Iemand uit dekenaat Beringen sprak met haar af en stelde haar enkele vragen
Er zijn mensen als mortel tussen de stenen, ze houden de losse stenen samen, ze zijn een stille aanwezigheid. Ditengagement van dienstbaarheid, spreken, luisteren, samenzijn en samen vieren … het zit allemaal omvat in de taak die Anya Sourbron-Vilain op 1 februari 2021 opnam als dekenaal secretaris van dekenaat Beringen.
Als West-Vlaamse, geboren juni 1983 in Veurne, raakte ze in Limburg verzeild door de militaire loopbaan van haar vader en bleef ze door de liefde in Limburg plakken. Woonachtig in Zonhoven, gehuwd met haar jeugdliefde en moeder van 2 kinderen (Lotte, 15 jaar – Martijn, 9 jaar) stelde ik haar enkele vragen.
“Ik zoek achter veel een betekenis. Als er iets gebeurt, dan stel ik mij de vraag ‘Wat zou de achterliggende betekenis kunnen zijn en wat kan ik hieruit leren? Een‘teken van bovenaf’ om over na te denken.’”, zegt Anya.
- Hoe kom je erbij om voor deze ‘niet zo populaire job’ te solliciteren?
Anya: Na 5,5 jaar werkzaam te zijn als administratief bediende in het wzc Het Dorpvelt in Zonhoven liep ik daar een beetje vast. Tijdens het loopbaanbegeleidingstraject van de VDAB spoorde men mij aan om op zoek te gaan naar een nieuwe job.
‘God, laat iets op mijn pad komen dat voor mij geschikt is’, spookte dan ook dadelijk door mijn hoofd.
De allereerste vacature die ik online tegenkwam, was de vacature van ‘dekenaal secretaris voor het dekenaat Beringen’. Het sprak mij als gelovige vrouw dadelijk aan. Na opmaak van mijn motivatiebrief en CV ging de bal aan het rollen.
- Dekenaal secretaris. Een mondvol. Maar wat houdt dat precies in?
Anya: Ik bied administratieve ondersteuning aan deken Marcel Meysen, plan en woon vergaderingen bij en leg contacten met het brede spectrum aan pastorale medewerkers in ons dekenaat. Tevens zal ik hen administratief ondersteunen en - als tussenschakel als het ware - zorgen voor de terugkoppeling van hun noden, vragen naar de deken en ev. bisdom toe.
- Al enkele weken maak je ‘coronaproof’ kennis met het dekenaat Beringen en zijn mensen.
Bevalt deze onderdompeling in het christelijk leven je?
Anya: Ja, heel zeker. Het is niet compleet nieuw. In het wzc Het Dorpvelt hielp ik reeds de pastoraal werker en de Fraters van de communiteit Johannes Berchmans met administratieve ondersteuning.
Mijn grootmoeder aan vaders kant speelde ook een rol. Zij legde een fundering van mijn christelijk geloof als het ware. En als 16-jarig meisje zette ik mij al in als lector en vormselcatechist voor de geloofsgemeenschap van Stevoort, bij priester Ignace De Wit.
- Wat valt je op?
Anya: De constatering dat ik vooral van het achterliggende aspect van de Kerk weinig of geen kennis heb. De hele administratie en boekhouding errond, de taken van de kerkfabrieken, wat al de parochiale vrijwilligers doen.
Het is ook zoveel meer dan alleen maar samenkomen om feest te vieren (huwelijk, doopsel, vormsel) of om afscheid te nemen. Ik sta versteld welke voorbereiding eraan voorafgaat en welke inzet iedere schakel hierin steeds weer opnieuw levert.
- Heb je al kennis gemaakt met onze bisschop Patrick Hoogmartens?
Anya: Ja, tijdens een kennismakingsgesprek in zijn residentie voor de aanvang van mijn nieuwe job. Het was een warm gesprek.
Annick: Doe hem bij een volgende ontmoeting zeker de groeten van de vele helpende handen in ons dekenaat Beringen.
- Welk facet van je takenpakket spreekt je erg aan?
Anya: De diversiteit staat zeker vooraan. Ook de verantwoordelijkheid die ik mag dragen in mijn functie en het sociaal contact naar de vele parochiale medewerkers toe, is er een mooi onderdeel van.
- We zitten nog volop in de veertigdagentijd. Doe je dan iets speciaal met je gezin?
Anya: Wij letten als gezin vooral op onze uitgaven qua voeding; budgettering, maar met een diepere betekenis erachter.
Ik ga zeker in op wat mijn kinderen meebrengen uit de godsdienstles. Hun vragen rond geloof of initiatieven rond Broederlijk Delen bijvoorbeeld krijgen zeker gehoor.
Voor mij is vasten meer dan enkel minder eten en geen alcohol drinken. Het is ook bewuster geloven, leven zelfs.
- Wat betekent ‘groeien in geloof’ voor jou?
Anya: Ik heb het gevoel dat vooral 2021 een jaar is dat mij heel fel naar binnen richt, naar mijn geloof toe. Ik merk ook dat mijn geloof meer een houvast wordt naarmate ik ouder word. In gesprek gaan hierover is niet altijd makkelijk.
Enkel de bloemetjes buiten zetten of een grijze muis zijn in het grotere geheel, is ook niet wie ik wil zijn.
In mijn kindertijd was Stevoort een levende geloofsgemeenschap met veel christelijke animo. Dat stimuleert je geloof natuurlijk.
- Wat is de mooiste menselijke eigenschap?
Anya: Empathie en liefde.
- Hoe kom je tot rust?
Anya: Dat gaat van heel rustig tot heel actief. Dat kan mediteren zijn, een boek lezen, maar ook luidkeels meezingen met een liedje in de auto of dansen.
- Op welk talent van jezelf ben je trots?
Anya: Volgens anderen is dat mijn vriendelijkheid en mijn organisatievermogen.
- Heb jij een ‘bucketlist’, een lijstje met wat je zeker nog wilt beleven of ervaren?
Anya: Bovenaan mijn lijstje staat onze huwelijksreis die nog niet kon doorgaan en op plaats 2 eens kennismaken met het boeddhisme in India.
Groeien in een nieuwe job moet natuurlijk iedereen doen. Waar zie je jezelf over 5 jaar staan?
Anya: Dat we als ploeg, als dekenaat toch meer de jongere garde kunnen laten aansluiten met de brede waaier aan christelijke engagementen, dat ik dit mag mee ervaren en helpen verwezenlijken.
Wil je nog een speciaal woordje zeggen naar onze abonnees toe?
Anya: Dat ze de kennis die ze vergaren uit het plaatselijk parochieblad; het artikel dat hen aanspreekt of raakt bijvoorbeeld, dat ze dat doorgeven aan anderen zodat ook zij een beetje christelijk geprikkeld worden.
Annick Snyers
