Het begint met “het verhaal vertellen”. Je vertelt het verhaal aan een vriend/vriendin of aan iemand die je vertrouwt, desnoods schrijf je het op in een dagboek. Wat gebeurd is moet verteld worden; het kan niet ongedaan worden. Het kwaad is gebeurd, de kwetsuur is geleden en dat moeten we accepteren.
Een volgende stap naar vergeving is: “de pijn benoemen”. Vele gevoelens komen hierbij op: ontkenning, boosheid, vergoelijken of juist overdrijven, intens verdriet en tenslotte ook aanvaarding van de pijn. Niet noodzakelijk in deze volgorde. Soms blijft men een stuk “rondjes draaien”.
Is de pijn eenmaal geleden, doorworsteld, dan kan de stap naar “vergeving schenken” gezet worden.
Vergeven is niet “vergeten”! Dat hoeft niet en kan ook niet.
Vergeven is wel een keuze, waardoor we sterker en zuiverder worden. We zijn niet langer slachtoffer. Deze keuze – als we ertoe komen- maakt ons vrij.