Gedurende vele jaren is Dik op bijzondere wijze verbonden geweest met de Kerk in Brussel, die hij hoog in het hart droeg. Jarenlang was hij werkzaam in de persdienst en vertolkte zo de stem van de kerk voor een breder publiek: destijds in het toenmalige "Kerk in de Stad", in "Kerk en Leven" en in "pastoralia". Dat laatste deed hij tot vandaag: hij bracht maandelijks, later tweemaandelijks een echo van het Brusselse beleid en getuigde daarin van kritische zin, van wijsheid en liefde voor het instituut.
Ook het pastoraal leven bleef hem tot vrij recent heel dierbaar. Hij verzorgde de aalmoezeniersdienst van het Bracopsziekenhuis met het luisterend oor en de bemoedigende woorden, die zo kenmerkend voor hem waren. Zijn gelovige interesse voor religieuze kunst, deed hem voor velen getuigen tijdens diverse vormingsmomenten, waar hij zich tot voor kort nog voor engageerde.
Het is niet overdreven te zeggen dat Dik de Kerk in Brussel liefhad en er thuis was. Ik wil dan, ook namens de Kardinaal, veel dankbaarheid uitspreken tegenover het engagement van Dik.
Ik bied tevens mijn christelijke deelneming aan aan Chris, de kinderen, familie en vrienden van Dik en aan de parochiegemeenschap van de Finisterrae.
Jean Kockerols