Op 15 maart verklaarde de Congregatie voor de Geloofsleer dat de relatie van twee mensen van hetzelfde geslacht niet mag ingezegend worden omwille van de zondigheid ervan. De reactie bleven niet uit. Ook Chantal Lemmens dacht amai, weeral! Daar moest ze iets over schrijven. Uiteindelijk werd het schrijfsel een samenwerking tussen Deken Patrick, Mark De Proost en Chantal.
Waarom verder gaan als die Kerk mij niet wil?
Niemand zal het ontkennen. De verklaring van de Congregatie voor de Geloofsleer over de andersgeaardheid van onze naasten heeft heel veel stof doen opwaaien. Iedereen had er wel een mening over. Net als Monseigneur Bonny heb ik ‘gevloekt’ bij het lezen van de tekst en ik heb er op mijn eigen wijze op gereageerd. Ik vond het vooral belangrijk om met enkele koppels van gehuwde mannen (met man) contact te nemen die op een voorbeeldige wijze actief zijn in onze kerk. Ik heb hen uitdrukkelijk bedankt voor hun inzet in onze Kerk en hen bevestigd dat hun liefdesverbond een zegen is en dat ik helemaal niet achter dat Vaticaans document kan staan. Ze reageerden allemaal dankbaar. Maar de reactie van een van hen wil ik u niet onthouden. Uiteindelijk werd er over hen gesproken in dat document. Ik laat graag het woord aan Mark die gelukkig getrouwd is met Frank. Het eerste stuk van de tekst is een dankbrief aan bisschop Bonny. Hierop volgen nog wat persoonlijke reflecties van Mark die hij mij stuurde. Het doet meer met een mens dan wij denken.
Deken Patrick
Brief aan bisschop Bonny
Dag Monseigneur,
Ik ben Mark, 57 jaar, gelovig, sinds 31 jaar samen met mijn echtgenoot Frank, getrouwd voor de wet in 2007 en gezegend door vele vrienden en familie in een gebedsviering op dezelfde dag. Samen voeden wij de dochter van Frank op, Carmen, die fysiek en mentaal gehandicapt is, en voor mij een teken en opdracht van God op aarde is, door de pure liefde die wij elkaar kunnen geven.
Ik volg de opleiding voor pastoraal werker aan het Hoger Instituut van Godsdienstwetenschappen, het HIGW. Ik was graag diaken geworden, maar dat kon niet door mijn familiale situatie. Dat heeft me toen veel verdriet gedaan. Maar ik heb me daarbij neergelegd, omdat ik mij daarin ook solidair voel met vrouwen, die zelf ook een sterke roeping ervaren en geen ambt of statuut vinden waarin ze dat ten volle kunnen beleven zoals ze het aanvoelen. Ik vergelijk het soms met Mexicanen die aan de verkeerde kant van de muur in de VS staan en met hun geliefde niet kunnen verenigd worden, omdat een muur hen scheidt.
Toen het nieuws vanuit Rome kwam over de evaluatie rond homoseksualiteit, raakte me dat niet enorm. Ik was gewoon niet meer verrast, in de zin van, ik verwachtte niet veel anders. Ik was veel meer verrast door uw mondige reactie. En ik hoorde niet zozeer over een discussie rond homoseksualiteit. Ik hoorde vooral een boodschap van verbondenheid, eenheid en samenhang. Dat heeft mij persoonlijk veel deugd gedaan, maar het heeft me ook erg geholpen om te reageren naar mijn omgeving. Ik had me niet aan zoveel en zo felle reacties verwacht.
Ik vermoed dat u boze mails krijgt en mails van dank. Zet de mijne zeker in de tweede categorie. En ik bid dat uw stem gehoord en niet beschadigd wordt en dat uw voorbeeld anderen moed en hoop kan brengen.
Vriendelijke groeten,
Mark De Proost
Verder mijmerend
Mark vertrouwt ons het volgende ook nog toe:
Ik ben geschrokken van het aantal reacties deze week rond dat nieuws: in onze vergadering met Chantal rond ‘Woorden die raken’, in mijn maandelijkse gezinsgroep, in mijn familie, op het werk ... overal kreeg ik reacties van “Hoe ga je daarmee om? Kan je daar nog tegen?” Ik leg dan uit dat ik daar niet van wakker lig, dat de kerk een groot huis is met vele meningen en inzichten en dat we niet met alles akkoord moeten gaan. Ik haal dan (mondeling) aan wat bisschop Bonny op televisie gezegd heeft en wat jij me als deken doorgemaild hebt. Dat helpt wel en dat geeft de mensen troost.
Maar niet bij iedereen blijkbaar. Ik kreeg teleurgestelde reacties van een ouder met een lesbische dochter of homo zoon. Hoewel die niet zo boos waren, maar eerder onverschillig. Ik kreeg een heel boze reactie van een godsdienstleerkracht die niet meer bereid is een statement te ondertekenen dat ze het eens zijn met de stellingen van de Kerk. Ik kreeg reacties van religieuzen die zelf aangevallen worden als groep, als ze zelf niet zouden reageren, en zich gedwongen voelen op er op een of andere manier iets over te zeggen. Ik kreeg reacties van mijn uitgebreidere familie die mij vragen of ik mijn studies tot pastoraal werker nog verderzet als die Kerk mij toch niet wil ... Ik mocht immers al door mijn familiale situatie geen diaken worden. De stem van bisschop Bonny hebben ze duidelijk gehoord, en wanneer ik over de spontane reactie vertel van wat jij me als deken door mailde, voelen mensen zich getroost en gesterkt. Maar velen vinden het niet genoeg. Wat zeggen onze bisschoppen? Wat zegt paus Franciscus waar velen bij ons zo naar op kijken? Het lijkt zo ongemakkelijk stil ...
Het doet mij persoonlijk niet veel. Zoals ik je mailde, weet ik dat God mij en Frank en Carmen graag ziet zoals we zijn, en dat de rest er minder toe doet. Ik voel mij in tegendeel gedragen en gesterkt door mensen dichtbij en hun reacties. Maar het maakt me wel bozer op onze grote organisatie. Het maakt ons werk en onze roeping niet gemakkelijker. We worden weer in de verdediging geduwd en we moeten weer erger vermijden. En dat op een moment dat de wereld zich mobiliseert in een beweging tegen discriminatie: tegen discriminatie van zwarten overal ter wereld en in het bijzonder in de VS, tegen discriminatie van vrouwen overal, en vanmorgen nog in het nieuws: tegen discriminatie van Aziaten in de VS. In Vlaanderen mobiliseren mensen zich recent tegen racisme en geweld gericht op homo’s ... Overal ter wereld beseffen mensen dat elke vorm van discriminatie verkeerd is ... En in dergelijke context lanceert de Kerk zo een bericht ... Pfff. Hoe wereldvreemd kunnen we zijn!
Ik hoop vooral dat al het stof dat opwaait hierdoor, iets zinvol kan opleveren. Dat mensen, ook binnen de Kerk, nadenken over alle vormen van discriminatie, en ijveren voor een Kerk van eenheid, gehechtheid en verbondenheid met alle mensen, ook binnen haar eigen organisatie.
Mark
Iemand alle goeds toezeggen
Ik kan het iet beter verwoorden dan Mark en Deken Patrick. Ook ik was er letterlijk niet goed van, toen ik het bericht las. Net als Deken Patrick heb ik “gevloekt” toen ik de argumentatie las. Het was als spartelen van een duivel in een wijwatervat. Wat mij het meeste raakte, was wel dat een relatie van twee mensen van hetzelfde geslacht niet mocht gezegend worden, want dat ze in zonde leven. De argumenten die men aanhaalde over het zegenen heeft me danig gechoqueerd. Voorwerpen mogen gezegend worden, maar een relatie tussen twee mensen die mekaar oprecht graag zien, mag niet gezegend worden omdat ze toevallig van hetzelfde geslacht zijn. Dat gaat er bij mij niet in. Mijn verstand, mijn hart en mijn geloof zeggen dat God Zijn zegen schenkt aan alles wat goed is, aan alles wat liefde is. (Het Latijnse woord voor zegenen is benedicere’, dat bestaat uit de combinatie van twee woorden, namelijk: ‘bene’ dat ‘goed’ betekent en ‘dicere’ dat ‘zeggen’ betekent. ‘Benedicere’ betekent dus zeggen dat iemand of iets goed is of iemand of iets het goede toezeggen). Daar vertrouw ik op, want onze God is één en al liefde. Mark en zijn gezin zijn voor ons een zegen, want bij hen voel je ware liefde. En als zij, samen met zovele andere homoseksuele of heteroseksuele koppels een zegen zijn, waarom zouden wij hen dan onze zegen ontzeggen?
Chantal