Stijn Vanhee is 30 jaar en geboren in Slijpe. Daar bracht hij zijn jeugd door op de boerderij van zijn ouders als oudste van 4 kinderen. Alles wees erop dat deze ‘gewone’ jongen een ‘gewoon’ traject zou afleggen: lagere school in Slijpe, college in Oostende en daarna een opleiding tot industrieel ingenieur, met specialisatie bouwkunde. Met dat diploma op zak ging hij werken, eerst bij een aannemer in bos- en houtexploitatie, daarna nog in een studiebureau. Hij was gelanceerd!… dacht hij.
De weg die je was ingeslagen, heb je verlaten. Hoe is dat gekomen?
Stijn · Voor mezelf heb ik altijd een ‘gewoon’ levenstraject voor ogen gehad waarin voor mij het geluk lag: studeren, een job, een gezin, een huis, … En hoewel ik wel al eens dacht aan een mogelijke priesterroeping, paste die gedachte helemaal niet in dat plaatje van een normaal, gewoon leven. Ik spring niet graag uit de band, sta niet graag in de spotlight. Een drastische keuze lag niet in mijn aard. Op mijn achttiende was ik helemaal niet klaar om naar het Grootseminarie te gaan.
Toch was ik in mijn jeugd al heel doordrongen van het geloof. Mijn vrije tijd ging - naast het volgen van het voetbal - vooral op in engagementen of samenkomsten die gelinkt waren aan het geloof. Van kindsbeen af ging ik met mijn ouders mee naar de gemeenschap Moeder van Vrede in Gistel. Zij maken deel uit van de gezinsgroep die aan die gemeenschap verbonden is. De kinderen van de andere koppels werden mijn vrienden en we trokken vaak samen op, o.m. naar religieuze bijeenkomsten. Ik heb er steeds veel aan gehad om het geloof als een gemeenschapsgebeuren te ervaren. Later volgde ik het Leerhuis, nam deel aan een bijbelgroep, ontwikkelde ik mijn geloofsleven door lectuur, persoonlijk gebed, de eucharistie…
Wanneer heb je de stap dan uiteindelijk gezet?
Stijn · Ik heb heel wat jaren nodig gehad om bewust te zijn van waar mijn roeping eigenlijk lag. Daarbij hebben enkele gebeurtenissen een belangrijke rol gespeeld. Eén daarvan was het meemaken van de wereldjongerendagen in Keulen. Maar daarnaast heb ik ook het geluk gehad om op mijn weg leeftijdgenoten en andere jongeren te ontmoeten met wie ik het geloof kon delen, erover nadenken en in dialoog gaan. Mijn geloof kon zich zo verder ontwikkelen en groeien.
Ik ontmoette ook priesters van wie ik zag dat ze oprecht gelukkig waren in hun werk en dat ook uitstraalden. Ik sprak met weinig mensen over die roeping die zich meer en meer manifesteerde. Ik dacht daar vrij rationeel over en wachtte af tot ik 100% zeker zou zijn. Gaandeweg besefte ik echter dat ik die 100% nooit zou bereiken.
De keuze voor de priesteropleiding zou hoe dan ook een sprong zijn. En dus sprong ik… en ging er dan ook helemaal voor.
De innerlijke vrede en rust die ik na die ‘sprong’ voelde, stond in schril contrast met de onrust en het zoeken die ik ervoor had ervaren en was voor mij de bevestiging van mijn keuze. Ook de positieve reacties van de mensen in mijn omgeving voor mijn keuze deden deugd: anderen hadden in mij blijkbaar al veel langer een toekomstige priester gezien.
Na enkele jaren in het werkveld te hebben gestaan, ging je dus weer op de schoolbanken zitten. Hoe heb je dat ervaren?
Stijn · Ik begon in 2013 aan de priesteropleiding en ondervond dat het niet evident was om opnieuw in een schools systeem te stappen. Bovendien was mijn opleiding tot industrieel ingenieur niet van een leien dakje gelopen, ik was in die tijd niet zo’n voorbeeldige student geweest en had geregeld herexamens. Ik zag er dus tegenop opnieuw te moeten studeren. Maar de priesteropleiding viel eigenlijk geweldig mee, vooral omdat heel wat vakken aansloten bij wat in mij leefde en bij mijn verlangen om mijn geloof verder uit te diepen.
Ook de stages waren bijzonder leerrijk. Ik maakte kennis met zeer uiteenlopende sectoren in de pastoraal. Ik leerde hierdoor ook vooral mezelf kennen, ik ontdekte waar ik graag mee bezig was en wat me minder lag. De armoedeproblematiek ligt me na aan het hart en het werk bij De Kier in Kortrijk sloot daar nauw bij aan. Maar ik leerde ook mijn grenzen te verleggen: de stage in het ziekenhuis bv. was niet meteen iets waar ik naar uitzag. Toch heb ik daar heel veel uit geleerd en kan ik het achteraf zeker beschouwen als een positieve ervaring. De gesprekken die ik met mijn geestelijk begeleider had hielpen me om me daar bewuster van te worden, om klaarder te zien in het verfijnen van mijn roeping.
Hoe zie je uit naar je wijding tot diaken?
Stijn · Na die 5 jaar opleiding kan ik echt wel zeggen dat ik er met vreugde en verlangen naar uitkijk. O ja, er zijn in die tijd ook wel momenten van twijfel geweest. Wanneer een mede-seminarist stopt met de opleiding, heeft dat een zekere impact en zet dat je met de voeten op de grond. Het doet je weer stilstaan bij je eigen roeping maar wanneer de balans hierbij positief is, kom je er uiteindelijk sterker uit.
Zo groeide ik geleidelijk, met vallen en opstaan, naar het moment van de wijding.
Op de uitnodiging voor mijn diakenwijding plaatste ik een vers van de heilige Augustinus: “God dienen is de ware vrijheid.” Dit vat samen wat ik de afgelopen jaren tijdens de priesteropleiding heb mogen ervaren en waarom ik de roepstem in mij heb gevolgd. Ik voelde voordien een tekort in mijn leven, ik miste iets. De keuze om mijn volledige leven te wijden aan God heeft me vrijer gemaakt.
De diakenwijding van Stijn vindt plaats op woensdag 27 juni om 18u. in de Sint-Salvatorskathedraal in Brugge.
