Geschiedkundige, academicus, journalist, jonge en geëngageerde christen. Vincent Delcorps, directeur van de redactie van multimediagroep CathoBel en hoofdredacteur van het katholieke weekblad Dimanche, vinkt alle vakjes aan. Hij nam 1 jaar geleden in allerijl het roer over van zijn plots overleden voorganger en leidt nu de Franstalige kerkelijke media door meanderend water. “De kerk heeft lucht nodig”, zegt hij naar aanleiding van mediazondag.
Vincent Delcorps interessante professionele basis trok de aandacht toen in 2021 een opvolger werd gezocht voor Jean-Jacques Durré. Maar ook christelijk engagement stond bovenaan de wensenlijst. “Ik ben vrij cerebraal en vertoef vaak in mijn hoofd, maar mijn geloof heeft iets natuurlijks en intuïtiefs”, zegt de hoofdredacteur daarover. “Ik breek mijn hoofd niet eindeloos over het bestaan van God. Ik ervaar Hem als een vriendelijke compagnon, een trouwe, permanente aanwezigheid. Hij verruimt mijn hart, nodigt mij uit om beter te worden, om halt te houden en te onderscheiden.”
“Ik vind dat religie haar plaats mag innemen in de publieke ruimte, zonder zich op te dringen”, vervolgt Delcorps. “Wanneer religie als aanbod wordt gepresenteerd, kunnen mensen zich daarvoor interesseren. Hetzelfde geldt voor de godsdienstles. Ook die kan een toegangspoort zijn. Als je godsdienst weghaalt uit de publieke ruimte, verdwijnt ze ondergronds of beperkt ze zich tot de familiekring. Dan plooit ze zich terug op zichzelf en dat kan gevaarlijk zijn. Naast het verdwijnen van de horizontale as – de band met het gewone leven – zou ook het verdwijnen van de verticale as uit de publieke ruimte een groot verlies zijn.”
Delcorps erkent dat de religieuze kennis en interesse bij journalisten daalt, “maar dat is niet de fout van de media”, zegt hij. “Het is de vrucht van een maatschappelijke evolutie: het verdwijnen van het vak godsdienst en de tanende kerkgang. Misschien is de kerk ook medeverantwoordelijk door haar gebruik van vreemde en ingewikkelde woorden die als toegangspoort tot het geloof ongeschikt zijn en zelfs deuren kunnen sluiten. Ook de eucharistieviering is geen goede toegangspoort tot het geloof. Voor gelovigen is de viering ontzettend belangrijk en een enkele keer zal ook een buitenstaander geraakt zijn door een lied of een sterke homilie. Maar moeten we per se met het hoogtepunt, wat de eucharistie toch is, starten?”
Delcorps is blij met wie er aan het roer van de kerk zit, mondiaal en op Belgisch niveau. Toch baren enkele zaken hem zorgen. “Ik hoor te weinig reflectie over de sociologische evolutie van de priesters en gelovigen. De cijfers zijn dramatisch. Toch heb ik de indruk dat de kerk gewoon verder doet zoals tevoren. Ze sluit links en rechts een kerk, maar om de vreugde en het enthousiasme in onze gemeenschappen te behouden, zullen sterkere maatregelen nodig zijn. Ik vrees dat er bij de bisschoppen een gebrek aan durf en visie is. Zij moeten zich tot de gelovigen wenden met de boodschap dat sommige parochies zullen verdwijnen, maar dat de vreugde van het evangelie verder leeft, dat er nog prachtige, feestelijke vieringen zullen zijn, gedeelde maaltijden of deelmoestuinen. Maar ook dat ze daarvoor mogelijk 30 kilometer verder zullen moeten gaan. Ik betwijfel overigens of een wekelijkse mis echt nodig is. Als de eucharistie het hoogtepunt is, dan is een maandelijkse feestelijke viering misschien voldoende? Ook kinderen moeten voor mij niet wekelijks naar de mis gaan, want die vieringen zijn niet aangepast. We moeten wel nadenken over andere en nieuwe vormen: gebedstijden, spirituele retraites voor leerlingen, sociale engagementen, festivals… Er wachten ons grote veranderingen en daarvoor hebben we waakzame, moedige, visionaire en dialoogvriendelijke leiders nodig.”
