GetuigenisTekie
Mijn naam is Tekie Tesfamichael, ik kom uit Eritrea.
Daar werkte ik in het leger, iedereen werkt er in het leger, je bent verplicht.
Ook de meisjes zijn verplicht vanaf 16 jaar in het leger te gaan.
In Eritrea ben je niet vrij, er is controle op alles en er is oorlog.
Het was een moeilijke tocht, thuis had ik een vrouw en twee kinderen, Stela en Marya.
Toen ik weg was is mijn vrouw bevallen van onze derde dochter Abigail.
Het was een moeilijke tijd, voor mij, voor haar en voor de kinderen.
Met de hulp van haar familie is zij samen met de kinderen naar Ethiopië gevlucht, daar bleef ze een jaar en vier maanden wachten tot alles in orde was voor haar visum.
Via de gsm konden we elkaar zien, praten met elkaar, vertellen wat moeilijk was.
Ik ben gevlucht in mei 2014 om mijn kinderen een betere toekomst te kunnen geven.
Ik ging eerst naar Sudan, wat erg gevaarlijk was.
We maakten de afspraak dat zij zou wachten op een teken van me dat ik alle papieren in orde had gekregen.
Wachten…wachten…wachten… Ik kwam aan in Brussel en ik was bang, alles was moeilijk, het eten, tram en trein, de drukte. Ik sprak enkel mijn moedertaal Tigrynia, ik begreep niemand.
Alles was anders… de cultuur… de taal…de geur…het eten…
Ik wilde niet in een grote stad blijven en kon in Waregem wonen.
Daar kende ik niemand en sprak ik met niemand.
In Anzegem was het anders, de mensen zijn vriendelijk, ik ging naar het rusthuis Ter Berk om te vragen of ik er als vrijwilliger mocht werken en dat was ok.
Zo kreeg ik contact met mensen hier, ik kreeg er ook een contract tot eind dit jaar.
Ik hoop dat ik mag blijven. Ik leer er Nederlands én Anzegems en dat was in het begin moeilijk voor mij.
Mooi is skone… Het is niet altijd gemakkelijk maar het is leuk.
Mijn gezin in Ethiopie wachtte ook, ondertussen werkte ik en leerde Nederlands en keek op internet wat ik moest doen om al mijn papieren in orde te krijgen. Stap voor stap kon ik een beetje verder.
Na lang wachten en veel proberen kon mijn gezin via een DNA test naar België komen.
Na bijna drie jaar, eindelijk! Ik vond een huis op het Statieplein en zorgde dat het in orde was.
Ik kon voor het eerst mijn kleinste dochtertje zien, het was een gelukkig moment, maar ook een beetje moeilijk. Alles is ook anders voor hen.
Mijn vrouw is zwanger van een vierde kindje. Ze leert Nederlands en mijn kinderen gaan hier graag naar school.
Ik maak veel plannen maar heb ook soms zorgen voor de toekomst. Toch denk ik als het moeilijk wordt… altijd … ‘ alles komt goed’.
Daar geloof ik in… Gelukkig kennen we hier al veel mensen, een nieuw familie en dat is goed. Wij zijn niet alleen!
Getuigenis Marya
Kan jij jezelf even voorstellen? Wie ben jij? Waar kom jij vandaan?
Ik ben Marya Tekie. Ik ben 13 jaar en ik kom uit Eritrea. Ik kwam naar België in april en woon nu in Anzegem.
Ik zit in het zesde leerjaar in Bollebos.
Vertel eens iets over je familie?
Mijn papa is Tekie Tesfamichael en hij werkt in het rusthuis ‘ Ter Berk’.
Mijn mama is Millon Habte Semere en zij zorgt thuis voor ons en ze gaat naar open school om Nederlands te leren.
Ik heb twee zusjes, Stela is 9 jaar en Abigail is 3 jaar.
Binnenkort komt er een baby bij, in januari, maar de naam mag ik nog niet vertellen.
Hoe kwam jij in België?
Mijn papa is naar hier gekomen in 2014.
Samen met mijn mama bleven wij wachten in Ethiopië. Het duurde lang, via de gsm hadden wij contact met papa.
Hij vertelde over het leven hier en wij moesten wachten.
Op een dag was alles ok en kwamen wij met het vliegtuig naar hier.
Je woont nu in België, helemaal iets anders dan Eritrea. Wat is hier anders?
Thuis spreken wij de taal van Eritrea, het Tigrynia, dat is helemaal anders dan Nederlands.
Het heeft zelfs andere letters, geen alfabet zoals hier en dat is niet zo gemakkelijk.
Nederlands is echt wel moeilijk maar ik oefen veel.Het lukt al goed. Ik vind België wel mooi en leuk.
Ook de school is beter. In Eritrea kregen we les in een heel grote groep in het Engels.
Ik hoop hier een mooie toekomst te hebben. Ik eet graag frietjes.
Wat doe jij graag…?
Ik hou van knutselen en rekenen.
Ik probeer veel te studeren om later een mooie toekomst te hebben.
Je ziet hier een groep vormelingen en daarom vroegen wij jou hier iets te komen vertellen.
Ik ben gedoopt in Eritrea en wil nu hier mijn vormsel doen samen met de kinderen van mijn klas in Anzegem.
Marya, wij wensen jou een mooie toekomst. Dankje wel voor jouw verhaal. Wat maakt jou blij hier bij ons?
Ik ben blij om elke dag mijn papa te zien, wij hebben elkaar gemist! Wij zijn nu samen en dat is goed.