Alex Tanson en zijn echtgenote Maria ontvangen me in de veranda van hun huis in Veltem. Buiten regent het. Dat geeft een gezellig gekletter. Maar wij zitten droog. Alex heeft een bijzondere verzameling Mariabeelden. Ter gelegenheid van het feest van Maria Ten-Hemelopening bracht ik hem en zijn collectie een bezoekje.
Voor ik de eerste vraag kan stellen, steekt Alex al van wal: ‘Hoe is het zo ver kunnen komen dat ik Mariabeelden (en ook andere heiligenbeelden) ben beginnen te verzamelen? Dat gaat al een heel eind terug. Mijn eerste Mariabeeld dateert van in de tijd van de catechese van mijn plechtige communie. Pastoor Vos ging een Mariabeeld verloten onder de kinderen van de catechese. We zaten allemaal op een rij in de kerk en iedereen mocht een nummertje zeggen. Wie het juiste nummertje kon raden, kreeg het beeld. Mijn nummertje was het juiste.’ Toeval? Geluk? Alex wist al een paar dagen, dat pastoor Vos dit van plan was. Hij was toen misdienaar en het beeld stond er klaar. De pastoor vertelde hem dat je het beeld kon winnen. Alex liet zich toen ontvallen dat hij, als hij het beeld zou winnen, het cadeau zou doen aan zijn meter. Had mijnheer pastoor hier het lot in eigen hand genomen? Wie zal het zeggen. Maar Alex deed wat hij beloofd had, hij gaf het mooie beeld van O.-L.-Vrouw van Campenhout aan zijn meter. Op één voorwaarde. Als meter er ooit niet meer zou zijn, dan kwam het beeld terug naar hem. Zo geschiedde het ook. Het beeld werd het begin van een mooie collectie. Niet dat Alex toen al bewust op zoek ging. De verzamelmicrobe kwam pas later. Tijdens een reis van de Landelijke Gilde bezocht men een café, dat vol met Maria- en andere heiligenbeelden stond. ‘Da’s magnifiek!’, dacht Alex. En zo is de echte zoektocht begonnen.
‘Hoe kom je aan de beelden?’, was mijn vraag. ‘Heel simpel. Mensen zijn, naar aanleiding van een overlijden, aan ’t opruimen, willen de beelden niet weggooien en brengen ze naar mij. Verder bezoeken we regelmatig kringloopwinkels en rommelmarkten. Grote en ook kleine beeldjes en niet alleen van Maria, ook Christus- of heiligenbeelden zijn welkom. Niet alle beelden zijn ongeschonden. Maar met een beetje waterverf en een borsteltje werk ik de ‘geabimeerde’ bij’, zegt Alex. Souvenirs van vakanties zijn ook altijd Mariabeeldjes. Ook verwanten brengen al eens een exemplaar mee. En af en toe komt de collectie per toeval ter sprake en blijkt, dat de gesprekspartner ook zo’n verzameling heeft. Dan kan er al eens een dubbel geruild worden. Overal waar ze komen, stappen Maria en Alex de winkels binnen waar men dergelijke beelden verkoopt. Sommige winkels zijn echt parels. En de beelden kosten stukken van mensen. Nogal wiedes dat Alex het vooral houdt bij tweedehandsbeelden. ‘Hoe kom je erbij, Mariabeelden te verzamelen?’, vroeg ik. ‘Tja,’, zei hij peinzend, ‘ik vind die gewoon schoon. Zelfs schoner dan andere postuurkes.’
Verzamelen is een gedeelde passie bij de familie Tanson. Naast de beelden van Alex is er ook de stevig uit de kluiten gewassen verzameling uiltjes van Maria. En ook een kleine collectie modelauto’s en eentje van dieren springen in het oog. Alex is duidelijk van plan, de collectie nog verder uit te breiden. Nu staan de beelden verspreid in het huis. De schouwen staan vol en de beelden staan dubbel. Enkele boekenleggers zouden goed van pas komen. ‘Da’s werk voor de winter’, zegt Maria. En ineens komen we tot de vaststelling, dat zij de eerste Maria is in het leven van Alex. ‘Ja, inderdaad, 40 jaar geleden heb ik haar ontmoet’, zegt hij. En Maria grapt: ‘En ik ben de enige Maria hier in huis die hij eten moet geven!’ Zo zie je maar, dat je door, gewild of niet, de pastoor te laten ‘trichen’, ineens een passie voor Mariabeelden kan krijgen.
Chantal Lemmens