Lang niet iedereen herkent de nieuwe hulpbisschop van Vlaams-Brabant en Mechelen, maar het doet de mensen zichtbaar deugd dat hij hen begroet en aanspreekt. Een vrouw van 95 haalt spontaan haar iPhone boven en vraagt – jawel om een selfie. Mgr. Vanhoutte kijkt verbaasd op, hij lacht en geniet, net als het pastorale team dat hem rondleidt in het woon-zorgcentrum. Het team is trots. „Het bezoek van de hulpbisschop is niet enkel een eer, maar voornamelijk een aanmoediging voor ons werk”, zegt vrijwilliger Frans Vanderschelde, al achttien jaar pastoraal voorganger in Ter Burg. „Spirituele Zorg wordt hier dan ook met hoofdletters geschreven.”
Oktober is de Maand van de Spiritualiteit en bereikt jaarlijks op 15 oktober een hoogtepunt tijdens De Dag van de Spirituele Zorg. Het is een moment om in de talrijke gezondheids- en welzijnszorgvoorzieningen stil te staan bij het belang van de pastorale en spirituele zorg van bewoners. „Een rusthuis, zoals de mensen hier zeggen, is meer dan een verzameling bakstenen en bevallige functionele ruimtes, het heeft ook een kloppend hart nodig”, zegt Frans Vanderschelde. „We kunnen rekenen op een dertigtal vrijwilligers. Na het vertrek van de zusters van het heilig hart van Maria uit ’s-Gravenwezel, zo’n zes jaar geleden, stelden we een visietekst op waarin de taken van de vrijwilligers werden omschreven, maar ook het behoud van de christelijke en zorg-ethische visie. De mens staat hier altijd centraal, in al zijn grootheid en broosheid.”
„Het is een prachtig gebouw met alle nodige faciliteiten voor de bewoners”, zegt mgr. Vanhoutte, „maar het is goed dat er ook voldoende aandacht uitgaat naar intensere gesprekken. Wat staat me er nog te wachten? Hoe ga ik daarmee om? Het pastorale team levert hier mooi werk. Ze laten kleine wonderen van verbondenheid gebeuren. De stille ruimte die ingericht is als kapel en die ik vandaag mocht inwijden, is een plek waar mensen kunnen samenkomen in gebed, want Jezus heeft aandacht voor de eenzame en zieke mens. Hij maakt werk van verbondenheid. Hij werkt door vele goede mensen om de bewoners te bemoedigen en een toekomst te scheppen voor anderen. Daar liggen ook kansen voor pastorale zones. Hoe we die verbinding concreet kunnen maken, is beslist stof tot gesprek.”
„De mens staat hier altijd centraal, in al zijn grootheid en broosheid”
„We hechten veel belang aan het pastorale werk. Het Woord van God blijft immers onze leidraad”, zegt Francis Wouters, die al elf jaar lang op zondagochtend klaarstaat met koffiekoeken en kranten voor een aantal bewoners. Hij is afwisselend lector of voorganger tijdens de zondagse woorddienst. „De viering is voor sommige bewoners ook een ontmoetingsmoment en ze zijn even van de kamer weg.”
Een van hen is Lisette (84). Ze woont intussen drie jaar in Ter Burg. Elke zondagochtend om kwart voor elf zit ze steevast op de eerste rij. „De vieringen zijn altijd mooi verzorgd. Ik voel me er goed bij en schrijf maar op dat die mensen bijzonder vriendelijk zijn. Ze leven echt met je mee.”
„Mensen blijven eenzaam als je ze niet nabij bent”, weet Christel Decap, verantwoordelijke voor diaconie in het vicariaat Vlaams-Brabant en Mechelen en zelf vrijwilligster in Ter Burg. „Ze moeten het gevoel krijgen dat ze nog altijd deel uitmaken van een groter geheel. Spirituele zorg verbindt mensen en ze moeten die verbondenheid voelen tot hun laatste dag. Waar de therapie stopt, begint het werk van de pastoraal werker. Pas dan heeft onze christelijke zorg een grote waarde.”
Tekst: Tony Dupont – Kerk en Leven 31 oktober 2018
Foto: Michael Dirkx