Onze nieuwe hulpbisschop wil graag alle actieve priesters van het vicariaat Vlaams-Brabant en Mechelen ontmoeten. Dat gebeurde voor onze regio Halle en Lennik op woensdag 6 februari in de dekenij van Halle. Het was een ontspannen samenzijn met de priesters die in functie zijn in beide dekenaten, de pastorale werkster en de twee dekenassistenten. Mgr. Vanhoutte is een minzame persoon, met veel aandacht voor eenieder. Van hem is geweten dat hij tijdens zijn 15 jaar vicaris-generaal zijn in het bisdom Brugge nooit een gesprek heeft geweigerd en dit doet goede verwachtingen ontstaan bij de priesters in het vicariaat. In zijn tussenkomst sprak hij zijn dank en waardering uit voor allen die ‘in de hitte van de dag’ de Blijde Boodschap handen en voeten pogen te geven. Daarna kwamen vijf aandachtspunten aan bod die we hier in een korte samenvatting willen brengen. Ze kunnen ook anderen in het (pastorale) samenwerken inspireren. Met dank aan deken Raymond Decoster voor zijn nota’s.
Collegialiteit
We staan in hetzelfde werk maar met onze eigen accenten. Als broeders en zusters zijn wij allemaal pastoraal verantwoordelijk voor mensen. Collegialiteit houdt een enorm respect in met de mens waarmee ik mag werken. Dit veronderstelt eerlijkheid en openheid, geen dubbele agenda. We zijn wie we (maar) zijn, met waardering voor wat die andere doet. Durf complimenten geven én aanvaarden.
Mensen van vertrouwen zijn
Er is in deze tijd veel verlies-ervaring. Dat doet ons geen deugd. Vandaar de reflex: “Vroeger was het beter”. Gevolg: ontmoediging en ontgoocheling, maar… dit is niet levengevend. Ondanks de pijn, toch blijven vertrouwen. We weten wel wat we aan het verliezen zijn, maar we weten niet wat we gààn zijn. Heb vertrouwen: Christus leeft en zijn boodschap verslijt niet, ze zal mensen blijven aanspreken. We weten niet hoe, maar koester het vertrouwen dat Christus leeft, niet alleen bij zijn Vader, maar ook bij ons.
Verdieping
We zijn het onszelf verplicht na te denken over: wie zijn we? Wat is christenzijn? We ademen de sfeer in van de huidige samenleving waar God wat op de achtergrond raakt. Christenzijn heeft te maken met wie ik ben. De navolging van Jezus is de beste weg om de weg van God te bewandelen. Wat doen we? Het is een belangrijke vraag, maar minstens even belangrijk is: wie zíjn we?
Samen op weg
Het is goed dat we als verantwoordelijken nadenken en kritisch zijn, maar we hebben er nood aan om samen een weg te gaan, een proces door te maken. Het is geen zaak van ‘dirigenten’, maar van mensen die anderen beluisteren en met anderen op weg gaan. Deze tijd nodigt uit tot luisteren, tot ‘onderscheiden’. We hebben nood aan een groep die samen iets draagt en ons draagt, zodat de pastor niet eenzaam is.
Oud en nieuw
We moeten het ‘oude’, d.w.z. de lopende zaken in ons pastoraal werk (liturgie, catechese, beleid…) proberen op een goede manier te blijven verzorgen. Dat geeft rust, maar het daarbij laten geeft ook onrust, want dat garandeert niet dat we toekomst hebben. Naast het behartigen van de lopende zaken moeten we ook aandacht hebben voor het nieuwe. Hoe kunnen we nieuwe mensen benaderen om samen dat evangelie vast te pakken en te beleven? Naast de lopende zaken goed verzorgen (‘soigneren’), is er ook de verantwoordelijkheid om ‘morgen’ voor te bereiden (te ‘prepareren’). Hierin schuilt de uitnodiging en de uitdaging om samen op weg te gaan!