Achter dit evenement gaat een fenomenale organisatie schuil die wordt aangedreven door de energie en goodwill van honderden vrijwilligers. Zij voerden een groot aantal taken uit in de aanloop naar het evenement en tijdens de hoogtepunten. Vijf van hen vertellen ons wat ze ervan vonden. Rodolphe Dulait, een 27-jarige evenementenprofessional - en dus gewend aan dit soort werk - geeft toe dat, ondanks de onvermijdelijke stress, al het goede humeur iets was wat hij niet had verwacht. Door op deze manier te werken met gelovigen, van wie sommigen meer toegewijd waren aan hun eigen parochie dan hijzelf, kon hij over zijn geloof praten en zonder pretenties ideeën uitwisselen. Ook al was een zekere sociale homogeniteit vrij voorspelbaar, toch merkt hij de diversiteit van de profielen op: gezinnen, grootouders, jongeren, een groot aantal Nederlandstaligen en Franstaligen, kortom een dwarsdoorsnede van de Kerk in België. "Het was goed om de dag te beginnen met samen te bidden," zegt de jongeman die zijn jaarlijkse verlof van 15 dagen wijdde aan de organisatie van het evenement.
Dynamiek en een moment van genade
Brigitte Simons, nationaal coördinator van Equipes Notre-Dame, heeft ook hard gewerkt aan het grote avontuur van het pausbezoek. Ze spreekt haar bewondering uit voor de supervrijwilligers en leiders die zich zo vroeg en zo grondig hebben ingezet. Natuurlijk zorgde dit voor veel kruisende communicatie, via alle kanalen, soms met tegenstrijdige informatie... Maar naast deze onvermijdelijke zorgen, sprak Brigitte de wens uit "dat de paus een dynamiek zal creëren voor de Kerk in België en dat hij goed zal doen voor alle katholieken in dit land". Er zijn zeker redenen voor verdriet en echte wonden, maar ze ziet ook redenen voor hoop, vooral met de komst van Mgr. Terlinden als aartsbisschop.
Etienne Tancré van zijn kant hield toezicht op de vrijwilligers bij de ingang van het stadion: zijn team verwelkomde de gelovigen met een glimlach, wees hen de weg, zorgde ervoor dat ze gingen zitten en deelde de magnificats uit. "Het was een moment van genade voor de Kerk in België," zegt hij. Voor de communiedienst werden in twee fasen vrijwilligers geworven, maar vooral op voorstel van de geestelijkheid. Kerkelijke bewegingen zoals de Equipes Notre-Dame, de Ridders van het Heilig Graf, de Orde van Malta en Pro Petri Sede mobiliseerden hun leden om zich in te zetten voor deze monumentale organisatie. Etienne benadrukt hoe charmant de overgrote meerderheid van de mensen was en hoe voelbaar de vreugde was om deel te nemen aan iets dat zo groots was dat het hen te boven ging.
Er beter uit komen
Isabelle Verbeeren, een teamlid van Notre-Dame die verantwoordelijk is voor de communie, geeft ons een soortgelijke echo: "Het was een kans om een ontmoeting van hart tot hart met Christus aan te bieden", zegt ze. Aanvankelijk wilde ze vooral haar man erbij betrekken en een getuige zijn voor haar kinderen. Een geïsoleerde buurvrouw uitnodigen om deel te nemen aan deze grote eucharistieviering kwam ook als vanzelf voor haar. "Het was een kans om het evangelie te beleven door dienstbaar te zijn, wat volgens mij essentieel is, en niet alleen om deze ontmoeting met de Paus zelf mee te maken," vertrouwt ze me toe. Tot slot lijken de woorden van deze andere supervrijwilliger toepasselijk: "Ik verwachtte ontroerd te worden door dit bezoek en als een beter mens te worden. Woorden van hoop, een echo van het motto dat gekozen is voor het bezoek van de paus aan België en nu al een uitgangspunt voor het komende jubileumjaar.
Tekst en foto van Anne Périer
