Dierbare broeders en zusters
Op 1 maart is het Aswoensdag. De liturgie van die dag brengt ons in herinnering dat wij allen – met onze kwaliteiten en gebreken – sterfelijke mensen zijn. We zullen er uitgenodigd worden om onze eindigheid te overwegen: ‘Gedenk, o mens, dat gij stof zijt en tot stof en as zult wederkeren’. De liturgie voorziet voor de asoplegging echter ook nog een andere formule: ‘Bekeer u en geloof in de Blijde Boodschap’. De Veertigdagentijd is inderdaad een tijd van bekering en verinnerlijking, en een bijzondere tijd van delen en solidariteit. Het komt erop aan om van de Veertigdagentijd een sterke tijd te maken. Met deze brief wil ik jullie hiertoe uitnodigen en oproepen.
De Veertigdagentijd vraagt vooreerst om ons toe te leggen op het bidden.
Vandaag is dat voor veel mensen niet zo eenvoudig. En toch zoeken velen de innerlijke rust die je eigenlijk alleen vanuit het gebed, en dus vanuit God, kan ontvangen. Natuurlijk is ook het liturgisch samenkomen een belangrijke vorm van gebed: wij bidden er met anderen, vanuit de rijke traditie van de Kerk. Maar daarnaast is het voor een christen heel belangrijk om ook persoonlijk te bidden. Dat kan door een eenvoudig gebed te zeggen of door enkele psalmen te overwegen, zoals Jezus heeft gedaan. Bidden kan trouwens ook zonder woorden, bij een kaars of een icoon, of zo maar herhalend: ‘Heer, ontferm U over mij’. Het is een biddend hart dat maakt dat we - naar de woorden van ons jaarthema – geen dolers zijn, maar pelgrims.
De Veertigdagentijd vraagt ons ook een grotere aandacht voor de liefde tot de naaste.
Het kan toch niet dat een christen alleen maar zou zeggen: ‘Heer, Heer’, en zich niet bijzonder bekommert om zijn naaste, om de zieke of de mens met zorgen in zijn omgeving? De vastentijd vraagt ons eenvoudiger te leven en oog te hebben voor de mens in nood of in armoede. De vastenactie ‘Broederlijk Delen’, helpt ons om die zorg ook wereldwíjd te beleven. Maar die grote wereld is tegelijk ook dichtbij. Als christenen zouden wij – méér nog dan anderen – contact moeten durven nemen met de vreemdeling in onze buurt. Was ook de grote Mozes van het brandende Braambos niet eens zélf een vreemdeling, vanuit Egypte op zoek naar een nieuw land? In oorsprong was het hele godsvolk immers een volk op de vlucht.
De Veertigdagentijd nodigt ons uit tot een grotere trouw aan de sacramenten waarin wij worden herboren.
Voor de Veertigdagentijd nodig ik jullie uit vooral de zondagseucharistie met geloof mee te vieren, dat wil zeggen met een ontvankelijk hart voor alle gebaren, woorden en gebeden die er ons samenbrengen. Ook een gelovige deelname aan een boeteviering hoort bij de beleving van de Veertigdagentijd. Op de Wereldjongerendagen – zoals de voorbije zomer in Krakau – zag ik dat deze boeteviering vooral jonge mensen raakt. Het is zeker zinvol om aan het einde van de Veertigdagentijd deel te nemen aan een biechtviering, ergens in uw federatie of dekenaat. Ze opent ons de weg voor Gods barmhartigheid. Daarzonder – zo leerde paus Franciscus ons in het jaar van de Barmhartigheid - kunnen wij als christenen en als Kerk niet leven.
Geliefde broeders en zusters, van harte wens ik u een goede Veertigdagentijd toe. Hij helpt ons om eerst het Koninkrijk te zoeken en zijn gerechtigheid (Mt. 6,33). Dan zal al het andere ons gegeven worden.
Een zalige Veertigdagentijd toegewenst.
+ Patrick Hoogmartens, bisschop van Hasselt