Meldert

EVANGELIE en BEZINNING van de ZONDAG: Zie nieuws bij Pastorale eenheid St. Anna Lummen

SCHEMA EUCHARISTIEVIERINGEN + Contacten: Zie nieuws bij Pastorale eenheid St. Anna Lummen

MEIMAAND

De meimaand noemen we ook de Mariamaand.

Foto B.S. Lourdes Grotje in de Hereheidestraat

Hebt u er al ooit bij stilgestaan dat wij in verband met Maria, altijd spreken over onze lieve vrouw? Telkens noemen wij christenen dit eenvoudig en ongeletterde joods meisje 'lief'. Wij hebben inderdaad Maria van harte lief, en terecht! Sinds Jezus' dood en verrijzenis neemt zij immers een unieke en onvervangbare plaats in onder de apostelen en de allereerste leerlingen. En niet op de eerste plaats omdat zij de moeder van Jezus is maar wel omdat de mensen, die Maria gekend en bezig gezien hadden, in haar een onuitwisbaar voorbeeld van geloof in God, van hoop op God en van liefde voor God hadden gekregen. 

Maria eren is opkijken naar deze sterke vrouw, kracht en geloof putten uit haar liefde en toewijding en onze verering vertalen in een levenswijze en levenshouding die protesteert tegen zoveel onrecht, onrechtvaardigheid, schijnheiligheid en verdrukking in onze huidige kerk en samenleving. 

Maria een lieve vrouw noemen is weten dat ze juist uit liefde voor God niet langer kon zwijgen en vrede nemen met bepaalde praktijken en gewoontes! Liefde voor haar hemelse Zoon en haar trouwe God deed Maria zingend protesteren omdat zwijgen niet langer kon. Waar wij proberen het Magnificat van Maria waar te maken in onze eigen manier van omgaan met elkaar en ons lot verbinden aan dat van al die mensen voor wie deze aarde nog geen hemel maar een ware hel is! In concrete werken van barmhartigheid Gods droom van barmhartigheid realiseren voor alle mensen die nood hebben aan aandacht, nabijheid, aan leven!  (naar Gino Grenson)

MOEDERDAG

De tweede zondag van mei is altijd een speciale dag want dan vieren we onze moeders.

Wie keek verlangend naar mij uit nog voor ik leven was,
borg mij in beschutting van haar schoot
en bracht mij binnen in dit onbekende land?
Wie koesterde mijn broos bestaan met zachte handen,
hielp mij recht om dan alleen te stappen
en lokte de eerste woordjes uit mijn mond?
Wie trok levenssporen die ik nu nog volgen mag,
investeerde hartengoud om mijn toekomst te beveiligen,
liet mij los maar keek op afstand naar mij om?
Wie zalfde de pijn van mijn onverwacht verdriet,
omarmde mijn fouten met een verzoenend gebaar
en leerde mij geloven in de mensen en in God?
Lieve moeder, dat ben jij!
Ik dank je met heel mijn hart.

Ik wil het verder delen dit geschenk van jou.
Ik zie je graag.

Aan alle moeders van harte bedankt en een fijne feestdag!

VIERING V-DAG

Op 8 mei 1945 werd het terug vrede na de bloedige Tweede Wereldoorlog.

Nu zondag 8 mei wordt in Meldert V-dag, de Bevrijdingsdag, herdacht.

Tijdens de plechtigheid wordt in aanwezigheid van de afgevaardigden van onder meer oud-strijdersverenigingen, het gemeentebestuur en ook Meldertse verenigingen en sympathisanten een bloemenhulde gebracht.

We hopen u graag te mogen verwelkomen.  

Het programma ziet er als volgt uit:

• 09.15.u. Samenkomst aan onze kerk.
• 09.30 u. Eucharistieviering
• 10.15 u. Bloemenhulde aan het monument, achter de kerk

Daarna receptie in het OC aangeboden door het gemeentebestuur

Mogen we vragen om uw huis te bevlaggen met onze nationale driekleur.

OVERLIJDEN

Op 15 april overleed in het WZC Melderthof Yvonne Vilters, weduwe van Jef Vanderheyden. Ze zou in juli 87 jaar worden. Yvonne woonde langs de Geenrodestraat.

De afscheidsplechtigheid was in intieme kring.

Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan de familie onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

KELTISCHE AVOND MBM

Na enkele coronajaren kan je eindelijk jezelf nog eens komen uitleven tijdens de Keltische avond. 

Onze gekende Keltische Avond zal dit jaar doorgaan op vrijdag 20 mei in de Grote zaal van het OC. Vanaf 19.30 u. ben je welkom.

Onze groep Et Encore staat te popelen om terug op het podium te staan. Het woordje knaldrang zal zijn terechte betekenis hebben.

Iedereen op post voor een muzikale avond, ambiance, Guinness, Scotch en cider.

Kaarten zijn te verkrijgen op de gekende adressen: Dozie's Pub / Spar Meldert / Kapper Dominique Meldert en natuurlijk ook bij de leden van de MBM.  Prijs 10 euro.

De mannen van Meldert.

KON. SINT-WILLIBRORDUSFANFARE MELDERT BESTAAT 70 JAAR

 

Op 20 maart 1952 kwamen enkele mensen samen die zich al eerder ingezet hadden voor het culturele leven te Meldert via de “Vlaamse Toneelvrienden”. Tijdens die vergadering werd een voorlopig bestuur gevormd en werd Maurits Verboven als dirigent aangesteld. De fanfare was meteen geboren.

Ons ledenfeest van 12 maart 2022 was dan ook de ideale gelegenheid om aan enkele van onze leden een ereteken te overhandigen. Spijtig genoeg konden enkelen er niet zijn maar hun medaille wordt bij een andere gelegenheid overhandigd.

De heren Geert Vandenwijngaert, secretaris van Vlamo en Schepen van Cultuur van de gemeente Lummen Dirk Sneyers zorgden voor de uitreiking.

Sinds enkele jaren wordt al vanaf 5 jaar lidmaatschap een ereteken uitgereikt. Dit was het geval voor Claes Lesley, Dedroog Glenn, Engelen Gwen, Theunis Leen, Verbraecken Ann en Ria en Mentens Heidi.

Verder waren eretekens voorzien voor Raeymaekers Nick (25j), Sneyers Tom (25j), Rita Pansaerts (35j), Paemen Karel (35j), Paemen Kristel (40j), Raeymaekers René (45j), Vanderheiden Willy (55j) en Kenis Jaak (60j).

Wat uitzonderlijk mag genoemd worden werd aan Leemans Jean-Pierre, Sannen Maurice, Vanderheyden Marcel en Poel Maurice het platina ereteken overhandigd omwille van 70 jaar lidmaatschap.

Nogmaals proficiat aan allen voor hun inzet voor onze vereniging.(Karel Paemen)

30 JAAR MANNENBOND

Foto B.S. Klaar voor dag-fietstocht naar Zoutleeuw 27 maart 2008

Dit jaar bestaat ‘De Mannenbond’, MBM, 30 jaar. Ter gelegenheid van een jubileum wordt er nogaleens terug gekeken om te zien wat zo’n vereniging allemaal heeft betekent en verwezenlijkt … en dat is heel veel.

Eerst wil ik het wel hebben wat voor onze gemeenschap een grote zegen is geweest en nog altijd namelijk het OC De Kalen Dries. Dankzij enkele leden van MBM  samen met leden van de fanfare hebben ze ervoor gezorgd dat het OC De Kalen Dries er is gekomen.

De ‘Beroemde’ Kerststallentocht was ook een initiatief van de Mannenbond.

Om de samenhorigheid in Meldert te bevorderen kwam er een ‘Kerstboomverbranding’

MBM heeft heel veel activiteiten ingericht. Ik wil wel een klein opsomming geven:

Bedevaart Scherpenheuvel, Lourdesreis, zoektochten, wandelingen, joggen, familie-uitstappen, pingpongtornooien, tafelvoetbaltornooien, optredens van plaatselijke zangers of zangeressen, dag-fietstochten, kooklessen, go-cart race, paaseieren rapen, ontbijtconcert, quiz, Keltische avond, wijnproeverij, historische wandeling door Meldert…

Verschillende van deze activiteiten worden nog altijd ingericht. B.S.

MANNENBOND 30 JAAR JONG

MBM bestaat dit jaar 30 jaar. De leden hebben daarom een flink jaarprogramma in elkaar gebokst. De details zullen later nog volgen:

• Dauwwandeling/Fietstocht naar Scherpenheuvel: zondag 15 mei
• Keltische avond: vrijdag 20 mei
• Dag-fietstocht naar Westerlo en Averbode: ‘Abdijentocht’ zondag 19 juni
• Fietszoektocht: 1 juli tot en met 15 september
• Dag-fietstocht: Eksel, Peer; ‘Op zoek naar P. Breughel’: zondag 28 augustus
• Meldert Kermist – Eieren werpen: zondag 11 september
• Ludieke quiz: zaterdag 15 oktober
• Bierfestival: zondag 23 oktober
• Herfstwandeling: zondag 20 november
• Feest MBM: zaterdag 10 december

OUDERS EERSTE COMMUNICANTEN

Maandag 21 maart 20.30 u.  Info over eerste communie van dit jaar op zondag 5 juni in het OC

 

OVERLIJDEN

Op donderdag 03 maart is Jozef Loozen, echtgenoot van Josée Schepers, zachtjes van ons heengegaan in het Jessa ziekenhuis te Hasselt. Hij zou in april 81 jaar worden. Jef woonde langs de Heesstraat.De uitvaartdienst was in onze parochiekerk op woensdag 09 maart. Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan Josée, de kinderen, kleinkinderen en familieleden onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

Op woensdag 2 maart overleed te Diest onze goede vriend pater Rik Morias, kruisheer.  Hij zou op 20 juni 84 jaar worden. Op zijn rouwbrief staat vermeld:

Wij zijn Rik dankbaar voor de vriendschap en de goedheid die hij ons, familieleden, vrienden en medebroeders heeft geschonken, voor zijn arbeid als leraar en pastor, voor de diensten die hij heeft verleend aan het Vrij Technisch Instituut ‘Mariendaal’, in de parochiegemeenschappen van Linkhout, Meldert en Molenstede en voor zijn onvermoeibare inzet voor veel mensen. En zijn liturgische vieringen bij de zusters in Diest. De afscheidsviering was in de kerk van Molenstede op zaterdag 12 maart.

Wij kennen Rik in onze parochie als een zeer vlotte spreker voor de kerkgangers. Jarenlang konden we beroep doen op hem als onze pastoor belet was. In de weekendviering van 27 maart om 9.30 u. zullen we hem gedenken. Pater Rik bedankt voor alles.

JUBILEUM MANNENBOND

Dit jaar bestaat de Mannenbond 30 jaar.  Natuurlijk moet dat gevierd worden met activiteiten. Ik wil even terugkijken naar het begin.

De KWB was ter ziele gegaan en de toenmalige pastoor Frans Hermans wilde dat er toch nog een vereniging was die de mannen in onze parochie zou samenbrengen. Hij sprak zo een 20-tal mannen aan om samen te komen en eens na te denken wat zo een vereniging zou kunnen betekenen voor de inwoners van Meldert.  In het zaaltje van de oude pastorij waren enkele vergaderingen en er kwam nieuwe vereniging uit de bus: ‘De Mannenbond’. Een   bestuur werd gekozen met als voorzitter Manuel Vanderheiden, secretaris Frans Mentens en penningmeester Louis Vranckx. Alle maanden zou er een vergadering zijn.

De doelstelling van de nieuwe vereniging was: activiteiten organiseren voor iedereen, kinderen, vrouwen en mannen en daardoor de Meldertse samenhorigheid bevorderen. Het moesten activiteiten zijn op het sportieve, ontspannende en informatieve vlak zonder de activiteiten van de andere verenigingen te overlappen.

De eerste activiteiten van het jaar 1992 waren georganiseerd joggen in de Hese bossen en volleybal voor iedereen op de speelplaats van de oude jongensschool.

Om Meldert beter te leren kennen werd er ook een vakantiezoektocht ingericht en nog een speciale eendaagse zoektocht met wegvalstrikken en valstrikken in de vragen.   B.S.

OORLOG  

Bominslag te Kiev, de hoofdstad van Oekraïne

10 mei 1940, eerste oorlogsdag van de Tweede Wereldoorlog, soldaten in schuilplaats tegen vliegtuigen te Deurne

Poetin heeft dan toch de oorlog verklaard aan Oekraïne. ‘Het is om de bevolking te bevrijden van de nazi’s ‘zegt hij. Het ergste wat de gewone mensen kunnen meemaken is zo’n moderne oorlog.
Waarschijnlijk zullen de ouderen nog wel veel herinneringen hebben aan de Tweede Wereldoorlog. Hoe ze zijn gaan vluchten, -sommigen enkele dagen anderen maanden of jaren.
Vader vertelde dat de ganse familie gevlucht was naar Hees, waar ze in de bossen een schuilplaats hadden uitgegraven, een ‘Abri’. Ze verbleven daar maar enkele dagen.
 De schrik voor de vijand, gebrek aan voedsel, het geweld, soldaten die moesten ten strijde trekken, de bommen, de angst voor de vliegende bommen… vele oude herinneringen komen weer naar boven. 
Ikzelf heb de oorlog niet echt meegemaakt want ik ben geboren in de tijd van de vliegende bommen. ’s Nachts schuilden we in de kelder. Ik werd dan gelegd in een houten kistje. Mijn oudere broers hebben er wel over verteld, ze hadden het meestal over de bevrijding, de vreugde die dat meebracht, de vlucht van Duitse soldaten, de Engelse soldaten die chocolade uitdeelden …

Hopelijk komt er snel een einde aan en is de oorlog al voorbij als dit artikel verschijnt in het parochieblad. Laten we daarvoor bidden.  B.S. 24 februari 2022
 

VEERTIGDAGENTIJD OF VASTENPERIODE

De katholieke vastenperiode begint op Aswoensdag en eindigt op de zaterdag vóór Pasen om 12.00 uur ’s middags. Dat zijn 46 dagen. De zondagen tellen niet mee als vastendagen, dus uiteindelijk blijven er 40 dagen over, vandaar de 'veertigdagentijd'. Het getal 40 verwijst onder meer naar het aantal dagen dat Jezus volgens drie evangelisten in de woestijn verbleef en het aantal jaren dat de Israëlieten vanuit Egypte onderweg waren naar het Beloofde Land.
In de vastentijd draagt de priester tijdens de Eucharistie een paars kazuifel. Paars is de symbolische kleur voor boete, berouw, inkeer en rouw. Uitzonderingen op de paarse kleur zijn de vierde zondag (Halfvasten) en Witte donderdag.
Dit jaar start de vastenperiode op 2 maart, Aswoensdag, en eindig op 16 april.

Aswoensdag is een dag van boetedoening, waarop de gelovigen een kruisje van as op het voorhoofd krijgen getekend. 

As is een teken van menselijke gebrekkigheid en sterfelijkheid. As is ook een teken van nieuw leven. In vroegere tijden werd met as gewassen: as heeft een reinigende kracht. Ook het afbranden van de stoppels op akkers maakt de grond vruchtbaar. As werd op het hoofd van zondaars gestrooid; as reinigt en geeft kracht tot nieuw leven.

De as voor het askruisje is afkomstig van de verbrande en gezegende palmtakjes van de paasperiode van het voorgaande jaar. Als symbool betekent het dat de takjes van jubel en vreugde verbrand moeten worden - door de dood heengaan - om tot teken te worden van het kruis, de dood en de verrijzenis.

ASWOENSDAGVIERING met ASKRUISJE op woensdag 2/3 om 19.00 u. in de kerk van Lummen centrum.

EERSTE COMMUNIE

Jaarlijks worden de ouders van de eerste communicanten, op het einde van januari, uitgenodigd om de viering van de eerste communie op Pinksteren voor te bereiden; maar nu we nog met de corona problemen zitten zullen we nog even wachten met deze vergadering. De ouders zullen wel een berichtje krijgen om samen te komen, hopelijk eind februari of begin maart om deze viering voor te bereiden.

DOOPSELVIERING
Op zondag 13 februari om 14 uur werden er 3 kindjes gedoopt in onze kerk:
Jules Detré (Geeneindestraat), Florian Anthonissen (Zelemsebaan) en Milla Exelmans (Hoogstraat)

Van harte proficiat aan onze dopelingen, ouders, peters en meters! Foto's op facebook, aanmelden onder Lummen Parochies
 

OVERLIJDEN

Op dinsdag 8 februari overleed in het Salvatorziekenhuis te Hasselt, Emiel Orens, weduwnaar van Louisa Smulders. Hij was 89 jaar. Miel woonde langs de Zelemsebaan. Hij was lid van verschillende verenigingen.
De begrafenisplechtigheid was in onze parochiekerk op zaterdag 12 februari.
Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan de familie onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

KAARSENWIJDING
Februari is de ‘Lichtmismaand’ en traditioneel worden er op de zondag rond het feest van Maria Lichtmis kaarsen gewijd. Dit jaar gebeurt dit in onze kerk na de viering van zondag 13 februari. Men kan dan deze kaarsen aankopen en aansteken achter in de kerk bij het Mariabeeld of mee naar huis nemen.

JEUGDHERINNERINGEN: HET WINKELTJE VAN IRMA VAN JANNEKE

Hier zie je Irma, 80 jaar oud en een oude weegschaal. 

Een schets van het afgebroken huis van Irma met rechts het winkeltje en de nieuwe woning die er nu staat.

In Meldert waren er in mijn jonge tijd zeker 10 kruidenierswinkels. Bijna in ieder gehucht was er eentje, in het centrum waren er wel 3.
De oudere mensen van Meldert zullen zich allemaal nog heel goed het winkeltje van Irma herinneren. Dit kruidenierswinkeltje lag schuin tegenover ons huis, aan de andere kant van de straat. Die straat heette toen eerst de Dorpsstraat en later de Tessenderlobaan. Nu is dat de Meldertsebaan. 
Irma was de nicht van mijn vader, ze was de dochter van mijn grootnonkel Julianus, maar iedereen zei daar Janneke tegen. Ik heb deze grootoom nooit gekend, hij is in 1942 overleden, maar mijn oudere broers en zuster hebben hem nog goed gekend. Hij zou beweerd hebben dat de volgende generaties honger zouden lijden en de schors van de bomen eten.
Hij baatte een winkel uit en verkocht ook meststoffen en kolen.
Irma heeft van jongs af aan haar vader moeten helpen. Ze is nooit getrouwd geweest. Na het overlijden van haar ouders heeft zij de winkel verder gedaan, ze was toen 45 jaar.
Ik schreef reeds dat wij op zondag daar snoep gingen kopen. Natuurlijk waren er nog verschillende koopwaren zoals dat vroeger bij een kruidenier was: koffie, suiker, zout, cichorei (bitteren), bloem, conserven, gelei, siroop uit een grote rode doos, sigaretten, sigaartjes, tabak, lucifers, seizoengroenten, fruit, zeep en waspoeder en nog verschillende andere dingen. Veel moest gewogen worden en daarom stond er op de toonbank een weegschaal met koperen schalen.
Als we thuis iets nodig hadden zei moeder: ga het eens vlug bij Irma halen. Zo liepen we wel verschillende keren per dag naar haar winkeltje. Op het einde van de week maakte Irma de afrekening. 
Irma woonde alleen in haar huis, ze had wel wat schrik. Daarom verhuurde ze een deel van haar huis, een aanbouw, meestal aan een pas getrouwd koppel, dat daar enkele jaren bleef wonen tot dat ze zelf een nieuw huis hadden gebouwd.
Een van mijn oudere broers bleef ook op een kamer in het huis van Irma slapen. Dan voelde ze zich veel veiliger, zei ze.
Irma stak regelmatig de straat over om thuis een babbeltje te doen. Ze ging dan dikwijls aan het raam kijken of er geen klant was.
Als je zelf in de winkel was en Irma kwam niet naar voren, dan wist je dat ze bij een van de geburen was.  Zo zal er wel wat van haar winkelwaren gestolen zijn.
Als Irma langer weg ging kwam ze thuis vragen of er iemand op haar winkel wilde passen. Ik heb dat ook als jongen, van een jaar of tien-twaalf, wel enkele keren gedaan en dan bediende ik een klant. Ik moest het opschrijven als het iemand van de geburen was en anders moest ik zeggen dat ze later maar terugkwamen, want van prijzen kende ik niets. Er stond nergens geen prijs bij.
Bijna dertig jaar heeft ze haar winkeltje uitgebaat. Ze stopte op haar 73ste verjaardag. Er was veel te veel concurrentie van de grootwarenhuizen, zei ze. Irma was ook wat ziek.
Ze heeft dan enkele jaren bij haar zus in Genk gewoond en daarna tot aan haar dood in het Salvator-Rusthuis te Hasselt. Wanneer Irma gestorven weet ik niet echt, ze moet zowat 85 jaar geworden zijn.   
Een vijftigtal jaren geleden is de woning van Irma verkocht en afgebroken; nu staat er een nieuwe woning op.     B.S.
 

JEUGDHERINNERINGEN: CAFÉ ‘OP SINT-JOB’

Familie Grieten-Claes. Fille en Stefanie bij de viering van hun Gouden Bruiloft samen met de kinderen en kleinkinderen poserend voor hun woning. Links was de café en rechts de schoenwinkel

Zo ziet de woning er nu uit.

Vorige week schreef ik dat het goed wonen was op ‘Sint-Job’
Mijn buren Fille van Karelke en Stefanie hadden een café die ‘Op St.-Job’ heette, ’t is te zeggen, ze heeft ook nog een andere naam gehad namelijk café ‘de Witpen’. Verschillende jaren is deze café het duivenlokaal van Meldert geweest. Op vrijdag of zaterdag was het een drukte van belang want dan kwamen de vele duivenmelkers van Meldert hier hun duiven inkorven. Fille zelf is jarenlang duivenmelker geweest. Stefanie heeft daarbij ook nog verschillende jaren een schoenwinkel uitgebaat. Deze was langs het café.
Vader ging elke zondagavond naar het café om te sparen en te ‘Kwajongen’. In bijna iedere café van Meldert hing tegen de muur een ondiepe kast met gleuven waarop nummers stonden: dat was de spaarkast. In ’t weekend werd daar door spaarders geld in gestopt. Op het einde van het jaar werd de spaarkast geledigd en trokken de spaarders hun geld op. Pa deed daar aan mee. Hoe dit precies in elkaar zat en hoe het met de rente ging weet ik niet maar wel weet ik nog dat vader zei dat hij dit bepaalde jaar voldoende winst had.
Maar hij ging vooral naar de café om te kaarten. Gewoonlijk was dat met dezelfde personen. Regelmatig hoorde ik, in mijn bed, hoe op tafel werd geslagen of soms wel heel hard gevloekt.
De verliezers moesten aan de winnaars een consumptie betalen: een pintje, een frisdrank of een stuk chocolade. Op maandagmorgen wist ik of vader veel gewonnen of verloren had want dan waren er veel stukken chocolade, of maar één of geen.
Tijdens de kermis was het in het café ‘volle bak’. Zoals in de meeste cafés van Meldert werd er dan gedanst. Er zat dan een klein orkestje, wij noemden dat ‘de jazz’, die speelden de hele avond dansmuziek: meestal waren dat walsen, tango’s of marchen of soms een boogie.
In café ‘St.-Job’ waren dat altijd dezelfde ‘jazzspelers’: een drummer, een accordeonist en een zanger. Ze speelden en zongen de successen van toen of van vroeger.
Mijn oudste zus wist dat er buren waren gaan klagen bij de pastoor omdat er schunnige liedjes werden gezongen. Ik weet nog om welke liedjes dat het ging want ze konden wel dubbelzinnig geïnterpreteerd worden: ‘Moe mag ik in de Kaspische…zee gaan zwemmen’ of ‘Spring maar achter op’ (mijn fiets), of ‘Hasie hoe kom is je staart zo kort’ 
Of er ooit gevolg aan gegeven werd, denk ik niet, want het jaar nadien klonken dezelfde liedjes.
Toen ik de ouderdom had om te gaan dansen was het café gesloten, dus ik heb daar nooit een dansje gedaan.
Bij Fille en Stefanie hadden ze al zeer vroeg een TV, een van de eerste in Meldert.  En op vrijdagavond omstreeks 7 uur gingen mijn ouders, mijn zusje, een broer en ik naar de woonkamer van Fille. Waarom? Dan was het ‘Schipper naast Mathilde’ op de televisie en dat wilden wij niet missen.  B.S.  31 januari 2022
 

OVERLIJDEN

Op 17 januari is August Reymen, echtgenoot van Paula Buntinx, onverwachts overleden in het AZ te Diest. Hij zou in maart 84 jaar worden. Gust woonde langs de Geenrodestraat. De afscheidsviering was in onze parochiekerk. Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan de familie onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

JEUGDHERINNERINGEN: OP SINT JOB 

Op dit waterverfschilderijtje van B.S. zie je de zijkant van café ‘St.-Job’ zoals het vroeger was.

Zo ziet St. Job er nu uit, aan de kant van het kerkhof stond alleen het winkeltje van Irma van Janneke dat al vele jaren is afgebroken en vervangen door nieuwbouw (het huis van Guy Porters).) Vooraan rechts staat nog het huis waar vroeger de café ‘Op St. Job’ was.

Foto B S.

Vorige week schreef ik nog een artikel over ‘Zonneland’ Terwijl ik de 18 ingebonden boeken aan het bekijken was zag ik op een kaft een schilderijtje dat ik gemaakt thuis, vanuit de woonkamer. Ik keek door het raam en zag de gevel van het huis van onze buren, een café met de naam ‘Op St. Job’. Ik begon dat toen te schilderen en heb dit schilderijtje later op de beginkaft van het boekdeel 12 van het jaar 1957 geplakt. Ik herinner me nog goed dat mijn oudste zus zei dat we op Sint Job woonden, samen met nog enkele huisgezinnen die in de buurt van het kerkhof woonden. Hoe men aan die naam kwam ben ik nooit te weten gekomen., maar wel weet ik dat het daar gezellig wonen was met aangename buren. Zoals het vroeger was telden de huisgezinnen meestal vele kinderen, dat was ook zo op St.. Job. Spelen op straat was nog niet gevaarlijk, er kwam maar af en toe een auto voorbij. Er werd gevoetbald op straat en verstoppetje gespeeld, achter de vele dikke eikenbomen die langs de straat stonden.

In mei was het een meikever-regen, want ’s morgens lag de hele straat vol meikevers die uit de ‘kiezelbomen’ waren gevallen. Zo raapten al de kinderen van St. Job dozen vol met die beestjes. Ik schreef vorig jaar reeds dat wij die kevers een naam gaven en dat wij daar allerlei spelletjes mee deden. Natuurlijk paarden sommige van die kevers in onze dozen en dan hingen ze aan elkaar. Wij kinderen wisten niet goed wat dat was en van de ouderen hoorden we dat die kevers giftig waren en moesten gedood worden. Zo werd menig kevertje doodgestampt.

Op St. Job was ook een klein kruidenierswinkeltje, bij Irma van Janneke. ’s Zondag kreeg ik een frank en dan ging ik die opkopen bij Irma. Het was altijd een getwijfel wat moest gekocht worden: een ‘boerensik’, een ‘spekske’, een ‘sjik’, een rode ‘lekstok’ waar je een rode tong van kreeg, een doosje ‘sjiepkes’, een ‘zwarte kousenband’ of 4 karamellen. Soms kreeg ik wat meer centen en dan kocht ik een stuk chocolade.

De zomeravonden waren ook zeer gezellig, buren kwamen samen en gingen ‘uchteren’, een leuk praatje maken over koetjes en kalfjes. Men zat dan op de afscheidingsmuurtjes of er werden stoelen naar buiten gehaald. 

Wij kinderen deden dat over dag na en zaten te babbelen samen met de buurtkinderen over school of over allerlei leuke spelletjes. Deze spelletjes werden dan ook gespeeld en liefst met zo veel mogelijk. Een leuk spelletje was ‘Lepke’, de pakker moest een andere raken en die werd dan de nieuwe pakker. Een variatie daarop was ‘Lepke doordoen’. Terwijl de pakker achter je aan liep kon een andere speler lopen tussen jou en de pakker en die moest dan achter degene lopen die je had gekruist. Zo kon men de pakker lang laten lopen. Andere spelletjes waren ‘overlopen’, landkappen, vliegertje en nog andere die ik op deze moment vergeten ben.

Een speciale plek op St. Job was de café ‘Op St. Job’. Daar wil ik een volgende keer wat meer over vertellen.  B.S. 

JEUGDHERINNERINGEN: ZONNELAND 2

Ik ben eens in de geschiedenis van ‘Zonneland’ gedoken. Zo vond ik het volgende:

Het eerste proefnummer verscheen in 1919 en had als ondertitel: Tijdschrift van den Eucharistische Kruistocht. Vanaf 4 januari 1920 verschenen de echte edities. In 1929 kwam er ook een stripverhaal bij. Het formaat was toen 30 cm op 22,5 cm. De oudste nummers die in mijn bezit zijn hebben dit formaat, ze telden maar 4 bladzijden en waren heel klein gedrukt. Later zijn de Zonnelanden verkleind tot 26,5 cm op 12,5 cm. Rond de jaren 1960 werd Zonneland gesplitst in ‘Zonnekind’ voor het 1ste en 2de leerjaar en ‘Zonnestraal’ voor het 3de en 4de leerjaar. Ook kwam er een editie voor de kleuterklas namelijk ‘Doremi’. Vanaf 1960 daalden ook de religieuze bijdragen heel sterk.

Zonneland wordt nog steeds uitgegeven en is meer op het leerplan van de derde graad toegespitst. Het bestaat nu uit 12 tijdschriften, 3 leesboeken, 3 themakranten, 1 speel- en leerboek voor extra zomertijd.

Ik heb eens gebladerd in een Zonneland  (27 januari 1952) van 70 jaar geleden en heb de artikels eens bekeken. Er zijn 16 bladzijden:

• 4 stripverhalen nl.: De Ridders van Middernacht (over Johny en Annie), De Rode Kever, Het Spookeiland en Almientje
• 5 godsdienstige verhalen: Onze kleine Krant (Doe nooit zo), Zijn hoogste prijs, En toch er door!, E.K. nieuws, Tang Jo Wang in de gevangenis
• 3 leerrijke artikels: IJzer metaal nr. 1, Als dieren honger lijden, Wordt ik familiale helpster?
• 1 verhaaltje voor kinderen van de eerste graad: Miesje lust pruimen
• 8 raadsels en ‘Lachen is gezond’

Ik heb enkele foto’s gemaakt van dit Zonneland van 27 januari 1952.   B.S.

OVERZICHT VAN ONZE PAROCHIE  2021

Naar jaarlijkse gewoonte bieden we in het begin van een nieuw jaar een kort overzicht aan over enkele gebeurtenissen van het voorbije jaar en even kijken naar 2022. 

• 10 kindjes werd er gedoopt
• 12 kindjes deden hun eerste communie
• 22 mensen gingen van ons heen 

Er kunnen dit jaar 10 tachtigers bijkomen. Zo leven er nu in Meldert 101 tachtig-plussers. Hiervan zijn er al 15 negentig-plussers en dit jaar kunnen er 4 mensen 90 jaar worden.

Er zijn 3 koplopers die in 1925 geboren zijn en aldus dit jaar hopelijk 97 jaar worden.

OVERLIJDEN 

Op 27 december overleed, heel onverwacht, Alina Grzebyk, echtgenote van Andrzej Grzebyk, in Linkhout, bij haar dochter. Ze was 62 jaar. Alina was een Poolse die al 14 jaar langs de Pastorijstraat woonde De uitvaart had plaats in intieme kring. Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan de familie onze christelijke deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

 

JEUGDHERINNERINGEN: ZONNELANDEN

‘Zonnelanden’ 

Mijn oudere broers hadden in hun schooltijd een abonnement op dit weekblad, uitgegeven door de drukkerij van Averbode. Alle nummers werden bewaard op de zolder.  Het oudste nummer was van in het jaar 1944, mijn geboortejaar; het kostte 0,75 frank (ongeveer 1,8 cent). Dat was al de 25ste jaargang. En dat ging dan altijd verder zolang mijn broers en zussen en ik zelf naar de lagere school gingen. Het laatste nummer was van 29 december1957 (38^ste jaargang).  Waarschijnlijk zullen de meesten Vlamingen ‘Zonneland’ nog wel kennen van tijdens hun schooltijd.

Ik vond de verhalen met de prentjes vooral interessant. Toen ik zo’n 9 jaar was begon ik deze volop te lezen. Het waren mooie vervolgverhalen. De verhalen over ‘Johnny en zijn zus Annie’ verslond ik. Ze hadden dan ook speciale titels: ‘Het geheim van de Stormwind’, Het geheim rond de Spookput’, De staf van den tovenaar, In het land van de grote angst, De kat met de gouden staart,…

Ik weet ook nog als een van mijn oudere broer naar huis kwam met het Zonneland - ik kon toen nog niet of maar amper lezen - dat ik dan mijn oudste zus vroeg om de verhalen bij de prentjes te lezen. Vooral het verhaal van een vluchtende familie is mij bijgebleven, het heette: ‘De achtervolging in de woestijn’. Ik ben later te weten gekomen dat het om een christelijke familie was die in Egypte achtervolgd werd door Romeinse soldaten.

De stripverhalen hadden dikwijls nogal een geheimzinnige titel, b.v.: Het geheim van de burcht, Het geheimzinnige huis, In de greep van de Octopus, Het gezonken goudschip …

Er stonden veel godsdienstige verhalen in, het was ook een tijdschrift van de ‘E. K.  (Eucharistische Kruistocht) waarin de jeugdige lezers aangespoord werden om wekelijks in de H. Mis te communie te gaan.

Telkens als er een nieuw Zonneland kwam werd het vorige bij de grote stapel op de zolder gelegd.

Ik zat dus regelmatig op zolder om die vervolgverhalen te lezen. Het waren al grote hopen Zonnelanden en die gingen dan in wanorde terug in de dozen. Zo kreeg ik regelmatig tegen mijn voeten omdat het nogal een boeltje werd en dat ik alles maar weer in orde moest brengen.

Later op de normaalschool leerde ik om tijdschriften in te binden. Ik vond dat dit goed van pas kwam. Er lagen nog die oude Zonnelanden en die wou ik wel per jaar gaan inbinden.
Zo heb ik 18 boeken met ingebonden oude Zonnelanden.  B.S.

JEUGDHERINNERINGEN: SCHATTEN OP ZOLDER

Ik schreef in het parochieblad reeds verschillende artikels over mijn jeugdherinneringen maar er is wel een speciale bij.

Als het slecht weer was en ik niet kon buitenspelen zei mijn oudste zus wel eens: “Ga eens boven op de zolder wat spelen”. Dat was altijd wel een speciaal avontuur. We hadden thuis veel geluk want het was een grote zolder met allerlei dingen die ofwel afgedankt waren ofwel voorlopig opgeborgen werden. Er stond een grote zwarte kist waarin de rode kussens voor het rustaltaar van de processie werden bewaard. Hier mocht niet mee gespeeld worden. Maar mijn broer en ik haalden die wel eens uit om als zitkussen te gebruiken. Er stond daarnaast een groot tabernakel dat boven op het altaar van de processie werd geplaatst. Dat tabernakel had mijn vader zelf gemaakt, o.a. steunden oude koperen obussen het goudgekleurde dak. Dan lag er een opgerold tapijt eveneens om te dienen op het altaar. 

Ook stond er een doos waarin oude ‘sunlight’ zeep werd bewaard. Dat was nog een overblijfsel van het hamsteren tijdens de oorlog. Ik ging regelmatig aan die zeep ruiken en telkens vond ik dat die stonk. 

Maar heel speciaal was de oude grammofoon, met daarnaast een grote groene hoorn. Ik deed wel eens het zolderraampje open om met die hoorn naar buiten te roepen. Aan die grammofoon was een hendeltje om die op te draaien en dan moest je op een knopje duwen en begon de grammofoon te draaien. Spijtig genoeg waren er geen naalden voor die oude platenspeler, om een fonoplaat af te spelen.

Er stonden verschillende grote dozen waarin allerlei spullen werden bewaard.  Zo was er een doos met oude grammofoonplaten, die heel breekbaar waren. Je mocht die niet laten vallen of hij was stuk. Ik heb zo, per ongeluk, eentje laten vallen en die brak in tweeën. Voorzichtig heb ik die naar buiten gesmokkeld, volledig stuk geslagen en onder een karrenspoor, langs ons huis, begraven. Nooit heb ik er een woord van gezegd en nooit heeft iemand er naar gevraagd. Later kwam er thuis een pick-up, een versterker en een luidspreker en werden die platen afgespeeld. Het waren 75-toeren-platen en regelmatig kraakten die wel. Zo klonk de stem van o.a. Willy Derby, Bob Scholte, Bobbejaan Schoepen, Helma en Selma en anderen door onze woonkamer.

 In een andere grote doos staken oude dekens, een bedsprei en witte lakens. De dekens en lakens werden wel eens gebruikt als tent.

In enkele van die dozen stak iets wat mij het meest fascineerde, namelijk oude ZONNELANDEN. Die zijn bewaard gebleven tot nu toe. Daar wil ik het wel eens een volgende keer over hebben. 

B.S.

TOEKOMST VAN ONZE KERK

De participatieavond, voorzien in onze kerk werd wegens de covid-situatie uitgesteld naar een latere, nog te bepalen datum, in het voorjaar van 2022.

Wij houden jullie op de hoogte!

KERSTMIS

Foto B.S.

Volgende week veranderen we alweer van jaartal. We denken er niet meer bij na,
maar Jezus’ geboorte heeft te maken met de manier waarop wij jaren tellen: we rekenen vóór en na Christus. 

Jezus heeft de geschiedenis nieuw ingekleurd, met hoop en vreugde. Want als het op hoop aankomt hebben wij, christenen, toch wel één en ander te bieden.

Ja, hoop en vreugde kun je ook wel vinden in de kerstsfeer op straat en in de winkels, in het samen genieten van een gezellig kerstdiner… maar christenen mogen putten uit een veel diepere bron: we mogen ons laten aanspreken door een pasgeboren Kind dat al 2021 jaar lang
het leven en het hart van vele miljarden mensen en van hele samenlevingen heeft ingekleurd
met een blijde boodschap van hoop en liefde.

Bezinning

Bidden om een kerst, een kerst om van te dromen, met een herberg waar het kraambed in de beste kamer staat, en mensen aanschuiven om vertederd naar het kind te kijken en elkander
vriendschap en vrede aan te reiken.

Wij bidden om een kerst, een kerst om van te dromen, met een Herodes die in zijn politiek
het kind centraal stelt, en soldaten uitstuurt om iedereen te arresteren die een vinger naar een kind durft uitsteken.

Wij bidden om een kerst, een kerst om van te dromen, met een wereld waar geen enkel kind nog in een beestenbak moet liggen of terechtkomt in de goot of, groot geworden, zal gefolterd worden aan een kruis.

Wij bidden om een kerst om nooit meer te vergeten als wij, midden in de nacht, op weg gaan en de klokken horen en heimwee krijgen naar het kind in ons dat met elke Kerstmis even wordt herboren. (Manu Verhulst).

Kerstwensen 

Ik wens dat je net als de herders voor niets hoeft te vrezen, dat je van onrust mag genezen en dat je in kinderogen Gods vrede mag lezen.

Ik wens dat je net als de wijzen je moedig op weg durft begeven, dat je iets van je gaven zal geven en dat je verbonden met velen hoopvol zal mogen leven.

Ik wens dat je net als Jezus’ leerlingen met moed en inzet mag werken, mensen in nood mag bemerken en dat je bij velen ’t vertrouwen kan helpen versterken.

Ik wens dat in je eigen hart in het komende jaar een redder mag wonen om zo van binnenuit aan ieder mens Gods liefde te tonen.  (Frans Weerts.) 

Vrede en vreugde aan alle mensen van goede wil.

ZALIG, VROLIJK EN GEZELLIG KERSTFEEST!

FEEST VAN DE H. FAMILIE: JEZUS, MARIA EN JOZEF

De zondag tussen Kerstmis en Nieuwjaar wordt het feest van de H. Familie gevierd.

Een nieuw mensenleven wordt toevertrouwd aan de zorg van mensen.
Ouders worden geroepen om kinderen als herder nabij te zijn. Maar kinderen worden groter…
en, groter wordend, gaan ze eigen wegen. Daarover gaat het in het evangelie van vandaag:
over een kind uit Bethlehem en Nazareth, dat zijn eigen weg begint te gaan, weg van thuis…
Groeipijn en bange momenten voor de ouders.

Een verhaal dat ons doet nadenken over ons eigen gezin, over wat zich daar soms afspeelt
tussen man en vrouw, tussen ouders en kinderen; dat ons doet nadenken ook over onszelf en over de kronkelwegen die wij volgden toen wij de ouderlijke zorg ontgroeiden.

NIEUWJAAR

-

 Gelukkig Nieuwjaar!

Als ’t nieuwjaar is
– ’t is schoon om zien –
schijnt elke mens een maatje groter,
de gebaren wat ruimer,
de glimlach veel breder.

Als ’t nieuwjaar is
– ’t is schoon om horen –
wordt elke mens een beetje kleiner
met meer en betere voornemens in de mond
en wat uitgesproken spijt.

Als ’t nieuwjaar is
– ’t is goed om voelen –
wordt elke mens een beetje week vanbinnen,
zou hij ieder willen kussen en omhelzen
en ieder mens het beste wensen. (Manu Verhulst)

We wensen jullie een nieuw jaar
bruisend en sprankelend,
stralend en schitterend,
gezond en gelukkig,
zorgeloos en prachtig!

EEN ZALIG EN GELUKKIG 2022

We wensen aan al onze parochianen in het nieuwe jaar veel geluk en gezondheid, gespaard van corona. We hopen dat jullie blijven meewerken in en aan onze parochie ook al is daar de crisis te voelen. We hopen ook dat onze parochiekerk een “THUIS” mag blijven!

OVERLIJDENS

We hebben spijtig genoeg veel te vroeg moeten afscheid nemen van Petra Vanrompeay, partner van Dirk Brié. Ze is onverwachts overleden in het UZ van Leuven. Petra was nog maar 50 jaar. Ze woonde langs de Zelemsebaan. De afscheidsplechtigheid was in intieme kring.

Namens onze parochiegemeenschap bieden we de familie onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe. 

Ook hebben we te vroeg afscheid moeten nemen van Roger Deferme, echtgenoot van Marina Schepkens. Hij is eveneens overleden in het UZ van Leuven. Roger was 66 jaar en woonde ook langs de Zelemsebaan. Het afscheid en de begraving van de urne was in intieme kring.

Namens onze parochiegemeenschap bieden we de familie onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe. 

OVERLIJDEN

Op 18 december is Marie-Claire Christiaens, echtgenote van Raoul De Ridder, onverwacht overleden in het Jessa Ziekenhuis te Hasselt. Ze was pas 67 jaar geworden. Marie-Claire woonde in de Geeneindestraat. De afscheidsplechtigheid was in beperkte kring. Namens onze parochiegemeenschap bieden we de familie onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

COLLECTE WELZIJNSZORG

De collecte voor Welzijnszorg die op zondag 19 december werd gehouden via omslagen bracht 64,30 euro op. Hiervoor zeggen we u dank.

OVERLIJDENS

Op zaterdag 4 december is Gusta Vanderheyden, weduwe van Gust Vuegen, overleden in het Salvatorziekenhuis te Hasselt. Ze was 96 jaar. Gusta woonde langs de Geeneindestraat.

De begrafenisplechtigheid was in onze parochiekerk op vrijdag 10 december.

Men meldt ons ook het overlijden van Martin Thijs, echtgenoot van Magda Coenen. Hij is thuis, liefdevol omringd, zachtjes overleden. Martin was 76 jaar. Hij woonde eveneens langs de Geeneindestraat. De begrafenisdienst was in intieme kring.

Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan beide families onze deelneming aan en wensen hun veel sterkte toe.
 

CHIRO WANDELING

We zijn terug met de gezelligste wandeling van Meldert en omstreken!
Jingle walks is een gezellige kerstwandeling doorheen de Meldertse straten en natuur en dit op 2de kerstdag 26 december.

Je kan kiezen uit een wandeling van 3, 5, 8 of 11km. De wandeling wordt aangegeven aan de hand van bewegwijzering en is dus niet begeleid. Zo kan je in zelf gekozen groepen op eigen tempo de wandeling doen. Honden zijn toegelaten en bepaalde routes zijn kind/buggy vriendelijk. Enkel de routes van 8 en 11 km kunnen modderig zijn dus zijn niet aangeraden om te doen met een buggy.

Prijs: Volwassenen: 5 euro.   Kinderen tot 12 jaar: 3 euro.   Kinderen < 6 jaar: gratis.
In deze prijs zit tevens ook een boterham met spek en een consumptie bij aankomst!

Het vertrek van de wandeling is mogelijk tussen 17.00 en 20.00 uur. Tijdens de wandeling passeer je verschillende tussenstops, deze sluiten om 23.00 uur.
Nadien kan je je verwarmen aan de vuurkorven met een lekker drankje in de hand! 

Live band: TBA soon!

Tickets: Inschrijven voor aanvang wandeling op 26 december aan onze Chirolokalen. Parkeren kan aan OC De Kalen Dries (Meldertsebaan 2, 3560 Lummen).

OVERLIJDEN

Op dinsdag 30 november overleed te Tongeren Leon Poels, echtgenoot van Christiane Vandewalle. Hij was 84 jaar. Leon woonde vele jaren langs de Zelemsebaan, later in Diest. De begrafenisplechtigheid was in intieme kring. Namens onze parochiegemeenschap bieden we de familie onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

VIERING KERSTMIS

Op zondag 26 december, tweede kerstdag, om 11.00 u. wordt er een H. Mis opgedragen in onze parochiekerk. Het zal een mooie kerstviering worden.  

HET IS  OPNIEUW ZO VER

Ja het coronavirus is weer opnieuw hard aan ’t toeslaan, we zitten nu in de vierde golf.

Dit maakt dat vergaderingen of activiteiten worden uitgesteld naar latere data of online doorgaan. Niemand had dit verwacht. De meeste mensen in onze parochie zijn gevaccineerd en toch hebben we hier nog nooit zoveel besmettingen gehad. Hoe komt dat? Het zal mogelijk gekomen zijn door onze kinderen die dat ergens – op school of bij de chiro – hebben opgelopen en dan verder gegeven. Maar dankzij de vaccinaties kennen we geen ernstige gevallen.

Laten we ons daarom zeker houden aan de voornaamste regels, zeker nu die ‘omicron variant’ op komst is: zoveel mogelijk contacten vermijden, afstand houden, mondmaskers dragen en handen wassen.

En niet vergeten: laat de ‘Boosterprik’ zetten! 

Zo kunnen we hopelijk nog een beetje normaal Kerstmis en Nieuwjaar vieren.

OVERLIJDENS

Op woensdag 10 november is Roza Cox, weduwe van Willy Suffeleers, liefdevol omringd, zachtjes van ons heengegaan  in het Jessa ziekenhuis te Hasselt. Ze was 88 jaar. Roza woonde langs de Meldertsebaan. De uitvaartdienst was in beperkte kring.

Ook is op zaterdag 12 november Marcella Luyckx, echtgenote van Louis Mantels, liefdevol omringd, zachtjes overleden, na een slepende ziekte, in het WZC Sporenpark te Beringen. Ze was 72 jaar. Marcella woonde in Blanklaar. De uitvaartdienst was in intieme kring.

Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan beide families onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

HERDENKING WAPENSTILSTAND

Foto’s B.S. en Rudy Kenis

Foto’s B.S. en Rudy Kenis

Op donderdag 11 november was er de traditionele herdenking van de wapenstilstand van beide wereldoorlogen. In stoet trok men vanaf het dorpsplein naar de kerk. Hier was er een ingetogen viering met als thema: “Ik wens jullie vrede”. De voorganger was pastoor Tony en voor de lezingen zorgden leden van NSB Meldert. De H. Mis werd opgeluisterd door ons parochiaal zangkoor en onze fanfare. Op het einde van de viering was er nog een korte uiteenzetting van schepen Heide Lamotte: “Wij herdenken hen vandaag die streden voor onze vrijheid, dat mogen we nooit vergeten.”

Na deze viering was er de bloemenhulde aan het Monument achter de kerk, met de afroeping van de namen van de gesneuvelde soldaten en burgers. Onze fanfare bliezen nog ‘de last post’ en het Belgisch volkslied.

Als afsluiter was er een openlucht receptie aan de Kalen Dries. 

DANK U WEL

Aan iedereen die de hoogdagen van deze maand hebben meebeleefd en mee verzorgd. Op Allerheiligen en 11 november waren er weer heel wat mensen die deze dagen hebben mee verzorgd. Ook een ‘dank u wel’ aan bakker Dirk voor het bezorgen van de St.-Hubertusbroodjes.

HEILIGE WILLIBRORDUS

Foto B.S. Beeld H. Willibrordus in de St.-Willibrorduskapel langs de Pastorijstraat

De Heilige Willibrordus is de patroonheilige van onze parochie. Omstreeks het jaar 700 kwam Willibrord naar onze streken om de bevolking te bekeren.

We vieren het feest van de Heilige Willibrordus op 7 november, de dag van zijn overlijden.

In onze kerk staan er 2 beelden van deze heilige. Ze hebben een kerk in de hand. In het zijaltaar rechts is er een schilderij waarin Willibrordus de kerk aanbiedt aan de H. Maria. Ook in een  kerkraam, rechts in het koor, staat Willibrordus afgebeeld met een monstrans in de hand. 

In onze parochie kennen we de Sint-Willibrorduskerk, de Sint-Willibrorduskapel, het parochiaal koor: zangkoor Sint-Willibrordus, de Koninklijke Sint-Willibrordusfanfare en de Koninklijke karabijnschuttersgilde Sint-Willibrordus.

HET SINT-HUBERTUSBROOD

In de viering van zondag zal ook het Hubertusbrood gewijd worden. Na de viering kan je dit meenemen. Het eten van de Hubertusbroodjes, zou bescherming bieden tegen hondsdolheid, maar ook tegen driften, razernij en waanzin. Dat is nogal wat. Het gebruik is al zeer oud.

Hubertus werd op 3 november 743 heilig verklaard en die dag is ook zijn naamdag geworden. De traditie van broodjes uitdelen ontstond rond het jaar 800 in de Ardennen. Daar gaf men gezegende broodjes aan de honden, om daarmee het gevaar van hondsdolheid af te zweren. Later werd het gebruikelijk om óók brood aan de armen uit te delen die eveneens risico liepen de gevreesde ziekte op te lopen. Vanuit de Ardennen  kwam de traditie naar onze landstreken.

EERSTE COMMUNIE

Foto Peter Guedens

Op zondag 26 september mochten 12 kinderen hun eerste communie doen. Dank u wel aan iedereen voor de mooie viering met als thema: ‘Vrolijke vrienden’. De kinderen hebben zo hun best gedaan. Zij waren het zonnetje van de dag. Ook de ouders hadden heel hard gewerkt om alles netjes en feestelijk in te kleuren. Dank aan de voorganger pastoor Tony en aan Ann Moors voor de voorbereidingen met de kinderen.

Op de foto van fotograaf Peter Guedens zien we 12 blije eerste communicanten samen met pastoor Tony.

Doopsels 10 oktober

Welkom Finn Van Cauwenberghe, Max en Charlotte Vanderstraeten, Theo Geerts, Miel Reynders,Madeleine Bervoets (, parochies foto's op Facebook Lummen parochies)

OVERLIJDENS

Op donderdag 4 november is Rachel Jans, echtgenote van Louis Das, thuis te Meldert, liefdevol omringd overleden. Ze was 80 jaar. Rachel woonde langs de Langeheidestraat op de Venusberg. De afscheidsplechtigheid was in intieme kring. Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan de familie onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

Op 10 september is Bertha Smets, echtgenote van Frans Weyens, zachtjes van ons heengegaan in het woonzorgcentrum Melderthof. Ze was 89 jaar. Bertha woonde in Mellaer. De begrafenisplechtigheid was in onze parochiekerk. Ze werd begraven op het kerkhof van Lummen.

Op 7 oktober is Josette Stulens, weduwe van Bert Mussen overleden, na een slepende ongeneeslijke ziekte, in het Jessaziekenhuis te Hasselt. Ze was 68 jaar. Josette woonde langs de Geeneindestraat. De begrafenisdienst was in de kerk van Wintershoven en de begraving op het kerkhof van Guigoven.

Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan beide families onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

AGENDA

SCHUTTERS

RUITERS

GEZINSBOND

FERM

• Woensdag 24 november 19.00 u. naaicafé in de grote zaal
• Maandag 29 november 19.00 u. Yoga in de Grote zaal
• Woensdag 30 november 19.00 u.  Bestuursvergadering in de Kleine zaal
• Maandag 6 december 19.00 u. Yoga in de Grote zaal
• Woensdag 8 december 19.00 u. Naaicafé in de Kleine zaal
• Vrijdag 10 december FERM  KVLV 100 JAAR in de Grote zaal

SAMANA

RIETVLECHTERS

Woensdag 30 november 19.00 u. Atelier in het Schuurke

CHIRO

• Zaterdag 20 november 14.00 u tot 19.00 u. Spelnamiddag CHRISTUS KONING

’T ATELJEEKE 

• Dinsdag 7 december 12.30 u. Hobby’s in de Kleine zaal

OKRA

ZW DE KALEN DRIES

Donderdag 25 november 20.00 u.  Vergadering bestuursorgaan in de Grote zaal

MANNENBOND

Donderdag 9 december 20.00 u. Kernvergadering in de Kleine zaal

OCRA SAMANA

Woensdag 8 december 13.30 u. Ontspanningsnamiddag in de Kleine zaal

RUITERS

VOETBAL

Thuismatch

• Zondag 28 november 14.30 u. SKM 1ste ploeg – Valencia V.C. Piringen
• Zaterdag 4 december 14.30 u. SKM reserve A – K.H.O. Heide Hasselt A

BILJARDCLUB RW MELDERT

Vrijdag 26 november MOSSELFEEST in clublokaal ‘De Nachtmis’ Van 18.00 u tot 21.00 u. Inschrijven in clublokaal

PAROCHIALE MEDEDELINGEN

We kunnen vanaf september 2021 opnieuw samen vieren zonder beperking van aantal en afstand; het mondmasker blijft wel verplicht.

OVERLIJDEN

Op woensdag 1 september is Maria Vaes, weduwe van Jozef Reymen zachtjes van ons heengegaan in het WZC Melderthof. Ze was op 17 augustus 90 jaar geworden. Maria woonde vroeger langs de Schuilenbroekstraat en is dan verhuist naar de Geenmeerstraat. De begrafenisdienst was in onze parochiekerk op dinsdag 7 september.

Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan de familie onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

FIETSTOCHT MANNENBOND

Foto’s Peter Dedroog

En nu zijn we echt vertrokken, onze eerste activiteit sinds 1,5 jaar zit erop. Een fietstocht "Rondje Diest" met stadswandeling te Diest. Met 20 moedige fietsers op pad. Het grijze weer heeft ons niet kunnen tegenhouden. Een leuke fietstocht bracht ons rond en in Diest. Na een stevig maal was het dan tijd voor de stadswandeling onder begeleiding van onze ervaren gids Bony. Na de wandeling met weeral leuke weetjes werd er nog gefietst naar Schaffen waar we een laatste stopplaats hadden voorzien.

Dank aan de werkgroep: Marcel, Roger, Erik, José en Bony voor de uitstippeling, de controles van de fietstocht, het veilig laten oversteken, de leerrijke stadswandeling. (Peter Dedroog)

DOOPSEL

We mochten weer een kindje opnemen in onze geloofsgemeenschap door het sacrament van het doopsel. Het is Luca Anthoon, zoontje van Maarten en Romina Ferrone (Kruienstraat) Peters zijn Jeroen Vandevenne en Jo Lambrehts en meter is Antje Anthoon. Van harte proficiat! Foto vind je op facebook.

OVERLIJDEN

Op woensdag 25 augustus is Marcel Wellens, echtgenoot van Josephine Vanschooren, thuis te Meldert, liefdevol omringd, zachtjes van ons heengegaan. Hij zou in september 78 jaar worden. Marcel woonde langs de Zelemsebaan. Hij hielp graag in zijn straat of bij NSB Meldert. De begrafenisceremonie was in intieme kring.

Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan de familie onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

HERNEMING VAN DE DOOPVIERINGEN

De doopvieringen zijn ook weer opgestart. Voorlopig zijn het nodig individuele vieringen. Vanaf 3/7 mogen we weer met 200 mensen aanwezig zijn!  Hierbij nog even de data:

• DECEMBER: 5/12 in Lummen en 12/12 in Linkhout

ACTIVITEITEN MANNENBOND

Fietszoektocht: Rondje Beringen

Hou je van mooie natuur, hou je van fietsen en wil je een leuke gemakkelijke zoektocht doen? Vertrek dan in de buurt van de Markt van Beringen voor deze leuke fiets- en zoektocht. Je vindt de gegevens op de website van de Mannenbond Meldert. Zeker doen!

Deze fijne zoektocht loopt nog tot eind oktober, maar doe het zo vlug mogelijk want van uitstel komt afstel. De zoektocht is gratis.  De nodige info vind je op de website van MBM Meldert. Ook bij de Spar van Meldert en bij Dominique zijn de nodige papieren te verkrijgen. Veel succes!

JEUGDHERINNERINGEN: DE KUILKES

Ik heb van verschillende plaatsen in ons dorpje Meldert mooie of speciale jeugdherinneringen, zo schreef ik reeds over de ‘Kwaaie Plas’ en ‘Frans-Moens-Zijne-Reutel’ (een kolk in de Zwarte Beek). Maar ook aan de ‘Kuilkens’ zijn er nog speciale herinneringen blijven hangen.

Voor dat ik aan de zwemkolk van ‘Frans Moens’ kwam legde ik mijn fiets aan de ‘Kuilkes’ schreef ik vorige keer.

Volgens mijn oudste broer, die nu 90 jaar is, werd op de plaats van de Kuilkes turf uitgestoken. Dat moet ergens gebeurt zijn tussen de 2 wereldoorlogen. Er werd zelfs een kleine spoorlijn aangelegd tot aan de Zelemsebaan om die turf tot daar te kunnen transporteren. Mijn broer vertelde mij dat hij samen met Calixke van nonkel Charel de lege wagonnetjes duwde tot aan de Zelemsebaan en dan gingen ze er beiden inzitten om bergaf terug naar de Kuilkes te bollen. Maar de groeve werd al vlug gesloten en er bleven enkele waterplassen achter.

Ik geloof dat ze nu helemaal toegegroeid zijn met struiken.

Als kind fietste ik dikwijls tot aan de Kuilkes om te kijken hoe een van mij buurjongens daar ging vissen. Eigenlijk mocht hij dat niet want het was privé-eigendom van ‘Manke’, de baas van de melkerij St.-Willibrordus. Maar ja wat niet mag kan soms wel leuk zijn; en ik geloof dat men hem daar nooit heeft weggejaagd. Ik zat daar dan naast J. stilletjes te kijken naar de dobber en …  regelmatig had hij prijs. Hij ving maar een soort vis: een katvis. Ik vond en vind dat nog altijd een heel lelijke vis met de baarddraden aan zijn dikke kop. De officiële naam van de katvis is meerval, hij wordt ook wel duivelsvis genoemd. Een meerval kan wel meer dan 2 m lang worden en wel 75 kg wegen. Zo’n grote werd nooit in de Kuilkes gevangen, als hij zo 40 cm was werd hij al een grote vis genoemd. J. zette de katvissen altijd terug in het water, hij nam die nooit mee naar huis om op te eten. Hij beweerde wel dat sommige mensen deze lelijke vis zeer lekker vonden. En ja je kan deze vis nog altijd kopen en naar het schijnt op een lekkere wijze klaarmaken.

Echt diep waren die kuilkes niet, maar niemand durfde in het rosgekleurd water gaan omdat er beweerd werd dat het moerassig was en dat je er diep in wegzakte.

In de buurt van de Kuilkes lag een bredere gracht, hij stond altijd vol water. Daar zaten gewoonlijk ook mooie groene kikkers in. Ze staken hun kop boven water. Soms sprong er zo’n kikker vlakbij richting die gracht. Verschillende keren heb ik geprobeerd om een groene kikker te vangen maar het is mij nooit gelukt. Ze sprongen vliegensvlug in de gracht.

Het wandelpad naar de Zwarte Beek, dat nu spijtig genoeg tijdelijk (?) is afgesloten, komt langs ‘De Kuilkens’, maar je kunt nog altijd tot daar wandelen zonder gevaar. Misschien wel eens doen! (B.S.)  

(Op de foto’s zie je een deel van een stafkaart uit de jaren 1970 met de Kuilkes  en een katvis of meerval)

OVERLIJDENS

Op dinsdag 1 juli is Jos Beets, echtgenoot van Marina Quinteliers, zachtjes van ons heengegaan in het WZC Melderthof. Hij was 66 jaar. Jos woonde langs de Geeneindestraat. De afscheidsplechtigheid was in intieme kring.

Op dinsdag 20 juli overleed Bert Mussen, echtgenoot van Josette Stulens, thuis te Meldert. Hij was 82 jaar. Bert woonde ook langs de Geeneindestraat. De uitvaartdienst, in gesloten kring, was in de kerk van Wintershoven. Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan de beide families onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

JEUGDHERINNERINGEN: DE KUILKES

Ik heb van verschillende plaatsen in ons dorpje Meldert mooie of speciale jeugdherinneringen, zo schreef ik reeds over de ‘Kwaaie Plas’ en ‘Frans-Moens-Zijne-Reutel’ (een kolk in de Zwarte Beek). Maar ook aan de ‘Kuilkens’ zijn er nog speciale herinneringen blijven hangen.

Voor dat ik aan de zwemkolk  van ‘Frans Moens’ kwam legde ik mijn fiets aan de ‘Kuilkes’ schreef ik vorige keer.

Volgens mijn oudste broer, die nu 90 jaar is, werd op de plaats van de Kuilkes turf uitgestoken. Dat moet ergens gebeurt zijn  tussen de 2 wereldoorlogen. Er werd zelfs een kleine spoorlijn aangelegd tot aan de Zelemsebaan om die turf tot daar te kunnen transporteren. Mijn broer vertelde mij dat hij samen met Calixke van nonkel Charel de lege wagonnetjes duwde tot aan de Zelemsebaan en dan gingen ze er beiden inzitten om bergaf terug naar de Kuilkes te bollen. Maar de groeve werd al vlug gesloten en er bleven enkele waterplassen achter.

Ik geloof dat ze nu helemaal toegegroeid zijn met struiken.

Als kind fietste ik dikwijls tot aan de Kuilkes om te kijken hoe een van mij buurjongens daar ging vissen. Eigenlijk mocht hij dat niet want het was privé eigendom van ‘Manke’, de baas van de melkerij St.-Willibrordus. Maar ja wat niet mag kan soms wel leuk zijn; en ik geloof dat men hem daar nooit heeft weggejaagd. Ik zat daar dan naast J. stilletjes te kijken naar de dobber en …  regelmatig had hij prijs. Hij ving maar een soort vis: een katvis. Ik vond en vindt dat nog altijd een heel lelijke vis met de baarddraden aan zijn dikke kop. De officiële naam van de katvis is meerval, hij wordt ook wel duivelsvis genoemd. Een meerval kan wel meer dan 2 m lang worden en wel 75 kg wegen. Zo’n grote werd nooit in de Kuilkes gevangen, als hij zo 40 cm was werd hij al een grote vis genoemd. J. zette de katvissen altijd terug in het water, hij nam die nooit mee naar huis om op te eten. Hij beweerde wel dat sommige mensen deze lelijke vis zeer lekker vonden. En ja je kan deze vis nog altijd kopen en naar het schijnt op een lekkere wijze klaarmaken.

Echt diep waren die kuilkes niet, maar niemand durfde in het rosgekleurd water gaan omdat er beweerd werd dat het moerassig was en dat je er diep in wegzakte.

In de buurt van de Kuilkes lag een bredere gracht, hij stond altijd vol water. Daar zaten gewoonlijk ook mooie groene kikkers in. Ze staken hun kop boven water. Soms sprong er zo’n kikker vlakbij richting die gracht. Verschillende keren heb ik geprobeerd om een groene kikker te vangen maar het is mij nooit gelukt. Ze sprongen vliegensvlug in de gracht.

Het wandelpad naar de Zwarte Beek, dat nu spijtig genoeg tijdelijk (?) is afgesloten, komt langs ‘De Kuilkens’, maar je kunt  nog altijd tot daar wandelen zonder gevaar. Misschien wel eens doen! (B.S.)  

(op de foto zie je een katvis of meerval)

OVERLIJDEN

Op zaterdag 26 juni is Stephanie Valkenborgs, weduwe van Sylvain Sijmons thuis te Meldert zachtjes van ons heengegaan. Ze zou op 14 augustus 88 jaar worden. Stephanie woonde in de Nachtegaalstraat. De afscheidsviering was in intieme kring. De bijzetting van de urne bij Sylvain en haar zoon Eddy was op het kerkhof te Meldert.

Namens onze parochiegemeenschap bieden we onze deelneming aan en wensen de familie veel sterkte toe.

MBM MELDERT

We willen u allen nog herinneren aan de mooie zoektocht van de MBM in Beringen.

Je kan de nodige info vinden op de website van MBM Meldert.

JEUGDHERINNERING: DE ZWARTE BEEK

Foto B.S. Zo ziet de Zwarte Beek er nu uit vanop de nieuwe fietsbrug

Vroeger had de Zwarte Beek een speciale aantrekkingskracht, eigenlijk nu nog. Op een zondagnamiddag fietste ik wel eens tot aan de brug op de grens van Lummen, om het toen nog klare water onder mij te zien doorstromen. Ik kon daar wel een uur naar kijken. Meestal was ik daar niet alleen want ook andere Meldertenaren waren gefascineerd door het stromend water van deze beek.

De mooiste herinnering heb ik aan een kolk, wij noemde die ‘Frans-Moens-zijne-reutel’, waar de beek een haakse bocht maakte en het water breed en tamelijk diep was. Daar heb ik leren zwemmen. In deze buurt meanderde de beek heel veel en had je diepere plaatsen. Waar de beek ondiep was groeide veel waterplanten. Op deze ondiepte ging ik samen met mijn broer al heel jong pootjebaden.

In de grote vakantie na het derde leerjaar mocht ik mee samen met twee broers en enkele buurjongens om ook in het diepere van de beek te gaan om te leren zwemmen. Mijn grote zus zei dat we tot twee uur na het eten moesten wachten om te zwemmen anders zouden we kunnen verdrinken en … dat we voorzichtig moesten zijn. Met de fiets ging het door de huidige Nachtegaalstraat en aan het kapelletje namen we het kleine paadje naar de Zelemsebaan (toen een kasseiweg) en ging het verder richting beek via de huidige Broekstraat recht naar beneden tot aan de ‘Kuiltjes’. Daar legden we onze fietsen neer om nog enkele tientallen meters te lopen naar de bewuste kolk. Veel kikkers sprongen op als we door het gras liepen. Er stonden veel elzenstruiken langs de beek en daarachter gingen we ons omkleden. We waren niet alleen ook ander jongens waren aan het ploeteren of zwommen in het water. Ook van de Lummens kant kwamen enkele jongeren zwemmen meestal waren dat meisjes en de oudere jeugd van Meldert vond dat wel plezant.

Daar stapte ik dan in de beek, het water was lekker warm want het was enkele dagen heet geweest. Ik keek hoe de anderen zich neerlegden in het water en met hun armen en benen sloegen en zo over de kolk zwommen. Mijn broer deed voor hoe het moest. Ik begon ook met mijn armen en benen te slaan toen ik mij neerlegde maar ging al gauw kopje onder. Ik gaf niet op en bleef al even boven water. Dan was het tijd om terug huiswaarts te gaan. ’s Anderdaags ging ik terug samen met een broer en de buurjongens naar de beek zonder dat ze het thuis wisten en dan maar oefenen en oefenen en ik kon al zeker een meter vooruitkomen zonder onder te gaan. Natuurlijk kreeg ik thuis deftig tegen mijn voeten toen ze de natte zwembroek zagen. Ik mocht, als straf, zeker drie dagen niet meer naar de beek gaan. Maar daarna mocht ik terug keren en ik geloof dat ik dan na een viertal dagen voor het eerst over de kolk zwom. Ik was zo fier als een gieter. Dat jaar ben ik dikwijls naar de beek gegaan en het zwemmen ging al beter en beter. Op het laatst durfde ik zelfs van de kant afspringen in het diepe en zwom en dan verder.

Die vakantie was veel te vlug voorbij en ik verlangde al naar de volgende grote vakanties. Zo ben ik tot aan mijn zesde studiejaar gaan zwemmen in de Zwarte Beek. Spijtig genoeg heeft men daarna de beek recht getrokken en de meeste bochten eruit gehaald. Het zwemmen in de beek was gedaan maar ook het water werd meer en meer vervuild. Gelukkig heeft men onlangs de Zwarte Beek opnieuw laten meanderen.

’t Is lang geleden dat ik nog aan ‘Frans-Moens-zijne-reutel’ ben geweest ik moet dat toch eens vlug opnieuw doen om te zien hoe hij er nu uitziet. (B.S.)

DOOPSELVIERING

Deze maand werden 2 kindjes opgenomen in onze christelijke gemeenschap door het sacrament van het doopsel. Dit gebeurde in onze parochiekerk.

Lana Doggen, dochtertje van Pasquino en Tatiana Berings (Borgerstraat). De peter is Jordy Berings en de meter Celine Van Thielen.

Diezelfde zondag werd ook Gust Geerts gedoopt, zoontje van Pieter en Jasmien Claes (Toekomststraat). De peter is Kris Claes en de meter Katrien Geerts.

Aan beide families van harte proficiat!

NSB MELDERT

Foto B.S.

Onze oud-strijdersvereniging is in diepe rouw. Op 19 mei verloren ze plots hun vaandeldraagster Eline Tips, Ze was amper 21 jaar.

De NSB groep van Meldert wil Eline gedenken samen met vele NSB groepen van omliggende gemeentes in de viering van zaterdag 26 juni om 15.30 u. in onze parochiekerk.

JEUGDHERINNERINGEN: DE KWADE PLAS

De Kwade Plas had vroeger een heel slechte naam: er stond altijd water in een gracht waarin nogal eens afval werd gestort. Ik zie nog steeds in mijn gedachte oude verroeste emmers en ketels in deze gracht liggen. Het durfde daar ook wel eens stinken en mij zei dat het er spookte. Louis Lieten heeft mij een verhaal verteld over het spook van de Kwade Plas. Ik heb dit verhaal op mijn manier neergepend.

Charel van Betteke, Jef van Bord en Koerel van Pol waren drie ongetrouwde mannen.

Jef en Koerel woonde langs de Dorpsstraat (nu Meldertsebaan) en Charel in de Hereheide straat.

Jef en Koerel waren bij Charel thuis gaan uchteren (= ’s avonds een babbeltje slaan). Ze moesten daarvoor langs de Kwade Plas wandelen. Lowiske van Zjang de buurvrouw van Charel, ze geleek op een heks, vertelde dat er aan de Kwade Plas een spook was gezien. Zij had daar al een paar keer ’s avonds een geheimzinnig licht zien rondvliegen . Dat was van iemand die waarschijnlijk een moord gepleegd had en nog vele jaren moest rondzweven op een akelige plaats en dan de mensen die daar voorbijkwamen meenemen naar de duivel.

Charel wist op alles raad ook voor het probleem van het spook. Je kon een spook misleiden door je voeten niet op de grond te zetten, je moest als het ware zweven.

Er werden menige borrels gedronken, het werd later en later, tijd om naar huis te gaan.

Maar wat doen als het spook afkwam? Charel wist de oplossing: de één draagt de ander op de rug. Ja dan was misschien de ene gered maar de andere dan? Gelukkig wist Charel daar weer raad op : je draagt mekaar met de ruggen tegen elkaar, dan stapt de ene en draagt de andere, en dan stapt de andere om de ene  te dragen en zo afwisselend stappen en gedragen worden. Er werd nog een beetje geoefend en het lukte min of meer. Jaja als de jenever in de man is…

Daar vertrokken Jef en Koerel  door de donkere nacht, het was bijna 12 uur. Waggelend en lallend kwamen ze bij de Kwade Plas, in de verte hoorde zij de klok 12 slaan, spokentijd.

‘Ik zie een spook’ zei Jef, ‘het is precies Pietje de dood.’ ‘Ik zie ook een spook maar dat is een echt!’ schreeuwde Koerel. Ze waren allebei ineens nuchter.

Vlug sprong Koerel op de rug van Jef, achterste voren, en Jef deed een paar stappen, naar voren, hij liet zich toen op de rug van Koerel  heffen en deze stapte achterwaarts verder. Het spook wist zeker niet goed wat er gebeurde om iemand naar de duivel te sturen. Nu zweefde die en dan de andere.

Het spook zag zijn slachtoffers ontsnappen, hij was zo boos dat hij in het gezicht van de 3 jonkmannen een dikke wrat liet groeien, bij Charel op de kin,  bij Jef op de wang en bij Koerel op de neus. Ze raakten deze nooit meer kwijt.. De 3 mannen durfden nu wel niet meer in het donker voorbij de Kwade Plas. Door hun lelijke wrat zijn ze waarschijnlijk nooit aan een vrouw geraakt.

Kijk toch maar goed rond als je nu door de Kwade Plasstraat wandelt of fietst, misschien is het spook er nog!! (B.S.)

Op de tekeningen van B.S. zie je Lowiske, Pietje de Dood en het spook van de Kwade Plas

Op de foto’s gemaakt tijdens de ‘Historische Wandeling van de Mannenbond’ zie je hoe Mark en broer Paul  het spook willen misleiden.

NIEUWE REGELINGEN EUCHARISTIEVIERINGEN

Vanaf zondag 13 juni mogen er weer 100 mensen aanwezig zijn in onze kerken tijdens de H. Mis. Men moet nog steeds rekening houden aan voldoende afstand van anderhalve meter en het dragen van een mondmasker. Dus voor de viering van zondag 20 juni moet je niet meer reserveren. Jullie zijn allemaal opnieuw welkom in onze kerk.

Ook de misintenties kunnen gewoon aangevraagd worden. De intenties die weggevallen zijn met het stopzetten van de misvieringen kunnen terug aangevraagd worden zodat ze voor onze dierbare overledenen kunnen gelezen worden.

Denk eraan: tijdig naar Dominique bellen, zeker nu de vakantie in zicht is en de misintenties NU  moeten doorgegeven worden.

LEDEN VAN MBM BEGELEIDEN LEERLINGEN VAN HET 6 DE

Foto MBM Meldert

Naar jaarlijkse gewoonte begeleidden leden van de Mannenbond de leerlingen van het zesde   leerjaar met de fiets naar Lummen. Meester Johan had er op donderdag 27 mei een mooie daguitstap van gemaakt.

Vooreerst was er in de bibliotheek een workshop over Anne Frank, daarna legden de leerlingen hun fietsexamen af doorheen enkele straten van Lummen.

’s Middags werden de boterhammen verorberd in de speeltuin en als afsluiting fietsten de leerlingen naar de ‘Dikke Eik’ en vervolgens terug naar school.

JEUGDHERINNERINGEN: REEP RIJDEN

Hoepelen  Detail uit schilderij ‘Kinderspelen’ van Piet Breugel de Oude

Een spel dat ik als kind heel graag deed was ‘reep rijden’. Het is een beetje anders dan hoepelen. Om te hoepelen heb je een hoepel nodig en een stokje. Je slaat tegen de hoepel met dat stokje om hem vooruit te doen gaan.

Om reep te rijden heb je een velg van een fiets nodig en een stokje. Je loopt met dat stokje in de holte van de velg en duwt zo ‘de reep’ vooruit. Die velg noemden wij een reep.

We hadden thuis veel geluk want zoals ik reeds schreef was pa ook fietsenmaker en er waren verschillende velgen van oude fietsen.

Samen met de buurjongens maakte mijn broer en ik verschillende tochtjes met de reep door de wegjes van Meldert. Een geliefd parcours was in het Kerkenbosje, dat lag op de hoek van de Processiestraat en de Notenstraat. Nu staat dat vol huizen. We hadden door dat bos een weg aangelegd met kuilen en heuveltjes. Daar werden wedstrijden gehouden met twee reeprijders om het eerst. Als ik na de school thuiskwam werd de reep bijgehaald om een toertje te doen.

Een ander parcours was via de ‘Lange Pad’. Dit ging als volgt. Je reed met uw reep eerst door de straat langs ons huis ( de Processieweg) en volgde deze tot ongeveer aan de Notenstraat. Iets daarvoor begon de ‘Lange Pad’, die liep ongeveer als de Sparrenweg. Zo kwamen we aan de school en liepen naar rechts tot aan de grote weg en keerde langs de kant of soms ook wel door de gracht huiswaarts. Buiten het stukje grote weg (Meldertsebaan) waren het allemaal zandwegen.

Wat ik nooit zal vergeten zijn de volgende gebeurtenissen. Ik ging ook elke middag naar huis om thuis de boterhammetjes op te eten. Op zeker middag was dat vlug gebeurd en omdat ik nog tijd genoeg had werd de reep bijgehaald om nog enkele toertjes te rijden. Ik vergat helemaal de tijd en zo was het al zeker een half uur te laat om terug naar school te gaan. Daar stond ik dan met de mond vol tanden en mompelde wat tegen meester Porters waarom ik te laat was. Gelukkig antwoordde de meester alleen maar dat ik voortaan op tijd moest zijn.

En dan een tweede feit, achter de ‘Gele Zand’ was een groot korenveld. In de zomer stond dat koren zeker 2 meter hoog. Enkele buurjongens hadden het niet beter gevonden dan een parcours in dit korenveld te maken van zeker anderhalve meter breed en enkele honderden meters lang. Het was leuk om zo door dat koren reep te rijden. Maar na een paar dagen stond de veldwachter aan onze deur om ons te waarschuwen dat dit moest gedaan zijn want anders zou er een proces-verbaal volgen. Dat was niet alleen thuis, maar ook de buren kregen deze waarschuwing. Zo kwam er aan dat rijden in het koren heel vlug een einde, maar goed ook.   B.S.

JEUGDHERINNERINGEN: MIJN VADER

Mijn vader kende veel stielen. Zo was hij fietsenmaker. Ik heb hem dikwijls bezig gezien met het in elkaar steken van een nieuwe fiets. Als iemand een fiets kocht kwamen de onderdelen van die fiets thuis aan en stak pa die helemaal in elkaar. Alles moest juist gebeuren. Ik weet nog zeer goed hoe hij de spaken in de velgen stak. Dat was een heel precisie werk: spaak na spaak werd aangedraaid tot het wiel juist stond en niet krom of scheef of paraplu zoals we in Meldert zeggen.

Hij was ook kapper: zo lieten mannen uit de buurt hun haar knippen, dat was vooral op zaterdag. Mijn oudste zus vertelde dat het haar van sommigen vol luizen zat en dat het afgeknipte haar bewoog van de luizen. Het was geen fijn karwijtje om dat op te ruimen.

Dat heb ikzelf niet meegemaakt. Tot ik zo’n twintig jaar was heeft vader mijn haar geknipt. In mijn tienerjaren was dat in een brosje.

Vader werd ook handelsreiziger. Het eerste voertuig dat hij had was een motor. Ik denk dat ik zo’n vijf jaar was dat vader mij eens wou meenemen op zijn motor naar een klant. Maar toen puntje bij paaltje kwam begon ik te wenen want ik wou niet op die motor.

In 1950 kocht hij zijn eerste auto. Het was een donkerblauwe Ford Prefect  van de garage Meelbergs uit Paal. De garagist is een paar keer met pa uitgereden om hem te leren rijden. Er was in die tijd nog maar heel weinig verkeer. Nu maakte pa samen met ma, mijn broer, zusje en ik regelmatig op zondagnamiddag een uitstapje. Dat vond ik heel fijn. Mijn pa heeft met dit autootje nooit harder gereden dan 50 km per uur.  Ik geloof dat de motor van deze Prefect na twee jaar versleten was door het te langzaam rijden. (B.S.)

Op de foto’s van de familie Suffeleers zie je pa met zijn motor in de jaren 1940 en de eerste auto Prefect, ik zit naast pa .

OVERLIJDEN

Op deze foto van B.S. zien we Eline samen met haar grootvader Hermaan Anthonissen

Men meldt ons het plotselinge overlijden te St.-Truiden van Eline Tips, dochter van Rudi Tips en Viviane Anthonissen. Ze woonde in Lummen en zou in augustus 22 jaar worden. Eline was de vlaggendraagster van onze oud-strijdersvereniging NSB Meldert. De afscheidsviering was in intieme kring.

Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan de familie onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

JEUGDHERINNERINGEN: DE GELE ZAND

Plattegrond van mijn buurt in de jaren 1950

Op ‘De Gele Zand’ werd het rustaltaar geplaatst voor de sacramentsprocessie. Maar deze plaats wekt nog veel andere herinneringen op. Eigenlijk was deze plaats de zandbak waar ik mij op veel manieren kon uitleven samen met mijn broer en vrienden. Er was de gele zand van het zandtapijt maar daaronder lag er ook gewone gele zand.

We gingen er kuilen graven, knikkerbanen maken, spelen met meikevers, reep rijden en nog veel andere dingen doen.

Om een knikkerbaan te maken gebruikte we het dekseltje van een schoensmeerdoos  en groeven dan een lange slang in. het zand. Op het eindpunt was een grotere kuil. Het was de bedoeling om het eerst dat eindpunt te halen en dan kreeg je van de andere medespelers een knikker. Die andere knikkeraars kwamen achter elkaar aan en probeerde een tegenspeler uit de slang te schieten. Die moest dan opnieuw beginnen.

De soorten meikevers: boven: koolputter, onder links: mulder en rechts: bloedzuiger

Met de meikevers, die er toen in overvloed waren, werd er ook een speciaal spelletje gespeeld. Iedere deelnemer stopte zijn meikever onder een hoopje zand en de winnaar werd degene bij wie het eerst de kever uit het zandhoopje kroop. We gaven de meikevers ook een naam, we keken dan naar het schild vlak achter het hoofdje: zo waren er bij sommige iets rood, dat waren de bloedzuigers, andere waren nog al wit, de mulders, ook waren er nogal zwart en dat waren de koolputters. Twee meikevers die aan mekaar hingen (aan het paren waren, maar dat wisten we toen nog niet) waren giftig en moesten dan doodgestampt worden. We bonden ook een koordje aan de poot van een meikever en wachtten tot de meikever opvloog. De winnaar was dan de eerste vliegende kever.

Mijn zusje en ik

Een gebeurtenis aan de Gele Zand staat diep in mijn geheugen gegrift. Op deze plaats moest er soms papier opgestookt worden. Ik geloof dat het na de processie van 1951 was. Mijn jongste zus was 5 jaar.  Ma zei tegen mijn oudere broer dat het papier dat gebruikt werd bij deze processie moest opgestookt worden. Ze had het gestopt in een grote bruine papieren zak, ze zei ook dat we deze zak terug moesten meebrengen. Zo trokken broer, zusje en ik naar de stookplaats, het was een kuil in de Gele Zand. Al het papier was verbrand en we keerde terug naar huis. Zusje had gevraagd of zij de zak mocht dragen, daarin had broer het luciferdoosje gestopt. We waren bijna thuis toen ik mijn zusje, die een beetje achter mij aanliep, hoorde schreeuwen en roepen. Ik keek om en zag dat de papieren zak in brand stond. Vlug trok ik hem op de grond en trapte ik het vuurtje uit. Maar mijn zus bleef schreeuwen en toen zag ik dat de linkermouw van haar jurkje in brand stond. Ik begon ook luidkeels te schreeuwen. Stefanie van Fille, de buurvrouw kwam aangesneld en zag wat er aan de hand was, ze sloeg met haar hand het vuur uit.

Zusje werd thuis naar binnen gebracht het jurkje werd voorzichtig uitgetrokken en toen zagen we een heel grote brandwonde op de arm. Er was op dat moment een pater van Hamont thuis die had pijnstillende pilletjes bij en kon zo de pijn verzachten. De huisdokter werd opgebeld, maar die moest van Lummen komen en het duurde wel een tijdje eer hij thuis was. Hij waste de wonde voorzichtig uit en legde er een speciaal met zalf ingesmeerde doekje op.

Iedere dag verzorgde mijn oudste zus de brandwonde van zo’n 20 cm; het was op sommige plaatsen tot in de derde graad verbrand. Het was een zeer pijnlijke bedoening. De verzorging heeft zeer lang geduurd. Op de plaats van de brandwonde was er wild vlees gegroeid. Nog steeds is dat een groot litteken op de arm van mijn zus.  B.S.

HERDENKING V-DAG

Foto’s B.S.

In de viering van zondag 9 mei schonken we niet alleen aandacht aan onze moeders maar ook herdachten we de vrede na Wereldoorlog II, V-Dag.

Pastoor Tony was de voorganger, leden van onze NSB-vereniging verzorgden mede deze viering en organist Frans zorgde voor muziek. Schepen Heidi Lamot bracht hulde aan hen die dapper streden in deze oorlog en aan de gesneuvelden van Lummen.

Na de viering was er een kleine bloemenhulde aan het monument en Wim van Opstal blies ‘Het Belgisch volkslied’ op zijn trompet.

JEUGDHERINNERING: DE PROCESSIES

Foto’s Frans Bervoets processie + in 1964 aan H.-Hartkapel. Man met hoed is Louis Lieten

In 1963 werd er een andere rustplaats voorzien in plaats van op de Gele Zand, daar was namelijk een huis gebouwd. De toenmalige Boerinnenbond (later KVLV en nu Ferm) liet iets verder een nieuwe kapel bouwen toegewijd aan O.-L.-Vrouw van Banneux. Het rustaltaar moest niet meer opgebouwd worden. Leden van de Boerinnenbond en enkele buren zorgde daar voor de nodige faciliteiten. Ook het rustaltaar op het dorpsplein viel weg.

Als in 1954 de fanfare meetrok werd de processie iets anders: een trommelaar gaf het ritme van de stoet aan en tussen iedere rustplaats werd een processiemars gespeeld.  Aan ieder rustaltaar gaf de pastoor de zegen en ondertussen speelden enkele muzikanten het ‘ Te Velde’ met hun trompet. Daarna zong het koor het ‘Tantum  Ergo’. Al de aanwezigen knielden neer bij de zegening. De pastoor met de monstrans was de enige die tijdens de processie over het zandtapijt mocht gaan.

Louis Lieten was de grote bezieler van de processie aan de H.-Hartkapel. Hij had die laten bouwen in 1945. Hij zorgde voor het onderhoud en dat er vernieuwd werd met teksten in of aan de kapel. Hier werd tot de laatste processie, als enige, nog een zandtapijt aangelegd. René Drijvers vertelde mij dat die zandtapijten een erezaak waren.

Foto’s fam. Paemen.  Processie trekt voorbij het ouderlijk huis van Jeroom Paemen.

 

Bij de doortocht van de jaarlijkse processie werd de kapel van St.-Willibrordus, en omgeving, versierd zoals op het feest van de heilige maar dan werd er ook een zandtapijt aangelegd voor de deur van de kapel. Al de geburen kwamen hiervoor samen zodat het werk vlot verliep. De oude heer Paemen tekende de plannen voor het tapijt (het moest elk jaar iets anders zijn). Eenmaal dat het zandtapijt gereed was mocht niemand er nog aan raken, alleen de priester met het Allerheiligste mocht erdoor stappen.

René vertelde mij ook het volgende:

Op zekere kermismorgen kwam Lou Ramaekers, een jonkman die in Geenrode woonde, met zijn koets aangereden tot vlak voor ’t zandtapijt. Hij durfde er niet overrijden en de smalle weg liet niet toe er langs af te geraken met zijn gespan. Het probleem werd door de aanwezigen eenvoudig opgelost, ze spanden het paard uit, dit werd door de koer van de achterliggende hoeve geleid en de koets werd met man en macht opgelicht en over het zandtapijt gedragen. Hierna kon Lou zijn rit rustig verderzetten. Volgens onze koster trok in 1996 voor het laatst de processie uit. B.S.

MOEDERDAG

Foto van mijn moeder samen met de jongste 3 jongens (1947), de kleinste ben ik.

Op de tweede zondag van mei vieren we onze moeders. ’t Is een gelegenheid om onze dankbaarheid uit te drukken; Ze schonken toch ons leven. Ze zijn zo bezorgd over ons. Ze doen zoveel voor ons. Dus vergeet nu zondag 13 mei  je moeder niet.

Ik denk met heel veel liefde terug aan mijn moeder. Het was een zeer werkzame en fiere vrouw die alles over had voor pa en haar acht kinderen. Ze had handen aan haar lichaam die konden werken, die konden geven, maar ook konden strelen. Ze wilde dat wij, haar kinderen een goede toekomst zouden hebben. Daar deed ze alles voor. Dank je wel lieve moeder. (B.S.)

Mijn moeder is op 8 juli 1993 gestorven  Ze is bijna 83 jaar geworden. Op haar herinneringsprentje stond volgend gedicht van Herman Dessers. Dit was helemaal van toepassing.

De handen

Steeds blijf ik om die handen rouwen, verkild nu, roerloos en versteven.

Die handen thans voorgoed gevouwen, moe van werken en geven.

Die handen die zo rusteloos bouwden aan werk en welvaart voor zovelen,

Die de zwaarste stenen sjouwden, zaaiden om de oogst te delen.

Gedenkend al hetgeen ze bouwden, zie ik voor mij steeds die handen.

Hoewel ze zich voor eeuwig vouwden, ontvloeien hen nog duizend banden.

De vingers zijn als rijke ranken, die blijvend van hun werk getuigen.

Een laatste maal ben ik gaan danken en treurend voor die handen buigen.

Proficiat aan alle moeders en een fijne Moederdag!

OVERLIJDEN

Op woensdag 5 mei hebben we afscheid moeten nemen van Maria’ke Gijbels, echtgenote van Maurits Poel. Ze overleed in het ziekenhuis Gasthuisberg te Leuven. Maria’ke zou in juli 82 jaar worden. Ze woonde langs de Hertenrodestraat.

We zullen haar erg missen in onze parochie want ze bood volop haar diensten aan: ze was voorzitster van ons parochiaal koor, waar ze zo verknocht aan was. Ze was eveneens bestuurslid van Okra. Ook aan de fanfare had zij haar hart verpand want als er iets moest gewerkt worden schoot Maria’ke in gang. Voor de vastenmaaltijden in onze parochie was zij eveneens van de partij.  Zij was ook lid van de dragende groep in onze parochie. Maria’ke wij zullen je erg  missen in onze parochie.

De uitvaartdienst, in familiekring, was in onze kerk op dinsdag 11 mei. Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan de familie onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte.

JEUGDHERINNERING: DE PROCESSIES

Parcours van de processie op Sacramentszondag ongeveer 2,5 km lang

Foto’s van film van Benny Bervoets, processie in 1994 met kapel van O.-L.-Vrouw van Banneux en de H. Hartkapel met zandtapijt

De processie op Sacramentszondag.

Het altaar van de eerste processie werd maar gedeeltelijk afgebroken, het grootste deel verhuisde naar de plaats voor de tweede processie, naar de ‘Gele Zand’ zoals wij dat noemde.

Dit is op de plaats waar Wies Wellens zijn huis bouwde langs de Processieweg zo’n 100 m verwijderd van thuis. Met een viertal personen werd het altaar naar zijn tweede plaats gedragen. Voor mijn broer, voor enkele vriendjes en voor mij was dat, in afwachting van die tweede processie, een goed klauterding.

Enkele dagen voor Sacramentszondag trokken mijn zusje, mijn broer en ik, met een mandje, naar de wei van Fonske Verboven (langs de huidige Zandstraat), die stond vol margrieten. Daar werd het hoofdje van de margrieten afgeplukt. Die werden gebruikt als strooisel voor de processie, want die trok nu voorbij ons huis. Pa had ook de zandweg weer wat in orde gebracht, hij had vooral de diepe karrensporen weggewerkt.

Op zaterdag was het aan de Gele Zand een hele bedoening. Fons van nonkel Charel had weer de gele zand voor het zandtapijt gebracht en de buurt was al volop in de weer voor het zandtapijt dat nonkel Desiré had uitgetekend. Op zondag morgen werd dit verder afgewerkt.

Het opgepoetste tabernakel werd weer op zijn plaats gezet, de tapijten gelegd en de nodige doekjes en kussens aangebracht. Dit laatste was het werk van ons moeder. Wij moesten de straat afboorden met gekleurde paaltjes, versiert met vaandeltjes, en  bestrooien met onze bloempjes tot aan de Kwade Plasstraat. Inwoners van het Geeneinde zorgden verder met strooisel en versiering en dan deden dat inwoners van de andere straten.

Het was de grote ronde die de processie maakte (ongeveer 2,5 km). Om het dragen van de monstrans door onze pastoor wat te verlichten waren er rustplaatsen voorzien. Tijdens deze processie waren er dat vier.: thuis aan de Gele Zand, de H.-Hartkapel van het Geenmeer, de Sint-Willibrorduskapel (tegenover ’t voetbalveld) en een rustaltaar op het dorpsplein. Bij al die rustplaatsen werden ook zandtapijten aangelegd. Gewoonlijk vergezelde een kruisheer van Diest de pastoor om het dragen van de monstrans af en toe over te nemen.

In 1963 werd er een andere rustplaats voorzien in plaats van op de Gele Zand, daar was namelijk een huis gebouwd. De toenmalige Boerinnenbond (later KVLV en nu Ferm) liet iets verder een nieuwe kapel bouwen toegewijd aan O.-L.-Vrouw van Banneux. Het rustaltaar moest niet meer opgebouwd worden. Leden van de Boerinnenbond en enkele buren zorgde daar voor de nodige faciliteiten. Ook het rustaltaar op het dorpsplein viel weg. (B.S.) 

JEUGDHERINNERINGEN: KRUISDAGEN

Op de Kruisdagen wordt vooral gebeden om zegen over de vruchten der aarde. De benaming Kruisdagen is waarschijnlijk ontleend aan het feit dat de priester een kruis meedroeg tijdens de processie door velden en akkers.

Ik herinner mij nog zeer goed de kruisdagen. Voor ons kinderen was dat van belang want … nog enkele dagen en dan was het Hemelvaart en in Meldert ook ‘de grote kermis’. 3 dagen voor  O.H. Hemelvaart werden de kruisdagen gehouden. Na de H. Mis van 7 uur ’s morgens trok een stoet door de straten van Meldert. Voorop ging Jef Aerts met het kruis.

Op maandag maakte men de eerste ronde: achter de kerk werd de grote baan overgestoken en wandelde men al biddend over het zandwegje achter de jongensschool steeds rechtdoor tot aan de Geenrodestraat vlak bij de schans (Het zandwegje bestaat niet meer). Dan ging het via deze straat en de Pastorijstraat terug naar de kerk. Als ik me niet vergis werd ondertussen door het kerkkoor, dat alleen maar uit mannen bestond, ‘de litanie van alle heiligen’ gezongen in het latijn. Ik hoor nog mijn naam klinken:  Sancte Bonifati, -  ora pro nobis.  (Heilige Bonifatius, -  bid voor ons).

Op dinsdag volgde men het traject van de kleine ronde van de processie. Men wandelde over de Zelemsebaan, die toen een kasseiweg was en ging dan rechts door de Heesstraat en dan terug rechts door de Nachtegaalstraat. Deze 2 straten waren zandwegen. Zo kwamen wij aan de Meldertsebaan (toen de Dorpsstraat) en keerde terug naar de kerk.

De derde dag, de woensdag, was een speciale tocht, want dan trok de stoet al om 06.30 u. naar de kapel van de Beukenboom. Eerst volgde men de grote baan tot aan de Mellaarstraat en dan ging het links tot aan de eerste zandweg rechts, bergop langs de ‘Dikke eik’ tot aan de kapel. Daar werd in openlucht de mis opgedragen en daarna kon men vrij terug huiswaarts wandelen. Ik heb die tocht naar de kapel van de Beukenboom maar 2 keer meegemaakt. (B.S.)

(Op het kaartje zie je weg die de stoet volgde: rood op de maandag en blauw op de dinsdag)

JEUGDHERINNERING: DE PROCESSIES (1)

Op deze oude foto zie je het rustaltaar en het zandtapijt

Op deze foto zie je een gedeelte van de processie, vooraan de groep van de oudstrijders

Morgen donderdag 13 mei vieren we het hoogfeest van de Hemelvaart van de Heer. Het is dan ook Meldert kermis. Vroeger werd op die dag een processie gehouden. De processies in onze parochie waren speciale gebeurtenissen. Ieder jaar trokken er twee door onze parochie: de eerste op O.-H.-Hemelvaart en de tweede enkele weken later op Sacramentszondag. Er was dan thuis een hele bedrijvigheid. Pa plaatste dan met de hulp van enkele buren een rustaltaar. Hij had dat zelf ontworpen. Het moest ieder jaar opnieuw in elkaar geschroefd worden. Op het kerkhof was een afdak gemaakt waar al de nodige stukken waren opgeborgen. Voor de eerste processie werd het altaar geplaatst bij het begin van de Schoolstraat. Dat was toen een bredere zandweg. Op woensdag, daags voor de kermis begon men eraan: de kepers schroeven de vloer leggen en dan de trap plaatsen. Fons van nonkel Charel bracht een kar met gele zand om een zandtapijt aan te leggen. Mijn nonkel Desiré ontwierp ieder jaar opnieuw zo’n zandtapijt. Altijd had het iets te maken met het heilig sacrament.  Een vijftal mensen van onze straat begonnen ’s morgens, op de dag van de processie, al heel vroeg aan de uitwerking. Eerst werd de zand goed aangedamd. Er werd gemeten, afgelijnd en gekleurd zand aangebracht, soms ook bloemetjes, zodat een mooi tapijt tevoorschijn kwam. Ik vond dat een heel precisie werk. Er was altijd een grote hostie bij. Mijn nonkel had die in plaaster gemaakt en bewaarde die dan voor de volgende processies.

Ondertussen moest het altaar verder aangekleed worden. Broer Omer zaagde uit de rode beuk, die nog altijd op het kerkhof staat, enkele takken, die links en rechts van het altaar geplaatst werden. Thuis, op de zolder, in een grote zwarte kist, lagen de nodige doeken en kussens. Ook stond er een tabernakel dat onze pa ook in elkaar had geknutseld met o.a. oude koperen obussen. Ons ma blonk die ieder jaar op met koperpoets. Dit tabernakel werd op het verhoog van het altaar geplaatst. Op de vloer en de trap werd een tapijt gelegd. Alles werd nog eens goed geïnspecteerd. Zie zo het was weer tijdig klaar.

Op  O.-H.-Hemelvaart  maakte men de kleine ronde. Dit was dezelfde toer die men maakte op de dinsdag van de Kruisdagen. Aan het kapelletje van de Heesstraat was ook een rustplaats voorzien, de buurt maakte daar ook een zandtapijt. Maar steevast kwam iedere keer hetzelfde antwoord: het zandtapijt van onze straat was toch het mooist. Langs de weg waren er paaltjes geplaatst, daarop werden plakkaatjes gehangen met een religieuze tekst. De hele weg waarover de processie trok was bestrooid met bloemen of met gekleurde kleine papierknipsels.

Na mijn eerste communie moest ik meegaan met de processie. Om 10.00 u. begon de Hoogmis, de kerk zat stampvol. Samen met de jongens van de lagere school knielde ik in de rechter zijbeuk op een van de lage houten bankjes. Na de viering trok de processie uit. Meester Porters deelde aan de jongens plakkaatjes uit bevestigd op een stok. Daarop stonden religieuze afbeeldingen of teksten. Iedere jongen wilde zo een plakkaatje  meedragen, maar daarvoor waren er niet genoeg. Ik heb nooit zo’n plaatje mogen dragen en heb dat  heel onrechtvaardig gevonden. De meisjes droegen hun wit eerste communiekleedje of het witte kleed van hun plechtige communie. Sommige  waren verkleed in engeltjes met vleugels. Ook was er een jongen verkleed als het kind Jezus samen met de kleine Johannes die een schapenvacht droeg. De zusters zorgden ervoor dat de meisjes en de 2 jongens tiptop in orde waren.

Op kop van de processie ging Jef Aerts met een doek waarop een monstrans was afgebeeld. Daarna kwamen de jongens, dan de volwassenen die in groep achter de vlag van hun vereniging trok. Vervolgens kwamen de vrouwen ook achter de vlag van hun vereniging. De verklede meisjes stapten voor de priester die onder een baldakijn liep gedragen door 4 mannen. Links en rechts van dit baldakijn liepen mannen met een lantaarn. Ze waren lid van het broederschap van het Heilig Sacrament. De pastoor droeg een monstrans met daarin een grote gewijde hostie. Het zangkoor stapte als laatste.

Enkele jaren later gingen de ruiters gezeten, op hun paard, op kop van de processies. Op Hemelvaartsdag van 1954 stapten ook de fanfare, voor het eerst, mee in de processie. Ik was toen 10 jaar.  B.S.  

JEUGDHERINNERINGEN: O.-V.- VAN BANNEUX

Beeld van Onze-Lieve-Vrouw van Banneux

Nu het weer bijna mei is dacht ik terug aan een hele speciale gebeurtenis in onze parochie. Het was in 1953, ik was toen 9 jaar. Het beeld van Onze-Lieve-Vrouw van Banneux deed al de parochies van Limburg aan om de Moeder Gods, die verschenen was in Banneux, volop in de belangstelling te brengen.  Men noemde deze gebeurtenis : de genadetocht van O.-L.-Vrouw van Banneux, de Maagd der armen. 

Limburg behoorde toen bij het bisdom Luik en Banneux was een parochie gelegen in dit bisdom.

Ik heb even navraag gedaan aan de heemkundige kring van Lummen wanneer Meldert aan de beurt was. Het Mariabeeld kwam van de parochie Lummen en werd aan Meldert overgedragen aan de St.-Annakapel op 4 mei 1953 en op 6 mei was de overdracht aan Linkhout.

Wat gebeurde er allemaal in Meldert?  Ik kan wel zeggen dat heel de parochie, door het feit van dit bezoek, de handen uit de mouwen stak, de mensen waren helemaal in de ban van de H. Maria. Voor een raam werd een Mariabeeld geplaatst met daarrond een hele versiering.

Op de tweede avond van het bezoek werd er een kaarsjesprocessie gehouden waarin het beeld van O.-L.-Vrouw van Banneux werd meegedragen. Heel het parcours van deze processie was versierd. Er werden paaltjes geplaatst met wit-blauwe vlagjes, huizen waren bevlagd en de in woningen, waar de processie langs kwam, was er extra aandacht besteed aan de versiering van het Mariabeeld in de vensters. Ik weet nog dat we die dag door het dorp rondtrokken om te kijken naar de versieringen. Een raam is mij speciaal bijgebleven; het was bij Marcel van de koster. Het beeld stond mooi in de bloemen en er was een echt fonteintje gemaakt. Ik vroeg mij af hoe dat fonteintje wel kon werken. Thuis hadden ze het beeld van Maria aan het raam van de goede kamer gezet met daarrond een gevlochten bloemenkrans gemaakt van rozenpapier. Mijn oudste zus had daarvoor mooie roosjes geknutseld.

En ’s avonds kwam dan die kaarsjesprocessie. Eerst was er een H. Mis en dan gebeurde het. De kerk zat bomvol want iedereen wou deelnemen aan  de processie. Mijn broer en ik kregen een kaars met daarrond een papieren kapje zodat de kaars niet zou uitwaaien. De kinderen moesten voorop gaan en dan volgden de volwassenen en het beeld van Maria gedragen door 2 personen. Ondertussen werden er weesgegroetjes gebeden.

Het was een heel donkere avond en daardoor leek deze stoet op een sprookje.

Na de processie keerde mijn broer en ik terug naar huis met de brandende kaars in onze hand. Omdat het zo donker was kon ik niet goed zien waar ik liep en kwam zo aan de andere kant van de weg terecht in de gracht voor het kerkhof. Daar lag ik dan, mijn kaars was uitgegaan. Vlug kroop ik recht niet goed wetend waar ik eigenlijk was. Broer had helemaal niets gemerkt en ik heb wijselijk gezwegen, we waren toch bijna thuis. B.S.

Van 15 januari tot 2 maart 1933 verscheen Onze-Lieve-Vrouw 8 maal aan de 11 jarige Mariette Beco in Banneux. Mariette werd geboren op 25 maart 1921 en is overleden op 2 december 2011. Maria maakte zich bekend als de Maagd de Armen, de Moeder van de Verlosser, de Moeder van God. De verschijningen en de boodschap werden op 22 augustus 1949 erkend door Mgr. Kerkhofs, bisschop van Luik. Het Vaticaan volgde in 1952.

Op de collage zien we de jonge Mariette Beco, de kapel van Banneux en het bezoek van paus Johannes Paulus II aan Banneux op 21 mei 1985

OVERLIJDENS

Op 27 maart is Hubertine Rouffa, echtgenote van Albert Martens, in familiekring, zachtjes van ons heengegaan. Ze was 89 jaar. Hubertine verbleef bij haar dochter Myriam van slagerij Renders-Martens aan de Pastorijstraat. De begrafenisplechtigheid in familiekring was in onze kerk op zaterdag 3 april.

Op 31 maart is Nand Peremans, weduwnaar van Marieke Luyten, thuis zachtjes overleden. Hij zou op 3 mei 90 jaar worden. Nand woonde in de Borgerstraat. De afscheidsplechtigheid was in intieme kring.

Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan beide families onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

JEUGDHERINNERING: ZELFGEMAAKT SPEELGOED

Zo kan je een fluitje maken

Het voorjaar was de tijd waarin ik veel buiten ging spelen. Meestal trokken mijn broer en ik samen met enkele buurjongens het Kerkenbosje in, gelegen langs de huidige Processieweg. Dat bosje is gerooid en de grond werd volgebouwd. Ook trokken we samen de hagen in op zoek naar geschikte takken en bessen om speelgoed te maken. Pa had mij voorgedaan hoe ik een ‘fluitje’ en een ‘klots’ kon knutselen.

Voor het fluitje moest je fluitjeshout (lijsterbes) gebruiken. Een rechte niet te dikke tak werd gezocht. Ik brak die gewoon af en nam die mee naar huis. Thuis zaagde ik daarvan een stuk af zonder zijtakjes van ongeveer 20 cm. Dan begon het werk: je sneed het takje van voor een stukje schuins (mondstuk) en even verder maakte je een gaatje in de schors. Ongeveer halfweg van de tak werd de schors doorgesneden. Dan begon je op het voorste stuk met de achterkant van je zakmes rondom te kloppen en na dat werkje kon je de achterste deel gewoon eruit trekken. Van voor hield je een buisje schors over. Van het achterste deel, de stamper, zaagde ik, van voor, ongeveer zo’n 2 cm af en van dat stukje sneed ik van boven een deeltje af. Dat stukje werd in het mondstuk gestopt. Van het voorste deel van de stamper werden nog enkel centimeters afgezaagd. Je stak de stamper in het buisje en je kon fluiten. Als je met de stamper naar voor of achter schoof kreeg je verschillende geluiden. Dit werkje moest in het voorjaar gebeuren want dan kwam de schors goed los van het fluitjeshout. (Op YouTube kan je zelf zien hoe zo’n fluitje gemaakt wordt: ‘Een fluitje maken van een tak in 5 minuten’.)

Een klots en klotsbessen

Een klots was iets heel speciaal. Daarvoor had je klotsenhout (vlierstruik) nodig en klotsbessen; die groeide aan de klotsbessenstruik (vuilboom of sporkehout). Ik zocht dan weer een mooie rechte niet te dikke tak van het klotsenhout, een dikkere eikentak en dikke groen-rode klotsbessen en nam die mee naar huis. Een mooi recht stuk, 10 à 15 cm, werd van de vliertak afgezaagd. Het merg van de vliertak is zacht. Met een gloeiende breinaald werd dat merg eruit gebrand. Zo kreeg je een mooi buisje. Je moest ook een stamper hebben die precies in dat buisje paste. Daarvoor sloeg ik een kepernagel waarvan de kop was afgezaagd in een stuk van de eikentak (zo’n 10 cm). De klots was klaar. Van voor en van achter werd er in de buis van de klots een bes gestopt. Snel stak ik de stamper in de buis en met een klotsend geluid vloog de voorste bes uit de klots; de achterste bes stak nu van voor. Je kon weer van een achter een klotsbes in je klots steken en opnieuw gaan klotsen.

Mijn broer en ik hielden wedstrijden om de bes het verst weg te schieten of om het hardst te klotsen. (B.S.)

JEUGDHERINNERING: DE PAASKLOKKEN

Het is Witte Donderdag. Ik schreef reeds dat dit een speciale dag was want 70 jaar geleden deed ik toen mijn Eerste communie. Maar als ik terugdenk aan mijn kindertijd was deze dag elk jaar een speciale dag, want de klokken vertrokken naar Rome om paaseitjes te gaan halen.

‘s Morgens om 07.00 u. was de H. Mis, en tijdens ‘het gloria’ bleven ze luiden en daarna vertrokken ze. Ze keerden terug naar Meldert tijdens de  morgen-mis van Stille Zaterdag. Ze begonnen dan opnieuw te luiden. Het was het teken dat ze de paaseieren hadden gelost.

Vanaf Witte Donderdag werd thuis in de boomgaard alles gereed gemaakt om die eitjes op te vangen. Ons ma zei dat we daarvoor nestjes in het gras moesten maken.

En dan kwam het grote moment: grote zus vroeg of we de klokken hadden gehoord? Dat was eigenlijk een overbodige vraag want wij, de jongste drie kinderen waren zo ongedurig en vol verwachting. We stormden naar buiten, elk met een mandje, op zoek naar de paaseitjes. We vonden ze niet alleen in de nestjes maar ook op vele andere plaatsen tussen de struiken, zelfs op en in de kleine Lourdesgrot die pa in de boomgaard had gemaakt. Grote zus vertelde dat de klokken niet altijd goed konden mikken en ook dat door de wind de paaseitjes op verschillende plaatsen terechtkwamen. We vonden meestal gekleurde gekookte kippeneieren, maar er waren ook grote chocolade eieren bij. Na onze zoektocht gingen we onze buit gelijkmatig onder ons drietjes verdelen. 

Een van die jaren was wel een wonderbaar jaar. Op die paaszaterdag was het heel slecht weer: stormachtig en veel regen. We moesten afwachtend in de keuken blijven. Zouden de klokken wel teruggekomen en zouden ze hun eieren nog wel bij hebben?  We hoorden ze luiden maar we mochten niet naar buiten vanwege dat slechte weer. Zusje ging in de veranda kijken en wat zag ze? Op de grote tafel stonden drie diepe borden gevuld met de paaseitjes. Natuurlijk waren we er vlug bij. We vroegen ons af  hoe de klokken dat wel gedaan hadden. Grote zus had daarvoor een verklaring. Even tevoren had zij,  door de wind, de verandadeur horen openwaaien en toen moesten de klokken hun werk wel gedaan hebben. We hebben er verder niet over nagedacht maar toch is mij die speciale zaterdag goed bijgebleven. (B.S.)

Op de collage zien we foto’s van B.S. van onze klokken na het instorten van de kerktoren. Links staat de kleine klok die in 1721 is gegoten en rechts de grote klok die in 1956 is ingewijd. (In 1797 hebben Franse soldaten een grote klok gestolen en later kwam er een andere die in 1943 door de Duitsers gestolen werd gestolen.)

JEUGDHERINNERINGEN: VOETBAL ‘TRAPLUST MELDERT’

Deze week kwamen emails binnen met oude foto’s van de vroegere voetbalploeg ‘Traplust Meldert’. Mijn gedachten dwaalden naar vroeger, toen ik samen met mijn vader naar deze voetbalclub ging kijken. Het was wel even stappen tot aan het voetbalveld. Het was een grote wei, gelegen tussen de huidige Hereheidestraat en de Processieweg. Je kon het veld langs deze twee straten (toen zandwegen) via een zandwegje bereiken of je moest een stukje langs een akker wandelen. De voetballers droegen een gestreepte shirt ‘groen wit’, de kleuren van de Traplust. De koeien liepen natuurlijk ook in die wei en voor de match moest wel de afval van deze beesten verwijderd worden. Het gebeurde regelmatig dat de tegenstanders het veld van onze ploeg bijna niet konden vinden.

Soms kon het daar behoorlijk stinken want de Veldbeek die daar vlakbij stroomde vervoerde het afvalwater van de melkerij St.-Willibrordus.

Het voetballokaal was in het café ‘Sportvrienden’ bij Fons Claes, gelegen in het dorp langs de Zelemsebaan.

Pa vertelde mij een koddig moment: Meldert had maar een lederen voetbal waarmee gespeeld werd. Keeper Lies van Pol had juist een goal laten maken. Hij was zo boos dat hij de bal meenam en wegvluchtte. Dat betekende  het einde van de match.

Onder de halve werd er koffie gebracht in een grote kan. In de cabine waren enkele kommen waar de voetballers zich konden wassen met koud water.

Ik heb drie oudere broers die met de Traplust hebben meegevoetbald.

Ik weet ook nog dat wij op dat veld met de klas eens zijn gaan voetballen, ik zat toen op het derde leerjaar bij meester Porters. Na een lange wandeling kwamen we bij de wei. De klas werd in 2 gesplitst en dan maar voetballen. We liepen allen achter de bal aan. Iedereen wou een penalty nemen, want 3 hoekschoppen was een penalty. Er zaten wel enkele goede voetballers in de klas maar ik had helemaal geen voetbaltalent; het bleef maar bij het achterna hollen van de bal zonder hem een keer te raken. Het was een warme namiddag en we waren dan ook heel blij dat Lien van Jef van Narres, toen we er na de match voorbij wandelden, een emmer water putte en we, met een ijzeren bekertje, van het frisse nat konden drinken.

Het voetbalveld is later verhuist naar de hoek van de Proccesweg en de Kwade Plasstraat. Het was een stuk grond van secretaris Paemen. Dat was niet ver van thuis. En op dat voetbalterrein ging ik tot mijn twaalf jaar regelmatig kijken. Mijn overleden broer Willy speelde toen mee. Ik hoor nog enkele toeschouwers zeggen dat hij zo een zuiver schot had. Hij is spijtig genoeg nogal vroeg moeten stoppen wegens hartproblemen. 

Tijdens mijn middelbaar onderwijs was ik intern. De eerste jaren mochten we niet praten onder het eten. Op maandag werden, tijdens het middagmaal, de voetbaluitslagen voorgelezen en zo kon ik nog volgen hoe het met Traplust Meldert ging. Als ze verloren lachtten de andere klasgenoten mij uit.

Door een faillisement kwam er een einde aan Traplust Meldert. (B.S.)

Op de collage zie je boven een heel oude foto van Traplust Meldert met boven in het midden keeper Lies van Pol; onder zie je links het café Sportvrienden bij Fons Claes en rechts een foto waarop mijn oudste broer staat (boven helemaal rechts)

JEUGDHERINNERINGEN, EERSTE COMMUNIE (2)

En dan op Witte donderdag was het grote moment daar. De naaister had voor mij een donkerblauwe ‘blezer’ genaaid en een grijze korte broek. Met een wit overhemd en een stropdas en witte kousen was heel mijn outfit klaar. Er moest vroeg opgestaan worden want de mis was al om 7 uur ’s morgens. Met moeder, grote zus en enkele broers stapte ik naar de kerk.  Samen met de andere jongens moest ik vooraan in de kerk gaan knielen. De mis was gewoon de viering van Witte Donderdag, in het Latijn. De priester stond met zijn rug naar ons toe aan het hoofdaltaar. Tijdens het gloria werden de klokken geluid en belde een misdienaar. (De klokken waren vertrokken naar Rome om paaseitjes te gaan halen.) Daarna werd er een ratel gebruikt tijdens de consecratie.

Toen kwam het moment van de eerste communie. Veel tralala werd er niet gemaakt. Eerst zouden de meisjes naar voren komen daarna de jongens mooi in rij. Een eerste groep knielde mooi op de communiebank, langs elkaar, met de handen onder het witte laken dat over de communiebank lag. Je moest wachten tot de pastoor bij je kwam, je tong uitsteken en nadat je de hostie op je tong had ontvangen mocht je er niet op bijten maar langzaam laten zacht worden om het dan in te slikken. Je mocht de hostie niet met je handen aanraken. Ik deed het zoals het moest. Dan gingen we terug naar onze stoel en moesten de handen voor onze gesloten ogen houden om na te denken wat er zojuist was gebeurd.

Ik vond dat die misviering nogal lang duurde. Er was nog een extra ceremonie want het altaar werd leeg gemaakt, de kelk werd plechtig naar het Maria-altaar gedragen.

Dan ging het terug naar huis. Er was helemaal geen feest alleen moest je die dag niet naar school gaan. Dat was het. Ik moest mijn mooie kleren uitdoen. Elke zondag moest ik nu naar de mis gaan en dan mocht ik die kleren weer aandoen. (B.S.)

Op de collage bemerk je linksboven: onze kerk jaren 1950 met communiebank, linksonder: zo verliep de communie, rechts: naast mijn neef sta ik met mijn eerste-communie-outfit

JEUGDHERINNERINGEN: WITTE DONDERDAG, EERSTE COMMUNIE (1)

Zo zag de kerk eruit toen ik voor het eerst biechtte

Witte donderdag 22 maart 1951 was voor mij een heel speciale dag want toen deed ik mijn eerste communie. Dat jaar viel Pasen uitzonderlijk vroeg.

In de klas werd er enkele weken voordien volop over die communie geleerd tijdens de catechismusles. We deden niet alleen onze eerste communie, maar daags tevoren zouden we voor het eerst gaan biechten. Meester Vanderheiden van het eerste leerjaar was daar zorgvuldig in. Ik herinner mij nog zeer goed hoe hij aanbracht wat er gebeurde nadat we gebiecht hadden. Op een gekleurd papier had hij met zijn speeksel vingerafdrukken gemaakt. Dat waren onze dagelijkse zonden. Wat er gebeurde na de biecht zouden we later wel bemerken. En ja, na een tijdje liet hij dat vel papier opnieuw zien en de natte vingerafdrukken waren verdwenen. “Zo gebeurt het ook met het biechten, als je spijt hebt zijn al je zonden vergeven”, zei hij. We leerden ook hoe zo ’n biecht verliep en op het eind moesten we het akte van berouw opzeggen. Dat moest dus ook aangeleerd worden. Enkele dagen op voorhand gingen we in de kerk naar de biechtstoel om te oefenen hoe dat biechten in het echt zou verlopen. Natuurlijk werd er dan ook geoefend hoe dat het ging om voor de eerste keer de hostie te ontvangen.

Eindelijk braken de twee belangrijke dagen aan. Op woensdagnamiddag tijdens de les gingen we naar de kerk voor de eerste biecht. (Toen hadden we alleen op donderdagnamiddag vrijaf). Mooi op een rij zaten we onze beurt af te wachten. Je moest links of rechts de biechtstoel ingaan en wachten tot de pastoor jouw schuifje opendeed. Veel hadden we niet op te biechten, welk kwaad deed een kind van zeven jaar? Ik weet nog heel goed dat de toenmalige pastoor Louwet wel een degelijke penitentie gaf, ik vond dat toch, want ik moest zo maar drie tientjes bidden (een tiende is tien weesgegroetjes). Maar naar ik later hoorde was dat een minimum bij de pastoor. Ik herinner mij ook nog dat een van de jongens zo’n schrik had van biechten dat hij in de biechtstoel in zijn broek plaste.

En toen kwam de grote dag.  …  (B.S.) 

JEUGDHERINNERINGEN: DE KRUISWEG

Volgende week is het de Goede Week en ik heb nog een heel speciale herinnering aan Goede Vrijdag. Ik was 7 jaar en had pas de dag ervoor, op Witte Donderdag, mijn Eerste Communie gedaan. Mijn oudste zus stelde voor om naar de ‘Kruisweg’ te gaan maar ze zei erbij dat het wel even kon duren. Ik kende wel de Kruisweg als een bepaalde plaats op de grens van Meldert, Zelem en Schaffen maar niet de kruisweg in de kerk. Iedereen in Meldert kende de Kruisweg, het kruispunt in Hees waar nu de Heesstraat en de Lievrouwkensbosstraat elkaar kruisen. Het was en is daar nog steeds een bosrijke omgeving. Daar in het bos woonde helemaal alleen, als een kluizenaar, Frans van de Bekker. Naar ik hoorde was dat een heel speciale: hij bewaarde al de kranten van het Belang van Limburg al heel, heel veel jaren en hij had zijn badkuip buiten staan om in de gezonde lucht een ‘koud water bad’ te nemen.

Ik was blij met het voorstel van mijn zus en zei daarom dat ik dat wel goed aankon want ik dacht dat we naar de bossen in Hees gingen bij het huisje van Frans. Ik wou dat wel eens gezien hebben. Zo stapte mijn zus, mijn broer en ik richting kerk. Toen we bij het huis van de koster kwamen wilde ik rechts afslaan (de huidige Nachtegaalstraat) om zo naar Hees te stappen. Maar neen, zus hield me tegen en stapte verder tot de kerk waar we binnengingen. Ik dacht dat ze hier even moest zijn om daarna verder naar de Kruisweg te stappen.

We knielden neer op onze stoelen, er was nog veel volk in de kerk. Even later verscheen de pastoor met 2 misdienaren, een ervan droeg een kruis. Ze gingen naar een schilderij die tegen de muur hing en daar begon de pastoor te spreken over dat schilderij dat Jezus gevangen genomen werd en nog een hele tekst daarbij en daarna moesten we bidden; dan ging het naar een tweede schilderij waar weer een hele tekst werd opgezegd door de pastoor en dan weer bidden. Ik keek de kerk rond en zag dat er overal tegen de muren van de kerk zo een schilderij hing. Wel 14 telde ik er. Oei, dacht ik, dat gaat hier lang duren en dan nog naar de Kruisweg stappen, het gaat helemaal donker zijn. Toen het eindelijk gedaan was stapten we terug naar huis. Ik vroeg aan zus waarom we niet naar de Kruisweg waren gewandeld maar wel naar ‘dat ding’ in de kerk. Zus antwoordde dat we wel naar de kruisweg waren geweest, dat ding in de kerk was de kruisweg. Zo maakte ik voor de eerste keer kennis met ‘de kruisweg’ in de kerk.

Later, na het overlijden van Frans, stond zijn huisje een hele tijd onbewoond in het bos. Ik ben er eens samen met mijn broer naartoe gefietst. De deur stond open en in de gang en de woonkamer lagen nog steeds hopen kranten. En langs het huis stond nog steeds de badkuip.

Heel veel later heeft een varkensboer het huisje gekocht en erbij een grote varkensstal gebouwd en een nieuwe woning. Het huisje maakt nu deel uit van deze stal.

Ik woon nu vlak bij de ‘Kruisweg’. Hoe een dubbeltje toch rollen kan? (B.S.)

Op de collage zie je boven 4 schilderijen van de 14 van onze kruisweg. In 1899 werd deze kruisweg van het huis Beyaert uit Brugge opgehangen aan de zijmuren van onze kerk. Het is een kopie van de kruisweg van schilder Hendrickx. Die kruisweg hangt in de O.-L.- Vrouw - kathedraal te Antwerpen..

Onder zie je de Kruisweg zoals hij nu is, vroeger waren het zandwegen. Nu kennen alleen de oudere inwoners van Meldert deze plek als ‘de Kruisweg’.  Daarnaast staat het oude huisje van Frans zoals het nu is.

JEUGDHERINNERINGEN: MIJN DORPJE MELDERT

Op deze foto zie je volgende personen van links naar rechts:

Boven: burgemeester F, Gelderts, M. Vanderheiden, pastoor E. Theunissen

Onder: meester M. Fraiponts, secretaris J. Paemen,, koster J. Lieten.

Pastelschilderij van R. Vanvoorden uit 1943 met onze kerk, de boerderij van P.  Verboven en de oude windmolen. Op de voorgrond de boomgaard van het paanhuis.

Een paar dagen geleden hoorde ik het prachtige lied ‘Mijn Dorp’ van Wim Sonneveld met daarin volgende tekst: Dit dorp, ik weet nog hoe het was, de boerenkind’ren in de klas, een kar die ratelt op de keien, het raadhuis met een pomp ervoor, een zandweg tussen koren door,
het vee, de boerderijen.

Ik dacht met weemoed terug hoe het vroeger was in mijn dorp met mooie en ook minder mooie momenten. Ik herinner mij nog bekende dorpsfiguren zoals burgemeester Frederick Aerts die in het paanhuis vlak bij de kerk woonde,  burgemeester Felix Gelders en de politieke tweestrijd, de pastoors Jan Louwet die nogal eens kon uithalen  en de zachte Edmond Theunissen, secretaris Jerome Paemen met zijn hese stem, die met zijn fiets door Meldert rondreed, meester Michel Fraiponts (het zwet miesterke) die mij heel veel leerde over de Belgische geschiedenis en aardrijkskunde, de garde Marcel Schepers die mijn broer en ik kwam vermanen omdat we in het koren een weg hadden gemaakt, buurman Fille van Karelke die menige grappen uithaalde, koster Jozef Lieten die in zijn jeugd een oog verloor, Manke Vanderheiden die de baas was van de Sint-Willibrordusmelkerij en voorzitter van verschillende verenigingen. Er waren nog anderen personen die ik mij op dit moment niet herinner.

In de jaren 1950 waren er veel boeren in Meldert die met hun zware trekpaarden en karren met houten wielen diepe sporen in de zandwegen maakten. Maar enkele wegen waren verhard. Daar fietste ik op als ik rond Meldert reed, namelijk: de Dorpsstraat (later de Tessenderlobaan en nu de Meldertsebaan), de Geeneindestraat, de Schuilenbroekstraat, de Geenrodestraat en de Geenmeerstraat die het verlengde was van de Geenrodestraat.  De weg naar Zelem was een smalle kasseiweg..

Aan enkele pleintjes of plaatsen heb ik een speciale herinnering: de Kwade Plas, de Gele Zand, de zwemkolk in de Zwarte Beek (Frans Moens zijne reutel), de Kuilkens, de Venusberg, het Kerke boske, de Lange Pad, de Molenberg, de Graaf (gracht rond de oude pastorij en parochiezaal) en de Holstraat.

De 2 processies waren altijd iets speciaals. De 2 kermissen betekenden het fijnste amusement in een jaar. Het toneel (de Vlaamse toneelvrienden) en het muziek (de fanfare Sint-Willibrordus) waren de culturele toppunten.

Over sommige personen, plaatsen of gebeurtenissen wil ik het later meer uitgebreid hebben.

LICHTMIS

Foto’s L. Peeters  A. Wouters  en R. Troonen

Omdat door de corona-maatregelingen de viering met kinderzegening en receptie rond Lichtmis niet kon doorgaan heeft onze parochie een kleine attentie voorzien. De ouders van onze dopelingen met hun kindje en familie mochten niet naar de kerk komen daarom nam de dragende groep een initiatief om zelf naar die ouders en kindjes te gaan met een gepast cadeautje. Koster Dominique belde bij de families aan en overhandigde het geschenkje. Zo werden de 5 dopelingen van onze parochie toch niet vergeten.

Op de foto 1 bemerken we Leen, de mama van Nicolas, die neefje Marcel op de arm draagt. Nicolas zelf lag nog in zijn bedje. Helene ontvangt het pakje en Jules heeft het pakje van broer Marcel in zijn armen. Ook onze koster komt even gluren

Op de collage zie je mama Anke die het geschenkje van zoontje Emile ontvangt samen met onze koster en papa Roel met het geschenk van zoontje Mathijs..

OVERLIJDEN

Op maandag 15 februari is Charles Vaes, echtgenoot van Meneke Geypens, thuis in familiekring, zachtjes overleden. Hij was 85 jaar. Charles woonde langs de Paalstraat. De afscheidsviering in intieme kring was op zaterdag 20 februari in onze parochiekerk.

Namens onze parochiegemeenschap bieden de familie onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

JEUGDHERINNERINGEN: BRUINE PATERS

Vorige week, toen ik het had over ‘petjoenkelen’ schreef ik dat dit woord afgeleid was van een kapel gebouwd door de H. Franciscus van Assisi. Hij was de stichter van de paters Franciscanen, ook wel minderbroeders of bruine paters genoemd omdat ze een bruine pij droegen. Zij behoren ook tot de bedelorden

Ik denk wel dat velen van ons op een of andere manier in contact zijn gekomen met de bruine paters. Mijn eerste herinnering van hen was thuis. Na de oorlog kwam er thuis, met een fiets, een bruine pater, ik denk dat het een broeder was. Hij overnachtte enkele dagen. De broeder arriveerde ’s morgens en ging dan heel het dorp rond om steun te vragen voor de werking van het klooster. ’s Avonds na het avondeten werd er wat gebabbeld over het leven in het klooster of over zijn vroegere thuis en dan ging hij slapen.  We moesten met enkelen samen slapen want een kamer was dan speciaal voor de broeder. De volgende dag ging broeder Prospère, die naam herinner ik mij nog, verder rond in onze parochie en dan overnachtte hij thuis weer. Ik weet nog dat ik zo gefascineerd was door zijn voeten; hij droeg open sandalen zonder sokken of kousen en het kon ’s morgens nog koud zijn. Ook viel mij de grote blote geschoren kruin op. Ik heb nu de naam van zo’n kruin opgezocht; het heet een ‘tonsuur’. Sinds 1972 is dat afgeschaft.  Een andere broeder die ik mij nog beter herinner was broeder Willibrordus. Hij was een echte lachebek. Hij had het wel moeilijk om met zijn lange pij te fietsen. Deze broeder is ook de laatste die bij ons bleef slapen.

Een andere herinnering die ik heb aan de bruine paters was in Hasselt. Een tijdje geleden schreef ik dat ik als kind enkele maanden in het ziekenhuis heb gelegen. Daarna ging ik met pa en ma naar de kapel van het H. Paterke te Hasselt. In de kapel van de deze minderbroeder is het praalgraf van de zalige Valentinus, het H. Paterke genoemd. Veel mensen gaan daar bidden voor een genezing of een andere gunst, of om te danken. Zo was dat ook voor mij. Pa en ma waren zo tevreden dat ik genezen was dat ze het ‘Paterke’ gingen bedanken. Ik vond het graf wel een beetje akelig. Je zag op de sarcofaag een bronzen beeld van de pater liggen. Er waren veel mensen in de dodenkapel. Ze gingen bij het graf staan en streelde over de voeten of het hoofd van het beeld. Mijn ouders streelde de voeten en ik moest dat ook doen.

Thuis kwam regelmatig het ‘Valentinusblad’ aan. Dit is een driemaandelijks tijdschrift, uitgegeven door de Franciscanen van Hasselt. Hierin stonden naast teksten over het leven van het H. Paterke ook verschillende bladzijden met dankzeggingen voor verkregen genezingen of geslaagde examens. Nadat ik in Hasselt was geweest ging ik deze bladzijden vooral bekijken.

Het Valentinusblad bestaat nog altijd. (B.S.)

BELANGRIJKE DATA IN ONZE PASTORALE EENHEID.

Het Team van de Pastorale Eenheid heeft de data van het vormsel en de eerste communies vastgelegd. Ziehier deze data:

VORMSEL

Gezamenlijk voor de 5 parochies op zondag 19/09 om 11 u. in de kerk van Lummen centrum

EERSTE COMMUNIE

• 26/09 om 09.30 u. in Meldert
• 03/10 om 09.30 u voor de school Domino Genenbos in de Sint-Rochuskerk te Genenbos
• 10/10 om 11.00 u. in Lummen centrum
• 17/10 om 09.30 u. voor de school Zonnebloem in de Sint-Rochuskerk te Genenbos
• 24/10 om 09.30 u. in Linkhout

JEUGDHERINNERING: HET ASKRUISJE

Foto binnenzicht kerk rond 1950

In deze coronatijd is het zo spijtig dat ons sociaal contact grotendeels wegvalt. Een gemoedelijk babbeltje met familieleden of vrienden, een feestje, een terrasje, … we missen het zo. Misschien is het daarom wel eens fijn om vroegere herinneringen naar boven te halen.

Ik heb dit de laatste tijd reeds meermaals gedaan in ons parochieblad.

Nu de vastentijd weer aanbreekt dacht ik terug aan Aswoensdag en aan het halen van een askruisje. Ik herinner mij nog dat, ’s morgens na de mis van Aswoensdag, mijn oudste zus thuiskwam met een askruisje op het voorhoofd. Het was geen mooi kruisje, het was snel met de duim gedaan.

Na mijn eerste communie mocht ik ook meegaan naar de mis van Aswoensdag. Deze mis, was zoals iedere door-de-weekse mis om 7.00 u. ’s morgens. Mijn oudere broer en ik vertrokken goed op tijd want we wilden op de eerste rij zitten anders waren andere jongens ons voor.

In die tijd zaten de mannen rechts en de vrouwen links in de kerk.

Het kwam er ook op aan om tijdig daar te zijn want de kerk zat op Aswoensdag goed vol. Na de viering werden dan de askruisjes uitgedeeld. In twee rijen werd er aangeschoven; Aan de ene kant deelde de pastoor de askruisjes uit aan de ander kant meen ik dat het de koster was. Mijn broer had me al gewaarschuwd dat ik niet bij de pastoor moest gaan want die gebruikte zijn duim om het kruisje te zetten. De koster daarentegen had uit een kurken stop een kruisje gesneden en gebruikte die om het askruisje te plaatsen. Zo kreeg je bij hem een mooi kruisje op het voorhoofd. Het was bang afwachten aan welke kant de koster stond. Oef, we hadden geluk hij stond aan onze kant en zo kreeg ik voor de eerste keer een mooi kruisje. Bij mijn zus leek het een veeg.

Thuis gekomen zei ma dat je moest proberen om dit kruisje te laten staan tot Pasen want dan kreeg je een nieuw kostuum van de pastoor. Maar ja, ’s avonds werd het kruisje al van mijn gezicht gewassen en kon ik fluiten naar dat nieuwe pak. (B.S.)

JEUGDHERINNERINGEN: DE KERKGANG

 Oude foto van kerkgang, + liturgische gewaden met manipel om de linkerarm + scapulieren van metaal of stof

 Op 2 februari vierden we het feest van Maria Lichtmis; het doet ons herinneren aan de tempelgang van Maria.

Als kind heb ik verschillende keren ook zo’n soort ‘kerkgang’ gezien van jonge moeders met hun kind. Ze waren meestal vergezeld van de meter. Ik ben eens gaan opzoeken wat zo’n kerkgang betekent. Zo vond ik volgende verklaringen:

In de katholieke kerk heet ‘de kerkgang’, de eerste gang naar de kerk van een moeder na de bevalling. Er werd gezegd dat gedurende de eerste tien dagen na de bevalling de vrouw onrein zou zijn. De moeder die zo gelukkig was met de geboorte van haar kind, werd in haar vrijheid gestraft: zij mocht die dagen niet de openbare weg op of een winkel in, en al helemaal niet de kerk bezoeken.

Het boekje:' Korte onderrichtingen en Nuttige wenken voor Gehuwden' uit 1926 vermeld in het op een na laatste, citaat 32:
'Omstreeks drie weken na de bevalling kome de moeder naar de kerk, om God te bedanken en den bijzondere zegen van de H. Kerk voor zich en haar kind te ontvangen. Hoewel de kerkgang niet onder zware zonde verplicht, zal ieder goed katholieke moeder er een eer in stellen, den kerkgang te doen.'
Ik lees hier, ‘om God te bedanken’ dat klinkt heel wat vredelievender dan de beperkingen die er omheen gebreid werden. Verder las ik hoe de kerkgang verloopt. Dit is de tekst uit het Roomse archief:

“Indien een moeder na de bevalling volgens vroom en lofwaardig gebruik ter kerke gaat om God voor haar welzijn dank te brengen en van den priester den zegen vraagt, dan gaat deze met koorhemd en witte manipel bekleedt, met een dienaar, die de wijwaterkwast draagt, naar de deur van de kerk. Daar besprenkelt hij de moeder, die buiten den drempel neergeknield is en een brandende kaars in de hand houdt.

Met in de ene hand een brandende kaars, kreeg de moeder de manipel in de andere hand gedrukt en werd zo door de pastoor naar het Maria-altaar begeleid. Hier werd gebeden voor moeder en kind.

(De Manipel is een strookvormige doek die tijdens het celebreren van de Mis aan de linkerarm van de priester werd gedragen. Dit liturgisch kledingstuk werd tot de jaren 1960 algemeen gebruikt in de Katholieke Kerk. In de Nieuwe Liturgie van Paus Paulus VI werd het dragen van de manipel in 1967 niet langer verplicht.) 

Wat ikzelf gezien heb van de kerkgang ging als volgt: de moeder met het kind in de armen was meestal begeleid van een andere vrouw, soms van twee. Na de mis kwamen ze naar het Maria-altaar waar de pastoor hen opwachtte. Daar werd gebeden voor het kind en het huisgezin en werd het kind aan Maria toegewijd. Het kind droeg dan zijn doopmanteltje. Het kindje kreeg dan een scapulier. (scapulier is een hangertje met de afbeelding van Maria en het kind Jezus of andere heiligen)

Mijn oudste zus heeft nog een kerkgang gedaan met haar zoontje.

De kerkgang raakte in de jaren 1960 in onbruik. (B.S.)

30 JAAR KOSTER

Foto’s B.S.

Het past dat we koster Dominique Porters eens in de bloemetjes zetten nu hij al 30 jaar koster is in onze parochie. Hij is in al die jaren een onvervangbare steunpilaar in Meldert.

Op 1 juli 1990 wordt hij door de kerkfabriek aangesteld als koster ter vervanging van Jozef Lieten. Zijn leven is niet over rozen gegaan. Als hij op het derde leerjaar zit, overlijdt zijn vader Raymond. Die was een zelfstandige elektrieker en het overlevingspensioen is dus maar aan de magere kant. Maar Angèle, de moeder van Dominique heeft handen aan haar lijf. Ze gaat poetsen op verschillende plaatsen en zo kan ze heel goed voor haar enige zoon blijven zorgen. Ze wonen vlak bij de kerk en Dominique wordt misdienaar en in feite is hij dat altijd gebleven. Later zet hij zich in voor de Chiro als leider. Zijn thuis wordt precies een tweede vergaderlokaal want bijna wekelijks komt de leiding daar samen…en Angèle dan maar zorgen voor versnaperingen.

Dominique gaat dan voor kapper leren en op 1 januari 1981 opent hij zijn kapperssalon in de oude winkel van zijn vader. Hij is dit jaar dan ook 40 jaar kapper. Ondertussen blijft hij allerlei klusjes opknappen in de kerk. Het is dus normaal dat hij zich kandidaat stelt om koster de worden na het overlijden van koster Jozef. En dan kan hij, naast kapper, zijn taak als koster gaan uitoefenen. Voor hem is dat geen echt werk maar een beleving een roeping, nu reeds bij de vijfde pastoor. Sinds 1990, toen we geen inwonende pastoor meer hadden, heeft hij veel taken op zich genomen: zo kan je bij hem terecht voor misintenties, regelen van huwelijk, dopen, begrafenissen…

Dominique is een echte volksmens, hij kent dan ook heel veel inwoners. Hij zet zich in voor de Meldertse gemeenschap, zo is hij o.a. lid van de dragende groep van onze parochie, lid van het zangkoor, lector, bestuurslid bij SK Meldert, en bij de oud-strijders, hij is kernlid van de mannenbond, hij behoort bij de inrichters van ‘Meldert kermist’… Toen onze kerktoren in 2006 instortte heeft hij 7 jaar lang zijn woonkamer aangeboden om daarin, elke dinsdag- en donderdag, de H. Mis op te dragen

Onze koster heeft altijd goed voor zijn moeder gezorgd; “Vroeger heeft ze mij in de watten gelegd,” zegt hij, “nu ze ouder is geworden wil ik voor haar blijven zorgen”. Dat heeft hij dan ook gedaan tot bij haar overlijden. Dat zorgen kan hij niet laten want nu is hij als het ware een tweede vader voor de zonen van zijn vriend.

Foto’s van de Nieuwjaarskaart

In zijn nieuwjaarskaart schrijft hij: ‘30 jaar koster 01/07/1990 – 01/07/2020

Er is heel wat veranderd in die 30 jaren. Vooral in deze Covid-tijd moeten we vele aanpassingen ondervinden. Dank u dat vele mensen me geholpen hebben om het leven in en rond het kerkgebouw in ere te houden. Vergeet niet, die helpende handen zijn steeds welkom geweest en dit zal zo blijven. Er rest mij nog: Maak het goed en hou je gezond!

Koster Dominique dank u wel, blijf zo verder werken in onze parochie, we hebben jou heel hard nodig! (B.S.)

DANK U WEL

Onze koster wil volgende dankwoordje aan u allen meedelen:

Dinsdag 12 januari verscheen in de ‘Goed nieuws krant’: ‘Bubbels voor Dominique Porters; Kapper is al 30 jaar koster’ Ik mocht bij deze een fles bubbels in ontvangst nemen van het Belang van Limburg in Hasselt. Er stonden mooie foto’s bij dit artikel.  Het was voor mij een complete verrassing. Ondertussen werd dit artikel ook op facebook gezet waarop liefst meer dan 300 mensen reageerden. Ik wil dan ook al deze mensen bedanken voor hun reactie. Ook de honderden kaartjes die ik toegestuurd kreeg hebben me veel gedaan.  Aan iedereen een hartelijk dank u wel.

Dominique

OVERLIJDEN

Op zondag 3 januari is René Vandevenne, echtgenoot van Gerarda Vanderheyden, thuis, zachtjes van ons heengegaan. Hij was 83 jaar. René woonde langs de Heesstraat. Hij heeft heel veel jaren de verzorging van de Mariakapel aan de Heestraat op zich genomen. Dank u wel hiervoor. De afscheidsplechtigheid was in intieme kring.

Namens onze parochiegemeenschap bieden we de familie onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

PLATINA BRUILOFT

Op 30 december huwden André Houtmeyers en Madeleine Bervoets met elkaar. Dat is 70 jaar geleden en zo zijn ze een platina paar. Ze wonen langs de Meldertsebaan.

Namens onze parochiegemeenschap willen we hen feliciteren en hen nog veel fijne jaren toewensen samen met hun kinderen, kleinkinderen, familie, vrienden en buren.

JEUGDHERINNERINGEN: DE PAROCHIEZAAL

Iedereen kent het OC de Kalen Dries. Een groot gedeelte daarvan is nieuwbouw: de Grote zaal met de keuken en de overdekte petanquebanen. Maar er is ook nog een oud gedeelte, nu wel helemaal opgefrist, namelijk de Kleine zaal.

Over deze zaal noteerde pastoor Giot in zijn analen het volgende:

1895, zondag 4 augustus stichting van de Boerengilde 36 leden

1897, begin van de bouw van de Gildezaal

1898, zaal der Boerengilde voltrokken en gemeubileerd

16 mei: inhuldiging van de Gildezaal. Plechtige optocht, spreekbeurten, liedren door de schooljongens… en al de leden dronken en vermaakten zich tot in de late avond.

Boven de ingang las men:

Den  boerengILDe  Is  Deze  zaal  gestICht

eeUWen  bLIJVe ’t  Werk  Wat  hIer  Is  opgerICht   (jaartalvers)

Later werd deze zaal parochiezaal en maakte deel uit van de parochiale werken van het dekenaat Herk-de-Stad

Ik heb aan deze zaal wel herinneringen die ik nooit zal vergeten. Ik ben daar bijna 2 jaar naar school geweest. Langs de Pastorijstraat was men bezig met een nieuwe jongensschool te bouwen. Een gedeelte van de oude school was afgebroken en zo verhuisden het eerste, tweede, derde en vierde studiejaar naar de gildezaal. Men had de zaal met een groot rolluik in twee gedeeld. Het voorste deel, met een podium om toneel te spelen, was voor het derde en vierde leerjaar met meester Porters als onderwijzer, het achterste deel was voor het eerste en tweede leerjaar met meester Vanderheiden.

Half augustus 1950 moest ik voor het eerst naar de grote school gaan. Er werd verzameld op de speelplaats van de oude school en dan stapten we in rij langs een klein paadje naar de parochiezaal. Dan gingen wij onze klas binnen. Gewoonlijk maakten de 2 meesters nog een babbeltje en dan gaf onze meester een opdracht. In het begin moesten we enkele woordjes naschrijven. Van voor boven het bord hingen enkele grote leien waarop woordjes geschreven stonden zoals: lei, pop, zus, gom, jongen, … Het eerste woord dat ik kon ‘natekenen’ op mijn lei was ‘pop’; met ‘jongen’ had ik heel veel moeite. Het schrijven gebeurde toen op een lei.

Het was zo dat we naast een boekentasje ook een pennendoos met een pen, potlood, gom en griffels mee naar school namen. Ook stak er een doosje met een nat sponsje in om de lei schoon te vegen 

Als de meesters wat langer babbelden spuwden we op de lei en lieten het speeksel aflopen. Het kwam erop aan om de langste speeksellijn te maken.

De jongens die wat verder van de school woonden hadden hun boterhammetjes bij en een ‘bidonnetje’ met koffie of melk. Ze plaatsten die bidon in de winter op de ijzeren ring die rond de kolenstoof gevestigd was, zo bleef die warm.

De speelplaats was maar klein. We speelden voornamelijk ‘pakkertje’ of ‘lepke’. We mochten niet op het erf van boer Bukkers komen. De parochiezaal was namelijk aangebouwd tegen zijn boerderij. Heel vroeger was dat de pastorij, maar er werd later een boerderij van gemaakt.

‘Schoonschrift’ gebeurde in een schrift met 2 lijntjes. Dat moest gebeuren met onze pen. Ik had het moeilijk om mijn vingers dan inktvrij te houden want het gebeurde regelmatig dat ik mijn pen te diep in de inktpot stak en dat de inkt dan op mijn vingers of hand liep.

Sommige jongens staken papiertjes in die inktpot en gingen die daarna met hun pen eruit vissen. Het pennetje moest regelmatig vernieuwd worden vooral als we te hard op de pen drukte en dan het pennetje afbrak.

Na de paasvakantie van het tweede leerjaar verhuisden we naar de nieuwe school langs de pastorijstraat

Het zijn wel mooie herinneringen.  (B.S.)

JAAROVERZICHT

Nu het coronajaar 2020 voorbij is kijken we hoopvol uit naar een veel beter 2021. Toch willen we even terugblikken over het voorbije jaar. Hopelijk zullen er dit jaar 12 Meldertenaren 80 jaar worden, 2 zijn al verjaard. 7 inwoners zullen 90 worden. 4 inwoners zullen hopelijk 96 jaar worden. Dit maakt dat er in Meldert 113 mensen boven de 80 jaar kunnen zijn in 2021

5 kindjes van onze parochie werden er gedoopt.

Er waren 13 eerstecommunicanten.

Spijtig genoeg moesten we van 33 inwoners afscheid nemen, 23 waren boven de 80 jaar.

JEUGDHERINNERINGEN: WINTER zie TERUGBLIK op de homepage - mooi artikel van B.S.

KERSTSTAL

De kerststal stond dit jaar vooraan opgesteld met een prachtige kerstboom ernaast! Prachtig!

OVERLIJDEN

Op woensdag 18 november is Jeanne Biesmans, echtgenote van Herman Deferm, thuis, liefdevol omringd, zachtjes van ons heen gegaan. Ze zou in december 85 jaar worden. Jeanne woonde langs de Paalstraat. De afscheidsplechtigheid was in intieme kring. Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan de familie onze deelneming aan.

JEUGDHERINNERING KERSTMIS

De christelijke betekenis van Kerstmis is vandaag voor velen ver te zoeken. Het is een familiesamenkomst geworden met pakjes, feesten en kerstmannen met mooi versierde kerstbomen en veel lichtjes binnen en buiten, maar geen kerststal. Als ik dan terugkijk naar mijn jeugd was het net andersom: het kerkelijke stond centraal. Het heeft een tijdje geduurd vooraleer er thuis een kerstboom geplaatst werd. Een kerststalletje met de kerstbeeldjes stond er wel al jaren, zover ik mij kan herinneren. Ik weet nog dat vader met een gewone den thuis kwam, hij had dat boompje afgezaagd in een bos van de familie. Het  bos moest toch gedund worden, zei hij. Moeder had mooie gekleurde maar zeer breekbare kerstballen gekocht, slingers, engelenhaar en kleine kaarsjes. Dat engelenhaar werd als laatste op de kerstboom aangebracht, dat moest de sneeuw voorstellen. Het prikte wel als je het uiteen trok. De kaarsjes werden in een speciaal kaarsenhoudertje aan de boom gevestigd. Ze werden nooit aangestoken want dat was veel te gevaarlijk. Onder de boom kreeg het stalletje de ereplaats. De beeldjes werden erin geplaatst maar het kribbetje werd pas op kerstdag gezet en de beeldjes van de driekoningen op 6 januari. Op 7 januari werd het stalletje en de kerstboom opgeruimd. Op kerstdag ging je natuurlijk naar de H. Mis. In Meldert was er geen nachtmis. Veel later is die er wel gekomen. Na de middag was er dan ‘Lof’ in de kerk waar je ook aan deelnam. De avond voor kerstmis was niets bijzonder, het was een avond als anders. We hadden wel gehoord van de kerstman, maar dat was een heidens gebruik en bij de niet-christenen kwam die pakjes brengen; hij was een surrogaat van Sinterklaas.

Aan één kerstdag heb ik wel een blijvende herinnering, ik denk dat ik toen acht jaar was. Een vriend van een oudere broer was enkele dagen op bezoek. De kerstboom en het stalletje stonden in de voorste goede plaats, het kacheltje brandde gezellig en ik zat samen met grote broer en zijn vriend rond de kerstboom. Lowie, zo heette die vriend, haalde zijn ‘ Singhet ende weset vro’ uit, dit is een liederboek met veel kerstliederen, ander godsdienstige liedjes  en Vlaamse strijdliederen. Hij begon dan, volgens mij, met een engelenstem, kerstliedjes te zingen: De herderkens lagen bij nachte, Door de liefde wilt ontwekken, Er is een kindetje geboren, Stille nacht, … en nog andere. Mijn broer zong sommige kerstliederen mee. Ik wou dat ze niet ophielden zo mooi klonk dat. Toen ik, later op het college, ook een ‘Singhet ende weset vro’ moest aanschaffen was ik blij dat in de kerstperiode veel van die kerstliederen werden aangeleerd.

Ik heb dat zangboekje altijd goed bewaard en terwijl ik dit artikeltje schrijf heb ik hem nog eens bijgehaald. (B.S.)

 

KERSTMIS

Foto B.S. Kerststal in onze kerk

Een woord dat innigheid oproept en gezellig samenzijn. Toch is Kerstmis veel meer dan dat. Wij herdenken en vieren de geboorte van Jezus. God, die zijn liefde voor ons, mensen, zichtbaar wil maken in het Kind dat Emmanuël wordt genoemd, dat is God met ons. Kerstmis vieren is meer dan op andere momenten, dankbaar zijn om Jezus’ geboorte die Gods grootste zegen voor onze wereld werd. Kerstmis vieren is meer dan anders, licht en vrede brengen: nabije mensen wat gelukkiger maken, elke dag opnieuw. Kerstmis vieren is meer dan anders, licht en vrede brengen: hart hebben voor wie zich verlaten voelt.. Kerstmis vieren is meer dan anders, licht en vrede brengen: het verdriet verzachten

Kerstmis vieren is meer dan anders, licht en vrede brengen. Door onze trouw aan elkaar laten wij blijken dat God ons niet verlaat.

Bezinning
Mochten we een beetje gelijken op de bewoners van de kerststal. Een beetje op Maria: meewerkend met Gods genade in overgave en in groot geloof. Een beetje op Jozef: dat je iets mag hebben van de bescheidenheid en trouw waarmee hij zijn verantwoordelijkheid heeft gedragen. Een beetje op de engelen: boodschappers van goed nieuws, vrede, vreugde en geluk. Een beetje op de herders: die hun schapen leiden en beschermen. Een beetje op de ezel: Een en al oor, luisterbereidheid, en veel verdragend. Mocht je iets hebben van zijn koppige trouw om door te zetten op de goede weg. Een beetje op de os, het dier dat trekt: we hebben nood aan voortrekkers en spoortrekkers. En veel, heel veel op het Kind: dat ook in jou iets mag doorstralen van het echte leven en dat in jou de Liefde onweerstaanbaar wordt, iedereen verwarmend.

NIEUWJAAR IN VERSCHILLENDE CULTUREN

Westerse landen: 01 januari 2021

Nieuwjaarsdag is de dag waarop het begin van het nieuwe jaar wordt gevierd. In de westerse wereld is dit op 1 januari. Bij deze viering zijn wederzijdse gelukwensen en goede voornemens gebruikelijk. In ons land is het voor kinderen de gewoonte om op 1 januari een nieuwjaarsbrief met nieuwjaarswensen voor te lezen aan de ouders en aan de doopmeter en dooppeter. Meestal zijn doopmeter en dooppeter nabije familie en is dit gebeuren een echt familiefeest, in aanwezigheid van grootouders en ooms en tantes.
In alle culturen wordt het nieuwe jaar op een feestelijke manier ingeluid. Veel mensen zijn zich er niet van bewust dat jaartelling cultureel bepaald is. Niet voor alle mensen op de wereld begint met het vuurwerk op Oudejaarsavond (de nacht van 31 december op 1 januari) het jaar 2021. Als ze in een westers land wonen kan het goed zijn dat ze meedoen met de feestelijkheden. Maar voor meer dan de helft van de wereldbevolking geldt er een andere datum die het begin van hun nieuwe jaar aankondigt.

Chinees Nieuwjaar 12 februari 2021

Het Chinese jaar begint op de tweede nieuwe maan na de zonnewende van 21 december. Dit kan niet voor 21 januari en niet na 20 februari gebeuren. Chinees Nieuwjaar, ook bekend als het Lentefestival of Lentefeest, is de belangrijkste van de Chinese feestdagen. Dit jaar start het jaar van de Os. De dag zelf wordt gevierd met vuurwerk, drakendansen en leeuwendansen. Elk jaar is er een massale wereldwijde volksverplaatsing omdat Chinezen van over de hele wereld naar huis keren om de dag samen met familie door te brengen.

Muharram (Islamitisch Nieuwjaar) 9 augustus 2021

Op de eerste dag van de islamitische maand Muharram begint het Islamitisch Nieuwjaar en herdenken moslims dat de profeet Mohammed en zijn volgelingen in het jaar 622 n. Chr. de stad Mekka verlieten en naar Medina verhuisden. Het is voornamelijk een feestdag die gevierd wordt in de moskee. Met Asjoera (De tiende dag) wordt pas echt nieuwjaar gevierd.

Op de ochtend van Asjoera kun je beter niet op straat vertonen. Je riskeert namelijk een nat pak doordat iemand een emmer koud water over je heen kiept, of je met een waterspuit probeert te raken. Want op Asjoera moet iedereen een bad nemen. Uit alle kranen van de hele wereld stroomt dan water uit de heilige bron de Zamzam bij Mekka. Overdag vast je, pas na zonsondergang mag je eten. Het vasten is een herdenking van de bevrijding van de profeet Mousa - oftewel Mozes - en zijn volk van de farao. De maaltijd wordt bij sommige stromingen van de islam gezien als herdenking van de laatste keer dat Noach at aan boord van de Ark.

Rosj Hasjana (Joods Nieuwjaar 7 en 8 september 2021

De eerste twee dagen van de joodse maand Tisjrie, de zevende maand van de joodse kalender, is het Rosj Hasjana, het Joods Nieuwjaar. Ook wel: 'Hoofd van het Jaar', Jom Teroe'a, de dag van het Bazuingeschal. Op Rosj Hasjana lezen Joodse mensen dat deel van de Bijbel dat over het offer van Isaäc gaat. Op Rosj Hasjana zijn er allerlei interessante gebruiken. Het speciale feestbrood, de challa, dat gewoonlijk de vorm van een vlecht heeft, wordt ter ere van deze feestdag rond gebakken, zoals het huisje van een slak. Dat herinnert de mensen eraan dat het jaar een kringloop is.

Holi  (Nieuwjaar Hindoes) 29 maart 2021

In februari/maart, op de eerste dag van de maand Chaitra, vieren hindoes Holi. Dit lentefeest is tevens het nieuwjaarsfeest van de hindoes. Een belangrijke feestdag in grote delen van India en andere landen met een grote hindoeïstische gemeenschap. In Suriname is dit een nationale feestdag. De avond voorafgaand aan Holi wordt de brandstapel in brand gestoken.

In de ochtend smeert men elkaar in met de as die is overgebleven van de brandstapel en ´s middags viert men uitbundig feest, er wordt gegeten, gedronken en veel gezongen. Jong en oud doen hier aan mee, familie, kennissen en vrienden. Er wordt over het algemeen nieuwe kleding aan getrokken. Men besprenkelt elkaar met goedkoop geurwater of gekleurd water. Tevens strooit men met gekleurd poeder (ambir). Het is al met al een kleurig feest, er worden groene en rode kleurstoffen gebruikt als teken van vriendschap, hoop en liefde. Men wenst elkaar geluk en voorspoed toe en houdt elkaar voor de gek met zelfverzonnen boodschappen.

(naar Wereldfeesten almanak)

DANK U WEL

We vinden dat we drie dames moeten bedanken voor de mooi versierde kerstboom in onze kerk. Het zijn Claire Christiaens, Lutgarde Bekkers en Ingrid Wolput. Een extra bedankje gaat nog naar Lutgarde voor de het maken van de adventskrans van dit jaar.

OVERLIJDEN

Op 1 december overleed in het WZC Melderthof  E. H. Theo Vanderstraeten, legeraalmoezenier, rustend priester in de federatie Schaffen Vleugt Deurne en te Meldert. Hij zou in januari 93 jaar worden. Aalmoezenier Theo woonde enkele jaren geleden in Blanklaar (Schaffen). Hij verving regelmatig onze pastoor. De begrafenisdienst was in onze kerk. Op gedachtenisprentje lezen we:

De eeuwenoude gang van al wat gaat.

De eindigheid die al wat leeft te wachten staat.

Voor wie gelooft geeft dit geen zorgen of verdriet.

Hem wacht de eeuwigheid die rust en vrede biedt. (Huub Mathee)

Aan allen die ik op mijn levenspad tegenkwam zeg ik dank. Theo

Uitvaartdienst

Foto B.S.

Zoals voorgeschreven was de uitvaartplechtigheid van aalmoezenier Theo in beperkte kring. Opperaalmoezenier, generaal, Johan Van Den Eeckhout was de voorganger, bijgestaan door pastoor Tony. De Mis werd opgeluisterd door leden van ons parochiaal zangkoor. Onder de medevierders  bemerkten we de erebisschop van Gent, monseigneur Luc Van Looy.

In zijn homilie overliep de aalmoezenier het leven van Theo: geboren te Eke (Oost-Vlaanderen) in 1928. Hij werd priester gewijd te Gent in 1952. Hij was vervolgens leerkracht in Aalst. Tijdens zijn verdere actieve carrière was hij aalmoezenier en paracommando van 1957 tot 1993 in Spiech (D), Diest en Schaffen. Daar werd hij padre Theo genoemd. Daarna werd hij medewerkend priester in de federatie Schaffen-Vleugt-Deurne en Meldert. Op zondag1 december is priester Theo overleden in het WZC Melderthof.

Tijdens de viering werden de tekens van het priesterschap op de kist gelegd: de bijbel, zijn brevier, zijn kelk en stola. Op het einde van de viering nam Dominique met ontroerende woorden afscheid van de aalmoezenier die een vriend was geworden. Hij had Theo in zijn laatste levensdagen bijgestaan.

JEUGDHERINNERING  WANDELEN

Een deze coronatijd wordt er veel gewandeld. Vroeger werd er thuis niet zoveel gewandeld. Wel herinner ik mij dat mijn ouders en de drie jongsten, waar ik bij was, elke zondag  naar mijn grootouders in Geeneinde wandelde. Pa ging daar grote va scheren.  Dat was tot het jaar 1950, toen is mijn grote va gestorven. Ik weet ook nog dat we soms een glaasje witte wijn kregen met een klontje suiker in.

Maar één grote wandeling ben ik nooit vergeten. Het was op een zomerse zondag ergens in de jaren ’50.  Pa zei tegen mijn zusje, mijn broer en ik dat we wel groot genoeg waren om eens een verre wandeling te maken. We waren nieuwsgierig waar dat heen ging. Ma zei dat het naar het kapelletje van Kliskesbos in het Roth was. (Onze-Lieve-Vrouw van Kliskesbos werd vereerd voor rust en vrede, voor zieken met hoge koorts, voor onrustige en zenuwachtige mensen en voor gezinnen en geburen die in ruzie leefden.) Ze zei ook dat ik zeker moest bidden aan dat kapelletje omdat ik soms zenuwachtig was en omdat wij, de drie jongsten, al eens ruzieden onder elkaar.

Blij vertrokken wij naar ’t Roth op de Vleugt in Schaffen. Via de Kwade Plas, het Geeneinde en de Lange Hei ging het de berg over, de grote baan Diest-Beringen overstekend, naar het kapelletje van Kliskesbos gelegen helemaal in het veld in het gebied ’s-Hertogen op een paar honderd meter van de Kliskesboshoeve. Ik vond het een hele fijne wandeling, het was de eerste keer dat ik bij dat kapelletje kwam. Onderweg hadden we wat korenbloemen geplukt die we naast het Maria beeld legden. We baden er een paar weesgegroetjes. Bij het naar huis wandelen kwamen we voor bij een mooi herenhuis met een lange oprijlaan en voorbij het ‘kasteel van de Engelsman’. Naar ’t schijnt had daar in de jaren ’40 een Engelse schilder gewoond. Nu huurde de familie Vanhaeren dat huis; Fonske, die zo oud was als ik, woonde daar. Ma Jozefien kwam juist buiten en mijn ouders bleven een tijdje babbelen. Ondertussen speelde broer, zus en ik op de grote trap aan de ingangsdeur. ’t Is te zeggen wij vonden dat toen een grote trap. En zo kwamen we bij het huis van mijn grootouders. Grote va was overleden maar mijn grootmoeder, iedereen noemde haar Moeike , woonde daar nog samen met tante Jeanne en nonkel Gust.  En … het glaasje witte wijn met een klontje suiker werd weer uitgeschonken voor ons. Thuis gekomen vroeg pa of we niet moe waren? Ik riep: ‘Helemaal niet!’ maar ik weet nog dat ik iets later in de zetel in slaap viel, 10 km was toch ver!

Nota

In de krant ‘Het Belang van Limburg’ vond ik enkele jaren geleden een verklaring voor de naam Kliskes- of  Klitskesbos. Er werden 3 mogelijkheden gegeven: Een kilometers uitgestrekt bos gelegen tussen de Kromme Elleboog en Paal-dorp was in de 16^de à 17^de eeuw eigendom van een zekere heer Claeskens, vandaar Claeskensbos of later verbasterd tot ‘Kliskesbos’ Een tweede leuke versie beweert dat de naam klits een soort zweep was waarmee de vrachtvoerders vroeger hun paarden aanvoerden. De oude baan Diest-Beringen liep kilometers door deze bossen en wekelijks kon men daar het oorverdovende klitsen van de voerders horen om hun paarden aan te porren om door de slechte zandstraten te geraken. Ze deden dat ook om de inwoners van Schaffen of Paal duidelijk te maken dat ze in aantocht waren en dat ging goed met de lawaaierige klitsen. De echo ervan kon men tot op 5 km horen. Vandaar de naam ‘Klitskesbos’ en in Paal de ‘Klitsberg’. De meest juiste verklaring zou de volgende kunnen zijn: het grote bos zou verwilderd zijn met een soort klimkruid dat veel bessen draagt, kliskes genaamd; vandaar nog de naam van ‘Kliskesbos. Een paar dagen geleden ben ik eens gefietst naar het kapelletje van Kliskesbos; officieel heet dit kapelletje de ’s-Hertogenkapel’.

Ik had op het internet een foto gezien dat het kapelletje helemaal verwilderd was. Tot mijn grote verbazing zag ik dat het mooi gerestaureerd was, de lindeboom gesnoeid, omheind met lage platen en een paar zitbanken. Na wat opzoekwerk las ik op de facebook van de parochie Diest, dat het kapelletje vorig jaar was opgeknapt en opnieuw was ingewijd door de deken van Diest op 15 augustus 2019. (B.S.)

Op de 1ste foto van B.S. zien we het gerestaureerd kapelletje; op de collage zien  we eerst het kapelletje voor de restauratie, dan de foto’s van B.S. : het herenhuis met de laan, het fel verbouwde kasteel van de Engelsman zoals het er nu uitziet en de nog authentieke trap en deur

JEUGDHERINNERING

In deze donkere dagen gaan mijn gedachten naar vroeger, toen ik nog klein was zoals men zegt. Het kerkhof brengt nu in deze tijd voor mij een speciale herinnering. Ik woonde vlak bij het kerkhof. Het was bijna altijd gesloten, alleen bij een begrafenis stond de kerkhofpoort open en bij Allerheiligen. Pa ging dan het graf van zijn zus en zijn vader proper maken en ik ging dan mee. Ik wandelde dan tussen de graven door en keek vooral naar de namen en data op de grafstenen. Lopen mocht niet dat was heel oneerbiedig voor al degenen die hier begraven lagen.

Maar toch werd het kerkhof soms op een andere manier gebruikt. In mijn buurt woonden nog verschillende kinderen en verstoppertje spelen was een heel fijn spelletje.

We zijn in de jaren ’50, er was nog maar weinig verkeer. Langs de weg stonden dikke eiken waar achter je je goed kon verstoppen. Achter de gevel van een huis of achter de tuinhaag waren ook goede plaatsen.

Maar zoals ik al reeds zei, ik woonde vlak bij het kerkhof, en dat was een goede plaats om verstoppertje te spelen; achter de graven kon je je goed ‘versteken’. Er stond wel een hoge muur rond het kerkhof, maar men had onlangs het kerkhof vergroot aan de achterzijde en daar had men betonnen platen gezet die een stuk lager waren. Daar kon je makkelijk overklimmen. Nu is het nog altijd zo. Dus wij gingen ons af en toe verstoppen achter de graven. Op een graf staan of lopen mocht niet want dan ???

Zo gebeurde er iets heel speciaal. Fred was de zoeker en ik had me achter het graf van nonkel Janneke verstopt. Dat was een ideaal graf: de grafsteen had een hoge rug en er groeide palmstruiken langs. Fred kwam af en ik verplaatste me telkens, eerst achter de steen dan achter de palmen en stapte zo op het graf zelf en … ik voelde een stekende pijn. Zonder kijken liep ik uit mijn schuilplaats. Ik zag dat er bloed liep langs een been. Ik schreeuwde het uit vooral van angst want dat was de straf omdat ik over een dode had gelopen. Natuurlijk had Fred mij  zo gevonden en was het spel op een twee drie gedaan.

Als de grafmaker, Jef Bekkers, die achter het kerkhof woonde, zag dat we op het kerkhof aan ’t spelen waren, was het ‘Hora’. Hij riep naar ons dat het heiligschennis was en dat hij het tegen ons ouders zou zeggen wat voor een deugnieten wij wel waren.  Ik weet niet of Jef het ooit tegen pa of ma gezegd heeft want ik heb daarvoor nooit ‘kijvens’ gehad.

Ik wil even terugkomen over dat mysterieus graf-accident. Ik durfde een hele tijd niet meer in de buurt van het graf komen, maar enkele jaren later greep ik al mijn moed bij elkaar en toen zag ik hoe ik aan die wonde kwam. Op het grafperk stonden twee rozenstruiken met grote scherpe doornen en daaraan had ik mij gekwetst. Ik heb deze gebeurtenis nooit aan mijn ouders verteld of aan iemand anders. 

O ja, na die pijnlijke ervaring heb ik nooit meer verstoppetje gespeeld op het kerkhof. (B.S.)

Allerheiligen in onze parochie

De overledenen zijn: Gusta Claes, Sander Berings, Myriam Vermeyen, Jeanne Deferme, Rachel Mertens, Fin Willekens, Victorine Houtmeyers, Maria Mantels en echtgenoot Pieter Elsen, Manille Das, Lucie Poels, Maria Grieten en echtgenoot Rik Vanderheiden, Yvonne Vanwezemael, Jef Vanderheyden, Martin Schepers, Sylvain Carremans, Maria Sneyers, François Jacobs, Anna Verboven, Romain Poels, Georges Claes, Mariette Bex, Willy Houtmeyers, Jef Deprez, Frans Vandermaesen, Willy Adriaens, Maria Cypers, Louis Verheyen, Karin Vanderheyden, Marieke Luyten, Agnes Laeveren

H. WILLIBRORDUS, PATROONHEILIGE VAN ONZE PAROCHIE

Foto B.S. Beeld H. Willibrordus in de Willibrorduskapel

Korte levensbeschrijving

Willibrordus werd in 658 geboren in Engeland. Als kind ging hij naar het klooster. Hij werd tot priester gewijd en later tot bisschop (695). Hij stelde zijn leven in dienst van God als missionaris. Uitvalplaatsen waren Utrecht, Antwerpen en Echternach. In 668 stichtte hij de abdij van Echternach. De laatste jaren van zijn leven bracht hij hier door, uitgeput en opgebrand in de dienst van het evangelie. In 739, op 7 november stierf hij in Echternach, waar hij ook begraven is.

Daarom is zijn feest op 7 november.

Verering

Al gauw na zijn dood werd Willibrord in Echternach als heilige vereerd. Zijn graf groeide uit tot pelgrimsplaats.  Er zijn twee hagiografieën over hem geschreven . Deze verhalen, legendes, vertellen wonderen rond Willibrord zodat hij aanzienlijk aan roem en verering won in de Europese kloosters aan deze kant van de Alpen. De Willibrordsputten en bronnen   bezocht men ter genezing van zenuwaandoeningen, vooral die van kinderen. Vandaag nog dragen veel kerkparochies in België, Nederland, die verbonden waren met het klooster van Echternach, de naam Sint-Willibrordus, zo ook onze parochie

Bedevaartgangers die in Echternach deelnemen aan de springprocessie, tonen ook nu nog hun trouw aan de patroonheilige. Het 'springen' bestaat uit verende stappen naar voren, afwisselend met de linker- en de rechtervoet, door sommigen aangevuld met kleine tussenpas en zelfs een schop of 'kick'. Sinds 1947 wordt niet meer gelopen met drie passen voorwaarts en twee achterwaarts  

Elk jaar vindt deze processie met duizenden deelnemers (ongeveer acht- tot twaalfduizend) en bezoekers plaats op de dinsdag na Pinksteren ter nagedachtenis aan Willibrord.

H. HUBERTUS

Hubertus was een zoon van de hertog van Aquitanië en leidde een werelds leven. Op Goede Vrijdag van het jaar 683 ging hij op jacht, hoewel dat een zeer oneerbiedige activiteit was op die dag. Hubertus bespeurde een groot hert, en joeg erachteraan met zijn honden. Toen hij het hert bijna te pakken had en het dier zich naar hem toekeerde wilde hij het neerschieten. Op dat moment verscheen er een lichtend kruis tussen het gewei. Een stem zei hem naar bisschop Lambertus van Maastricht te gaan. 

 Hij verkondigde het geloof in Brabant en de Ardennen, vandaar dat in het zuiden van Nederland en in heel België vele kerken naar hem zijn vernoemd. Hubertus overleed in 727.

Omdat hij eens een man van hondsdolheid genas, wordt hij speciaal aangeroepen tegen deze ziekte. Daartoe wordt ook tegenwoordig nog het zogenaamde hubertusbrood gezegend. Zijn naamdag is op 3 november.

 

OVERLIJDENS

Op 2 november overleed in het WZC te Paal Florent Thijs, echtgenoot van Hilda Bervoets. Hij was 84 jaar. Flor woonde in Blanklaar. De afscheidsplechtigheid was in intieme kring.

Op 7 november is Philemon Helsen, echtgenoot van Jacqueline Buys, gestorven in het AZ te Diest. Hij zou in december 82 jaar worden. Philemon woonde in de Notenstraat. De afscheidsplechtigheid was ook in intieme kring. 

Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan beide families onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe

 

OVERLIJDENS

Op donderdag 15 oktober is Agnes Laeveren, echtgenote van François Van de Velde, thuis zachtjes van ons heengegaan. Ze was 68 jaar. Agnes woonde in de Molenaarsstraat. Het afscheid was in intieme kring.

Op maandag 12 oktober is Paulette Van Wanghe, levenspartner van Maurice Demulder, overleden in het U.Z. te Leuven. Ze was 72 jaar. Paulette verbleef sinds augustus in het Woonzorgcentrum ‘Melderthof. Vroeger baatte ze het bekende café ‘Kleine Ardennen’ te Kelbergen uit. De afscheidsplechtigheid was in intieme kring.

Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan beide families onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

SAMANA: DAG VAN DE CHRONISCHE ZIEKEN

Foto’s Samana Meldert

“Ontmoeten en verbinden van zieke en gezonde mensen”. Dat is wat SAMANA doet, al 70 jaar lang! Samen zorgdragen voor elkaar en werk maken van een warme buurt. Deze verjaardag werd gevierd op zondag 11 oktober 2020 met een televisieshow en het verloten van honderden taarten onder de leden!

Die tweede zondag van oktober is jaarlijks ook voor ons speciaal, want dat is de “Dag van de Chronisch Zieke Mensen”. Wij organiseren dan normaal de dinsdag erna in onze parochie een samenkomst voor onze SAMANA-leden: tachtigplussers, zieke leden en mantelzorgers. Met een eucharistieviering,

een ontspanningsmoment en een maaltijd beleven zij dan een fijne namiddag. Thuisgebonden zieken vergeten we eveneens niet. Onze kernleden brengen hen een bezoekje en een geschenkje.

Maar omdat we dit jaar niet konden samenkomen in de zaal en met de lange donkere dagen in het vooruitzicht, heeft ons team aan elk van onze 100 leden een “OPKIKKERTJE” bezorgd. Een kleine attentie om hen in deze vervelende tijden met corona wat vrolijkheid te brengen. En of ze er blij mee waren! (Chris Peeters)

EERSTE COMMUNIE

Op zondag 27 september, mochten we 13 eerste communicanten verwelkomen in onze kerk. Het werd en mooie viering met als thema: ‘Ik ben een zonnetje’ De kinderen zaten per rij samen met de families. De kerk was mooi versierd met zonnebloemen en ballonnen. De voorbereidingen voor de teksten die moesten gelezen worden waren gedaan in de school door Juf Carine. De verdere uitwerking was van Marissa en Marie. Anneke Moors nam de leiding en zang op zich. De eerste lezing door Anneke Moors, was een verhaal over het bloemetje dat zo graag de zon wou zien. Het evangelie ging over het ‘Mosterdzaadje’, het piepkleine zaadje dat uitgroeit tot een grote mosterdboom. De schuldbelijdenis, de voorbeden, de lezingen bij de offergaven, bij het grote dankgebed en bij het slotgebed werden gedaan door de eerste communicanten.

Bedankt pastoor Tony, de voorganger van deze viering, bedankt leden van de werkgroep en ouders voor de voorbereiding en inzet van de viering, bedankt eerste communicanten. Bedankt Peter Guedens voor de mooie groepsfoto die we nu mogen gebruiken.

Op het einde van de viering was er volgend slotgebed:

Pr. Mama’s en papa’s, onze zonnetjes vonden het fijn dat jullie allemaal mee feest vierden, samen met hen. Laten we samen God danken voor deze mooie dag en bidden om zijn zegen over ons allen:

Kinderen: Als ik een vlinder was, zou ik je danken met mijn mooiste kleuren.

Als ik een vis was, zou ik je danken met mijn luchtbelletjes in het water.

Als ik de zon was, zou ik je danken met mijn warme zonnestralen.

Als ik een vogel was, zou ik je danken met een prachtig lied.

Ik ben geen vis, geen vogel, geen vlinder en niet de zon. Ik ben een gewoon kind en met heel mijn hart zeg ik: goede God, dank u wel.

Pr .God, geef ons de kracht om deze kinderen voor te gaan en gelukkig te maken zoals U van ons verwacht.

Beste kinderen, het was fijn om samen voor het eerst echt mee te vieren en te luisteren naar Jezus die onze vriend wil zijn. Blijf Jezus graag zien.

Beste ouders, ik wil jullie van harte gelukwensen met deze blije kinderen. Blijf ze graag zien en wees gelukkig met elkaar!

OVERLIJDENS

Op vrijdag 25 september is Marieke Luyten, echtgenote van Nand Peremans, thuis te Meldert, zachtjes van ons heengegaan. Ze was 88 jaar. Marieke woonde in de Borgersstraat. De afscheidsplechtigheid was in intieme kring.

Op dinsdag of woensdag 29 september is Pieter Elsen, weduwnaar van Maria Mantels, zachtjes van ons heengegaan in het AZ te Diest. Hij zou in december 92 jaar worden. Pieter woonde langs de Zelemsebaan. De afscheidsplechtigheid in onze kerk was in beperkte kring. Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan beide families onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

OVERLIJDENS

Op 20 september is Louis Verheyen, weduwnaar van Jeannine Volders, rustig ingeslapen in het WZC Onze-Lieve-Vrouw Ster der Zee te Scherpenheuvel. Hij zou in december 79 jaar worden. Louis woonde langs de Meldertsebaan. De afscheidsplechtigheid was in besloten kring.

Op 25 september is Karin Vanderheyden, thuis te Paal, liefdevol omringd, zachtjes van ons heengegaan. Karin zou 1 dag later 55 jaar worden. Ze was de dochter van Marcel en Martha Vanderheyden-Schrijvers. De afscheidsplechtigheid was in intieme kring. Ze is begraven op ons kerkhof.

Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan beide families onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

 

 

OVERLIJDEN

Op woensdag 21 september is Maria Cypers, weduwe van Jef Luts, liefdevol omringd, zachtjes van ons heengegaan in het Salvator ziekenhuis te Hasselt. Ze was 95 jaar. Maria woonde langs de Zelemsebaan. De afscheidsviering in onze kerk was in intieme kring. Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan de familie onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

OVERLIJDEN 

Op 27 augustus is Rik Vanderheiden, weduwnaar van Maria Grieten, thuis zachtjes van ons heengegaan. Hij was 89 jaar. Rik woonde langs de Nachtegaalstraat. De begrafenisviering, in onze kerk, was in familiekring. Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan de familie onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

OVERLIJDEN

Op 8 augustus is Martin Coenen, echtgenoot van Rosette Snijers, thuis te Lummen zachtjes overleden. Hij was 83 jaar. Martin woonde vroeger veel jaren langs de Geeneindestraat. Hij was jarenlang voorzitter van SK Meldert. De afscheidsplechtigheid was in familiekring. Namens onze parochie bieden we aan de familie onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe

OVERLIJDEN

Op 3 augustus is Willy Adriaens, echtgenoot van Daniëlle Bertsché, onverwachts thuis overleden. Hij was 65 jaar. Willy woonde in de Schoolstraat. De uitvaart was in intieme kring. Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan de diepbedroefde familie onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe

OVERLIJDEN

 

Op donderdag 11 juni Mariette Bex, echtgenote van Willy Smets, thuis, zachtjes van ons heengegaan. Ze was 80 jaar. Mariette woonde langs de Heesstraat. De afscheidsplechtigheid, in onze parochiekerk, was in beperkte kring. Ze werd begraven op het kerkhof van Kuringen. Namens onze parochiegemeenschap betuigen we aan de familie onze deelneming en wensen hen veel sterkte toe.

NAKOMEND OVERLIJDENSBERICHT

Op 19 maart overleed Willy Houtmeyers in het OP Zorgcentrum te Rekem (Lanaken). Hij was 71 jaar. Vroeger woonde Willy langs de Geeneindestraat maar door zijn handicap werd hij opgenomen in Rekem. De uitvaartdienst was in intieme kring. Zijn urne werd bijgezet in het columbarium van ons kerkhof. Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan de familie onze deelneming aan.

MIJN VADER

14 juni, vieren we vaderdag. Ik was aan het overwegen welke bijzondere vader ik wel heb gehad. Hij was in heel het dorp gekend als Sooike. En wij, ons moeder en al mijn broers en zussen, waren die van Sooike. Hij is niet veel naar school gegaan, alles wat hij wist of maakte had hij zichzelf aangeleerd. Hij kwam uit een boerenfamilie en zo leerde hij de boerenstiel. Na zijn huwelijk is hij enkele jaren, gaan werken bovengronds op de mijn van Beringen. Daar heeft hij zijn ogen en handen heel goed gebruikt en heel veel geleerd. Zo werd hij iemand die veel stielen kende: loodgieterij, smeden, fietsen in elkaar steken en verkopen en herstellen, afromers van melk verkopen en herstellen, haar knippen, kachels verkopen en installeren, elektricien, verven en behangen… Thuis kwam er nooit een vakman, vader zorgde wel voor de nodige herstellingen. Toen ik nog een baby was werd hij handelsreiziger in ijzerwaren, daarna in sierartikelen en ten slotte in bouwmaterialen. Ondertussen knapte hij, voor en na, allerlei klusjes op. Bij de processies, op Hemelvaartsdag en Sacramentszondag, bouwde hij een rustaltaar op dat hij zelf ontworpen had en hielp bij het maken van de zandtapijten voor het rustaltaar. Hij had ook een hobby: toneelspelen. Bij ‘De Vlaamse Toneelvrienden’ heeft hij verschillende rollen gespeeld. Ook zorgde hij voor de opbouw van de decors. Een andere passie was kaarten. Mijn vader was een zeer vrolijk, altijd klaar voor een mopje. Spijtig genoeg heb ik vader vroeg moeten afgeven in 1968, nog geen 65 jaar oud. Maar hij heeft in zijn leven heel veel opgebouwd en verwezenlijkt. Hij was echt iemand die zeer hulpvaardig was. Ik vraag mij af waar hij wel de tijd haalde. Dank u wel vader. (B.S.)

OVERLIJDEN

Op 22 mei is Georges Claes, echtgenoot van José Rijmen, thuis, zachtjes overleden. Hij zou in juli 82 jaar worden. Georges woonde vroeger langs de Zelemsebaan en nu langs de Pastorijstraat. De afscheidsplechtigheid was in familiekring. Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan de familie onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

GEDULD IS EEN MOOIE DEUGD MAAR …

Iets kan lang duren, heel lang. Meer dan 2 maanden heeft de coronavirus ons bij de nek. Gelukkig zijn de vele maatregelen aan het versoepelen: we mogen in beperkte kring weer bij elkaar komen, de scholen zijn weer open, we kunnen onder strikte voorwaarden terug op restaurant of café gaan … Deze morgen was ik dat allemaal aan ’t overdenken en mijn gedachten gingen terug naar vroeger toen ik ook heel veel geduld moest hebben. Ik was 10 jaar en zat in de klas van meester Porters (alle onderwijzers werden toen bij hun familienaam genoemd). Volgens ons moeder was er iets mis met mij. De huisdokter Mebis werd geraadpleegd en die stuurde mij door naar het Salvatorziekenhuis in Hasselt. Men zou mij daar eens goed onderzoeken. Het zou enkele dagen duren. Maar die dagen werden weken en weken. Iedere keer zei men mij dat ik zeker volgende week naar huis mocht. Ik lag op de kinderafdeling en heb verschillende kamergenoten bij me gehad die na een paar dagen naar huis mochten. Jefke uit Kortessem heeft wel een paar weken bij me gelegen. In de kamer tegenover mijn kamer lag een jongen uit Schoot. Hij had veel strips van Kuifje bij. Ik mocht die ook lezen en zo is mijn liefde voor Kuifje begonnen. Toen hij naar huis mocht en enkele weken later terug werd opgenomen was hij zeer verwonderd dat ik nog altijd in het ziekenhuis lag. Soms duurde de dagen heel lang. Wat ik wel heel fijn vond was dat meester Porters mij ook kwam bezoeken en een pakje bij had met daarin brieven van al de klasgenoten. Dat was een welgekomen afwisseling om die allemaal te lezen. En toen … op de zaterdag voor mijn broer zijn plechtige communie deed, mocht ik eindelijk naar huis. Ik geloof dat ik bijna 2 maanden in het ziekenhuis heb gelegen. Op het einde van de grote vakantie werd ik opnieuw opgenomen; gelukkig was het maar voor een paar weken. Thuis moest ik veel rusten en mocht in de voormiddag niet naar school. Ik heb daarna nooit meer last gehad, maar wat er precies aan de hand was heb ikzelf nooit geweten. (B.S.)

OVERLIJDEN

Op woensdag 26 februari is Manille Das, echtgenoot van Godelieve Kenis, thuis, zachtjes van ons heengegaan. Hij zou in juli 81 jaar worden. Vroeger woonde Manille langs de Pastorijstraat maar de laatste jaren was dat langs de Meldertsebaan. De afscheidsplechtigheid was in intieme kring. Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan de familieleden onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe

OVERLIJDENS

Op zaterdag 15 februari overleed Victorine Houtmeyers, weduwe van Marcel Schoofs, te Pellenberg. Ze was 94 jaar. Victorine woonde vroeger langs de Pastoriestraat. De begrafenis was in intieme kring.

Op 19 februari is Maria Mantels, echtgenote van Pieter Elsen, zachtjes van ons heengegaan in het WZC Meerlehof te Lummen. Ze zou in mei 91 jaar worden. Maria woonde jarenlang aan de Zelemsebaan. De begrafenisdienst was in onze kerk op woensdag 26 februari

Namens onze parochiegemeenschap willen wij aan beide families onze deelneming betuigen en hen veel sterkte toewensen.

Op 9 februari is Fin Willekens, weduwe van Swa Mantels, zachtjes van ons heengegaan in Huize Sint Augustinus te Diest. Ze was 93 jaar. Fin woonde langs de Zelemsebaan.De afscheidsplechtigheid was in besloten kring.Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan de familie onze deelneming en wensen hen veel sterkte.

OVERLIJDEN

Op donderdag 30 januari overleed te Zelem Rachel Mertens, echtgenote van Freddy Verboven. Ze was 76 jaar. Kapster Rachel woonde langs de Meldertsebaan.De afscheidsplechtigheid was in intieme kring.Namens onze parochiegemeenschap willen wij aan de familie onze deelneming betuigen en hen veel sterkte toewensen.

Op 27 januari is Jeanne Deferme, weduwe van Charel Orens, zachtjes van ons heengegaan in het AZ van Diest. Ze woonde langs de Paalstraat. Jeanne zou dit jaar 92 worden.De begrafenisdienst was in onze kerk op zaterdag 1 februari.Namens onze parochiegemeenschap willen we aan de familie onze deelneming aanbieden en hen veel sterkte toewensen.

OVERLIJDEN 

Op donderdag 16 januari overleed vrij plotseling Myriam Vermeyen, weduwe van René Buvens. Ze zou dit jaar 73 jaar worden. Myriam woonde in een appartement aan de Zelemsebaan. De asverstrooiing gebeurde op ons kerkhof in familiekring. Namens onze parochiegemeenschap betuigen we onze deelneming aan de familie en wensen hen veel sterkte.

Liefdevol omringd is Sander Berings, echtgenoot van Chiara Saltalamacchia, thuis zachtjes van ons heengegaan op 23 december. Hij was nog maar 31 jaar. Sander woonde langs de Sparrenweg. De afscheidsplechtigheid was in intieme kring. Namens onze dorpsgemeenschap willen we onze deelneming betuigen aan de diepbedroefde familie en hen veel sterkte toewensen.

Op 26 november is Gusta Claes, weduwe van Frans Vanderheiden, liefdevol omringd, zachtjes van ons heengegaan in het WZC Melderthof. Zij woonde vroeger langs de Meldertsebaan. Gusta was 79 jaar. De begrafenisdienst was in onze parochiekerk op dinsdag 3 december. Namens onze parochianen bieden we aan de bedroefde familie onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte.

PAROCHIEBLAD

De herabonnering van het parochieblad is terug daar: 1 jaar parochienieuwsvoor 37 euro. Inschrijven kan via de overschrijving die je in het parochieblad vindt of je kan aan koster Dominique betalen met vermelding van je adres.

OVERLEDENEN VAN HET VOORBIJE JAAR

Sinds Allerheiligen 2018 zijn 15 mensen, die een kerkelijke dienst in onze parochie hadden of parochianen die een dienst in beperkte kring hadden, overleden. Op de afbeelding vinden we ze terug. Het zijn van boven van links naar rechts volgens datum van overlijden: Marcel Schroeien, Suzanne Vanderstraeten, Maria Bervoets, Germaine Kenens, Hubert Vanderlinden

Op de middelste rij: Regina Vuegen, Paul Hermans, Frans Deboutte, Louis Macquoy, Georges Sneyers

Op de onderste rij: Jos Put, Calixte Suffeleers, Germaine Vanderlinden, Virginie Vaes, Eduard Aerts

God, in gebed voelden wij ons verbonden met de duizenden en duizenden die ons zijn voorgegaan in Jezus’ spoor. Gij hebt hen getekend met uw zegel van trouw. Zegen ons tot voortrekkers in geloof, hoop en liefde. Dan zullen ook wij geroepen worden om, met alle heiligen, rondom uw troon U te aanschouwen van aangezicht tot aangezicht. Amen.

HEILIGE WILLIBRORDUS

Foto B.S.

De Heilige Willibrordus is de patroonheilige van onze parochie. Omstreeks het jaar 700 kwam Willibrord naar onze streken om de bevolking te bekeren. We vieren het feest van de Heilige Willibrordus op 7 november, de dag van zijn overlijden. In onze kerk staan er 2 beelden van deze heilige. ( zie foto) Ze hebben een kerk in de hand. In het zijaltaar rechts is er een schilderij waarin Willibrordus de kerk aanbiedt aan de H. Maria. Ook in een  kerkraam, rechts in het koor, staat Willibrordus afgebeeld met een monstrans in de hand. In onze parochie vinden we de Sint-Willibrorduskerk, de Sint-Willibrorduskapel, de Koninklijke Sint-Willibrordusfanfare, de Koninklijke karabijnschuttersgilde Sint-Willibrordus en zelfs de Sint-Willibrordusborrel.

DE HEILIGE WILLIBRORDUS, PATROONHEILIGE VAN ONZE PAROCHIE

Wie was Willibrordus?

Op 7 november vieren we de H. Willibrordus.

Hij stichtte de abdij van Echternach (G.-H.-Luxemburg) en vele andere kerken en kloosters. Willibrordus stierf op hoge leeftijd in het klooster te Echternach op 7 november 739. Volgens zeggen was hij tijdens zijn actief leven een krachtige gestalte geweest, flink van lichaamsbouw, deftig van uiterlijk en in zijn manieren, blij van hart, wijs van gemoed, vrolijk in zijn woorden, bedachtzaam van aard, ijverig in zijn dienst aan God en geliefd bij God en alle mensen. Na zijn dood werd zijn ziel door de engelen naar de eeuwige glorie gedragen waar men zich verheugt in de zalige aanschouwing van Christus.'

Hij wordt afgebeeld als bisschop (tabberd, staf en mijter) vaak met een kerkmodel van de Utrechtse dom bij zich; daarnaast is er ook vaak een wijnvat te zien, waar hij soms zijn staf insteekt onder invloed van volgende legende:  

Eens kwam hij het kloosterbezoeken. Na de vriendelijke begroeting, een opwekkend woord en een gezamenlijk gebed met de broeders maakte hij de ronde door het klooster om te zien of de goede geest er nog heerste en om na te gaan of de broeders ergens gebrek aan hadden, zoals een goede huisvader nu eenmaal behoort te doen. Op het eind van zijn rondgang kwam hij in de wijnkelder. Daar bevond hij, dat er slechts één vat lag waarin nog maar een bodempje wijn zat. Met een zegenbede stak hij zijn staf in het spongat en verliet de ruimte weer. Maar in de nacht daarna begon de wijn in dat vat te vermeerderen zodat hij zelfs over de rand heenliep. Toen de keldermeester besefte wat er gebeurd was, snelde hij, zo vroeg als het was, naar de heilige man, viel voor hem op zijn knieën en vertelde van het grote wonder. De H. Willibrordus is de patroonheilige van vele parochies. Bovendien is hij patroon van de bakkers, van bier- en wijnhandelaren, caféhouders en herbergiers,  van toneelspelers en dansers en van de arbeiders. Zijn voorspraak wordt ingeroepen bij epilepsie en aanverwante ziekten.

Omstreeks het jaar 700 kwam hij naar onze streken om de bevolking te bekeren. Er bestaan heel veel verhalen en legendes over deze heilige. 

De heilige man wandelde eens langs de zee. Zijn gezellen vergingen van de dorst, maar er was nergens zoet water te bekennen. Daarop riep hij één van hen en gaf hem de opdracht in de zonnetent een putje te graven. Daarna viel hij erbij op zijn knieën neer en smeekte de Heer, die ooit in de woestijn door toedoen van Mozes water uit de rots had doen vloeien, dat hij uit ontferming met zijn gezellen nu ook hier in het zand een zoetwaterfontein zou doen ontspringen. Het gebeurde meteen. Er borrelde een bron met zoet water op. Ieder dankte God, die door toedoen van zijn dienaar zulke grote dingen deed. Zij dronken van het water en namen ervan mee zoveel als zij voor onderweg nodig hadden.

Willibrordus was ook de stichter van de abdij te Echternacht waar hij begraven is. Hij is o.a. de  patroon van de bakkers, van bier- en wijnhandelaren, caféhouders en herbergiers (vanwege de bronnen en de vele wijnwonderen); van toneelspelers en dansers (vanwege de springprocessie te Echternach); en van de arbeiders. Ook is hij de patroonheilige van veel parochies in Nederland en België. Zijn voorspraak wordt ingeroepen bij epilepsie en aanverwante ziekten. Hiermee schijnt de beroemde springprocessie samen te hangen, die elk jaar op de dinsdag na Pinksteren te Echternach, door duizenden pelgrims, wordt meegemaakt.

Het Hubertusbrood

In de viering van zondag zal ook het Hubertusbrood gewijd worden. Na de viering kan je dit meenemen. Het eten van de Hubertusbroodjes, zou bescherming bieden tegen hondsdolheid, maar ook tegen driften, razernij en waanzin. Dat is nogal wat. Het gebruik is al zeer oud. Hubertus werd op 3 november 743 heilig verklaard en die dag is ook zijn naamdag geworden. De traditie van broodjes uitdelen ontstond rond het jaar 800 in de Ardennen. Daar gaf men gezegende broodjes aan de honden, om daarmee het gevaar van hondsdolheid af te zweren. Later werd het gebruikelijk om óók brood aan de armen uit te delen die eveneens risico liepen de gevreesde ziekte op te lopen. Vanuit de Ardennen  kwam de traditie naar onze landstreken. 

OVERLIJDENS

Vorige week publiceerden we de overlijdens van vorig jaar Allerheiligen tot dit jaar. Spijtig genoeg zijn daar 3 overlijdens bij gekomen.

Op woensdag 23 oktober overleed Fons Jamar, echtgenoot van Florentine Ceustermans, liefdevol omringd, thuis te Meldert. Op 16 november zou hij 93 jaar worden. Fons woonde langs de Blanklaarstraat. De begrafenisdienst was in de kerk van Vleugt op maandag 28 oktober.

Op 22 oktober is André Guedens, weduwnaar van Maria Vanvoorden, zachtjes van ons heengegaan, liefdevol omringd, in de residentie ‘Sint-Lambertus Buren’ te Zelem. Hij was de oudste inwoner van Meldert, namelijk 98 jaar. André woonde langs de Geeneindestraat. De begrafenisdienst was in onze parochiekerk op dinsdag 29 oktober

Enkele dagen later op 24 oktober is René Kimpen, echtgenoot van Maria Vandevenne, ook zachtjes van ons heengegaan, in bijzijn van zijn geliefden, in het ziekenhuis van Heusden. Hij was 91 jaar. René woonde langs de Pastorijstraat.

De begrafenisviering was eveneens in onze kerk op donderdag 31 oktober. Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan de drie families onze oprechte deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

PAROCHIE SINT WILLIBRORDUS MELDERT

Beste inwoners van MELDERT,

Sinds zondag 15 september is groot Lummen een ‘Pastorale eenheid geworden’. Doch iedere parochie blijft voorlopig haar eigenheid behouden. Graag willen we u daarom inlichten over het reilen en zeilen in onze parochie.

• De weekendvieringen zijn, om de 14 dagen op  ZONDAG om 09.30 u.  in de kerk 
• Voor doopselvieringen,  huwelijks- en jubileumvieringen moet je tijdig contact opnemen met DOMINIQUE. Verenigingen, die een speciale viering wensen, moeten dat eveneens bespreken met hem.
• Een sterfgeval komt meestal onverwacht en brengt de nodige ontreddering mee. Maar ook dan zal Dominique je doorheen deze pijnlijke momenten loodsen.
• Tenslotte kan je ook bij hem terecht voor het bestellen van misintenties, afgeven van teksten voor het parochieblad ‘KERK en LEVEN’ en met alle vragen omtrent het reilen en zeilen in onze parochie... 

Foto’s of teksten van de activiteiten van de verenigingen kunnen ook bezorgd worden aan Bony Suffeleers via bony.suffeleers @telenet.be Wil je een aankondiging van een activiteit in het parochieblad stuur die dan zeker 3 weken op voorhand door.

OPROEP

Wij doen graag een oproep aan alle goede zangers (man of vrouw) om ons kerkkoor te versterken. Wie dus kerkzanger, - zangeres  wilt worden kan zich melden bij: Maria POEL-GIJBELS, Hertenrodestraat 40, telefoon 013 33 65 79 Ook willen wij beroep doen op mensen van goede wil om onze parochieploeg  te versterken,  hetzij als lector of helper/helpster bij het onderhoud van onze kerk of ... Kandidaten kunnen zich melden bij Dominique. Tenslotte,  moet in de maanden oktober en november het (her)abonneren van het parochieblad ‘KERK en LEVEN’ gebeuren. Je doet dat best via overschrijving. Je mag ook het geld in een omslag steken en afgeven aan DOMINIQUE. Vergeet niet je adres te vermelden!!!

OVERLIJDEN

• Op 27 september is Eduard Aerts, weduwnaar van Augusta Verboven, zachtjes van ons heengegaan in het Jessa ziekenhuis te Hasselt. Warke woonde langs de Meldertsbaan. Hij was 93 jaar. De uitvaartdienst was in onze parochiekerk op vrijdag 4 oktober. Namans onze parochiegemeenschap bieden we aan de familie onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.
• Liefdevol omringd is Virginie Jans, echtgenote van René Vaes, zachtjes van ons heengegaan in het woonzorgcentrum Melderthof op 17 augustus, de dag dat ze 90 jaar werd. Virginie woonde aan de Geenmeerstraat. Onze parochiegemeenschap is haar dankbaar voor haar inzet in onze parochie, vooral in het parochiaal zangkoor. De uitvaartmis was in onze parochiekerk. Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan René, de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte.
• Op 2 augustus is Germaine Vanderlinden, weduwe van Albert Stokmans, liefdevol omringd, zachtjes van ons heengegaan in het Salvatorziekenhuis te Hasselt. Ze woonde in Blanklaar. Germaine was 86 jaar. Namens onze parochiegemeenschap bieden we onze deelneming aan en wensen de familie veel sterkte toe.
• Onverwachts is Jos Put, echtgenoot van Hilda Vandevenne, thuis overleden op dinsdag 21 mei. Hij woonde aan de Heesstraat. Jos was 80 jaar. We zijn hem zeer dankbaar voor de inzet in de voetbalclub SKMeldert en in de wijk ‘De Hese Nachtegalen’, waar hij woonde. De begrafenis was in beperkte kring. Namens onze parochiegemeenschap willen wij aan de bedroefde familie onze deelneming aanbieden en hen veel sterkte toewensen.
• Op woensdag 03 april is Louis Macquoy, echtgenoot van Adrienne Valkenborgs, zachtjes van ons heengegaan bij hem thuis aan de Zelemsebaan. Louis zou op 26 april 83 jaar worden. De afscheidsplechtigheid en begraving was in intieme kring. Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan beide families onze deelneming aan  en wensen hen veel sterkte toe.
• Op donderdag 25 april moesten we afscheid nemen van Georges Sneyers, door iedereen Joske genoemd. Joske is zachtjes overleden in het P.Z. Sint-Annendael te Diest, waar hij al vele jaren verbleef. Hij was 66 jaar. De uitvaartdienst was in onze parochiekerk op donderdag 02 mei. Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan beide families onze deelneming aan  en wensen hen veel sterkte toe.
• Heel onverwachts is Frans Deboutte, echtgenoot van Maria Debrie, op 30 maart, thuis overleden. Hij zou in juni 86 jaar worden. Frans woonde langs de Blanklaarstraat. De afscheidsviering was in strikt besloten kring. Namens onze parochiegemeenschap bieden we onze deelneming aan de familie en wensen hen veel sterkte toe.
• Op 18 maart moesten we afscheid nemen van Regina Vuegen, echtgenote van wijlen Jan Vandueren, levensgezellin van Frans Vanhees. Zienke zoals ze genoemd werd in Meldert overleed in het W.Z.C. Meerlehof te Lummen. Ze heeft heel veel jaren gewoond langs de Zelemsebaan. Op kerstdag zou Zienke 99 jaar worden. De afscheidsviering was in familiekring. Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan de familie onze innige deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.
• Ook melden we het overlijden van Paul Hermans, echtgenoot van Magda Porters. Hij is overleden in het ziekenhuis van Leuven op 19 maart. Paul zou op 7 april 70 jaar worden. Hij woonde aan de Processieweg. De afscheidsplechtigheid was in intieme kring. Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan de familie onze innige deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.
• We vernamen het overlijden van Germaine Kenens, echtgenote van wijlen Maurice Verboven. Ze is gestorven op 11 januari in Sint-Truiden. Ze was 94 jaar. Germaine woonde vele jaren langs de Meldertsebaan. Ze verbleef daarna in het woonzorgcentrum Sint-Lambertus’Buren te Zelem. De begrafenis was in familiekring. Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan de familie onze deelneming aan.
• Op zaterdag 05 januari is Maria Bervoets, weduwe van Herman Vanderlinden, zachtjes van ons heengegaan in het AZ te Diest. Ze was 80 jaar. Maria woonde langs de Heuvelweg in Blanklaar en verbleef al een tijdje in het WZC Melderthof. De afscheidsplechtigheid en begraving waren in familiekring. Aan de familie bieden we, namens onze parochiegemeenschap, onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte.
• Op 12 maart is Hubert Vanderlinden, weduwnaar van Jeannine Biesmans, levensgezel van Christine Gijbels, zachtjes van ons heengegaan in het Jessa ziekenhuis te Hasselt. Hubert was 78 jaar. Hij woonde in Blanklaar langs de Grote Baan. Hubert was de laatste burgemeester van Meldert en ere-schepen van Lummen. Sinds vele jaren was hij voorzitter van KNSB Meldert (Oud-strijdersbond). De afscheidsplechtigheid en begraving gebeurden in beslotenkring. Namens onze parochiegemeenschap bieden we aan de familie onze deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

MEDEDELING VAN DE KERKFABRIEK.

Omdat het noodzakelijk was om het kerkorgel te vervangen werd een nieuw orgel aangekocht.  (Later volgt meer uitleg over het nieuwe orgel.)

WIJ VIERDEN ALLERHEILIGEN

In de misviering van Allerheiligen te Lummen-centrum, op donderdag 1 november,  herdachten we al onze dierbare overledenen. Speciaal werd er gebeden voor de overleden van het voorbij jaar. In de stemmige gebedsviering van onze parochie herdachten we speciaal al de overledenen van onze parochie of degenen die een viering in onze kerk hadden (sinds 1 november 2017); daarna werd op het kerkhof bij het graf, columbarium of strooiweide van deze overledenen een gezegend palmplantje geplaatst. De gebedsviering werd opgeluisterd door ons zangkoor, de lectoren waren Dominique en Bony.

De foto’s van de overledenen zijn gerangschikt volgens de datum van overlijden. We herkennen van links naar rechts: Raymond Vandyck  (77 jaar), Camille Put (68 jaar), Clement Steenbergen (83 jaar), Modest Sneyers (82 jaar), Paula Morren (77 jaar), Maria Kimpen (85 jaar), André Das (bijna 92 jaar), Etienne Vanwetswinkel (70 jaar), Angèle Vogels (96 jaar), Yvonne Put (bijna 96 jaar), Hubert Luyten (83jaar), Gust Vanhaeren (96 jaar), Josée Sneyers (87 jaar), Frans Weyens ( bijna 86 jaar), Irma Verboven (90 jaar), Heidi Nijs (45 jaar), Clementine Schoofs (97 jaar)

BEZINNING

Het leven is een vooraf uitgestippelde weg,
vol met oneffenheden, bergen en dalen.

Het leven is een kaars die langzaam opbrandt
tot er niets meer rest.

Het leven is snel gestreden,
een oorlog vol tegenstrijdigheden,
begrip en onbegrip, liefde en haat.

Het leven is een film die men afdraait, 
aan het einde rest enkel nog de herinnering.

Het leven is vergankelijk,
een nietig onderdeel binnen het heelal
dat terugkeert tot stof en as.

Het leven,... ja, het leven is zo kort,
maar ook fijn en uniek, 
laten we er daarom van genieten en gelukkig zijn.

PAROCHIE SINT WILLIBRORDUS MELDERT DEELT MEE...

Graag willen wij, als kerkgemeenschap van Meldert, jullie bevestigen dat we er willen zijn voor U!

‘s Zondag om 09.30 u. (om de 14 dagen) kan men de H. Mis meevieren in onze kerk. Ook alle andere vieringen: een doopsel, de Eerste Communie, een huwelijk, eenjubileum of een begrafenis kunnen in onze kerk verzorgd worden. Al deze vieringen kan je bespreken met onze koster DOMINIQUE PORTERS, Zelemsebaan, Nr 6. De doopsels zijn meestal op een zondag om 14.00 u. Omdat er nog maar een pastoor is voor Groot-Lummen zijn er volgend jaar maar 3 datums voorzien in onze parochiekerk: nl. zondag 17 februari, zondag 9 juni en zondag 13 oktober. Spreek af met Dominique wanneer deze belangrijke gebeurtenis kan doorgaan. Wie plannen heeft voor een kerkelijk huwelijk neemt best tijdig contact op met Dominique om de datum en het gepaste uur te bepalen. Ook bij een overlijden kan je contact opnemen met Dominique om de vorm van begrafenis te bespreken. Tenslotte: wie een mis wenst te bestellen voor bijzondere intenties, neemt ook vooraf contact  met Dominique. Het is altijd goed dat wij onze overledenen niet uit ons hart verliezen en dan eens een misintentie laten lezen in onze kerk, het is ook een mooie kans om nog eens met de familie samen te komen.

VERENIGINGEN VAN ONZE PAROCHIE

Er zijn vele verenigingen in onze parochie,  graag vermelden we hun naam met voorzit(s)ters of afgevaardigden(A). De meeste van deze verenigingen zijn ook lid van de VZW De Kalen Dries.

VERENIGINGEN VAN ONZE PAROCHIE

Er zijn vele verenigingen in onze parochie,  graag vermelden we hun naam met voorzit(s)ters of afgevaardigden(A).  (In zoverre dat wij dit weten).De meeste van deze verenigingen zijn ook lid van de VZW De Kalen Dries.

• OC De Kalen Dries vzw, Frans Mentens, Heesstraat 21 tel.          013 336 039
• Arte 2000 Keramiek,Marie-Jeanne Bode
• Biljartclub Rood-Wit,  ElieVanderborght, Meldertsebaan 132
• Chiro Leoukivzw, (A) Arno De Vos Sparrenweg 19
• Clone R.C.B., Kim Lieten, Geenmeerstraat, 7a
• De Edelzanger, (A) Stefan Claes, Geeneindestraat 114
• Dragende groep van onze parochie, koster Dominique Porters
• Gezinsbond Meldert, Stefan Marx, Zelemsebaan 74
• Kerkraad Sint Willibrordus., Frans Mentens, Heesstraat 21
• Kon. FanfareSint Willibrordus,Kristel Paemen, Pastorijstraat
• KVLV, (A) Greta Briers, Meldertsebaan 36
• LRV Moedige Dravers, Boudewijn Schepers, Gijzevennestraat 30 
• Mannenbond Meldertvzw, Peter Dedroog, Zelemsebaan 91
• OKRA, Marcel Guedens, Geenrodestraat 3A
• Ouderraad V.B.S.Domino, Evy Mathues
• Oudstrijders NSB,
• PC Meldertvzw, André Houtmeyers, Meldertsebaan 127
• Rietvlechters, Firmin Luts, Zelemsebaan 103
• Samana (Ziekenzorg C.M.),Magda Marx, Geenrodestraat 3
• SchuttersgildeSWGM vzw Marcel Vanderheiden Geenrodestraat 14
• S.K. Meldert vzw,(A) Patrick Peeters  Zelemsebaan 3
• V.K. Bloedgevers, (A) Karel Suffeleers, Zandstraat 4
• Vrije Basisschool, Nicole Lemmens, Ann Deboutte, Schoolstraat 2
• VZW Meldert Kermist
• Zangkoor Sint Willibrordus, Marcella Poels, Zelemsebaan 50      

Dragende groep Meldert

Bij het begin van 2018 willen wij U graag, als kerkgemeenschap van Meldert, op de hoogte houden van wat er in onze parochie gebeurt en U bevestigen dat wij er willen zijn voor U! Wij kunnen elke zondag om 10.30 u. in onze mooi gerestaureerde kerk  de H. Mis meevieren. 

Ook alle andere vieringen: een doopsel, de Eerste Communie, het vormsel, een huwelijk, een jubileum of een begrafenis kunnen in onze kerk verzorgd worden. Al deze vieringen kun je bespreken met onze koster DOMINIQUE PORTERS, Zelemsebaan, Nr 6. Om de twee maanden gebeuren de doopselvieringen om 14.00 u. 

Wie plannen heeft voor een kerkelijk huwelijk neemt best tijdig contact op met DOMINJQUE om de datum en het gepaste uur te bepalen. Ook bij een overlijden kan U contact opnemen met DOMINIQUE om de vorm van begrafenis te bespreken.  

Tenslotte: wie een mis wenst te bestellen voor bijzondere intenties, moet ook vooraf contact opnemen met DOMINIQUE . Het is altijd goed dat wij onze overledenen niet uit ons hart verliezen en dan eens een misintentie laten lezen in onze kerk, het is ook een mooie kans om nog eens met de familie samen te komen. De ploeg van mensen die het voor onze kerk opnemen, willen wij graag aan U voorstellen Ben je geïnteresseerd om deze ploeg te helpen kom dan maar eens langs of geef een seintje aan DOMINIQUE.(De dragende groep van onze parochie)

• Pastoor: Tony VANDEKERKHOF
• Koster: Dominique PORTERS, Zelemsebaan 6 (tegenover de kerk)
• Lectoren:  Chris WALTERUS en Margot BELlEN, Bony en Paula SUFFELEERS - VANDERSPIKKEN, Dominique PORTERS
• Zangkoor: voorzitster Maria POEL - GIJBELS, Hertenrodestraat 40, Tel. 013 33 65 79
• Frans VAN BAEL organist. Nieuwe leden zijn steeds welkom.
• De poetsploeg mogen we zeker niet vergeten: FELIX en MARIA GEYPENS - LUCAS, ANDRE en ROSA ECTOR - VANDEVENNE. Helpende handen zijn ook hier steeds welkom!

De plaatselijke bijdragen van het parochieblad worden verzorgd door koster DOMINIQUE en BONY SUFFELEERS. Heb je zelf een aankondiging, een verslag van uw vereniging of ’n foto van een activiteit kan je die mailen naar bony.suffeleers @ telenet.be Koster DOMINIQUE PORTERS is te bereiken thuis aan de Zelemsebaan 6, 3560 MELDERT, telefoon 013 33 72 19 of  GSM 0472 88 28 79

Contactpersoon:

Porters Dominique, Zelemsebaan 12, tel. 013 33 72 19

F3449a02.jpg