We vroegen Chris naar zijn ervaringen tijdens die speciale rit door het Franse landschap. Zijn antwoord: dit uitvoerig dagboek. Lees mee!
Championnat cycliste pour le clergé
Begin mei was het zover: na twee jaar van annulatie vanwege de coronapandemie kon het jaarlijkse ‘championnat cycliste pour le clergé’ eindelijk weer plaatsvinden. Elk jaar wordt er een kampioenschap wielrennen georganiseerd in Frankrijk voor priesters, diakens, bisschoppen en religieuzen (mannen en vrouwen). De plaats van afspraak was dit jaar in de Ardèche, meer bepaald in Viviers, aan de oevers van de Rhône. Vanuit Ternat een lange verplaatsing van 900 km. Zondagnamiddag vertrok ik met de auto naar het zuiden. Na een overnachting in Ars (bij de heilige pastoor) reed ik maandagvoormiddag verder naar Viviers. Daar werden we tegen maandagmiddag verwacht voor de inschrijving en het ontvangen van het rugnummer.
Ik kreeg het nummer 35 toegewezen. Er waren in totaal ongeveer 70 deelnemers, meer dan ooit!
Maandagnamiddag stond de tijdrit op het programma: de afstand van 12,7 km tussen Rochemaure en Cruas diende zo snel mogelijk afgelegd te worden, waarbij elke renner alleen rijdt. Het traject verliep voornamelijk via een jaagpad langs de Rhône. Bijna biljartvlak, maar met de mistralwind vol in het gezicht. Het was echt stoempen en verzuren van de eerste tot de laatste kilometer. Net voor het einde haalde ik de deelnemer in die een minuut voor mij gestart was. Desondanks was mijn prestatie maar matig: uiteindelijk de 24ste tijd, met toch een gemiddelde van 32 km/u tegen de wind in. De dag werd afgesloten met een deugddoende douche, een correcte maaltijd om weer op krachten te komen en wat verbroedering onder elkaar.
Lees verder onder de foto.
De volgende morgen werden we al vroeg verwacht in de nabijgelegen kathedraal van Viviers voor een plechtige eucharistieviering die voorgegaan werd door twee bisschoppen: de bisschop van ter plaatse, en een andere bisschop die deelnemer was aan het wielerkampioenschap. Er werd vol overtuiging gezongen en gebeden. Nadien was het snel omkleden en in de auto springen om naar het parcours te rijden van de wegrit (op een 30 km afstand van Viviers). In de buurt van Saint-Remèze was een rondje uitgetekend van 18,2 km dat 3 maal moest gereden worden. We zaten in de buurt van de befaamde ‘Gorges de l’Ardèche’. Het was wat men in wielermiddens een geaccidenteerd parcours noemt, met heel wat hoogteverschil (over de hele afstand ongeveer 630 meter hoogteverschil). Elke ronde moest een korte en een langere klim overwonnen worden.
Allemaal winnaars
Dit parcours lag me beter. Ik ben eerder een klimmertype dan een echte powerman. Vanaf de start werd direct gevlamd. Na een tijdje kwam ik in een groepje terecht met deelnemers van hetzelfde niveau. Onderweg raapten we een paar gelosten op van de groepen voor ons. Op de laatste langere klim reed ik weg met een andere priester, en samen kunnen we in de laatste kilometers nog drie andere deelnemers inhalen en achterlaten. Ik word uiteindelijk 20ste in de wegrit. Weer niet om echt mee uit te pakken, maar het is blijkbaar mijn plaats in dit toch wel hoogstaande deelnemersveld. Het is mooi om te zien hoe elke deelnemer wordt toegejuicht. Er is er maar één die echt wint, maar eigenlijk voelen we ons allen winnaars. De sfeer is fantastisch!
De laatste wordt misschien nog het meest toegejuicht. En niet zonder reden: het is een priester van 81(!) jaar. Il faut le faire!
Ik heb er weerom van genoten om met mensen die dezelfde roeping hebben als ik (priesters en religieuzen) en dezelfde hobby (fietsen) twee dagen te mogen doorbrengen. We kregen ondertussen ook te horen waar het wielerkampioenschap volgend jaar zal doorgaan: rond de abdij van Ligugé (in de buurt van Poitiers). Ik leg de datum nu al vast in mijn agenda.
Chris Butaye
pastoor van de federatie Ternat
