NAASTE MET DEMENTIEBEELD
Zo stille zit je daar,
starend voor je uit,
de tocht van de wind
doet de plant naast je
meer bewegen
dan je kwetsbare bestaan,
en toch,
starend in je ogen
fluistert een verhaal
vol herinnering,
vol angst en aarzeling,
is gisteren nu voorbij
of moet wat geweest is
nog komen,
is het komende
reeds nabij
of is het al voorbij,
het ‘hier en nu’
van dit moment
is geen grens
maar ruimte van ontmoeting,
jij aan mijn zijde,
in je breekbare bestaan,
doet me mezelf vinden,
even breekbaar met je mee,
je houdt mijn hand vast,
is dit mijn lichaam
of ben ik thuis
in de vreemdeling,
jij, blijf je zelf
en ik kom mezelf opnieuw tegen,
soms vluchtig voor even,
maar het is echte zegen.
(©capoenpiet)
