen, qua geslacht netjes verdeeld: vier jongens en evenveel meisjes. Haar huwelijk met Albert De Leeuw bracht deze vrouw naar Mijlbeek waar ze samen met haar man eerst een melkronde uitbaatte en al snel aan uitbreiding van haar handelsactiviteiten dacht en een kruidenierszaak opzette. ‘Ons moeder was nu eenmaal een ondernemende vrouw,’ verzekeren haar drie zonen Jan, Chris en Koen ons, ‘veel meer dan ons vader. Zij was werkelijk innovatief en ook niet bang om risico’s te nemen…’ En zo werd ‘den Bonny’ een algemeen begrip in de buurt van ons Lourdesgrot aan de Langestraat, hun zegeltjes incluis. Ook al had Marie-Louise eigenlijk veel talent in huis om in de muziek verder te gaan, maar de tijdsgeest was op de vlak– zeker wanneer het vrouwen betrof – nog niet wat hij anno 2023 is. Ze luisterde dan maar naar haar klassieke muziek wanneer manlief niet meteen in de buurt was en stelde haar zangtalent ten dienst van ons parochiaal kerkkoor. Nog voor de aanvang van de uitvaart waren er parochianen die getuigden dat Marie-Louise echt over een mooie (sopraan-)stem beschikte. De kleinkinderen haalden bij de opening van de liturgie herinneringen op aan een meter die hen verdedigde wanneer het geduld of de verdraagzaamheid van haar man stilaan maar zeker zijn maximumcapaciteit had bereikt, aan het behangpapier dat tot hun verbeelding sprak wanneer ze bij peter en meter mochten logeren, het samen geïnteresseerd kijken naar de wekelijkse Lottotrekking om dan telkens opnieuw te merken dat ze niets hadden gewonnen, aan de lekkere potjes zelfgemaakte rijstpap, vlaaien of ‘vol-au-vent van het moederdier’ zoals die werd genoemd omdat die schijnbaar uren nodig had om gaar te worden… Haar kleindochter Kim herinnerde net voor de afscheidsgebeden aan het feit dat Marie-Louise schijnbaar probleemloos de overstap naar het woon- en zorgcentrum ‘De Gerstjens’ maakte, omdat ze haar man Albert liefhad en trouw wou volgen… maar uiteindelijk zou ze in die verzorgingsinstelling niet de ondernemende, sociaal actieve vrouw zijn die ze nochtans altijd was geweest. En zeker nadat Albert op 19 september 2021 overleed, was de eenzaamheid in het hart van deze weduwe voelbaar. Ook al had ze een ruime en mooie hoekkamer en zag ze het verkeer komende van de Hogeweg richting Hekelgem of Aalst, er was iets gebroken in het hart van deze vrouw. De grootmoeder die haar kleinkinderen zakgeld gaf om snoep te gaan kopen in het winkeltje van het nabijgelegen zwembad – ofschoon ze thuis een groter assortiment suikerwaren in de aanbieding hadden – of hen piano of Uno leerde spelen en wel bewust liet winnen, overleed uitgerekend op de dag dat het zestig jaar geleden was dat ze beviel van haar jongste zoon Koen, die mooiste dag van de aprilmaand, woensdag 19 april en zou op 14 juni 86 jaar oud zijn geworden. We bieden haar nabestaanden alvast onze verbondenheid in gebed aan nu ‘Moederdag’ voor hen over twee weken toch een heel andere kleur en invulling zal krijgen dan voorheen en ze vandaag ook afscheid moesten nemen van wat er na de crematie van het lichaam van hun ‘moe’ nog als stoffelijke resten overbleef. Moge Marie-Louise, wier stoffelijke resten onder een schuchter lentezonnetje en vogelgezang werd bijgezet op het urneperk van onze grootste begraafplaats, nu voor komende tijden delen in Jezus’ verrijzenis en opstanding uit de dood. Laten we haar gelovig meedragen in onze herinnering en gebed. En of Sinte Pieter ook met zegeltjes werkt zoals Albert en Marie-Louise in ‘de Bonny’: het blijft voor ons nog steeds lekker geheim!
José Vinck † 2/4/2023
Al zien haar nabestaanden – achteraf beschouwd – ergens wel in dat hun moeder en meme de laatste weken niet meer dezelfde was, toch ging het in hun nu bedroefde ogen allemaal vrij snel voor José Vinck die officieel, op de burgerlijke stand met de voornaam ‘Odila’ staat opgetekend. José was één van de vier kinderen in het gezin Vinck-Adriaens dat jaren terug aan den Boskant een herberg uitbaatte en waarvan de vader tegelijk ook bieruitzetter was. In volle coronatijd droegen we nog de jongere dochter Lea ten grave terwijl de twee oudere broers reeds eerder zijn overleden. José huwde op de eerste septemberdag van 1956 met vakman-schrijnwerker André De Croock en samen kreeg het stel één zoon, Marc genaamd. Sinds haar 14de was deze vrouw in een textielfabriek aan de Binnenstraat aan de slag en dat hield ze toch ruim dertig jaar vol. Tot ze ongeveer in het midden van de veertig was en er werd besloten dat ze thuis haar wederhelft tot ondersteuning kon zijn in de zaak. En niet enkel in de schijnwerkerij maar ook bij het bedrijven van de hobby nummer één aan de Pontweg: de duivensport. En zo reed José meer dan één keer naar Lessines om er de jonge beestjes voor de allereerste keer de vrije ruimte te geven. Of soms zelfs niet zo ver wanneer ze liever een koffietje ging drinken en een babbeltje slaan met één van haar vriendinnen... Vorig jaar werd José, toen al 87 jaren oud, voor de allereerste keer opgenomen in een ziekenhuis. En nu op vrijdag 31 maart voor de tweede keer nadat bleek dat haar gezondheid niet langer toeliet dat ze onder haar eigen dak bleef. Slechts één enkele nacht heeft José in het ziekenhuisbedje geslapen dat Marc voor haar had laten aanrukken. Marc die ’s middags voor zijn moeder kwam koken en meer dan één keer per dag naar zijn ouderelijke huis terugkeerde. José genoot daar stiekem van… Ook haar twee achterkleinzoontjes Dieter en Siebe bleken op de uitvaart, vorige zaterdag, erg onder de indruk van het overlijden van hun ‘bobonneke’. Na amper twee dagen ziekenhuis overleed José in de ochtend van Palmzondag, alsof de Heer haar in het voorbijgaan en onder de massa had opgemerkt en haar had gevraagd om Hem te volgen naar Zijn Jeruzalem, in Zijn dood én verrijzenis. Met dat gelovige vertrouwen kwamen we op Stille Zaterdag alvast samen in onze kerk, in aanwezigheid ook van veel vrienden, buren en bekenden van ‘den Boskant’: om te bidden dat Jezus’ Pasen ook eeuwig leven zou mogen betekenen voor deze vrouw die haar zoon Marc en wederhelft Caroline, twee kleindochters Kathleen en Marijke, haar twee achterkleinzoontjes en hun vader Misaël, haar neefje en doopkind Mario, ongewild verliet. Onder een schuchter en hoopvol lentezonnetje legden we in alle stilte José in de aarde van haar geboortedorp, 88 jaar nadat ze op Herdersem ter wereld kwam. We wensen Marc en allen die deze vrouw blijvend zullen missen alvast heel wat gelovige troost en sterkte toe en weten ons met hen verbonden in gebed. Laten we José alvast meedragen in ons gebed, vertrouwend op de verrezen Heer.
Etienne Nevens † 21/03/2023
We bieden ons christelijke medeleven aan aan allen die deze laatste dagen van de maand maart rouwen om het heengaan van Etienne Nevens, vorige week dinsdag op de dag waarop op ons noordelijke halfrond officieel de winter voorbij is. Etienne – met een voornaam die in onze streken quasi steevast aan mannen wordt geschonken – werd in de herfst van 1934 geboren, namelijk op 5 oktober, en overleed bij het aanbreken van de lente. Zij was het eerste kind in een rij van zeven en werd dan nog voorafgegaan door een stilgeboren broertje Jozef. Dat betekende dat Etienne in de praktijk van het leven mee instond voor haar kleinere broertjes en zusjes voor wie ze snel een tweede moederfiguur werd. ‘Opa Belsj’ en zijn vrouw, de ouders van Etienne, baatten immers een herberg uit in Gijzegem. Etienne had dus de eerste communieleeftijd toen de wereld voor de tweede keer op dertig jaar tijd een mondiaal conflict beleefde. Als jong meisje zag ze niet enkel overleden soldaten op een kar door de straten van haar dorp voeren maar zorgde ze er ook met haar jongere broertjes en zusjes voor dat de chocolade die ze hadden gekregen van de zusters uit het plaatselijke klooster en in de kinderwagen zat verstopt tot bij de Britse soldaten geraakte. Op haar veertiende ging deze vrouw aan de slag bij ‘de kapiteintjes’, een textielfabriek in de buurt van het huidige Keizersplein waarvan de eigenaar op zondag kapitein van de burgerwacht was en eerder klein van gestalte was. Vandaar de naam ’Kapiteintjes’… Pas toen ze gehuwd was vestigde Etienne zich als kapster in het dorpscentrum van Herdersem. Etienne kreeg drie kinderen: Gerrit, Patrick en Anja die enkele jaren later werd geboren. Als moeder deed Etienne er alles aan opdat haar kinderen netjes en wel gevoed voor de dag zouden komen. Een kapperszaak runnen en drie kinderen opvoeden: ze zal wel steeds iets om hadden hebben gehad. Toen ze op haar zestigste met pensioen ging verliet haar man haar van de ene dag op de andere, Etienne moest Herdersem verlaten en keerde naar haar geboortedorp terug. Daar betrok ze een appartement tot ze een drietal jaren terug echt niet meer zelfstandig uit de voeten kon en gedwongen de overstap moest maken naar het woon- en zorgcentrum ‘Ten Rozen’ aan de Rozendreef. In haar laatste levensjaren nam haar hulpbehoevendheid steeds weer toe, wat beslist geen sinecure moet zijn geweest voor de vrouw die graag piekfijn voor de dag kwam en ervan genoot om met haar zoon Gerrit naar het stadscentrum te trekken om daar te genieten van bijvoorbeeld een heerlijk pateeken, een terrasje in de zon. Niets dat Etienne liever deed dan samen op restaurant gaan… Toen ze een drietal weken terug slachtoffer werd van het coronavirus zal deze aandoening haar laatste weerstand hebben doorbroken zodat deze geliefde moeder, meme en zus op de eerste dag van de lente dit leven inruilde voor het eeuwige leven bij God. Tenminste dat is onze hoop, ons gelovig vertrouwen… Dàt was dan ook de kern van ons gebed toen we gisteren in onze Sint-Paulus en Onze-Lieve-Vrouw ter Rozenkerk samen kwamen om voor deze moeder en meme, zus en schoonzus, vriendin van haar medebewoonsters Maria en Julienne, met een bedroefd maar ook hoopvol hart te bidden. Moge Etienne – genoemd naar de eerste martelaar uit de geschiedenis van onze kerk, de man die in het uur van zijn dood de hemel zag opengaan, de heilige Stefanues – nu al rijkelijk delen in Jezus’ Pasen ook al begint de Goede Week pas zondag met de herdenking van Jezus’ intocht in Jeruzalem. Terwijl de vogels de eerste lentetonen produceerden vanuit de omliggende bomen werden de stoffelijke resten van Etienne op het middaguur bijgezet op het urneperk van de begraafplaats van Gijzegem, in aanwezigheid van haar zoon Gerrit, haar schoondochter Katia, kleindochters Niki, Sharon en Brengje, haar kleinzoon Kenneth, haar broers en zussen, schoonbroers en schoonzussen. Moge Etienne na 88 jaren in dit leven nu tenvolle delen in Jezus’ verrijzenisvreugde
Josephina De Cock † 3/3/2023
Generaties komen en generaties gaan… met die levenswet werden we opnieuw geconfronteerd toen we vorige week afscheid moesten nemen van Josephine De Cock, geboren in onze stad als Stephania Josephina De Cock op 26 november 1925, dus ruim 97 jaar geleden. Josephine maakte als kwieke zestiger de bouw van de Sint-Paulus en Onze-Lieve-Vrouw ter Rozenkerk in haar achtertuin aan de Botermelkstraat mee eind de jaren tachtig, in het begin van de jaren negentig. Samen met onder andere Denise De Neve, Marie-Thérèse Buyl, Clemence De Wit en Paula Ovaere was zij één van die vrouwen die met belangstelling uitkeek naar de bouw van een gloednieuwe kerk en mee haar schouders wou steken onder het geloofsleven op de Arendwijk die voordien tot het territorium van de parochie Mijlbeek behoorde. Josephine, gehuwd met Frans Van Neck, verloor echter haar dochter Rita toen die nog maar enkele maanden moeder van de kleine Johan was en besliste meteen om haar werk als fabriekarbeidster te laten voor wat het was en zich voltijds aan de opvoeding van haar kleinzoontje te wijden. Enkele jaren terug verloor deze vrouw die jaren voor haar verlamde man instond ook nog haar tweede kind, haar zoon Paul die in Sint-Amandsberg woonde. Het leven van de kleine, weerbare en soms kritische Josephine liep dus zeker niet altijd over rozen, maar toen pastoor Peter op haar 95ste verjaardag langs ging om haar te feliciteren stond ze in haar keuken soepgroeten te snijden die ze wou invriezen voor haar achterkleindochters op kot in Gent. In de zomer van 2021 bereikte ons het nieuws dat Josephine noodgedwongen haar vertrouwde omgeving waar Raymonda en Wilfried haar meer dan één keer per week kwamen bezoeken, had ingeruild voor een kamer in het woon- en zorgcentrum Prieelshof te Oordegem. Een dorp waarmee Josephine niet zo erg was vertrouwd maar wel heel dicht gelegen bij haar kleinzoon Johan die zijn gezin in Serskamp woont. In de stilte van het laatste anderhalve jaar moest Josephine ervaren dat zeer oud mogen worden ook loslaten betekent, afscheid moeten nemen van bekenden, ja als enige van jouw generatie achterblijven. In de nacht van vrijdag 3 maart ging Josephine, gewezen lid van de kerkraad en het VZW van de Sint-Paulus en Onze-Lieve-Vrouw ter Rozenparochie, erg vertrouwd ook met gewezen pastoor Michel Meerschaert zaliger gedachtenis, uit dit leven heen. We namen van haar afscheid in de haar vertrouwde kerk vorige vrijdag 10 maart en na het vieren van de uitvaartliturgie begaf pastoor Peter zich samen met haar nauwste nabestaanden naar de begraafplaats van Moorsel om er de uitstrooiing van haar stoffelijke resten bij te wonen. Moge alles wat Josephine heeft gedaan en betekend voor haar nageslacht, de buren en bekenden uit de omgeving van ‘de root van Pensaert’ echter niet verwaaien in de voorbijgaande tijd maar opgenomen en bewaard blijven in Gods hart dat zoveel groter is dan dat van ons. Laten we Josephine biddend meedragen op weg naar Pasen. We bieden haar dankbare kleinzoon Johan en zijn echtgenote Lieve, hun drie dochters Frances, Isolde en Noor, haar schoondochter Ria, kleinkinderen Isabel en Christophe en achterkleindochter Fien alvast ons christelijke medeleven en ons hoopvol gebed aan.
Zuster Amata (Christine De Nijs) † 01/03/2023
Voor de zesde keer sinds de Zwarte Zusters van de heilige Augustinus – in Aalst beter bekend als ‘de zusters van de kliniek’ – in het woon- en zorgcentrum Avondzon te Erpe verblijven, viel er op de openingsdag van deze Sint-Jozefsmaand iemand uit hun communauteit te betreuren, en dan nog niet de minst bekende naar de buitenwereld toe: namelijk zuster Amata, die ruim 35 jaar lang als hun algemene overste de eindverantwoordelijkheid voor deze meer dan 500 jaar oude congregatie droeg. Zuster Amata, als oudste van zeven meisjes in de Zwalmstreek, meer bepaald in Sint-Denijs-Boekel op 18 februari 1935 geboren en opgegroeid, trad op haar 24ste toe tot de zustercongregatie die ze in Aalst had leren kennen toen ze als administratieve kracht in het ziekenhuis aan de slag ging. Zelf stond ze nooit op één of andere ziekenafdeling maar blijkbaar was ze niet bang om binnen de kloostergemeenschap voor de ouder of ziek geworden medezusters in te staan. Zuster Amata begon haar kloosterleven in de voormalige Kapelstraat in het centrum van onze stad maar verhuisde eind de jaren zeventig naar de Keienberg waar de zusters een (toen) modern klooster bouwden in de schaduw van het zich steeds maar verder uitbreidende ziekenhuis. In 2016 moest zuster Amata echter de scepter doorgeven en vanaf dat ogenblik werd de gedreven overste stilaan maar zeker stiller en ook terughoudender… Een hersenaandoening terwijl ze aan de telefoon was met haar zus Mimi van wie ze ook doopmeter was, zorgde er echter voor dat de linkerkant van haar lichaam was verlamd en ze dus hulpbehoevender werd. Gelukkig kon ‘ons Chris’ zoals haar zussen haar dierven noemen, zich verheugen over een sterke familieband en kreeg ze zeer regelmatig bezoek van haar zussen, neefjes en nichtjes en bijgevolg is het ook geen toeval dat ze in de avond van de eerste dag van de maand maart ook niet helemaal alleen haar laatste adem uitblies. Als oudste in het gezin De Nijs-Mornie werd zuster Amata – haar kloosternaam verwijst immers naar Aimée, de voornaam van haar moeder – , ook wel ‘tante nonneke’ genoemd door haar zussen, ook ergens als een tweede moederfiguur in hun leven ervaren. Op het einde van de uitvaart bracht haar nichtje Kaat namens de familie een huldewoord waarin ze onder andere vermeldde dat iedereen uit de familie die in de kliniek langskwam voor een consultatie of enkele dagen werd opgenomen natuurlijk van dichtbij werd opgevolgd door zuster Amata en hoe ze haar nichtjes en neefjes de namen van de dagen van de week leerde kennen omdat ze hen onderbroekjes bezorgde waarop die stonden vermeld… Met zuster Amata verdween dus niet enkel een figuur die haar plaats heeft verworven in de geschiedenis van één van de twee zustercongregaties die de zorg in onze ajuinenstad doorheen de eeuwen vorm hebben gegeven, maar ook een geliefde en gewaardeerde zus, tante en bloedverwant. Met gewezen dokters en verplegenden van het Onze-Lieve-Vrouwziekenhuis – tegenwoordig snel ‘OLV’ genoemd – bekenden van de kloostergemeenschap en medegelovigen van Mijlbeek vertrouwden wij het kloosterleven, de inzet en gedrevenheid van deze religieuze vorige zaterdagochtend aan Gods eeuwige liefde toe. Als haar testament weerklonk het lied ‘Wat zijt gij goed voor mij, o Heer…’ in de uitvaartliturgie, het lievelingslied van zuster Amata waarvan de tekst ook op haar bidprentje werd afgedrukt. Na de uitvaartplechtigheid die bij droog en zelfs zonnig weer kon doorgaan, werd het lichaam van zuster Amata gecremeerd zodat haar stoffelijke resten kon worden bijgezet in de grafkelder van de congregatie op de centrale begraafplaats van onze stad. We dragen zuster Amata, overleden daags na de uitvaart van haar medezuster Bernadette, uiteraard mee in ons dagelijks gebed en wensen haar zussen Cecile, Noëlla, Mimi, Lucie en Betty (zus Rika overleed jammer genoeg reeds enkele jaren terug) maar ook haar schoonbroers Hendrik, José, Willy en Joos en de andere, verdere verwanten van zuster Amata heel veel gelovige troost toe bij het verwerken van het overlijden van hun geliefde familielid waarvoor ze zo veel zorg hebben gedragen.
Godelieve Plas † 28/1/2023
Stil maar innig verdriet in het hart van de vier zonen, drie schoondochters en acht kleinkinderen van Godelieve Plas van wie we vorige vrijdag in onze Sint-Paulus en Onze-Lieve-Vrouw ter Rozenkerk biddend afscheid namen. ‘Lieve’ – zoals ze in haar directe omgeving bekend stond – kwam op 11 januari 1930 in onze stad ter wereld en meer bepaald in één van de drie apostelhuizen die naast de Mijlbeekse pastorij en de aanpalende onderpastoorswoningen waren opgetrokken en waarin nu het bekende bierhuis “’t Apostelken” is gevestigd. Ze had dus reeds dit jaar haar 91ste verjaardag gevierd. Van een groot feest met toeters en bellen was er echter geen sprake want de aanvang van een nieuw levensjaar moest de vrouw die nog enkel haar zeven jaar jongere broer Willy in leven heeft in het Onze-Lieve-Vrouwziekenhuis doormaken omdat immers kort na Nieuwjaar was vastgesteld dat haar hartfunctie was verzwakt. Lieve huwde met Omer De Wael die reeds in 2010 overleed en samen kregen ze vijf kinderen: Ludwig, Guido, Herman, Hans en Greta die ooit nog solo zong in het jeugdkoor van Mijlbeek. Samen zorgden die kinderen iets meer dan twee decennia later voor acht kleinkinderen. Meter Lieve werd het kloppende hart achter de huisgevel aan de Henri Matthieustraat nr. 32, helemaal op het einde van die doodlopende straat die vroeger als de Kouterbaan door het leven ging. Haar schoondochter Sonja beweert dat haar schoonmoeder er een huisje ‘Weltevree’ van maakte want iedereen was steeds bij Lieve van harte welkom. In hun afscheidswoord verhaalden de kleinkinderen het relaas van hun zaterdagse bezoek met hun meter aan de Aalsterse markt en het Werfkapelletje, maar ook van hun haast bij de terugkeer opdat peter tijdig zijn spaghetti zou kunnen verorberen en hoe de dag verder werd opgevuld met het samen kijken naar televisiefeuilletons als Neighbours, Mooi en mededogenloos, Coronation Street en FC De Kampioenen. En wie bang was voor een nakend onweer kreeg steevast te horen ‘dat die buien toch voor Deiremonne waren…’ In het huis waarin Lieve dag en nacht in de weer was voor haar kinderen en kleinkinderen, de dagen aan elkaar breide maar ook fantastische pulls tot leven wekte (kerstpulls nog voor die benaming ooit werd uitgevonden) mocht deze vrouw niet enkel ouder worden maar kreeg ook haar bed een plaats toen haar lichamelijke conditie merkbaar verzwakte. Tot ze in die vertrouwde woning met voortuin haar laatste adem uitblies in de ochtend van zaterdag 28 januari, de sterfdag van Keizer Karel, de grondlegger van Europa. Is van hem een stempel bewaard gebleven dan heeft deze minder beroemde vrouw ongetwijfeld haar stempel gedrukt op het leven van haar nabestaanden en niet in het minst op dat van haar schoondochters die haar echt roemen omdat Lieve als schoonmoeder haar grenzen kende en zich nooit in het huishouden van haar kinderen zou hebben gemengd. We bieden de kinderen en kleinkinderen, maar ook haar broer Willy, alvast ons christelijke medeleven aan bij het overlijden van deze gelovige vrouw en hopen dat ons samen bidden in de uitvaartiturgie daags na het feest van Maria Lichtmis hen troost en kracht heeft verleend. Na die liturgische viering werd het stoffelijke overschot van deze geliefde meter – die als geen ander taarten kon bakken en in haar laatste levensjaren persoonlijk werd opgevolgd door haar inwonende zoon Hans en kleindochter Marjolijn – overgebracht naar onze centrale begraafplaats waar Lieve na een uitgebreid leven van zorgen voor anderen sereen haar laatste rustplaats kreeg. Laten we deze vrouw die haar vier zonen ooit aanspoorde om misdienaar te worden en ook jaren lid was van KAV en als vrijwilligster bij ‘de weeg’ was betrokken, dankbaar en gelovig gedenken in onze gebeden op weg naar carnaval.
Maria Baeyens † 27/1/2023
Al zullen ze over enkele jaren misschien eerder haar sterfdatum dan de datum waarop hun moeder en grootmoeder uitgeleide werd gedaan herinneren, toch was vorige zaterdag een dag als geen ander voor de twee dochters en de zoon, de schoonkinderen en kleinkinderen van Maria Baeyens uit de Putbosstraat. Zij overleed in het woon- en zorgcentrum ‘de Gerstjens’ te Erembodegem waar ze na de jaarwisseling was opgenomen. Maria kwam in de lente van 1934 in een boerengezin in het bescheiden Ottergem ter wereld maar kon later niettemin aan de Normaalschool van Gijzegem voor onderwijzeres gaan studeren. Omdat er in de tijd dat zij op de arbeidsmarkt actief werd in het katholieke onderwijs niet langer plaats was voor vrouwen die huwden, ruilde ze op een bepaald ogenblik haar betrekking in de kloosterschool van Erondegem in voor een baan in de nieuwgebouwde stadsschool aan de Binnenstraat. Haar hele loopbaan stond Maria voor de derde klas en ze was een graag geziene juf, ook al kon ze best streng en kordaat zijn. Ook haar wederhelft Piet Kuys stond in het onderwijs, maar dan als leerkracht wiskunde. De drie kinderen Ann, Els en Hans dragen de herinnering mee aan een zorgzame moeder die thuis ook altijd in de weer was. Zelf moesten de kinderen niets of maar heel weinig in het huishouden doen. Als hun schoolwerk maar in orde was… Meter Maria, sommige kleinkinderen noemden haar ‘oma’, was er steeds voor hen en waar ze hen ook maar iets kon bijbrengen zou ze geen enkele kans onbenut hebben gelaten. Ook de kleinkinderen werden in die geest opgevangen en begeleid. Oma knutselde met hen, herhaalde de tafels van vermenigvuldiging of loste puzzels op. Het was ontroerend om zoon Hans in zijn afscheidswoord te horen vertellen hoe zijn moeder, op leeftijd gekomen, hem eens had toevertrouwd, nadat hij haar op het hart had gedrukt dat ze niet altijd zo voor hen in de weer hoefde te zijn en zij toch geen kleine kinderen meer waren, hem verzekerde: ‘Hoe oud jullie ook mogen zijn of worden, jullie zullen altijd mijn kindjes blijven…’ Het is mooi en treffend als je moet afscheid nemen van een zorgzame echtgenote en moeder die dagelijks haar man bezocht wanneer hij in het woon- en zorgcentrum in Liedekerke verbleef en iedere avond naar haar drie kinderen een belletje deed om ‘Slaapwel’ te zeggen, opdat ze geweten zouden hebben dat alles goed ging met hun moeder. Dat kan nu niet meer sinds ze in de vroege ochtend van vrijdag 27 januari, feestdag van de heilige Angele de Merici, patrones van de onderwijzeressen, in alle stilte en ongezien overleed en daarom bieden we Els, Ann en Hans ons innige medeleven aan, zonder daarbij Geert en Siebriena te vergeten. Haar schoonzoon Rudy is jammer genoeg reeds overleden. Voor dat de urne met de stoffelijke resten van Maria werd bijgezet op het urneperk van onze centrale begraafplaats verzamelden we nog even haar zeven kleinkinderen in een cirkel om haar heen, terwijl we het Weesgegroet baden en ook tot deze vrouw, weliswaar met pijn in het hart en vanuit zovele dankbare herinneringen, zeiden: ‘Wees gegroet Maria…’ Moge Maria nu ervaren dat God eeuwige liefde is en voor ‘al-tijd’in Zijn hemelse wijsheid en vrede rusten.
Willy De Wolf † 19/1/2023
Komende zaterdag, 4 februari 2023, wordt een emotionele dag voor Anne Arijs, zoon Dimitri en schoondochter Sanna, de kleinkinderen Luca Toni en Raluca, want dan zou haar man, zijn vader en haar schoonvader, hun pepe Willy De Wolf zijn verjaardag vieren, en dat voor de 69ste keer. Maar zover is het niet mogen komen: op donderdag 19 januari ging deze man jammer genoeg uit dit leven heen na verscheidene jaren die werden overschaduwd door gezondheidszorgen. Met zijn 68 jaar is hij veruit de jongste van wie we binnen onze geloofsgemeenschap sinds Allerzielen 2022 afscheid moesten nemen. Willy groeide op aan de Klaterbaan tussen drie broers – alle drie ondertussen reeds overleden – en twee zussen en huwde met Anne Arijs met wie hij één zoon kreeg. Acht jaar terug, rond zijn zestigste dus, kreeg de man die ooit vrachtwagenschauffeur bij Ilva en buschauffeur was ernstige nierproblemen en die zouden voortaan ook zijn leven in hun greep houden. Als jongvolwassene was Willy in dienst van het leger, een fase in zijn leven waarvan hij genoot. Maar ook bij de kinderen van de Don Boscoschool, jaren later, was hij de held en introduceerde hij het gebruik om op het einde van het schooljaar hen op snoep te trakteren of met Kerst de zijn bus met lichtjes te tooien. Het waren ‘zijn’ kinderen… ‘Ons vader was geen man van grote woorden en noch minder een knuffelaar,’ vertelt zijn zoon Dimitri maar eigenlijk kon je in één knipoog lezen dat hij ons graag zag. Zijn leven en hart stonden immers steeds op zijn gezin georiënteerd en wat was hij fier op mij. En hij mocht zeker niet weten dat zijn kleinkinderen iets te kort kwamen. Hun nieuw bed zal er bijgevolg zeker komen… Ook wanneer wij een avondje op restaurant waren, zou hij desnoods tot na middernacht paraat zijn gebleven om ons toch maar veilig thuis te kunnen brengen.’ Willy was bovendien ook fier dat hij zijn kepershandschoenen en scheidsrechterfluitje aan zijn enige zoon kon doorgeven. Tot het de laatste jaren bergaf ging met zijn gezondheid. In 2021 doorstond deze mens nog een zware darmoperatie en toen in de herfst van vorig jaar zijn lotgenoot en beste vriend Marc overleed, was het alsof zijn veer onherstelbaar was gebroken. Gelukkig kon hij in september nog met zijn vrouw Anne en de vrienden van de nierdialyse naar het Griekse eiland Rhodos al gooide corona daar dan weer roet in het eten. Ruim drie weken terug kwam Willy opnieuw in het ziekenhuis terecht en nu zou hij niet meer naar zijn vertrouwde huis aan de Erpestraat nr. 52 terugkeren. Hij overleed twee weken voor zijn 69ste verjaardag. We deden hem vorige zaterdag biddend uitgeleide in onze Sint-Paulus en Onze-Lieve-Vrouw ter Rozenkerk, in het gezelschap van onder andere enkele andere nierpatiënten, vrienden en bekenden van de familie en uit de scheidsrechterwereld. Nadien ging het richting onze centrale begraafplaats waar Dimitri de urne met de stoffelijke resten van zijn betreurde vader op het urneperk eigenhandig een definitief plekje mocht geven. Onze geloofsgemeenschap wenst Anne, 44 jaar met Willy gehuwd geweest, Dimitri en zijn echtgenote Sanna en hun kinderen Luca Toni en Raluca alle moed en geloof toe om de komende weken en dagen hun rouwproces en onmacht behouden door te komen en een nieuwe plooi te vinden in hun bestaan, schijnbaar zonder deze mens. Moge Willy, die ooit heel regelmatig naar Oostakker Lourdes trok en niet bang was om op zondagnamiddag naar de paters in Affligem te trekken, nu delen in Gods grenzeloze liefde en hemelse geborgenheid. Laten wij voor deze doodbrave man – zoals Anne hem liefdevol noemt – gelovig bidden.
Alfons Van den Eede † 13/1/2023
Met ‘Fonske de danser’ droegen we vorige week vrijdag – en we zagen die ochtend de eerste sneeuw van 2023 – iemand ten grave die overleed met zijn honderdste verjaardag in het vooruitzicht. Op 5 april zal het inderdaad een eeuw geleden zijn dat deze vader van twee zonen en één dochter op de Heilig Hartwijk ter wereld kwam. Maar gedoopt in de ondertussen ontwijdde Heilig Hartkerk zal hij niet want die werd pas op het einde van de jaren twintig gebouwd en is dus jonger dan deze kerel. Officieel stond hij geboekstaafd als Alfons Van den Eede en sinds zijn huwelijk met Clothilde Philips woonde hij aan de Schietbaan en dat zou zo blijven tot net voor het uitbreken van de coronapandemie toen hij noodgedwongen zijn intrek moest nemen in het woon- en zorgcentrum ‘Sint-Job’. Als baby hing zijn leven trouwens aan een zijden draadje maar dankzij de toewijding van zijn grootmoeder bij wie hij tot zijn 16de ook inwoonde, groeide Alfons toch gezond en wel op en ging hij als veertienjarige aan de slag als mecanicien bij de MIVB. Alfons en Clothilde kregen samen drie kinderen: Willy, Daniel en Gerda die hun vader als een soms plezante maar soms ook kolorieke man omschrijven, iemand die ook erg van sport hield. Dansen was het lange leven van deze man en tot zijn 75ste was Alfons dan ook actief als dansleraar, ook bij Okra Immerzeel waarvan zijn echtgenote die reeds in 2006 overleed, trouwens mede-oprichtster was. Tot zijn tachtigste spitte hij gezwind zijn tuin om maar eens in de negentig begon het toch moeilijk te worden om zelfstandig te wonen. Het laatste anderhalve jaar van zijn uitgebreide leven was Alfons eigenlijk dement en was hij nog nauwelijks verstaanbaar. Niettemin kwam zijn overlijden op vrijdag 13 januari – vrijdag de dertiende! – als een donderslag bij klare hemel want ’s middags was zijn oudste zoon nog bij hem op bezoek geweest en hadden ze samen nog iets gedronken in de cafetaria van het woon- en zorgcentrum. Groot was de verbazing toen Willy diezelfde avond het bericht ontving dat hun vader Alfons dood was aangetroffen, overleden in zijn slaap, weliswaar met een glimlach op zijn gelaat. We namen afscheid van deze bijna honderdjarige man in onze Sint-Jan Evangelistkerk en begeleidden daarna zijn stoffelijke resten naar de centrale begraafplaats van onze stad waar ze werden uitgestrooid. Moge God deze man nu voor eeuwig en altijd opnemen in Zijn hemelse vrede en geborgenheid. We bieden zijn nabestaanden, zijn drie kinderen, zijn schoondochter Liliane en enige kleindochter Sarah ons oprecht medeleven aan.
Valentina Kravtchouck † 10/1/2023
Drie dagen na Agnes Moens moesten we opnieuw verzamelen in onze kerk aan de Grote Baan, om alweer van een vrouw, een negentiger, afscheid te nemen. Maar Valentina Kravtchouck werd nog vijf jaar ouder dan de vrouw uit de Alfons De Cockstraat. ‘Walja’ zoals ze werd genoemd en onder haar buren uit de Aartstraat en de mensen van Herdersem bekend stond, werd – haar naam laat het trouwens vermoeden – niet in onze streek of land geboren maar in Oekraïne, meer bepaald in Zolotarevka dat tot begin van de jaren negentig deel uitmaakte van de Sovjetrepubliek maar ondertussen tot het zo zwaar beschadigde Oekraïne behoort. Het was het leed van de Tweede Wereldoorlog dat Walja naar Duitsland bracht waar ze op een dag een zekere Gustaaf De Rop, lotgenoot, leerde kennen. Na de oorlog volgde zij deze man naar zijn vaderland en zo kwam ze uiteindelijk in Herdersem terecht. Het echtpaar bouwde in 1953 aan de Aartstraat een woning en kreeg één zoon, Emiel genaamd. Walja ging aan de slag als arbeidster bij de ‘Vicose’ en later als poetsvrouw in het klooster van de zusters Jozefienen. Toen ze met de jaren ouder werd en de leeftijd begon door te wegen, werd ook haar verlangen duidelijk om haar laatste levensdagen toch niet in een woon- en zorgcentrum te moeten doorbrengen. We zijn blij voor haar dat dàt verlangen in vervulling is kunnen gaan omdat deze bezorgde maar steeds toegewijde moeder en meme op enkele dagen zo verzwakte dat de dood verrassend dichtbij bleek. Al vroeg ze in het ASZ nog aan haar behandelende dokter of zij echt niets meer voor haar kon doen, toch moest de directe Walja die nog steeds de Russische nationaliteit had en mede dankzij de hulp van haar buren zo lang alleen thuis kon blijven, het hoofd buigen en overleed ze op dinsdag 10 januari, omstreeks 14.00 uur. We deden haar vorig zaterdag, vergezeld van vrienden en bekenden van haar nabestaanden en haar buren uit ‘den Aart’ uitgeleide met Paulus’ woorden voor ogen: ‘Ons vaderland is in de hemel!’ Mocht Walja die reeds in 2007 afscheid moest nemen van haar man en een jaar later nog eens met het vliegtuig haar geboortedorp, haar zus en familie bezocht, nu voor eeuwig thuiskomen in de vrede van haar verrezen Heer. Wat jammer dat deze vrouw nog in haar laatste levensjaar moest zien hoe haar volksgenoten te lijden kregen onder de Russische terreur. Gelukkig bleven haar verwanten ongedeerd omdat ze in een relatief veilige streek gehuisvest zijn. Onder een frisse janaurizon kreeg de graag geziene Walja haar laatste rustplaats vooraan links op de begraafplaats van het dorp waar ze ondertussen toch ruim 70 jaar had gewoond. Laten we deze gelovige vrouw opnemen in ons gebed. We bieden haar zoon Emiel en echtgenote Rita, haar enige kleinzoon Andy die ook zo veel voor zijn meme heeft gedaan én zijn gezin, ons innige medeleven aan.
Agnes Moens † 7/1/2023
Onder een winterzon die mensen na dagen boordevol regen en wind waarlijk deed herademen, stapten gisteren een aanzienlijk deel mensen achter de lijkstoet van Agnes Moens uit de Alfons De Cockstraat op, op weg van onze Herdersemse kerk naar de begraafplaats aan de Kouterbaan. Agnes overleed op de allereerste zaterdag van dit jaar, 7 januari, in het Aalsters Stedelijke Ziekenhuis na amper een viertal dagen verblijf. De weduwe van Gaston Coppin die reeds in 1966 – maar liefst 57 jaar terug! – alleen kwam te staan, groeide op dicht bij de grens van ons dorp met Gijzegem waar ze trouwens ook school liep. Al gebruikte ze daarvoor dan de overzet “’t Schuitje”. Verder studeren zat er gezien de economische toestand in de jaren 30 en met de Tweede Wereldoorlog voor de deur jammer genoeg niet in, ook al had Agnes daarvoor beslist de noodzakelijk intellectuele bagage verzekert ons haar oudste zoon Jean-Paul. Tot enkele maanden voor haar dood leefde Agnes zich immers uit in het oplossen van allerlei soorten denkpuzzels en sudoku’s, en de zon ging nooit onder zonder dat zij zich zou hebben verrijkt met het nieuws dat kranten en televisiestations haar hadden aan te brengen. Agnes stond als moeder niet enkel in voor de opvoeding van haar beide zonen die amper 14 en 11 waren toen hun vader schielijk overleed, maar verzorgde ook haar inwonende moeder die uiteindelijk 97 werd. Ze had zelf graag even oud geworden, maar dat lukte haar dus niet. Toen haar vader gedeelte verlamd was, wou ze zijn taak op zich nemen en stortte zich in het tuinwerk. Ze kon spitten en groenten kweken als de beste en deed niets liever dan bomen planten. ‘Ze heeft achter haar huis eigenlijk voor een heel arboretum gezorgd,’ vertelt haar achterblijvende zoon ons. Jammer genoeg moest deze vrouw niet enkel veel te vroeg afscheid nemen van haar wederhelft, op vrijdag 13 januari 2012 werd ze ook totaal onverwacht geconfronteerd met de dood van haar andere inwonende zoon Antoine die plots overleed, amper 61 jaar oud. Enige tijd later vond deze vrouw een onderkomen in het woon- en zorgcentrum ‘Denderrust’ van waaruit ze zelfs haar boomgaard dagelijks in ogenschouw kon nemen. Twee keer per dag belden moeder en zoonlief met elkaar nadat de coronatoestand onafgebroken of veelvuldig bezoek onmogelijk had gemaakt. Agnes hield van bomen, al kwamen er geen kleinkinderen aan haar eigen stamboom. Al omschreef ze zichzelf de laatste maanden van haar leven wel eens als iemand die op haar dood zat te wachten, toch kwam haar overlijden nog vrij onverwacht in de ogen van haar zoon Jean-Paul. We wensen hem dan ook heel veel gelovige troost en kracht toe bij het rouwproces dat zich de komende tijd zal ontwikkelen, het besef dat een bepaalde periode uit zijn leven voorbij is en zijn moeder voor goed uit zijn gezichtsveld is verdwenen. Moge Agnes, met haar betekenisvolle voornaam, nu thuis veilig thuiskomen in de stal van Gods eeuwige leven, geleid door Jezus, de Goede Herder. Dat was zowat de kern van ons gebed tijdens de uitvaartliturgie die gisteren werd gecelebreerd in aanwezigrheid van heelwat, buren, dorpsgenoten en bekenden en om 11.30 uur van start ging. Moge Agnes, wier stoffelijke overschot werd bijgezet in de familiegrafkelder, nu voor eeuwig en altijd delen in Gods heerlijke liefde en vaderlijke trouw. Laten we met die wens op onze lippen voor haar bidden.
Victoire Beerens † 9/1/2023
Niettegenstaande alle goede wensen begint het jaar niet voor iedereen of elke familie onder een voorspoedig gesternte. Dat ondervonden ook de nabestaanden van Victoire Beerens die in de eerste week van dit jaar werden opgeschrikt door het nieuws dat hun moeder en meme in huis ten val was gekomen en dringend ziekenhuishulp nodig had. Deze 93-jarige vrouw uit de Binnenstraat werd dan ook meteen naar het Onze-Lieve-Vrouwziekenhuis overgebracht waar al snel bleek dat ze maar liefst zes ribben had gebroken en een hoofwonde had opgelopen. Viel het in eerste instantie schijnbaar nog allemaal mee, toch verzwakte in de dagen die daarop volgden de gezondheidstoestand van deze vrouw. Zelfs in die mate dat Victoire in de nacht van maandag 9 januari uiteindelijk overleed. Kwam het afscheid onverwacht en snel, er rest haar dochter Rita en schoonzoon John, kleindochters Kim en Lynn, wel de troost dat hun meme zo lang mogelijk haar wens in vervulling heeft zien gaan: namelijk thuis mogen blijven, dicht bij haar kat Ikosi, bijgestaan door haar dochter en geholpen door haar dienstvaardige buren. Hoe zeer haar bewegingsvrijheid de laatste jaren ook inkrimpte Victoire had geen oren naar de boodschap of ze er niet beter zou aan doen om zich in een instelling te laten opnemen. We hopen en bidden dat de vrouw die haar vader bij een botsing van een trein met een paard en koets verloor toen ze amper 11 was, en reeds 37 jaar terug weduwe van Louis Cooman werd, nu voor alle komende tijden een thuis mag vinden bij God. Verscheidene buren en bekenden van Victoire en haar nabestaanden, maakten gisteren, woensdag 18 januari, tijd vrij om deel te nemen aan haar uitvaartliturgie en biddend van deze hoogbejaarde vrouw afscheid te nemen. Na de uitvaartliturgie in onze kerk van Mijlbeek, werd haar lichaam overgebracht naar de centrale begraafplaats van onze stad waar haar kist werd bijgezet in de familiekelder en Victoire opnieuw werd verenigd met haar echtgenoot. Mogen ze nu niet enkel in de duisterinis van het graf en de dood opnieuw met elkaar verenigd zijn maar ook en vooral in de hemelse liefde en grenzeloze goedheid van God, overwinnaar van de dood. Laten we deze Oisjtenes en allen die ze ongewild achterliet in het nachtelijke uur van haar dood alvast liefdevol meedragen in ons gebed.
Marie-Louise Van Berendonck † 18/12/2022
Op de laatste maandag van het vorige jaar, tweede kerstdag, namen we in onze meest recent gebouwde kerk van onze parochie voor het laatst afscheid van een parochiaan, een man. Vorige maandag, de eerste van dit nieuwe jaar, tweede Nieuwjaarsdag, deden we dan weer een vrouw uitgeleide, iemand die in de lente van 1937 in het Antwerpse Schilde ter wereld kwam en in het woon- en zorgcentrum ‘Mijlbeke’ overleed: Marie-Louise Van Berendonck. Tussen de dag van haar geboorte, 26 april 1937, en die van haar overlijden, 23 december 2022, ligt uiteraard een hele levensgeschiedenis. Deze vrouw groeide samen met twee broers Marcel en Louis en haar drie jaar jongere zus Maria op. Tegen deze laatste dierf ze de laatste jaren al eens zeggen: ‘Wacht maar tot je zo oud als ik zal zijn!’ Via zijn zus kwam Jozef Troffaes, geboren en getogen aan de Aalsterse Welvaartstraat, met Marie-Louise in contact. Jozef dierf zelfs met zijn fiets naar Schilde rijden om dan te vernemen dat zijn geliefde en haar ouders reeds in bed lagen… Maar de aanhouders wint (vaak). De Jozef en Marie-Louise huwden met elkaar, kwamen naar Aalst wonen en werden maar liefst acht keer vader en moeder. Ze vormden een kroostrijk gezin dat op verschillende locaties in onze stad en zelfs ook een tijdje in Erondegem heeft gewoond. Marie-Loiuse stamt dus uit het tijdperk dat moeders niet wisten wat hobby’s waren en wanneer de kinderen hun ogen opentrokken was hun moeder brooddozen aan het vullen en op het ogenblik dat ze naar bed trokken stond diezelfde moeder nog aan de strijkplank. ‘Nooit hebben wij het gevoel gehad,’ getuigen ze volmondig, dat we als slaafjes werden gebruikt. We hadden in het gezin wel eens een taakje maar al bij al viel dat best mee… Ons moeder was altijd bezig en kende eigenlijk nooit rust.’ De laatste jaren van hun levensreis hielden Jozef en Marie-Louise halt aan het Rederijkersplein. Tot negen jaar terug Jozef steeds intenser hulpbehoevend werd en in het woon- en zorgcentrum ‘Mijlbeke’werd opgenomen. Een jaar voor zijn dood besliste Marie-Louise om haar wederhelft te volgen en ook de overstap te maken. Toen Jozef in het middan van de zomer van 2017 overleed, bleef Marie-Louise alleen achter, al kreeg ze haast dagelijks bezoek van één van haar kinderen. Tot ze een drietal weken terug een val deed waarbij ze een schouderletstel opliep en sindsdien onafgebroken in bed bleef. In de vooravond van dinsdag 20 december – één van de allerkortste, zo niet de kortste dag van het jaar op ons halfrond – ontving ze de ziekenzalving uit handen van pastoor Peter en wist ze blijkbaar heel goed wat er op dat ogenblik aan de hand was. Toch zou het nog meer dan twee volle dagen duren eer ze uiteindelijk haar laatste adem uitblies. We bieden Patrick, Christine, Dirk, Guy, Erwin, Annick, Wim en Daisy ons hartelijke medeleven aan bij het heengaan van hun 85-jarige moeder en wensen ook de 16 kleinkinderen, haar beide broers en zus, onze verbondenheid in hun rouw aan. ‘Pepe en meme verzorgden ons als een papa en mama,’ werd er door één van de kleinkinderen gesteld in de dagen na het overlijden van Marie-Louise. Al was ze niet meteen een keukenprinses, deze meme wist wel hoe ze de film ‘Yaws’ op haar televisietoestel tevoorschijn moest toveren en de kinderen waren ook altijd van harte welkom. Eén van hen herinnert zich nog hoe Marie-Louise haar in haar kindertijd in bed stopte met het liedje ‘Een grote vogel wil ik zijn…’ gezongen door Tim Visterin zaliger gedachtenis. Moge het gelovige leven van deze moeder en meme, die zo lang ze kon aan de eucharistievieringen op het heilig Hart deelnam, vruchtbaar zijn, niet enkel in Gods ogen maar ook in het leven van haar talrijke nakomelingen. We namen op de eerste weekdag van 2023 met verrijzenisgeloof afscheid van deze vrouw wier stoffelijke resten aansluitend werden uitgestrooid op de centrale begraafplaats van onze stad. De familie Troffaes nodigt u nu reeds uit om op zaterdag 11 februari om 18.00 uur in dezelfde kerk nog eens heel uitdrukkelijk voor hun betreurde moeder en meme te bidden.
Raymond Van Goethem † 18/12/2022
Het gebeurt relatief gezien zelden dat er op een maandag een uitvaart binnen onze parochie plaatsheeft en toch gingen de laatste twee uitvaarten in onze Sint-Paulus en Onze-Lieve-Vrouw ter Rozenkerk juist op zo’n eerste dag van de werkweek door… en dus ook de laatste van dit jaar. Geheel onverwacht moesten we op tweede kerstdag afscheid nemen van Raymond Van Goethem uit de Ursmaarstraat. In de ochtend van zondag 18 december – toen de hele wereld zich afvroeg of Argentinië dan toch Frankrijk met de Wereldbeker voetbal ging lopen – werd zijn inwonende en oudste dochter Katrien geconfronteerd met het feit dat hun papa in alle stilte, onopvallend was overleden. Wie had binnen het gezin ooit voor mogelijk gehouden dat opa Raymond op kerstavond niet meer te midden van zijn geliefden aan de feesttafel zou zitten? Op 20 augustus was Raymond, haast zijn hele leven verbonden geweest aan Electrabel, 83 jaar oud geworden. Maar sinds zaterdagavond 25 september anno 2020 was het alsof hij met zijn wederhelft Gaby Van de Perre voor een groot deel was mee gestorven. De drie dochters Katrien, Caroline en Kristien getuigen unaniem dat hun vader een groot verdriet met zich mee droeg en het leven voor hem sinds de dag dat hij weduwnaar werd nooit meer was als voorheen. Hoe zeer ze hem natuurlijk – samen met kleindochter Yente en de andere verwanten – trachtten te vertroetelen en op te vangen. Raar maar waar maar de vreemde gedachte die Raymond enkele weken terug uitte toen hij zei dat hij er misschien met Kerstmis niet meer zou zijn, werd warempel realiteit. Raymond groeide op aan het begin van de Merestraat, dicht bij de voormalige café ‘den appel’ aan de Gentsesteenweg, en wordt door zijn kinderen omschreven als een vrij strenge vader die voor zijn drie nakomelingen enkel het allerbeste goed genoeg vond en hen zeer regelmatig op het hart drukte dat ze in hun verdere leven toch een stabiel inkomen moesten hebben. Tegelijk was hij de laatste jaren ook bijzonder fier op het feit dat die zussen onderling een heel goede band hebben en in de beste verstanding met elkaar leven. Raymond ging tot voor enkele jaren ook graag eens mosselen of paling eten met zijn vrienden van ‘’t zot verdiep’ zoals ze zich zelf noemden. Thuis vond hij verstrooiing tussen zijn postzegels en boeken, want hij las ook graag en veel. De man die ooit nog handbalcoach was, trok op zaterdagvoormiddag steevast naar Meldert waar hij jarenlang één van de drijvende krachten achter ‘de goede doelen van Meldert’ was, een vereniging die zich inzette voor gehandicapte medemensen. Sinds 1995 was hij samen met zijn vrouw Gaby verliefd op Griekenland en trokken ze er ieder jaar terug op vakantie. Een glaasje ouzo kon er bij hem dus ook altijd bij… Tot Raymond enkele jaren terug hier en daar wat kwaaltjes kreeg te verduren en het ongemak in zijn schouder verhinderde dat hij nog langer zijn bloemen kon verzorgen. De voorziene nieuwe schouder die er in februari zou aankomen, moest nu echter worden afgezegd… Onze geloofsgemeenschap biedt Katrien, Caroline en Kristien, samen met schoonzoon Rudi, kleinkinderen Yente en Maarten, zijn broer en zussen, de nichtjes en neefjes en de doopkinderen van Raymond, haar innige gevoelens van medeleven aan bij het totaal onverwachte en verplichte afscheid van hun vader, opa, broer en dooppeter, nu ze de aanwezigheid van Raymond op Oudejaarsavond en Nieuwjaarsdag uiteraard hard zullen missen. We kunnen hen enkel verzekeren van ons gebed voor Raymond maar ook voor hen nu we maandagvoormiddag, op tweede kerstdag dus, met heel wat vrienden en kennissen van de families Van Goethem en Van de Perre biddend afscheid hebben genomen van deze mens die net als zijn geliefde vrouw een laatste rustplaats kreeg op de centrale begraafplaats van onze stad. Moge Raymond nu delen in de paasvrede van het Kind van Bethlehem.
Jules Persoons † 12/12/2022
Op maandag 12 december – de twaalfde dag van de twaalfde maand dus – bereikte ons rond het middaguur het droevige nieuws dat Jules Persoons uit de Paardendries nr. 12 was overleden. Hij groeide op in de buurt van het kruispunt van de Binnenstraat met de Groenstraat als jongste van drie en werd negentig. Geen wonder dat zijn twee broers Jozef en Michel hem dan ook reeds voorgingen in de dood. In tegenstelling tot zijn broer Michel die we eind september 2020 in onze kerk van Mijlbeek aan Gods eeuwige vrede toevertrouwden en beroepsmatig bij het slachten van dieren was betrokken, verdiende Jules zijn boterham bij een bankinstelling, en dat in het centrum van onze stad. Niet dat hij geen handige kerel was… Toen hij reeds halverwege de veertig was, bouwde Jules immers een woning voor zijn gezin aan de verbindingsweg tussen de drukke Moorselbaan en de Rozendreef. Dat huis bood bescherming en onderdak aan zijn vrouw Denise Maes en hun kinderen Piet en Hilde die toen reeds stevige tieners waren. Jules behoorde tot die generatie voor wie de beleving van het christelijke geloof schijnbaar een evidentie was. Hij was, samen met zijn vrouw, betrokken bij het parochiaal kerkkoor van Mijlbeek en nam ook verscheidene jaren de functie van schatbewaarder van de kerkraad op zich. Op Nationale Ziekendag, zondag 9 oktober, kwam de eerder stille maar soms ook rechtuit sprekende Jules in zijn woning ten val en besefte hij al heel snel dat nog langer zelfstandig in zijn zelfgebouwde, vertrouwde woning verblijven haast onmogelijk was… Gelukkig vond hij snel onderdak in het woon- en zorgcentrum ‘Denderrust’ dat hij als geen ander kende omdat hij er verscheidene jaren elke namiddag zijn vrouw opzocht. Zijn echtgenote die op 8 september 2014, reeds acht jaar terug, overleed. De levensreis van Jules – die op 8 juni dit jaar zijn 90ste verjaardag met een glaasje wijn en een lekker stukje taart had gevierd – eindigde dus daags na de derde adventszondag, op maandag 12 december. We bieden zijn kinderen Piet en Hilde, hun echtgenoten Ann en Jürgen, samen met de kleinkinderen Evelyne, Frederik, Hannelore, Barbara en Joyce, die op het einde van de uitvaartliturgie nog een woord van dank en erkenning voor hun ‘Peter Jules’ uitspraken en levendige herinneringen ophaalden, onze christelijke deelneming in hun rouw aan nu het nakende kerstfeest en de terugblik op 2022 voor hen toch een heel persoonlijk cachet heeft gekregen. Moge Jules, die we op vrijdag 16 december in zijn vertrouwde kerk met Godsverwachting uitgeleide deden, nu voor alle komende tijden onderdak vinden in de stal van Gods eeuwige menslievendheid. Na de uitvaartliturgie werd het stoffelijke overschot van deze mens overgebracht naar de begraafplaats van Moorsel. Laten we met verrijzenishoop voor Jules en zijn nabestaanden bidden in de komende kerstdagen.
Gustaaf Haeck † 19/11/2022
Uitgerekend daags voor de aanvang van het veelbesproken wereldkampioenschap voetbal in het kleine maar steenrijke Qatar overleed Gustaaf Haeck, zelf door en door voetballiefhebber. Hij verliet het speelveld van dit leven in het woon- en zorgcentrum ‘De Mouterij’ waar hij sinds dit voorjaar quasi onafgebroken verbleef en werd verzorgd sinds hij en zijn vrouw Celina De Wolf vanuit Middelkerke – waar ze de voorbije 15 jaren hebben gewoond – naar onze keizerlijke stede waren teruggekeerd. Niet dat Aalst Gustaafs geboortestad was want hij kwam 95 jaar terug in Merelbeke ter wereld. Na hun huwelijk vestigde het kersverse echtpaar zich dan weer in Melle. De eerste jaren van zijn beroepsloopbaan was Gustaaf – door collega’s en vrienden ook wel ‘Staaf’ genoemd – in Melle werkzaam bij de belastingen maar in een latere fase schakelde hij over op het tuinonderwijs, in hetzelfde dorp. Daar richtte hij ooit een kadetten voetbalploeg op en decennia terug was hij ook voorzitter van de plaatselijke voetbalclub Tenstar Melle. Viel er geen voetbal te bekijken, dan vond Gustaaf wel zijn gading het wielrennen... Op 1 april kwamen Gustaaf en Celina, een slagersdochter uit de Binnenstraat, dus naar het binnenland afgezakt omdat Gustaaf er aan hield dat zijn vrouw – tenslotte acht jaar jonger dan hij – in haar thuisstad zou wonen tegen dat het uur van zijn dood aanbrak. Hoe graag Celina zelf ook in die kustgemeente woonde… Nu zij in de avond van zaterdag 19 november na ruim 66 jaar huwelijk weduwe werd, nadat ze de voorbije jaren ook haar beide kinderen Paul en Christine reeds in de dood verloor, wensen we deze vrouw heel veel goed moed en gelovige troost toe in deze moeilijke dagen. Samen trouwens met haar schoonzoon Johan, kleinkinderen Ann-Sofie en Laurens en haar jongere zus Elmyra. Moge Gustaaf na zijn uitgebreid aardse leven – hij is met zijn 95 ten slotte de oudste die we deze maand met Godsverwachting uitgeleide deden – nu voor alle komende tijden delen in de vreugde en vrede, de geborgenheid ook van de verrezen Heer, zijn en onze toekomst bij leven en sterven. Na de uitvaartliturgie, die vorige maandag in onze Sint-Paulus en Onze-Lieve-Vrouw ter Rozenkerk plaatshad, werden de stoffelijkre resten van deze echtgenoot en ‘pepe’ uitgestrooid op de centrale begraafplaats van onze stad. Laten we voor Gustaaf en zijn nabestaanden bidden in deze eerste adventsdagen.
Josephine Van Goethem † 11/11/2022
In de persoon van Josephine – officieel heette ze ‘Josephina’ – Van Goethem had vorige zaterdag de allerlaatste uitvaart van dit kerkelijke jaar binnen onze parochie plaats. Josephine werd als oudste dochter in het gezin Van Goethem-Ledegen aan de Grote Baan te Herdersem geboren op 21 november 1945. De Tweede wereldoorlog heeft ze dus enkel in de moederschoot van haar mama Clementine meegemaakt. Jammer genoeg moest ze die, samen met haar papa, op een avond in oktober 1984 van het ene op het andere ogenblik missen toen haar ouders, de uitbaters van een winkel met babykleren op diezelfde Grote Baan, door een auto werden aangereden en daarbij allebei om het leven kwamen. Het zou het hart van deze vrouw haar hele verdere leven tekenen. Ondertussen was Josephine zelf al moeder van twee dochters, Sandra en Cathy, geworden na haar huwelijk met Herman Boel. Het gezin dat aan de Losweg nr. 3 ging wonen, leidde een onopvallend leven waarbij er ook hard werd gewerkt. Naast haar taak als huismoeder probeerde Josephine ook nog wat bij te verdienen met stikwerk. Dat was het thuiswerken van haar generatie... Toen deze vrouw vijf jaar terug op een avond het slachtoffer werd van een carjacking en zij uit haar eigen wagen werd geduwd, liep ze verwondingen op die nooit meer echt helemaal zouden genezen. ‘Eigenlijk is ons moeder beginnen te sukkelen op het moment dat ze met pensioen ging,’ weet Herman ons te verzekeren met een krop in de keel. Gelukkig kon ze op hem rekenen in de laatste jaren van haar leven. Herman deed wat hij in zijn menselijke mogelijkheden lag voor de vrouw waarmee hij uiteindelijk 52 jaar lief en leed heeft gedeeld delen, tot ze op 11 november, in het het Onze-Lieve-Vrouwziekenhuis overleed, net geen 77 jaar oud. De vrouw wier levensverhaal toch door geweld was getekend – hetzij geweld op de weg of een andere vorm van brutaliteit – uitgerekend zij ging heen op Wapenstilstand, een dag die ons oproept tot vrede. We bieden Herman, zijn dochters Sandra en Cathy en hun wederhelften Wim en Rudy, de vijf kleinkinderen Tim, Jonas, Lenz, Wouter en Hannelore en haar andere verwanten onze christelijke deelneming aan bij de rouw die hun hart deze novemberdagen omklemt. Moge Josephine die de laatse jaren, mede door wat haar was overkomen eigenlijk nog amper het huis uitkwam, nu ten volle thuiskomen in de koninklijke vrede en geborgenheid van de verrezen Heer. Laten we voor Josephine, die vorige maandag 77 zou zijn geworden, en allen die ze in het uur van haar dood ongewild achterliet, met liefde en Godsvertrouwen bidden in deze allerlaatste dagen van het kerkelijke jaar.
Madeleine Smet † 27/10/2022
Terwijl er in veel gezinnen met schoolgaande kinderen of onderwijsmensen werd uitgekeken naar de start van de herfstvakantie, ging er in het hart van de kinderen en kleinkinderen van Madeleine Smet uit het Horebekeveld een ware schok toen hun 81-jarige moeder en meme op enkele ogenblikken tijd uit dit leven verdween, ondanks de bijgeroepen medische urgentie diensten. Madeleine had zich in de late avond wel beklaagd over een zeker ongemak in haar buik, maar haar inwonende zoon Daniël had daarbij zeker nooit aan sterven gedacht. Te meer dat hun moeder zich wel eens vaker dierf beklagen over één of ander lichamelijk ongemak. Maar wie Madeleine van dichtbij kende, wist dat men haar af en toe wat moest aanporren en er beter niet aan deed om haar meteen helemaal in te volgen. Hoe dan ook, de bijgeroepen artsen en verpleegkundigen stonden machteloos en de vrouw die op 16 juli van dit jaar 81 was geworden, overleed, negen jaar na haar echtgenoot Eric Van Geert die enkele dagen na de verkiezing van paus Franciscus biddend uitgeleide werd gedaan. Madeleine laat vijf kinderen, namelijk Mireille, Dirk, Daniel, Ingrid en Luc na die we – samen met hun wederhelften en eigen kinderen – natuurlijk heel veel sterkte toewensen nu hun moeder en schoonmoeder, hun meme hen nog voor de Allerheiligendagen verliet. We wensen hen de hoop toe dat Madeleine die zo graag naar een aflevering van ‘Sturm der Liebe’ keek, nu niet de trein naar Niemandsland nam maar teder mag thuiskomen in de vrede van God. We namen van haar biddend afscheid in onze Sint-Paulus en Onze-Lieve-Vrouw ter Rozenkerk op Sint-Hubert, donderdag 3 november, voor Madeleine te ruste werd gelegd op onze begraafplaats van Herdersem.
Nelly Bruylant † 25/10/2022
Ook voor Walter Van Stijvendael, zijn dochter Tineke en schoonzoon Werner en kleinkinderen Jules, Delphine en Rosalie zullen de laatste dagen van oktober, Allerheiligen en Allerzielen voortaan een bittere smaak in zich dragen. Op dinsdag 25 oktober overleed immers op de palliatieve afdeling ‘de Rank’ te Asse zijn vrouw, haar moeder, zijn schoonmoeder en hun mammie Nelly Bruylant. Ze zou volgende week donderdag 17 november 79 jaar oud zijn geworden. Walter en Nelly huwden in 1965 en wonen aan de Louis Cammustraat nr. 55, een plek waar Nelly oh zo graag was. Ook al dierf ze vorig jaar wel eens van een echte reis gewagen... Maar wellicht zorgde een onderhuids twijfel of angst ervoor dat ze die stap uiteindelijk niet zette en thuis bleef. Tijdens haar leven werd de gezondheid van deze vrouw wel eens vaker met zorgen overschaduwd tot ze een week voor haar overlijden op de palliatieve afdeling van het Onze-Lieve-Vrouwziekenhuis terechtkwam. Na meer dan 55 jaar huwelijk krijgt het leven voor haar echtgenoot een heel andere insteek en kleur. Samen met Nelly moest hij in het recente verleden al afscheid nemen van zijn schoonmoeder die maar liefst 102 werd en zijn schoonzus Monique maar jouw eigen vrouw moeten laten gaan, grijpt toch nog zo veel dieper in… Verwanten en vrienden van Nelly en haar gezin namen op vrijdag 4 november deel aan de uitvaartliturgie in onze Sint-Jan Eangelistkerk, de dag dat Vlaanderen op het middaguur vernam dat zangeres Nicole dan nog op een geheel onverwachte wijze was overleden. We wensen Walter, Tineke en Werner en hun kinderen, samen met Rolande de schoonzus van Nelly en allen die Nelly als vriendin of buurvrouw zullen missen alvast heel veel gelovige hoop en troost toe. De laatste rustplaats van Nelly bevindt zich op de grootste begraafplaats van onze stad aan de Leo De Béthunelaan.
Emiel Jacob † 30/10/2022
Al had men de nacht voordien de klok een uur achteruit gezet en had iedereen bij manier van spreken een uurtje langer kunnen slapen, op zondagmorgen 30 oktober zal Bart Jacob meteen wakker zijn geweest toen men hem liet weten dat zijn vader niet present gaf voor de thuisverpleging. Emiel Jacob, geboren te Wieze op 18 januari 1942, in volle oorlogstijd en de jongere broer van Yvonne en oudere broer van Phil, bleek in de loop van die nacht door de dood verrast te zijn. Ook al had hij blijkbaar alle klokken reeds op wintertijd gezet. In 1990 werd deze mens die tot voor enkele jaren merels en lijsters kweekte en lid van ‘de prachtvogel’ was reeds weduwnaar toen zijn echtgenote Margaretha De Geest na drie jaar ziekte op amper 42-jarige leeftijd overleed. Een nieuwe relatie beginnen bleek in de jaren die daarop volgden voor Emiel, die een zoon Bart en een dochter Nancy heeft, niet meer aan de orde. Zo veel was na verloop van tijd duidelijk. Gelukkig kon Emiel, onder dorpsgenoten en kameraden gemoedelijk ‘Mil’ of ‘Milleken’ genoemd, rekenen op een vriend als Benny Dierick en zijn buren Rita en William. Ooit overleefde deze gewezen bouwvakker twee hartinfarcten, maar dat zijn naam als allereerste op het bord achteraan in onze kerk links zou prijken had toch niemand verwacht... Daarom bieden we zijn nabestaanden en verwanten, zijn vrienden, vertrouwelingen en beschermers, ons innige medeleven aan bij de rouw die hun hart in de voorbije Allerheiligendagen zo plots en onverwacht overviel. Biddend wensen we hen dan ook heel veel sterkte en hemelse geborgenheid toe. Moge Emiel, wier lichaam daags voor zijn uitvaart werd gecremeerd, op voorspraak van Gods heiligen nu voor alle komende tijden delen in Jezus’ verrijzeniskracht en vrede. De stoffelijke resten van ‘Milleken’ werden na de uitvaartliturgie die plaats had op het ogenblik dat gewezen pastoor Roger Ghijsels in Haaltert biddend uitgeleide werd gedaan – zaterdag 5 november om 10.00 uur – bijgezet op het urneperk van het dorp waarop deze man de voorbije decennia woonde en leefde.
Zuster Jeanne Bruyninckx † 31/10/2022
In de vooravond van het bemoedigende feest van Allerheiligen, maandag 31 oktober, overleed zuster Jeanne van de Zwartzusters Augustinessen van onze stad in het woon- en zorgcentrum Avondzon waar ze sinds de Nieuwjaarsmaand van 2021 met haar medezusters verbleef. Zuster Jeanne keerde naar haar Schepper en Heer, haar Bruidegom terug, twee weken en één dag voor ze 102 werd! Ze zag het spreekwoordelijke levenslicht in het naburige Meldert als Henrica Juliana Bruyninckx en kon zich verheugen over twee broers, Emiel en Alfons – ondertussen zaliger gedachtenis – en een jongere zus Margaretha die ondertussen 90 is maar niettemin in de uitvaartliturgie aanwezig was. Ruim tachtig jaar terug trad Henrica Juliana toe tot de Aalsterse zustercongregatie die de basis voor het huidige Onze-Lieve-Vrouwziekenhuis legde en kwam ze op de dienst heelkunde in het hospitaal van Geraardsbergen terecht. Haar medezuster Bernadatte herinnert zich nog maar al te goed hoe zuster Jeanne de lakens van haar patiënten eigenhandig van een extra zoom voorzag, een gedegen naaister als ze was. Zo maakte ze voor haar jongere zusje ook haar eerste communiekleedje. Enige tijd later keerde ze naar onze stad terug waar ze op de dienst pediatrie terechtkwam, voornamelijk belast met de zorg voor de prematuur geboren baby’s. Ze werd als religieuze sterk gewaardeerd door haar medezusters en het ziekenhuispersoneel omdat ze als een echte zuster werd ervaren, vroom en zorgzaam. Iemand noemde haar in de dagen na haar overlijden ook een degelijke stagebegeleidster... Zuster Jeanne was als geen ander op netheid gesteld en straalde ook een zekere fierheid uit. Ze genoot van een verzorgd kapsel en eenmaal gepensioneerd, dierf ze zich ook in de tuin rondom het moderne kloostergebouw aan de Keienberg laten opmerken. Tot ze dus in alle stilte en sereniteit een dagje ouder werd en zelfs zo veel ouder dat het risico jaar na jaar groter werd dat ze ooit honderd zou worden. Dat gebeurde dan ook op een erg natte zondag 15 november 2020, twee maanden voor de kloostergemeenschap de overstap naar het woon- en zorgcentrum in Erpe zou maken waar zuster Jeanne na zuster Elisabeth, zuster Marie-Christine en zuster Hadewijch reeds de vierde religieuze is die daar haar levensreis ten einde zag lopen. Heel rustig en betrokken bij het biddend gebeuren ontving deze eeuwelinge de ziekenzalving twee weken voor haar overlijden, omringd door enkele van haar medezusters. Hoe mooi was het niet dat op zijn vraag ook pastoor Peter van haar een kruisje kreeg op het einde van de ziekenzalving: heel bewust en gedragen door haar stil geloof bracht ze haar honderd jaar oud arm in beweging en stak ze haar hand uit naar de bedienaar van het ziekensacrament. Vorige dinsdag werd er dan biddend afscheid genomen van zuster Jeanne in de Sint-Martinuskerk van Erpe en gisteren, woensdag, werd de enige eeuwelinge die de congregatie in haar 500 jaar bestaan heeft gekend als laatste bijgezet in de grafkelder van de zusters gelegen aan de rechterkant van de centrale laan van het grootste kerkhof van onze stad. Moge zuster Jeanne, op voorspraak van haar patroonheilige die toch Jezus’ meest geliefde leerling was en van de heilige Augustinus nu rijkelijk delen in het onvoorstelbare geluk van Gods heiligen, en dat voor de eeuwen der eeuwen zij die als geen ander weet wat een eeuw betekent en hoe die aan den lijve aanvoelt. We bieden haar zus Margaretha, haar schoonzus Angèle, haar neefjes en nichtjes en haar hoogbejaarde medezusters alvast ons christelijke medeleven aan en dragen zuster Jeanne mee in ons gebed op weg naar het einde van het kerkelijke jaar.
Jeannine Van Landuyt † 9/10/2022
In de avond van zondag 9 oktober – trouwens Nationale Ziekendag – overleed na een zestal jaren strijd tegen haar ziekte Jeannine Van Landuyt in het Onze-Lieve-Vrouwziekenhuis van onze Denderstad. Jeannine, de jongste van drie zussen in het gezin Van Landuyt-De Neef, groeide op aan de Zavelbaan, huwde nooit en bleef bij haar moeder Philomena inwonen. Haar vader stierf reeds in 1973 toen hij nog geen 62 jaar oud was. Jeannine was werkneemster bij Tupperware en deed wat ze kon voor haar ouder geworden moeder. Ze was er de figuur niet naar om zich met heel wat mensen te omringen en bleef liever in haar eigen vertrouwde wereld. Ze was nog maar net de 40 voorbij of ze begon met haar gezondheid te sukkelen. Gelukkig kon Jeannine steeds rekenen op haar twee oudere zussen Rosa en Paula die beiden hun stek hebben aan de Ouden Dendermondsesteenweg maar de voorbije jaren ook hun respectievelijke wederhelft Marcel Canipel en René Roelandt in de dood verloren. Zo kon Jeannine, die zich erg verantwoordelijk wist voor het onderhoud van onze Lourdesgrot aan de Langestraat, Maria er steeds van bloemen en propere kaarsentafels voorzag, de voorbije maanden ook terecht bij haar zussen, zelf letterlijk, in die zin dat ze ook bij hen kon inwonen. Toch verzwakte haar toestand in die mate dat zich op een bepaald ogenblik werkelijk een ziekenhuisopname opdrong. Hoe aanhoudend ze na verloop van tijd ook vroeg om naar huis te komen, het was voor haar zussen en neef Hans concreet niet mogelijk. Tot het uur van haar dood aanbrak en de levensreis van Jeannine eindigde vergezeld door haar tien jaar oudere zus Rosa. Moge Jeannine, op voorspraak van Maria voor wie ze in alle stilte en eenvoud een grote devotie had, en ‘goede werken’ steunen een vanzelfsprekendheid vond, nu op voorspraak van Jezus’ Moeder delen in het geluk van alle heiligen, in Jezus’ opstandingsvreugde en Gods vaderlijke vrede. Dat was de kern van ons gebed zaterdagvoormiddag toen we in onze Sint-Paulus en Onze-Lieve-Vrouw ter Rozenkerk samen met haar verwanten, buren en bekenden, eucharistie vierden en het leven en sterven van Jeannine aan de Heer toevertrouwden. Als u één van deze dagen afstapt aan de grot aan de Langestraat, vergeet dan toch niet om voor deze gelovige vrouw even te bidden. En voor haar nabestaanden, haar zussen Rosa en Paula die hun ‘klein’, hun ‘tante Min’, voelbaar zullen missen, en voor haar neef Hans Canipel, zijn wederhelft Farah en hun zoon Maxim. Na de uitvaartliturgie werd het stoffelijke overschot van Jeannine naar onze centrale begraafplaats overgebracht waar ze nu een laatste rustplaats geniet, niet ver van het graf van haar ouders en beide schoonbroers vandaan.
Lucien Van Mossevelde † 10/10/2022
Maar er had diezelfde voormiddag ook nog een tweede uitvaartplechtigheid plaats en ook van iemand die tot de leefwereld van het Heilig Hart behoorde, namelijk Lucien Van Mossevelde uit de Geldhofstraat. Al was hij opgegroeid aan een totaal andere kant van onze stad, Lucien was de voorbije decennia een meer dan vertrouwde figuur onder de toren van de voormalige heilig Hartkerk die er reeds goed en wel stond toen deze man, de oudste van drie broers, als zoon van groetenkwekers op 12 april 1938 aan de Affligemdreef ter wereld kwam. Lucien huwde met Irma Danckaert. Het jonge paar begon aan de Geldhofstraat een kruidenierszaak met een stevige groentenafdeling. Lucien had een neus voor verse groenten en kocht sommige waren zelf aan op de Aalsterse veiling. Hoe fier was hij niet toen hij een lading mooie en aantrekkelijke bloemkolen op de kop had kunnen tikken? Hij lanceerde trouwens ook een welbepaalde manier van verkopen met zijn zogenaamde ‘collis’. Hij stelde met verschillende groenten een pakket samen dat hij zijn klanten te koop aanbood. Onnodig te zeggen dat deze gewezen zelfstandige uren zal hebben geklopt en maar weinig vrije tijd zal hebben genoten. Een avondje kaarten met vrienden in een buurtcafé, naar een koers in de omgeving gaan kijken: meer zat er voor deze winkelier in die tijd echt niet in. En vakantie: dat betekende één week de winkel sluiten met Oilsjt keiremis, in de week van onze nationale feestdag. Als wielerliefhebber haalde Lucien nog het meest zijn hartje op toen zijn zoon Dirk zelf aan wedstrijden ging deelnemen. Die zoon nam samen met zijn vrouw Els later ook de zaak over maar als gedreven commerçant bleef Lucien natuurlijk vanop afstand heel geïnteresseerd toekijken hoe het ‘zijn kind’ verging. Toen hij in het voorjaar van vorig jaar mentale problemen kreeg, werd er voor Lucien, een onderkomen gezocht in het woon- en zorgcentrum ‘Mijlbeke’ waar ook zijn vrouw Irma verblijft. Daar overleed deze vader van Myriam en Dirk, schoonvader van Patrick en Els, grootvader van Matthias en Tini in de eerste uren van maandag 10 oktober, op de tiende van de tiende maand. Van hem werd om 11.45 uur biddend afscheid genomen. Zijn nakomelingen en hun wederhelften, zijn kleinkinderen en twee broers Herman en Etienne en hun echtgenotes werden dat uur omringd door heelwat buren uit de Geldhofstraat, vrienden en kennissen, gewezen klanten die Lucien graag een laatste groet brachten en zijn nabestaanden hun innige medeleven wilden aanbieden. Ook onze parochie biedt de getroffen familie Van Mossevelde-Danckaert haar gebed en meeleven aan, vanuit haar gelovige hoop op God en gedragen door het vertrouwen dat het leven van deze sociale mens in deze eerste herfstdagen tot voltooiing is gekomen in de liefde van God, zijn Schepper en Vader. Lucien werd kort na de middag naar de begraafplaats gebracht waar zijn graf terug te vinden is op de alleereerste rij rechts van de begraafplaats, daar waar zich ook de rustplaats van onze schrijver Louis Paul Boon bevindt. Laten we het leven en sterven van Lucien alvast biddend meedragen op weg naar de wijdingsvolle dagen van Allerheiligen en Allerzielen.
Rachel Haleydt † 3/10/2022
Zaterdag namen we biddend afscheid van Rachel Haleydt uit Gijzegem. Ze overleed in het woon- en zorgcentrum ‘Denderrust’ op maandag 3 oktober, even na de middag, en dat op 94-jarige leeftijd. Ze kwam op de 15de dag van de kortste maand van het jaar 1928 in het naburige Lede ter wereld en huwde met Alfons Verspeet met wie ze twee dochters en een zoon – zijnde Gerda, Nicole en Walter – kreeg. 32 jaar terug moest ze echter reeds afscheid nemen van haar wederhelft die amper 62 werd en ongeveer vijf jaar terug overleed haar zoon. Rachel hield van haar bloementuin en kon haar hartje ook ophalen bij het kweken van allerlei groenten die ze dan natuurlijk graag deelde met haar nakomelingen. We bieden Gerda en Nicole, maar ook haar schoonzonen Ferdinand en Herman en de kleinkinderen van Rachel, alvast ons oprecht medeleven aan bij het heengaan van hun moeder, grootmoeder en meme die we liefdevol meedragen in ons gebed.
Willy Keymeulen † 23/09/2022
Vorige zaterdag, openingsdag van de maand oktober, feestdag van de heilig Bavo, patroon van ons bisdom, had in onze kerk – ook als is het jaar ondertussen drievierden onderweg – pas de vierde uitvaart in de loop van 2022 plaats. Dat heeft natuurlijk heel veel te maken met het feit dat onze 120 jaar oude kerk de voorbije maanden voor de liturgie niet bruikbaar was omwille van het hernieuwen van de verwarmingsinstallatie. Toch zou het jammer zijn geweest dat de uitvaartliturgie voor Willy Keymeulen in een andere dan ‘zijn kerk’ plaats had moeten vinden… Willy, op 28 februari 1939 in Ninove geboren, overleed in woon- en zorgcentrum ‘De Toekomst’ in de nacht van vrijdag 23 september, na enkele maanden van verzwakking en onmacht. Met Willy moest onze parochie afscheid nemen van een bijzonder en opvallend iemand, een gedreven man met heel wat activiteiten op de teller, een gewaardeerd lid van onze parochiale VZW en vooral de stichter van het voormalige jeugdkoor dat op het einde van de vorige eeuw zijn hoogdagen kende. De viering werd dan ook mee opgeluisterd door een delegatie van gewezen koorleden die uit alle windstreken kwamen om deze gewezen leraar van het vierde leerjaar van het SMI aan de Moorselbaan zingend uitgeleide te doen. En het was alsof ze pas begin september voor het laatst die liedjes samen hadden ingeoefend. Hun Nederlandstalige repertoire sloot naadloos aan bij het Gregoriaans dat zijn gewezen koorleden bij de voorbereiding van de uitvaart hadden vooropgesteld. De kerk van Mijlbeek, nog maar net bekomen van de werken – waarbij Willy trouwens had voorspeld dat er een betonnen addertje onder de vloertegels zat én op dat vlak ook gelijk kreeg… – liep dan ook aardig vol tegen dat zaterdagvoormiddag om 10 uur het ogenblik aanbrak dat de stoffelijke resten van deze moerbeiboomliefhebber en moerbeiboomkenner in de richting van het altaar werden gebracht. Bij de aanvang en op het einde van de viering omschreven zijn zoon Bart en dochter Kristin de gevoelens die hun harten beheersten bij het heengaan van hun vake. Steeds kwam de pijn van het afscheid naar voren, de onmacht waarmee deze man de voorbije weken had geworsteld, maar tegelijk ook de dankbaarheid omdat zijn dood ook bevrijding en het einde van fysiek en mentaal lijden betekende. Met Willy droegen wij een figuur van Mijlbeek ten grave, de man die de dragende kracht van het koor was, vaak op zondagmorgen als eerste in de kerk opdook om de nummers van de liedjes op te hangen en de laatste afspraken met de voorganger te maken. Zoals gezegd was Willy ook erg geïnteresseerd in alles wat met moerbeibomen had te maken, maar ook in het kweken van zijderupsen en zijn tuin is dan ook een waarlijk stukje aards paradijs in de volgebouwde straten rondom de Moorselbaan. Zijn hart bloeide ook helemaal open wanneer Willy in die tuin vrienden en bekenden kon ontvangen zoals de laatste keer nog gebeurde op 15 augustus van vorig jaar. Het wordt op zijn zachtst gezegd wennen voor zijn vrouw Nora om wie hij de laatste jaren ook zo bezorgd was, voor hun drie kinderen Kristin, Bart en Toon, en de kleinkinderen Dorien, Stijn, Stach, Maud, Lore, Tibo en Line, zijn broers en zussen die we trouwens echt alle troost en steun toewensen. Moge Willy nu voor alle komende tijden delen in de geborgenheid van Zijn verrezen Heer, onze enige Leraar in de liefde, ons houvast en eeuwige leven. Laten we deze verdienstelijke medegelovige alvast dankbaar meedragen in ons persoonlijk en gemeenschappelijk gebed.
Caroline De Strooper † 23/09/2022
Honderd jaar oud worden, wie wilt dat niet? Maar het is en blijft nog steeds een voorrecht voor enkelingen ook al werden er het voorbije weekend twee eeuwelingen op de centrale begraafplaats van onze stad ter aarde besteld. Op 18 november zou Caroline – officieel heette ze Philomena – De Strooper haar 101de verjaardag hebben gevierd, maar zover is het dus net niét gekomen… Deze vrouw, die tot haar laatste levensmaanden mentaal sterk bleef, werd geboren aan de Koolstraat als dochter van veehandelaars. Is ‘vriendin van het vee’ niet de betekenis van haar eerste voornaam? Ze huwde met Emiel Jansegers en het echtpaar vestigde zich in een alleenstaande woning aan de Pontweg nr. 126 waar de initalen van de bewoners nog steeds de basis van het smeedwerk aan de voordeur uitmaken. Emiel overleed in 2001 op 83-jarige leeftijd. Caroline zou hem dus nog ruim twintig jaar overleven. Het koppel kreeg vier jongens: Emiel, André, Pierre en Louis. Jammer genoeg moest deze moeder en meme vorig jaar enkele weken voor haar 100ste verjaardag haar oudste zoon – die dezelfde voornaam als zijn vader droeg – loslaten in de dood. Caroline hield zich heel haar leven bezig met het kweken van bloemen die op de veiling in Aalst aan de handelaars werden gebracht. Baccara’s kweken was haar lang leven. Net als volk ontvangen…, de zogenaamde dames van ‘de kaffeeklesj’. Maar spijtig genoeg dunde die groep bezoekers aan huis natuurlijk de voorbije jaren zienderogen uit. Zodanig zelfs dat Caroline de laatste weken van haar leven eigenlijk ook zelf ging uitkijken naar het uur van haar dood. Dat kwam er op vrijdag 23 september in haar vertrouwde omgeving. Heel wat buren uit de Pontweg, vrienden en bekenden van haar kinderen en kleinkinderen, zakten een week later, op de slotdag van de septembermaand, naar onze moderne Sint-Paulus en Onze-Lieve-Vrouw ter Rozenkerk af om er van haar afscheid te nemen en aan haar nabestaanden hun medeleven te betuigen. Na de uitvaartliturgie werd het lichaam van Caroline bijgezet in de familiegrafkelder op de begraafplaats aan de Leo De Béthunelaan. We bieden de kinderen en kleinkinderen van deze eeuwelinge alvast ons oprecht medeleven en onze verbondenheid in christelijke hoop op Gods eeuwige leven aan. Laten we deze eeuwelinge biddend meedragen op weg naar Allerheiligen en Allerzielen.
Isidoor De Bruyn † 22/9/2022
Deze donderdagochtend namen we in onze Sint-Paulus en Onze-Lieve-Vrouw ter Rozenkerk gelovig afscheid van iemand die op zaterdag 16 juli zijn 70ste levensjaar had voltooid: Isidoor De Bruyn uit de Jan Jeliestraat. De laatste maanden ging zijn gezondheid geruislos maar zeker achter uit en toch kwam zijn heengaan vorige donderdag voor zijn vrouw Jeannine Van den Steen enigszins onverwacht. Net op de dag dat zij aan een nieuw levensjaar begon en jarig was – op 22 september – sloot Isidoor, een gewezen vrachtwagenchauffeur bij onder andere onze intercommunale Ilva, zijn levensrit af. Twee jaar terug had deze mens ook zijn zoon Gunther reeds moeten loslaten in de dood. We bieden Jeannine, de kleinkinderen van Isidoor, zijn pluskinderen, zijn zus Marie-Louise en haar wederhelft die aan de Kruisabeelstraat in Moorsel wonen en meest nabije vrienden alvast ons innig medeleven én ons gebed aan. Na het samen vieren van de uitvaartliturgie kreeg Isidoor onder een schuchtere herfstzon een laatste rustplaats toebedeeld op de centrale begraafplaats van onze stad. Laten we deze mens, geboren te Lebbeke en overleden bij de aanvang van de herfst, op voorlopig de laatste mooie dag van dit jaar, biddend en liefdevol gedenken.
Paul Corthals † 9/9/2022
Deze ochtend, donderdag 15 september, feest van Onze-Lieve-Vrouw van Smarten, verzamelden we in onze Sint-Paulus en Onze-Lieve-Vrouw ter Rozenkerk aan de Botermelkstraat om dankbaar en tegelijk hoopvol afscheid te nemen van iemand die vorige week vrijdag – na twee hartinfarcten – op amper enkele uren tijd uit dit leven verdween en aan zijn vrouw, zoon en wederhelft Nancy, twee kleindochters, schoonbroer en schoonzus en zijn vele vrienden en bekenden– al dan niet uit de voetbalwereld – ontviel: Paul Corthals, geboren op 25 januari 1937 en getogen aan de Langestraat. Zijn hele verdere leven als echtgenoot, vader en grootvader en zelfstandige kleermaker zou zich trouwens in de zelfde wijk ontwikkelen. Paul en Monique vestigden zich aan de Bergekouter nr. 92 met hun zaak ‘Corpo Bello’, gepecialiseerd in maatwerk, grotendeels broeken. Hanteerde Paul niet naald en draad, dan was hij op of rond het voetbalveld terug te vinden en het mag dan wel heel toevallig wezen dat Michel Verschueren, jarenlang manager van RSC Anderlecht, gisteren overleed. ‘Mister Michel’ wiens carrière trouwens in onze stad begon. Paul richtte niet enkel de voetbalploeg Blauw-Wit op de Hakelenberg op, maar was ooit ook trainer en speler bij ‘den Iëndracht’. Hij voetbalde maar liefst tot dertig jaar geleden, tot op zijn 55 ste . Op het einde van de uitvaartliturgie verhaalden zijn twee kleindochters hoe ze van hem met hun verjaardag of Nieuwjaar steeds een handgeschreven kaartje kregen en hoe uitbundig hij hen kon uitzwaaien maar haast bij elk afscheid ook tranen in de ogen kreeg. Tegelijk was deze zachtaardige opa ergens ook bang van dokters en tandartsen en vrij gesloten als het gezondheidsproblemen betrof. Zo ook begin deze week toe zijn vrouw en enige zoon merkten dat vader en ‘pepe’ niet enkel haast immobiel was geworden, maar ook nog amper een beet door zijn strot kreeg. Op vrijdag de 9 de van de 9 de maand werd Paul naar het Onze-Lieve-Vrouwziekenhuis gebracht waar hij nog diezelfde namiddag – 85 jaar oud – overleed. Op zijn gedachtenisprentje een Paul die van het leven geniet, een glaasje rode wijn in de hand. Mocht hij nu ook genieten van Gods eeuwige vreugde en mocht dat geloof – een vertrouwen waarin ook deze mens die reeds jaren terug zijn jongere broer Luc verloor en zo graag initiatieven nam om de familie samen te brengen en te houden – ook voor zijn vrouw Monique Rubbrecht, zoon Bart, geliefde schoondochter Nancy en de kleindochters Shauni en Isabelle, schoonbroer Jean-Pierre en schoonzus Annie, een bron van troost en bemoediging wezen in deze voor hen toch turbulente en confronterende herfstdagen. Moge de Heer het leven en sterven van Paul nu omringen met de zoom van Zijn eeuwige vrede.
Maria Staelens † 5/9/2022
In de vooravond van woensdag 23 augustus vroeg Maria Staelens naar pastoor Peter. Ze voelde blijkbaar dat haar levenskrachten stilaan maar zeker afnamen en nam dus zelf het initiatief om dat in het gezelschap van een priester ook te benoemen en te duiden. Het werd een mooi en betekenisvol moment, zeker ook het ogenblik waarop ze in het gezelschap van haar twee dochters Monique en Rita en haar schoonzoon Jean Pierre werd gezalfd met Gods Geest, precies opdat ze haar onmacht en verzwakken zou kunnen dragen naar Jezus’ voorbeeld. Maria werd op 6 september van het jaar 1932 aan de Pontweg te Herdersem geboren en groeide op met drie broers aan haar zijde. Haar mama, Barbara Picquer had de naam van de heilige die enkele tientallen meters verder tot op heden een kapelletje kreeg toebedeeld. Op haar veertiende liet ze de schoolbanken voor wat ze waren maar uiteraard niet om elke dag ongebreideld vakantie te kunnen nemen. ‘Werken’ zat in haar genen en zou haar verdere levensverhaal ook kleuren en tekenen. Ze zorgde als een tweede moeder voor haar veel jongere broer Wilfried en het was voor haar dan ook een harde noot om kraken toen hij, amper in de dertig, verongelukte. Ondertussen was deze vrouw gehuwd met Gustaaf Van Roy met wie ze twee dochters kreeg: Monique en Rita. Maria was een ‘thuiswerker’ nog voor de coronapandemie dit systeem ruime ingang schonk. In de living stond een stevige stikmachine en ieder ogenblik dat ze vrij had, benutte Maria om stukken leder aan elkaar te stikken en om te toveren tot schoenen. Gustaaf, haar echtgenoot, sneed trouwens de patronen voor die schoenen in het bedrijf van dezelfde zaakvoerder. De jaren kwamen en gingen en de ouders werden naar verloop van tijd ‘grootouders’, tot zes maal toe. Beide dochters kregen elk drie kinderen. Zes kinderen die in hun baby-, peuter en kleutertijd werden opgevangen aan de Bredestraat. Wat uiteraard een blijvende band schept tussen grootouder en kleinkind. En dat werd ook duidelijk toen Maria in de nacht van maandag 5 september omtreeks 3 uur overleed en korte tijd later ook al haar kleinkinderen aan haar sterfbed stonden… De kinderen en kleinkinderen – om schoonzoon Jean Pierre niet te vergeten – bewaren de herinnering aan een sterke en hardwerkende vrouw die van geen leed bleef bespaard. Zo verongelukte enkele jaren terug haar schoonzoon Andreas bij het snoeien van een boom. Toen enkele jaren terug de heilig Hartkerk werd gesloten, voelde Maria zich niet te oud om op zondagmorgen op haar fiets te springen en zich tegen de klok van 11.00 uur naar onze kerk van Mijlbeek te begeven. Na de dood van haar man – die trouwens op haar 82ste verjaardag werd begraven – bleef ze nog enige tijd flink in haar vertrouwde omgeving leven en wonen, de laatste jaren met de hulp van mensen die de voornaamste of zwaarste huishoudelijke taken uit haar handen namen. Al vond Maria dat niet altijd gemakkelijk en hield ze oh zo graag en liever de touwtjes in eigen handen. Op maandag 1 augustus verliet ze haar woning voor een zogenaamd ‘kortverblijf’ in woon- en zorgcentrum ‘Ten Rozen’ maar nog geen vijf dagen later drong zich al een opname in het ziekenhuis op. En zo kon ze op 20 augustus ook het huwelijk van haar oudste kleindochter Sarah niet meer van op de eerste rij meemaken… Maria Theresia – zoals ze voluit heette – werd net geen negentig want ze overleed op 5 september en was jarig op de zesde dag van deze ‘terug naar school’ maand. Het lijkt er op alsof er een vloel op haar verjaardag rustte want zoals hoger vermeld werd op die datum in 2014 haar man naar zijn laatste rustplaats in Herdersem gebracht. Maria vergezelt hem nu sinds vorige zaterdag opnieuw nu we haar – nadat we voor haar in de kerk van haar geboortedorp de uitvaartliturgie vierden – haar daar vertrouwend op de Heer te rusten legden. Moge de Heer het vanzelfsprekende geloof van Maria nu bevestigen en haar laten delen in Zijn eeuwige vrede. We wensen haar dochters, schoonzoon en kleinkinderen Sarah, David, Matthias, Doriena, Fabian en Marjolein (waarvan sommigen onder hen muziek speelden tijdens de uitvaart) alvast veel gelovige troost toe te midden van hun verdriet en onmacht om het heengaan van hun stammoeder maar ook te midden van al hun dankbaarheid om wie hun meter voor hen heeft gedaan en is geweest.
Euphrosina De Koninck † 28/8/2022
Zaterdagochtend namen we in onze Onze-Lieve-Vrouw Bijstandkerk biddend afscheid van iemand die ooit samen met haar man Richard De Smedt zaliger gedachtenis aan de Moorselbaan, ter hoogte van de Drie Veldenweg, een garage uitbaatte en bijna 95 jaar lang met een uitzonderlijke voornaam door het leven ging: Euphrosina De Koninck. Euphrosina kwam op de feestdag van Sint-Jozef in onze stad ter wereld en dat in 1928. Ze werd op haar beurt moeder van twee zonen, de tweelingbroers Hugo en Wilfried die in hun kinderjaren blijkbaar niet bang waren om af en toe wat kattekwaad uit te steken. Jammer genoeg overleed Hugo vijf jaar terug, terwijl echtgenoot en vader Richard die officieel als eerste voornaam ‘Carolus’ droeg in 2005 overleed. Euphrosina, die in de buurt ook wel ‘Eufrasie’ werd genoemd, wordt door haar kleinkinderen omschreven als een intellligente vrouw die best wist wat ze in het leven wou, correct en gelovig was, graag op reis trok en kordaat in het leven stond. Als vrouw van de garagist nam zij de boekhouding voor haar rekening. Eens met pensioen trok ze graag op reis, vaak naar Griekenland en nam dan ook wel de kleinzonen Alex en Yves met zich mee. Tot haar 89ste kon ze zelfstandig in haar woning blijven en onder andere deelnemen aan de activiteiten van onze Okravereneniging. Maar toen begon ze als eens vaker te vallen en zo kwam ze in het woon- en zorgcentrum ‘Ter Bake’ in Denderleeuw terecht waar ze uiteindelijk vijf jaar zou verblijven. De laatste twee, jaren ging haar gezondheid echter achteruit en kreeg Euphrosina het ook op mentaal vlak moeilijk. Het leidde er zelfs toe dat ze soms Frans begon te spreken… En natuurlijk heeft ook de coronapandemie met bijbehorende afzondering en isolatie deze ‘meme’ geen deugd gedaan. Hoe graag deze vrouw ook 95 jaar oud was geworden, haar levensbootje strandde op zondag 28 augustus, nog amper zeven maanden van haar streefdoel verwijderd. Laten we dan samen bidden dat deze vrouw die haar echtgenoot en een zoon moest zien voorgaan in de dood – maar nog steeds over een zus en schoonbroer beschikte – nu voor alle komende zomers en winters geborgen moge zijn in de vreugde van haar verrezen Heer. Nadat we voor haar in de kerk van Mijlbeek hadden gebeden, vergezelden we haar stoffelijke resten tot aan het columbarium van onze stedelijke begraafplaats waar de urne van Euphrosina met zovele dankbare herinneringen in het hart van haar nabestaanden werd bijgezet. We bieden haar zoon Wilfried die gelukkig aanwezig kon zijn in de uitvaartliturgie, haar kleinkinderen Alex, Yves en Anja, schoondochters Carine en Ingrid, zus Jeanine en schoonbroer Antoine en allen die in Euphrosina een dierbare vriendin of toeverlaat verloren, van harte veel gelovige hoop en sterkte toe in deze allereerste dagen zonder haar lichamelijke, fysieke aanwezigheid.
Cecile De Coninck † 28/8/2022
Vorige zaterdag werd in de kerk van Sint-Jan Evangelist – waarvan ze zo vaak de deuren zal hebben geopend en gesloten – de uitvaartliturgie gevierd voor Cecile De Coninck, sinds jaar en dag een vertrouwd gezicht op ‘den Immerzeel’ ook was ze van dat gedeelte van Aalst helemaal niet afkomstig en was ze er de laatste decennia ook niet woonachtig. Cecile werd als oudste dochter van Adolf De Coninck en Julia De Coster geboren te Aalst op 10 februari 1947 toe haar ouders in de Doolhofstraat woonden en was tot voor enkele maanden terug gehuisvest op de Hogeweg te Erembodegem. Ze huwde met Paul De Saar, broer van de bekende missiezuster Godelieve De Saar zaliger gedachtenis en samen kregen ze drie dochters en evenveel zonen: Veerle, Hilde, Johan, An, Steven en Tim langs wie ze de voorbije jaren maar liefst 14 keer oma werd. Hoe betrokken ze ook was bij de parochie en de kerk, Cecile kon de hedendaagse evolutie in ons geloofsgemeenschap niet altijd verteren of plaatsen. Ze engageerde zich bij de vormselcatechese en bij de organisatie van de jaarlijkse kerststallentocht, nam haast dagelijks deel aan de eucharistieviering in de nabijgelegen abdij van Affligem, werd kosteres van de kerk en ‘herder van de charismatische gebedsgroep in Erembodegem’ maar had het er erg moeilijk mee dat de parochiegrenzen van enkele decennia terug door onze bisschop en zijn vicarisssen werden herzien en er werd opgeroepen om als christen samen aan onze geloofsgemeenschap te bouwen, waar men ook op Aalst-rechteroever mocht wonen of actief zijn. Hoe geëngageerd ze zich voor iets ook kon inzetten, zo koppig kon ze ook openlijk of in alle onopvallendheid aan haar visie vasthouden en liever op eigen houtje werken. Bijgevolg nam ze de voorbij jaren ontslag uit de parochieploeg van rechteroever en was ze ook niet langer lid van het parochiale koor dat bestond uit mensen van de voormalige parochie van Mijlbeek of Sint-Jan. Haar ouders mochten beiden een hoge leeftijd bereiken maar enige tijd terug werd stilaan maar zeker duidelijk dat zij de kaap van de negentig niet zou overschrijden. Op Palmzondag van dit jaar, 10 april, overzag deze vrouw de situatie in de kerk niet meer en het was hartverscheurend om toen uit haar eigen mond te vernemen dat ze dat zelf ook besefte. In de ochtend van Witte Donderdag liep het bericht binnen dat ze niet aanwezig kon zijn voor de voorbereidingen en de viering zelf van de herdenking van het Laatste Avondmaal die avond. Op tweede paasdag werd ze geopereerd en sindsdien is Cecile niet meer onder de mensen aanwezig kunnen komen. Bij de aanvang van de laatste volledige augustusweek van dit jaar werd ze uiteindelijk opgenomen op de palliatieve afdeling ‘Charon’ van het ASZ waar ze in de avond van zondag 28 augustus ook overleed, 75 jaar oud geworden. We bieden haar echtgenoot Paul, hun kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen, haar zussen en broer, schoonzussen broers en schoonbroers ons medeleven en onze verbondenheid in gebed aan vanuit het vertrouwen dat Ceciles geloof nu een aanschouwen van de Heer van aangezicht tot aangezicht moge zijn geworden. We danken God voor de trouw en het engagement waarmee Cecile vormselcatechese heeft gegeven en als kosteres steeds stipt haar taak in de kerk vervulde. Na de druk bijgewoonde uitvaartliturgie voorgegaan door een priester die ze zelf had vooropgesteld, kreeg Cecile een laatste rustplaats toebedeeld op de centrale begraafplaats van onze stad. Laten we voor haar bidden in deze dagen van starten en heropstarten.
Gilbert Van den Steene † 11/8/2022
In de namiddag van donderdag 11 augustus overleed Gilbert Van den Steene in het Onze-Lieve-Vrouwziekenhuis van onze stad. Hij groeide op aan ’t Spieken, een wat weggestoken zijstraatje van de drukke Botermelkstraat waarlangs je naar de meersen van Herdersem kan. Als enige van de zes kinderen in het gezin Van den Steene-Van Haut kwam hij op Herdersemse bodem ter wereld, net over de grens van het voormalige Aalst met het dorp der Meiviskoppen, in de buurt van de Levensvreugde Verblijven waar de Botermelkstraat en de Pontweg in elkaar overgaan. Al was hij niet de jongste in het gezin en was hij op de openingsdag van de zomer 75 jaar oud geworden, Gilbert ging toch als laatste onder zijn broers en zussen uit deze wereld heen. ‘Al ruim tien jaar’, vertelt zijn vrouw en gewezen Fermvoorzitster Godelieve Callebaut, ‘verklaarde mijn man dat hij niet lang meer zou leven,’ en deze zomer werd zijn ‘voorspelling’ ook werkelijkheid. Op zaterdag 23 juli brachten de hulpdiensten de kortademige en kloek gebouwde echtgenoot, vader en ‘pepe’ in spoed naar het ziekenhuis en zijn woorden toen hij zijn woning en oprit verliet – ‘Ik keer nooit meer naar hier terug…’ – werden jammer genoeg ook realiteit. Na een tweetal weken opname in het ziekenhuis werd voor de dokters en het medische personeel duidelijk dat de gezondheidstoestand van de gewezen aannemer – nooit bang voor een boude uitspraak of reactie – stilaan maar zeker in een onomkeerbare situatie was terechtgekomen en dat niet enkel voor Godelieve maar ook voor hun dochters Pascale en Sofie, de schoonzonen Eric en Nicolas, de kleindochters Dorien en Jill en de vrienden van ‘taxi Bert’ zoals de kindjes hem noemden die hij soms naar de crèche of de school in Herdersem bracht een nieuwe levensfase was aangebroken. Heel wat vrienden en bekenden van Gilbert en Godelieve hielden er aan om op zaterdag 20 augustus deel te nemen aan de uitvaartliturgie in onze Sint-Paulus en Onze-Lieve-Vrouw ter Rozenkerk, het Godshuis dat deze mens in de tweede helft van de jaren tachtig, begin de jaren negentig in zijn directe buurt had weten bouwen. Na de gebedsviering voorgegaan door zijn vriend Gilbert Van Geert werden de stoffelijke resten overgebracht naar het geboortedorp van deze man en bijgezet op het urneperk achteraan links op de begraafplaats aan de Kouterbaan. Moge Gilbert nu ervaren dat de verrezen Jezus dé hoeksteen is van Gods woning van eeuwig leven waarin ruimte is voor velen. We wensen Godelieve, haar kinderen en kleinkinderen, Emiel, de neef en ‘rechterhand’ van de overledene, alvast veel christelijke hoop en troost toe. Vergeet ook u niet te bidden voor Gilbert?
Simonne Hutsebaut † 14/8/2022
Ooit zei ze tegen een bekende: ‘Ik zal voor jou tijdens jouw ziekte bidden, ik heb daar tijd voor…’ Natuurlijk moet een mens niet wachten tot hij of zij tijd heeft om te bidden, maar deze belofte wees wel op de gelovige en biddende levenshouding van Simonne Hutsebaut die we vorige zaterdag samen naar haar laatste rustplaats hebben gebracht. Een plek die ze misschien wel vanop de eerste verdieping van het huis dat ze aan de Kouterbaan bewoonde, kon zien en waar haar echtgenoot Frans Monsieur reeds in 1978 werd in neergelegd. Simonne, op en top van Herdersem, kreeg samen met haar echtgenoot vier kinderen, drie meisjes en één jongen. Ze was amper 44 jaar oud toen ze reeds weduwe werd maar bleef – zoal we dat in ons dialect zeggen – ‘alleen’. Als tweede en oudste meisje in een gezin dat uiteindelijk zeven kinderen zou omvatten, bleef Simonne kort na haar plechtige communie van school om voor haar jongere broertjes en zusjes te helpen instaan. Iets wat toch een blijvende band schept… 17 jaar terug trok deze vrouw, een gedreven lid van ons parochiaal kerkkoor, naar Assenede om er in het plaatselijke rustoord dicht bij haar zus-religieuze Marcella te zijn die ons toevertrouwde dat haar zus met de heilige verwachting stierf dat ze naar Jezus en Maria opging. Is het dan niet tekenend dat deze op vrijdag 13 mei 89 jaar oud geworden vrouw op de vooravond van het hoogfeest van Maria’s tenhemelopneming in het ziekenhuis te Eeklo overleed? Laten wij nu op onze beurt tijd maken om voor Simonne te bidden en haar leven, haar inzet en zorg, lijden én haar sterven gelovig aan God toe te vertrouwen. We bieden haar kinderen en kleinkinderen, haar zussen zuster Marcella en Lisette, haar schoonzussen en schoonbroers, ons christelijke medeleven aan en hopen dat Simonne – die ook haar oudste dochter Annie zag voorgaan in de dood – ondertussen rijkelijk moge delen in de oogst van Gods vaderlijke liefde en vrede.
Agnès Verbeiren † 3/7/2022
Vorige week donderdag, één maand en 15 dagen na haar overlijden in het Onze-Lieve-Vrouwziekenhuis van onze stad, stroomde onze Sint-Janskerk aan de Immerzeel quasi vol voor de uitvaartliturgie van Agnès Verbeiren, de weduwe van Emiel Van Landuyt. Al was er zeventig jaar terug nog geen sprake van ‘integreren’, Agnès en haar wederhelft deden dat heel spontaan toen ze – beiden van de Sint-Annaparochie afkomstig – aan de hoek van de Dennenboomstraat en de Immerzeeldreef kwamen wonen. Het echtpaar kreeg drie zonen gevolgd door drie dochters waarvan de leeftijdsgenoten en vrienden steevast welkom waren bij Johan, Jozef (Jos), Patrick zaliger gedachtenis, Ria, Agnes of Carla. De jongens waren lid van Cantate Domino en dus brachten ze wel eens leden van gastkoren mee om bij hen te logeren. Maar ze waren ook bij de scouts en ook dat bracht volk over de vloer. Waarschijnlijk overdrijft de oudste dochter wel als ze ons verzekert dat ze als kind meer op de vloer dan in hun bed hebben geslapen maar in elk geval: bij Emiel en Agnès kon je altijd aanschuiven aan tafel, was er voor elke passant wel een plek. Ook de nichtjes kwamen graag langs bij tante ‘Yes’ die haar naam waar maakte. ‘Ons moeder mocht met haar sjakosj in de hand vertrekkensklaar staan,’ vertelt Ria, ‘één telefoontje met een concrete vraag was genoeg om van haar plannen af te zien en thuis te blijven.’ Toen er in een volgende levensfase kleinkinderen kwamen, waren die uiteraard meer dan welkom. ‘Oma Miel’ zoals ze werd genoemd bezorgde hen de mooiste en de warmste herinneringen waar ze nu nog steeds deugd aan beleven en bij de drie getuigenissen die er in de viering werden beluisterd, viel telkens op hoe het kruisje bij het slapen gaan of afscheid nemen hen heel sterk was bijgebleven. Maar al had ze dat kunnen doen, Agnès sloot zich helemaal niet op in haar eigen gezinsleven. Ze leefde intens mee met wat er op de parochie gebeurde en was onder andere jaren vrijwilligster voor ‘de weeg’, de opvolging van de pasgeborenen. ‘Een open huis, met plaats voor iedereen aan tafel’: zo kon je het leven aan de Dennenboomstraat nr. 2 blijkbaar samenvatten. Na de twaalf kleinkinderen zijn er ondertussen ook vijftien achterkleinkinderen de Van Landuytjes komen versterken en met de jaren werd oma Miel natuurlijk ook een dagje ouder. In november 2016 werd ze opgenomen in een verzorgingsinstelling maar ook daar genoot ze haast dagelijks van het bezoek van haar kinderen of kleinkinderen. De moeder die voor zo velen had gezorgd, werd met het verstrijken van de jaren ook intenser afhankelijk van de hulp en de zorg van haar nakomelingen. En daar was ze ook erg dankbaar om. Tot haar gezondheidstoestand net voor de grote vakantie toch zorgwekkend werd, ze in het ziekenhuis werd opgenomen en omringd door haar kinderen in de ochtend van zondag 3 juli overleed, haar 90ste verjaardag op 22 oktober in het vooruitzicht. Laten we deze gastvrije, goedlachse vrouw die actief deel uitmaakte van het parochiale leven van enkele decennia terug waarbij niemand meer besefte dat ze eigenlijk van de andere kant van stad afkomstig was, nu toevertrouwen aan Gods eeuwige vrede. We bieden haar kinderen en kleinkinderen alvast ons biddend medeleven aan. Na de uitvaartliturgie werden de stoffelijke resten van Agnès bijgezet bij die van haar zoon Patrick die amper 48 werd en in 2004 overleed. Laten we deze 89-jarige vrouw dankbaar gedenken in onze gebeden.
Valentine Merckx † 23/7/2022
We leven met met Sigrüne Breckpot die op zaterdag 23 juli van op afstand moest afscheid nemen van haar moeder Valentine Merckx, en dat amper acht maanden nadat haar vader Henri, gewezen politieman in onze stad, overleed. Op 23 juli kreeg Sigrüne op haar vakantiebestemming inderdaad aan de telefoon te horen dat haar 85-jarige moeder een hersenbloeding had opgelopen die haar op relatief korte tijd het leven zou kosten. Sigrüne, die in Oudegem woont, kwam elke dag langs in haar ouderlijke huis aan de Moorselbaan, of belde of skypte op zijn minst met haar fragil geworden mama. In de paasvakantie kwam Valentine echter ten val met een heupbreuk als gevolg. De ingreep leek gelukt, Valentine deed er alles aan om opnieuw te kunnen stappen, maar toch drong een opname in een revalidatiecentrum zich op. Het werd Ter Sig in Wieze waar voor deze vrouw – al was ze helemaal niet tuk op zo’n instelling en vertoefde ze niets liever dan thuis – een nieuwe wereld openging die haar liet genieten van de aanwezigheid van lotgenoten. En zo zat Valentine daags voor haar onverwachte heengaan uit dit bestaan nog hartelijk te lachen in de tuin van ‘Ter Sig’ omgeven door enkele andere bewoners waarvan sommigen onder hen ondertussen een stukje vriendin waren geworden. Tot plots dit leven ten einde liep en de vrouw die de voorbije jaren van nabij werd gevolgd door haar tweelingzus Christiane die in Meldert woont, zonder een woord van afscheid uit dit leven heenging. Hoe pijnlijk dat afscheid voor haar enige dochter Sigrüne, voor haar wederhelft Kris, kleindochtertje Flore en plusbroer Lukas ook mag zijn, toch mag hen in de dagen die nu zijn aangebroken, ook het besef voor ogen staan dat Valentine, dochter van het bakkerskoppel Arthur en Florence op Mijlbeek, na haar eerste grote gezondheidszorgen er toch nog 45 jaar heeft bijgedaan. Toen Sigrüne amper vier was, werd haar mame immers getroffen door de gevreesde ziekte, maar ze bleef strijden. ‘Ik wil onze dochter zien opgroeien, ‘ was haar leuze. En dat is haar aan de zijde van haar toegewijde echtgenoot dan toch ook gelukt. Wie had toen durven denken dat ze haar man zou overleven, meer zelfs: 85 zou worden...? Maar het blijft steeds het afscheid van een moeder en daarom bieden we Sigrüne die meer dan twee weken moest wachten eer ze haar overleden moeder kon groeten, onze verbondenheid in gebed en hoop op God aan. Valentine was erg gesteld op ‘haar weesgegroetjes’ en precies drie dagen voor het hoogfeest van Maria’s Tenhemelopneming namen we van haar biddend afscheid in de kerk waar we op 3 december vorig jaar haar man uitgeleide hebben gedaan. Moge de Heer Valentine – Maria achterna – nu opnemen in Zijn onbegrensde en hemelse vrede en vreugde. We legden na het vieren van de uitvaartliturgie in onze Sint-Jan Evangelistkerk deze moeder en grootmoeder, tweelingzus bij haar man te rusten in de familiegrafkelder op de centrale begraafplaats van onze stad. Moge de verrezen Heer nu tegen Valentine zeggen: ‘Wees gegroet en deel in Mijn verrijzenisvreugde!’
Marcel Van Damme † 1/8/2022
In de eerste voormiddag van deze oogstmaand overleed Marcel Van Damme in het woon- en zorgcentrum ‘Denderrust’ waar hij ondertussen een tweetal jaren verbleef. Onze trouwe parochiaan kwam in het naburige Wieze ter wereld op 8 oktober 1938 en huwde met Hilda Scheerlinckx. Het echtpaar kreeg vier kinderen, één dochter, Ann genaamd, gevolgd door drie zonen: Luc, Wim en Jan. Heel zijn beroepsloopbaan was Marcel verbonden aan de brouwerij ‘Van Roy’ gevestigd in zijn geboortedorp. Iedere zondagochtend was deze rijzige man tijdig paraat in onze kerk om deel te nemen aan de eucharistieviering, tot het een tweetal jaren terug mentaal moeilijker werd en thuis blijven wonen niet langer kon. Niet eenvoudig voor hem, maar evenmin voor Hilda, zijn vrouw. Toen hun kleinzoon Jasper op zaterdag 9 juli in onze Sint-Jan Evangelistkerk in het huwelijk trad, werd dat moment reeds overschaduwd door het besef dat grootvader Marcel verzwakte en ook zijn fyieke mogelijkheden zichtbaar afnamen. De levensreis van Marcel – die aan de hoek van de Grote Baan en de Aartsstraat woonde – kwam du geruisloos ten einde op maandag 1 augustus. Moge de Heer deze man, die een duivenliefhebber was en jaren voor de opmaak van het uitslagenblad instond en in april voor de tweede keer overgrootvader was geworden, nu in rijke overvloed laten delen in de oogst van Zijn eeuwige vreugde en vrede. We wensen Hilda, die heel zachtjes en geleidelijk afscheid moest nemen van de man met wie ze in het voorjaar van 1923 60 jaar zou zijn gehuwd, haar kinderen en kleinkinderen alvast veel gelovige hoop en vertrouwen op Gods liefde voorbij de grens van de dood toe. De uitvaart van Marcel die 83 werd, had plaats op zaterdag 6 augustus, het feest van de gedaanteverandering van de Heer, in onze kerk van Herdersem, voorgegaan door Gilbert Van Geert. Nadien kreeg deze man van weinig woorden, de oudste in het gezin dat uiteindelijk zes kinderen telde, een laatste rustplaats op onze begraafplaats aan de Kouterbaan.
Alice Van den Brempt † 2/7/2022
Al vierde hun ‘bomma’ op 26 november haar 95ste verjaardag, geen van haar beide kinderen, klein- of achterkleinkinderen had einde juni kunnen vermoeden dat hun moeder, grootmoeder en overgrootmoeder Alice Van den Brempt hen zou verlaten op zaterdag 2 juli van dit jaar. Op de eerste zaterdag van de schoolvakantie belde haar thuisverpleegster tevergeefs aan in de Hyacinthenstraat en bleek dat Alice in alle stilte en ongezien was overleden. Haar zoon Jean-Pierre en dochter Marie-Rose, schoondochter Hilde en kleinkinderen Peter en Koen, Philip en Christoph en de achterkleinkinderen Junior, Thibo en Kenzo, Joke en Lotte blijven machteloos en verslagen achter: het stamhoofd van de familie is niet meer… Alice was een graag geziene vrouw, niet enkel bij haar verwanten maar ook bij haar buren: steevast kwam er iemand op bezoek die nieuws had te vertellen. Nieuws dat Alice graag vernam en opsloeg in haar grote geheugen en haar moederlijke hart. Ook haar verpleegsters getuigen dat Alice intens met hun wel en wee meeleefde. Deze leefde ook graag en was een figuur om honderd jaar oud te worden. Maar zo ver in de tijd is deze vrouw – die haar demente echtgenoot Remi Van der Haegen twee jaar lang verzorgde voor hij in 2004 overleed – niet geraakt! Al doet afscheid, onverwacht afscheid nemen van een hoogbejaarde bomma altijd pijn, toch mag het voor haar nabestaanden een troost zijn dat hun levenslustige, soms ook farce bomma een uitzonderlijk lang leven heeft gekend en nauwelijks pijn of aftakeling moest doorstaan. Iedere avond bad Alice haar Weesgegroetjes. Laten wij – nu ze ons zo plots verliet – op onze beurt voor haar bidden, met een dankbaar hart dat zich weet uitgedaagd om deze vrouw die op haar 12de reeds haar vader verloor na te volgen in alles waarin ze groot en aantrekkelijk is geweest. Niemand zou het huis van Alice ooit hebben verlaten zonder een kop koffie of een koekje… Moge Alice nu reeds volop genieten van de grote zomer van Gods eeuwige vrede. We deden haar – omringd door haar verwanten en de bekenden van haar kinderen en kleinkinderen én haar buren – biddend uitgeleide op donderdag 7 juli in onze Sint-Jan Evangelistkerk. Nadien vergezelden we haar stoffelijke overschot naar de centrale begraafplaats van onze stad waar Alice – geboren in de Doolhofstraat en later wonende in de Beukendreef – haar laatste rustplaats kreeg. Onze oprechte deelneming aan haar zoon Jean-Pierre en dochter Marie-Rose, schoondochter Hilde, de klein- en achterkleinkinderen van deze vrouw. Niet in het minst ook aan haar kleinzoon Koen die in Florida woont en voor wie de uitvaartplechtigheid werd opgenomen zodat ook hij ergens afscheid kon nemen van zijn bomma met wie hij regelmatig een videogesprek had.
Julienne Bucqué † 6/7/2022
Op 14 juli namen we in onze Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaartkerk (Herdersem) met onmacht en pijn in het hart afscheid van Julienne Bucqué die samen met haar wederhelft Willy Van Driessche aan de Bredestraat woonde. Zelf was ze afkomstig van het Heilig Hart maar het feit dat ze haar grote liefde tijdens een bal in Herdersem leerde kennen, gaf haar een blijvende affiniteit met ons dorp mee. Willy is trouwens geboren en getogen onder de Meiviskoppen. Al had Julienne zich onderscheiden tijdens haar opleiding in ‘de coupe’, het zouden andere coupes worden in haar leven… gevuld met ijs want samen met Willy bracht ‘Juleken’ – zoals ze door haar neefjes en nichtjes wordt genoemd – ijsjes aan de man en de vrouw… én de kinderen. Willy trok er met de auto op uit na zijn werkuren aan de NMBS, terwijl Julienne ijsjes bestelde aan de huisgevel tegenover het voetbalstadion. Tot zo lang hun gezondheid dat toeliet nam het echtpaar in onze kerk van Mijlbeek deel aan de zondagse eucharistieviering. In de Nieuwjaarsmaand overleed echter hun zoon Luc die in Moorsel woonde en brandweervrijwilliger was. Dit verlies zal de fysieke en mentale gezondheid van Juleken die niets liever deed dan schilderen op zijde echt geen deugd hebben gedaan… De voorbije maanden verbleef Julienne in het ziekenhuis, dan weer eens in het woon- en zorgcentrum ‘De Mouterij’ tot ze uiteindelijk in ‘Denderrust’ terecht kon. Een hersenbloeding bracht haar echter op 5 juli op de spoedafdeling van het Onze-Lieve-Vrouwziekenhuis terecht, waar ze reeds de dag nadien overleed. Geboren op een 6de maart, ging Juleken op een 6de juli uit dit leven heen… Ze laat natuurlijk een lege plaats achter in het hart van haar 90-jarige echtgenoot met wie ze jaren terug ook de dood van hun oudste zoontje Danny, via een stom ongeval, moest verwerken. We wensen Willy dan ook alle gelovige hoop en sterkte toe en betrekken ook hun dochter Marleen en echtgenoot Stefaan en hun kleinzonen in onze rouwbetuiging. Het lichaam van Julienne gehuld in een beige kist waarvan de kleur aan vanille-ijs deed denken, werd vooraan links op onze Herdersemse begraafplaats aan de aarde toevertrouwd, met de hoop dat God het levenslange geloof van Julienne niet teleurstelt en haar opneemt in Zijn hemelse vrede. Moge Willy in de tijd die komt ook kracht en geborgenheid vinden bij de neefjes en nichtjes die hem en Juleken de voorbije maanden met al hun liefde en toewijding omringden.
Françoise Jansegers † 5/7/2022
Al was ze ondertussen reeds een tweetal jaren uit het gezichtsveld van haar buren verdwenen, toch hielden heelwat mensen uit de Pontweg, ‘van den Boskant’, eraan om op zaterdag 16 juli Françoise Jansegers uit te wuiven en hun medeleven te betuigen aan haar zoon Benny en zijn vrouw Evelyne, de kleinkinderen Lize en Jens, haar broer Frans en zus Yvonne. Na een val op 14 februari 2020 liep deze ondertussen 87-jarige vrouw een heupbreuk op waardoor ze in het ziekenhuis terechtkwam. Tegelijk werden ook de mentale problemen steeds groter. Françoise werd door iedereen in de familie, ook de aangetrouwden, ‘Tantjen’ genoemd en kon goed overweg met naald en draad, met de stikmachine. Kledij herstellen was dan ook haar grote passie… maar op een bepaald ogenblik ging dat niet meer en was het ook niet langer verantwoord. In 2012 werd Françoise weduwe bij het heengaan van haar man François Nevens. Niets liever dat deze vrouw deed dan eens op restaurant gaan met een famililid, een buurvrouw of vriendin of zelfs iemand van Familiehulp. Tot ze op de gelijkvloerse afdeling van het woon- en zorgcentrum ‘Ten Rozen’ werd opgenomen waar ze stilaan maar zeker intenser afhankelijk werd van de goede begeleiding en verzorging. Françoise ging ook daar uit dit leven heen op dinsdag 5 juli. We deden haar biddend uitgeleide in de kerk waarin ze na haar geboorte op 23 februari 1935 ook werd gedoopt en begeleidden na de liturgische plechtigheid haar stoffelijke resten – gehuld in een witte urne waarop orchideeën stonden afgebeeld – naar de begraafplaats waar ze in de schaduw van de opgeschoten maïsplanten voor vele jaren een laatste rustplaats kreeg toebedeeld. Laten we Françoise die op zondag steevast in onze kerk aan de eucharistie deelnam en zo graag de kerk van Lettelingen bij Edingen bezocht, tijdens deze zomerdagen gedenken in ons gebed, zowel persoonlijk als op de ogenblikken dat we samen in geloof en aanbidding zijn verenigd. Onze geloofsgemeenschap biedt allen die door het overlijden van Francçoise zijn geraakt, haar kinderen en verwanten, haar vriendinnen, haar oprechte christelijke deelneming in hun rouw en onmacht aan.
Jean Boeykens † 5/7/2022
Op dinsdag 5 juli overleed Jean Boeykens in het woon- en zorgcentrum ‘Ten Rozen’. Hij woonde zijn hele leven in de Geldhofstraat waar hij op 22 januari 1939 werd geboren en opgroeide als vierde in het kroostrijke gezin waarvan er nu nog drie zonen en drie dochters overblijven maar waarin alles samen maar liefst 16 kinderen werden geboren. Jean verdiende zijn boterham als loodgieter en sprong voor iedereen in de bres. Zijn verwanten getuigen heel spontaan dat niemand van hen ooit tevergeefs op zijn hulp beroep deed. Zeventien jaar lang had hij een relatie met Denise De Pauw uit Brugge, een dame die hij tijdens een reis in Egypte had leren kennen maar jammer genoeg in 2020 – in volle coronatijd – overleed. Jean leefde zich uit in zijn groetentuin die hij tot twee jaar terug bewerkte en kweekte met passie geraniums. Tot zijn gezondheid aan kracht verloor en Jean na een ziekenhuisopname in het woon- en zorg ‘Ten Rozen’ terecht kwam voor een zogenaamd ‘kortverblijf’. Dag op dag drie weken nadat hij daar arriveerde vertrok ‘Jang’ voor de grootste reis uit zijn leven. We namen van deze 83-jarige suikernonkel afscheid in onze Sint-Paulus en Onze-Lieve-Vrouw ter Rozenkerk op zaterdag 23 juli. Heel wat buren uit de Geldhofstraat gaven op dat ogenblik present. Na de liturgische dienst werden zijn stoffelijke resten onder de ogen van hen met wie hij ooit opgroeide en tijdens zijn leven verbonden leefde, uitgestrooid op de begraafplaats van Herdersem. Moge Jean nu delen in Gods eeuwige vrede en geborgenheid. We bieden zijn broers Alfons, René en Remi, zijn zussen Hermine, Leona en Marie-Thérèse hun kinderen en kleinkinderen alvast onze christelijke verbondenheid in hun rouw aan.
Paul Ghysens † 23/7/2022
Vorige zaterdag had in onze kerk van Mijlbeek de allereerste uitvaartliturgie van dit jaar plaats en dat voor iemand die telkens wanneer hij zijn huis verliet en de stoep betrad het koor van onze mooie neogotische kerk kon aanschouwen: Paul Ghysens, geboren in onze ajuinstad op 2 juni 1952 en er overleden op zaterdag 23 juli. Zijn vrouw Nicole Van Haut verhaalt dat Paul zich de laatste maanden echt niet goed voelde en in de laatste weken van zijn leven vooral van rugpijn kloeg. Geen van de medicijnen of spuiten die hem werden voorgeschreven bleken beterschap op te leveren. Al konden ze enkele weken terug in Nederland met hun vrienden hun 35-jarig huwelijk vieren, ook die avond moest Paul overmand door pijn huiswaarts keren. Maar hij deed het, zelf achter het stuur. ‘Zijn auto was hem heilig,’ argumenteert zijn vrouw. Elke vrijdagnamiddag trok het echtpaar immers samen met zoon Geert naar Nieuwvliet om er op adem te komen in hun stacaravan en dat tot de zondagnamiddag. Een gebeuren dat de komende periode minder evident zal worden voor Nicole en haar zoon, aangezien zij geen auto kan rijden. Daarenboven werd ze vorig jaar op 1 mei door een aandoening getroffen die voor haar bewegen heel wat minder evident maakte. Paul hield van dieren: in de woonkamer trekt een mooie, witte aquarium meteen de aandacht, buiten in zijn tuin hield hij kanarievogels en meer dan één keer per dag kon je hem in de buurt van de de kruising van de Albrechtlaan en de Brusselse steenweg zien wandelen met zijn hondje Pim. Op relatief korte tijd is het leven van Nicole dus helemaal overhoop gehaald en zonder haar wederhelft Paul wordt het voortaan beslist anders en minder vanzelfsprekend. Daarom wensen we haar namens onze ganse parochiegemeenschap ook heel veel steun van de kinderen David, Cindy en Geert, de schoonkinderen Kelly en Johan, hun vrienden en kennissen toe. Maar ook dat gelovig vertrouwen dat in Gods liefde niemand sterft die op Hem heeft vertrouwd. En dat heeft Paul blijkbaar gedaan want nog niet zo lang geleden trok hij samen met Nicole naar het heiligdom van Onze-Lieve-Vrouw in Oostakker om er zijn intenties aan Haar voorspraak toe te vertrouwen. Moge de Heer dat vertrouwen van Paul, ooit bakker van beroep en op het einde van zijn actieve loopbaan werkzaam bij Brouwerij De Geest, nu bestendigen en deze net 70 jaar oud geworden stevige man rijkeljk laten delen in Zijn hemelse vrede.
Zuster Renée Vervaet † 26/06/2022
van de Hospitaalzusters Augustinessen (94 j.)
de uitvaartliturgie was zaterdag 2 juli om 10.00 u. - Sint-Paulus & OLV ter Rozenkerk
Nauwelijks zes maanden nadat zuster Beatrijs overleed, viel er bij onze Hospitaalzusters Augustinessen aan de Rozendreef alweer een overledene te betreuren, de derde in nauwelijks tien maanden tijd – weliswaar in de gezegende leeftijd van 94 jaar: zuster Renée Vervaet. Zij werd op 13 juli 1927 in Kalken geboren als tweede in een kroostrijk gezin dat uiteindelijk maar liefst 14 kinderen zou tellen. Drie dochters werden religieuze – één van hen werd zelfs slotzuster Arme Klaar –, twee zonen priester. Denise nam de voornaam van haar oudere broer-priester als kloosternaam en sloot zich bij de zusters van het hospitaal in onze stad aan op Lichtmis 1952. Op 30 augustus 1953 volgde dan haar plechtige professie. Zuster Renée maakte zich verdienstelijk als vroedvrouw. Zien geboren worden was voor haar bijgevolg een alledaagse ervaring. In een latere levensfase maakte ze een zestal jaren deel uit van de kloostergemeenschap in het rustoord Sint-Anna te Haaltert. Na een verblijf in een rustoord te Oosterzele kwam ze terug naar onze stad waar ze ondertussen ook al enkele jaren in het woon- en zorgcentrum ‘Ten Rozen’, in de beginjaren negentig door de zusters gesticht, verbleef. Daar bracht ze haar laatste levensjaren door, in alle stilte, luisterend naar en meebiddend met Radio Maria terwijl ze elke dag de heilige Communie ontving. Enkele weken terug drong zich een opname in het Stedelijke Ziekenhuis van onze stad op. Daar overleed deze religieuze met een grote devotie voor Maria in de nacht van zondag 26 juni. We bieden haar twee zussen Monique en Marie-Thérèse en de andere verwanten van de uitgebreide familie Vervaet ons christelijke medeleven aan bij het afscheid van hun zus, schoonzus en tante nonneke die dus volgende week 95 zou zijn geworden. Moge zuster Renée, wier overlijden bij sommige vrouwen uit onze stad spontaan nog herinneringen uit de tijd dat ze moesten bevallen oproept, nu voor voor alle komende tijden delen in de grote zomer van Gods eeuwige vrede, in de liefdevolle nabijheid van Jezus, haar Bruidegom. We namen vorige zaterdag om 10.00 uur in onze Sint-Paulus en Onze-Lieve-Vrouw ter Rozenkerk biddend afscheid van zuster Renée wier stoffelijke overschot nadien werd bijgezet in de familiegrafkelder van haar congregatie op de centrale begraafplaas van onze stad. Laten we zuster Renée dankbaar en gelovig meedragen in ons gebed.
Zuster Caritas (Jozefa) Cauwels † 27/06/2022
van de zusters van de heilige Jozef van Sint-Kruis-Winkel (84 j.)
de uitvaartliturgie was zaterdag 2 juli om 10.00 u. - OLV Hemelvaartkerk Herdersem
Het zal en kan ook niet op elke parochie gebeuren: dat op het eigenste ogenblik twee religieuzen ten grave worden gedragen. Maar binnen onze Sint-Gudulaparochie gebeurde het vorige zaterdag 2 juli. Terwijl we in onze moderne kerk aan de Botermelkstraat samen kwamen om te bidden voor zuster Renée, werd in onze kerk van Herdersem afscheid genomen van zuster Caritas, alom bekend bij de mensen van Herdersem. Ze werd geboren in de Kanaalzone, in het dorpje Kluizen op het feest van Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaart anno 1937 en toen ze besloot om religieuze te worden sloot ze zich aan bij een congregatie die in een nabijgelegen dorp, Sint-Kruis-Winkel, haar hoofdklooster had: de zusters van de heilige Jozef. Die zusters hadden ondertussen al verscheidene decennia een klooster, school en rusthuis uitgebouwd op Herdersem en zo kwam zuster Caritas, geboren als Jozefa Cauwels, in 1968 onder de Meiviskoppen terecht. Ze stond er voor de klas en werd na verloop van tijd ook directeur van de school. Welke vijftiger heeft haar niet gekend, bij haar niet in de klas gezeten? In tegenstelling tot zuster Renée die steeds dezelfde outfit en een sluier droeg, was zuster Caritas een sluierloze religieuze die auto reed… maar daarom zeker niet minder vroom en gelovig! En zo kon ze priester Michel Bekaert die ze in zijn eerste jaren als onderpastoor in Herdersem had gekend, ook nog blijven helpen met zijn administratief werk toen hij in Denderhoutem en Ninove als pastoor of deken werkzaam was. Tot zuster Caritas werd getroffen door een beroerte en haar mobiliteit natuurlijk op de helling kwam te staan. Haar laatste levensjaren bracht de zuster in het woon- en zorgcentrum ‘Denderrust’ door, daar waar ze haar medezusters had zien werken en leven. Tot voor de coronaperikelen was ze op zondagmorgen – wandelstok in de hand – één van de allereersten die onze parochiekerk betrad, samen met Philemon Van den Bossche zaliger gedachtenis. Jammer genoeg ondervond ook zuster Caritas de minder leuke gevolgen van de pandemie: geen of nauwelijks bezoek krijgen, een zeker isolement doorstaan, een woestijn van alleen-zijn, minder of nauwelijks contact hebben met mensen van buitenaf. Omdat pastoor Peter geen twee religieuzen op hetzelfde ogenblik biddend uitgeleide kon doen, werd aan Michel Bekaert gevraagd of hij kon en wou voorgaan in de uitvaart van de religieuze die hij uiteindelijk reeds een halve eeuw kende. En zo werd op de allereerste zaterdag van deze schoolvakantie, terwijl het krijt nog in de haren van de schoolgaande kinderen hing, dankbaar en hoopvol afscheid genomen van iemand die niet van Herdersem was… maar het doorheen de jaren als geen ander was geworden. Els Hutsebaut, tot voor kort leerkracht en directeur van onze vrije school deelde tijdens de uitvaarliturgie haar herinneringen en belevenissen met zuster Caritas met de aanwezigen en verhaalde hoe zuster Caritas als leerkracht, directeur, binnen de Chriro en later als opvolger-directie haar hele leven verweven was met dat van de religieuze die ze een fiere, een strenge maar tegelijk ook rechtvaardige dame noemde, terwijl voorganger Michel de liefde van de overledene voor de schoolgaande kinderen en die intieme liefde van zuster Caritas voor God voor het voetlicht pracht. Verscheidene mensen die aanwezig waren in de uitvaart noemden het een serene dienst, een groot eerbetoon. Al is een uitvaart op de eerste plaats natuurlijk niet als eerbetoon bedoeld! Zuster Caritas, gestorven in de laatste dagen van het schooljaar, kon het zo met zo veel overtuiging in haar dragende stem zeggen: ‘Maar Herdersem leeft zulle…!’ Ze kreeg dan ook haar laatste rustplaats op ons dorp, achteraan links op onze begraafplaats waar alle zusters die ooit op Herdersem zijn overleden, begraven werden. Moge zuster Caritas die zo vele jaren heeft geleefd op het ritme van de schoolvakanties nu onbezorgd en vrij genieten van de grote vakantie van Gods eeuwige leven!
François Van de Velde † 19/06/2022
Weduwnaar van Leontine Van Goethem (83 j.)
De uitvaartliturgie vond plaats op zaterdag 25 juni in Herdersem.
Zaterdagvoormiddag, 25 juni, dag op dag een half jaar voor (of na?) Kerstmis – het is maar hoe je het bekijkt – verzamelden de verwanten van de families Van de Velde en Van Goethem, de buren uit de Pontweg en de Popperodedries en verscheidene vrienden en bekenden uit de wereld van de duivensport, in onze kerk van Herdersem om biddend afscheid te nemen van François Van de Velde die de zondag voordien, 19 juni, in het woon- en zorgcentrum van Herdersem was overleden. François overleed 83 jaar nadat hij op Herdersem werd geboren in de dagen naar Allerheiligen toe – 28 oktober om precies te zijn – in het kroostrijke gezin Van de Velde dat in totaal 7 kinderen telde. Nu schiet nog enkel de jongste telg André over die in Lede woont. In zijn broer verloor André vorige week ook een vriend duivenmelker want beide zoons namen de passie van hun veel te vroeg overleden vader ook over. En François erfde ook de liefde voor de moestuin, het planten en zaaien, het kweken van groenten. Vader Van de Velde kweekte inderdaad groenten die met paard en kar aan de man en de vrouw werden gebracht in de buurt. Maar helaas: François was amper 14 toen zijn vader stierf. En niet enke zijn vader zou hij op relatief jonge leeftijd verliezen, ook zijn echtgenote Leontine Van Goethem die evenmin zestig werd. François sloeg er zich echter zo goed en zo kwaad als hij kon door, zorgde voor zijn enige dochter Hilde en haar man Danny en de twee kleinkinderen Stephanie en Tom. Hij verzette niet enkel heel wat uren op de toenmalige mouterij ‘Lion D’or, maar later ook bij het bouwbedrijf Peynsaert en in laatste instantie ook in het Sint-Elisabethhospitaal aan de Dr. De Moorstraat waar hij mee de logistiek verzorgde. François was een gedreven ‘duivenmelker’: zijn gevederde tweevoeters kende hij allemaal en nooit zou hij zonder zijn specifiek groene stofjas het duivenhok hebben betreden. Een vijf-, zestal jaren terug werden zijn mentale mogelijkheden echter beperkt zodat de man die ooit nog konijnen, een varken, een koe en kippen had en in de periode voor kerst heelwat kalkoen-en pluimde, in het woon- en zorgcentrum van zijn geboortedorp terechtkwam. Daar overleed de pepe die ook nog voor de opvang van zijn twee kleinkinderen Stephanie en Tom had gezorgd op zondag 19 juni, dag op dag één week na Vaderdag. Laten we deze mens die de laatste jaren ook vrij erg aan artrose en reuma leed, nu met liefde, dankbaarheid en verrijzenisgeloof aanbevelen bij de Vader van alle leven en moge precies dat geloof een bron van kracht en troost zijn voor wie hij ongewild achterliet. Moge François nu zijn vrouw, zijn ouders, zijn zussen en broers vervoegen in Gods hemelse liefde. De gecremeerde stoffelijke resten van deze 83-jarige mens werden na de liturgische plechtigheid in de kerk waarin hij ooit ook werd gedoopt, bijgezet in de familiegrafkelder op de begraafplaats aan de Kouterbaan. We wensen zijn dochter Hilde en schoonzoon Danny, de kleinkinderen Stephanie en Tom, zijn broer André en allen die deze mens voortaan zullen missen alvast veel sterkte en Godsvertrouwen toe. Laten ook wij deze mens biddend gedenken.
Sidonie Redant † 13/05/2022
Hoe innig ze er ook van droomde om honderd jaar oud te worden en haar twee achterkleinkinderen Jenna en Tilly te zien trouwen en moeder worden, toch eindigde haar levensreis na 86 jaren in de late avond van vrijdag 13 mei 2022. Toen overleed, relatief onverwacht Sidonie Redant die tot voorheen aan de Schabbekensstraat woonde. Een goede twee jaar terug kwam ze na een ziekenhuisopname in het woon- en zorgcentrum ‘Ter Bake’ in Denderleeuw terecht maar voor het overige woonde Sidonie omzeggens heel haar leven in de wijk Horebeke op Sint-Paulus en van daaruit leefde ze ook mee met onze parochie: ooit was ze medewerker van onze Paulusfeesten die mee de bouw van de kerk waarin uiteindelijk haar uitvaartliturgie zou plaatsen hebben, financieel ondersteunden. Sidonie had een sterke band met haar enige kleindochter Nele met wie ze graag het stadscentrum in trok om een koffietje te genieten of te winkelen. Toen die moeder van Jenna en Tilly werd, kregen die achterkleindochtertjes natuurlijk ook een bijzonder plaats in het hart van deze vrouw die graag naar muziek luisterde en bij wie de radio weinig rust kende. Anderhalve maand terug verzwakte de gezondheid van Sidonie maar niettemin kroop ze ook nu door het oog van de naald zodat haar overlijden zich dan toch nog als een donderslag bij een relatief heldere hemel aandiende. Ook al zag of hoorde Sidonie de laatste tijd nog amper en kon ze zich nog maar moeizaam bewegen, toch laat ze na haar overlijden een lege plaats na in het hart van haar kleindochter en oogappel Nele, diens man Nick en de achterkleindochters die zovele herinneringen aan hun ’meme’ koesteren. Daarom bieden we hen – samen met Marie-Louise, de dochter van Sidonie – ons christelijke medeleven en ons oprecht gebed aan. Vorige vrijdag deden we deze altijd positief ingestelde vrouw die al bij al geen gemakkelijk leven achter de rug had, biddend uitgeleide in onze kerk en toen we op de begraafplaats afscheid van haar moesten nemen, verschenen er enkele donkere wolken aan de hemel en lieten de eerste regendruppels zich reeds voelen. Maar gelukkig bleef het bij die regenbui en was er van geen stormweer sprake zoals de dag voordien. Moge Sidonie, wier voornaam naar de Fenische stad ‘Sidon’ verwijst die een paar keer in de evangeliën wordt vernoemd, nu voor alle resterende tijden geborgen zijn in de vreugde en de vrede van de Heer van wie we morgen, na veertig dagen paastijd, Zijn hemelvaart vieren. Laten we Sidonie en wie ze in het uur van haar dood ongewild op deze aarde achterliet dankbaar gedenken in de tijd die komt.
De uitvaart vond plaats op vrijdag 20 mei in de Sint-Paulus & OLV ter Rozenkerk binnen onze parochie.