Herfstkleur
In de herfst van dit seizoen,
nu de bloemen zijn gebloeid
en de bomen,
met de mooiste kleuren
door geen schilder te evenaren,
hun bladeren loslaten,
in de tijd van ons bestaan
is de kleurenpracht aan herinnering,
enig en uniek,
mooie tijd van lang geleden
of van pas gebeurd,
losgelaten,
aan de bomen gelijk.
Hier en nu ben je er,
even naakt aan de kale bomen gelijk,
geworteld en gedragen
in vruchtbare akkergrond,
reikend naar hemels licht,
kracht ten leven.
En zie,
door de kale bomen heen
kijk je verder,
ongekende horizont tegemoet,
in je oude dag
zie je verder,
voorbij het gekende,
voorbij het verwachte,
maar steeds naar elders,
naar nieuwe ruimte
vol ontmoeting en leven.
En in de stilte
van je worsteling,
op de golven
van wat is en komen zal,
leef je,
‘nu’ vandaag.
‘Spreek, ik luister’,
fluistert het in het geborgene van je hart.
‘Hier ben ik’,
stamelt het uit je bestaan vandaan,
kwetsbaar mooi, breekbaar sterk,
mens om van te houden,
het leven
heeft ‘een zekere tijd’,
maar Hij die het al geschapen heeft,
ís en zal blijven,
iedere tijd opnieuw,
met een tederheid
aan moeder gelijk.
In de herfst van dit seizoen
blijf je gedragen
in de schoot van je geboorte,
tijdloos opnieuw.
Piet Capoen