Dopen in de kerkgemeenschap:

Gemeenschappelijke doopvieringen schrikken nog altijd sommige jonge ouders af, alsof dit geen persoonlijke viering kan zijn. Soms ligt een slechte ervaring aan de basis hiervan. Vaak ook heel wat onwetendheid. Daarom gaan wij toch even dieper in op de rijkdom van een gemeenschappelijke doopviering, het hoe en waarom. Want een gemeenschappelijke doopviering wil zoveel meer zijn. Sommige ouders laten zich verleiden tot een viering door één of ander rituelenbureau, soms onder een prachtige naam om het geheel zo aannemelijk mogelijk te maken. Heel vaak worden zij echter misleid onder het voorwendsel: u vraagt, wij draaien! De wet van de commercie. Dat alles niet zo koosjer is, blijkt dan jaren later bij de inschrijving voor de eerste communie. Maar ook daar staan wij als Kerk met open handen: Je bent welkom in onze gemeenschap! We nemen jou graag op.

Naar de oorsprong
De drang om het nieuwe leven te vieren is groot. Zou er geen doopritueel bestaan, we zouden het uitvinden. De geboorte van een kind is dan ook een overweldigend gebeuren en roept ‘mysterie' op. Ook al is alles biologisch uit te leggen, toch blijft de uitdrukking staande: We krijgen een kindje. Gelovige ouders spreken daarom in een doopviering hun dank uit voor het nieuwe leven en bidden, dat God het mag behoeden in zijn verdere leven. Naar de oorsprong is de doop echter geen vieren van het nieuwe leven. Want oorspronkelijk werden enkel volwassen mensen gedoopt. Met dit gebaar wilden zij uitdrukken, dat zij zich wilden bekennen tot de vriendenkring van Jezus. Het was een doopsel van bekering. Ze wilden op een nieuwe wijze in het leven staan, zich laten doordrenken van de figuur van Jezus. Ze wilden hun leven richten op het evangelie. Ze wilden samen met andere christenen Kerk vormen. Het doopsel was de opname in de kerkgemeenschap. Het is pas na enkele eeuwen, nadat het christelijk geloof een staatsgodsdienst was geworden, dat pasgeboren kinderen werden gedoopt. Ook zij mochten zich kind van God weten.

De kern van onze keuze
Vandaag wordt in de meeste parochies voor een gezamenlijke doopviering gekozen. We moeten niet verbloemen, dat dit ook zijn organisatorische redenen heeft: de beschikbaarheid van voorgangers, catechisten of andere vrijwilligers. Doch in alle stappen wil het doopgebeuren een proces zijn waarin duidelijk mag zijn, dat wij een kindje willen opnemen in de kerkgemeenschap en waar mensen voor jou klaar staan. Kerk zijn begint voor ons bij een warm onthaal. De eerste stap is de inschrijving voor het doopsel. Vrijwilligers maken met jou een afspraak of ontvangen jou op een vast moment. Zij maken graag kennis met jou en geven je alle info. We houden elke maand op een zondag een doopviering. Er kan er altijd eentje bij. Want zijn er veel kandidaten, dan plannen wij twee vieringen. Zei er ooit niet een eerste minister ‘Trop is teveel'?
De tweede stap is de doopvoorbereiding samen met de andere ouders die een kindje willen laten dopen, met de voorganger of/en de doopcatechisten. We leren elkaar kennen, We tasten af, wat ieder persoonlijk kan inbrengen. We bouwen samen de viering op met gebed, tekst, muziek, inbreng van kinderen ... We genieten van de rijkdom van elkaars inbreng. We ‘maken' als het ware gemeenschap. En dan is er de doopviering. We vinden elkaar in de kerk, ons ‘clublokaal'. Symbolischer kan het niet. Ons samen vieren wordt tot een gemeenschapsgebeuren dat wij ook heel persoonlijk kunnen beleven. Het moment van het doopsel is trouwens ook steeds een moment met de eigen familie rond de doopvont. De inbreng van ouders, broers en zusjes, meters en peters ... kleuren het dan weer op een andere wijze tot een persoonlijk gebeuren.

Ben ik welkom?
De levensstaat van de ouders is geen voorwaarde tot het doopsel. Of je nu als ouders samenwoont, of je een bewust ongehuwde moeder bent, of beide ouders van hetzelfde geslacht zijn, net als hun kindje zijn ook zij welkom in onze kerkgemeenschap en nodigen wij hen uit om aan te sluiten bij ons samen Kerk-zijn. Doopsel is ook geen kwestie van leeftijd. Naar aanleiding van de eerste communie worden regelmatig kinderen gedoopt. Deze stap kadert dan in de voorbereiding van de eucharistie. Wanneer volwassenen gedoopt willen worden, is de voorbereiding veel uitgebreider. Maar de keuze is dan ook vaak zoveel bewuster. Andere jonge ouders aarzelen bij deze stap. Ze stellen zich ernstig vragen bij het falen van de Kerk als instituut of door de wandaden van sommige medewerkers van diezelfde Kerk. We kennen die pijn en hopen dat zij door de ontmoeting nieuwe inzichten mogen opdoen, die wel perspectief bieden. Sommige mensen laten zich verleiden door ‘doopvieringen' van rituelenbureaus en ‘kerkelijke' genootschappen. Mensen zijn vrij om zich tot deze instanties te richten, maar dienen wel te weten dat deze dopen niet worden ingeschreven in onze parochieregisters. Zij situeren zich buiten ons eigen kerkgebeuren en komen terecht in het schema van de commercie: ‘Vraag maar, wij bieden het u aan.' Wilt u over de juiste info beschikken, dan neemt u best contact op met de eigen parochiepriester en niet met de mensen van deze organisaties. Maar ook dan willen wij de deuren niet sluiten. Het ritueel van de opname in volledige gemeenschap met de Kerk maakt dan juist mogelijk, dat kinderen of misleide ouders niet de dupe moeten zijn. Ook dan heten wij hen graag welkom. Naar aanleiding van de eerste communie zetten wij elk jaar deze stap met verschillende families. Want eerste communie of de eerste volledige deelname aan de eucharistie is de verdere bevestiging van het samen gemeenschap willen maken en vormen rond de figuur van Jezus. We zitten samen rond dezelfde tafel en hopen dat dit mag aanzetten om samen Gods droom in het leven van elke dag verder waar te maken.

(deken Patrick Maervoet)

Om naar de startpagina te gaan klik op "FEDERATIE KAMPENHOUT" bovenaan of links!