Het is een echte bonus wanneer een kanjer als professor Roger Burggraeve ons vriendelijk aan de tand voelt en ons doet nadenken over wat een goed godsbeeld zou kunnen zijn. Of dat gloednieuwe beeld van Jaco Van Dormael - regisseur van Le Tout Nouveau Testament - daarbij een goede aanvulling is, laat hij wat in het midden. Tenslotte moest de film nog beginnen. Het oordeel was aan ons.
Wel is zeker dat de inleiding ons een theologische bril aanreikte en dat we er gedurig doorheen zaten te turen, de hele prent lang.
De menswording van God - inderdaad een vader - is bevreemdend.
En dat hij ook een dochter heeft, strijkt tegen onze weerbarstige haren in. God is bovendien een oerslechte vader. Ook dat nog. Hij is de grootste individualist en als hij almachtig is, dan is hij terecht ook hoogst persoonlijk verantwoordelijk voor duizenden wetjes van Murphy en andere kwelgeesten.
Geketende Murphy
Tussen het aaneenschakelen van briljante of leuke vondsten en het origineel inkleuren van de scènes, verplicht de film ons in toenemende mate tot het stellen van vragen. Neem nu: een almachtige God die we dolgraag verbinden met de goede mens Jezus, die had toch wel duizend andere wetjes kunnen schrijven die er toe zouden leiden dat Murphy aan handen en voeten geketend werd? Of is God iets anders dan de machtigste der titanen?
Of is het de onnozele mens die juist door die vreemde kwaliteit machtiger en minstens resistenter blijkt dan het spitsvondige en vernietigende kwaad? Een vraag die de inleidende professor ons voorafgaand voorhield.
Hoe verbazend grondig en diepzinnig moet die brainstorm geweest zijn tussen de schrijvers Thomas Gunzig en Van Dormael?
Wat als deze keer de dochter van God een nieuwe poging zou ondernemen?
Hoe zou zij de mens er toe bewegen om zich te bekeren opdat Gods nieuwe wereld vorm zou krijgen? Misschien door onze eindigheid bijzonder concreet te maken? Of door de meest onwaarschijnlijke protagonisten tot apostel te wijden om met hun doorleefde eigenaardigheden een gloednieuw goddelijk manifest te componeren?
En dan die onvermijdelijke inclusieve optie: wat als God een vrouw was, zo eentje die kiest voor gesatureerde tinten en een warme sentimentaliteit? Zou de mens dan vrij zijn?
Ach, wie zal het zeggen?
Aangekomen op het strand met de einder in zicht, schuiven wij allen mee aan met een witte of een zwarte band om de arm, en verzamelen wij onze existentiële vragen. En God? Die vliegt rakelings boven onze hoofden heen en kwam daarmee toch heel even oorverdovend dichtbij.
Een schitterende prent dus, waaraan een geduldig inschrijfstrookje cursus 'theodicee' bengelt. Of een kortingsbon voor het boek 'Hoog tijd voor een andere God' van Roger Burggraeve.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.