Eind april verzamelden alle parochieploegleden van onze federatie voor een wat aparte ontmoetingsavond in het Park van Relst. We hadden de bedoeling, elkaar iets beter te leren kennen en mekaars meningen te toetsen over verscheidene pastorale thema’s die betrekking hebben op de toekomst. Haast iedereen daagde op. Zelfs een ochtendshift weerhield sommigen niet dit mee te maken. Het werd één grote speeddate: een formule om in zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk te delen met zoveel mogelijk mensen.
Kleur bekennen
De ontmoeting begon in open lucht. In de vier hoeken van een grasplein stonden we daar. Zo bekijken wij elkaar vaak: als groepen die niets met elkaar te maken of gemeen hebben. Dit zou onmiddellijk ontkracht worden. We stelden een heleboel korte vraagjes die aanzetten tot kleur bekennen. Werd deze bevestigd, dan stapte men naar het midden en maakte men de gemeenschappelijkheid. En dit kon gewoon zijn vanuit een zelfde verleden, vanuit engagementen van vandaag, vanuit de persoonlijke en familiale situatie. Het kon niet ontkend worden. We hebben meer gemeen dan we dachten. Daarna trokken wij naar binnen. We gingen van weerskanten aan een lange tafel zitten. Opnieuw werden vragen gesteld die iedereen ertoe uitnodigden zichzelf te delen en een mening te verwoorden naar de overbuur toe. Het doorschuifsysteem zorgde voor vele contacten. Nadien verzamelden we de gedachten van onze gesprekspartners die ons bijbleven. Ieder bereidde dit persoonlijk voor, zodat ook ieder eens te meer een eigen mening te kennen gaf.
We zetten stappen vooruit
Het werd een verrassende avond, die aangaf dat meer samenwerking kan en nodig is. Als parochieploegen dienen wij naast de federatieploeg hierin het voortouw te nemen. Het verrijkt, wanneer wij over en zeker buiten het eigen muurtje kijken. Samenwerken geeft een fijn gevoel. De voorbije vasten- en paastijd heeft dit zeker aangegeven. Het samen dragen van alle bijzondere kerkdiensten, met de betrokkenheid van gebedsleiders, zangers, lectoren, muzikanten én alle meevierenden, was een bijzondere meerwaarde die iedereen kon aanvoelen. Het heeft ons de voorbije tijd zeker meer met mekaar vertrouwd gemaakt. Ook op het niveau van de vormselcatechese merken wij dit. Er zijn momenten dat dit duidelijk loont: inschrijving, Missiodag, een thematische namiddag met elkaar, een gezamenlijke viering … Dit zijn lijnen die wij moeten doortrekken. We ervaren wel dat dit inzet en overleg vergt, maar deze samenwerking draagt dan ook vrucht.
Spanningen overbruggen
Het is duidelijk dat ons nieuw schema van samen vieren spanningen meebrengt. Gisteren konden we mekaar vinden in de wekelijkse zondagsviering. Vandaag zijn wij bij elkaar te gast. We willen zeker ertoe aanmoedigen, elkaar te onthalen in onze verscheidene kerken. In feite zijn wij bij elke viering op bredere wijze Kerk. Dat neemt niet weg dat we open kerken moeten blijven, ook op die momenten dat er geen viering is, ook dan moet de liturgische jaartijd daar zichtbaar en voelbaar zijn. Andere spanningen die verwoord werden, zijn de wisselende voorgangers bij de eucharistie en het al of niet zinvol vinden van vervangende gebedsdiensten in het weekend. Bij dit laatste is, voor wie daarmee problemen heeft, aansluiten bij de ene federale weekendeucharistie hoe dan ook de oplossing.
Bezorgdheden
Ons samen op weg gaan als federatie is een zoeken. Veel vragen blijven hangen. Sommige waren duidelijk gemeenschappelijk. U deelt ze allicht ook. Zoals de bezorgdheid om de kinderen en de jongeren. Hoe raken wij hen met die evangelische boodschap? Hoe zijn wij Kerk met hen? Hier zijn wij zeker nog niet uit. Maar onze aanpak zou alvast gemeenschappelijk kunnen zijn. Of neem nu de solidariteit onder de parochies. Er is een groot onderscheid op het vlak van de financiële mogelijkheden. Hierover praten is al zeker een heikel punt. Toch is er ook die uitgestoken hand vanuit onze rijkdom of armoede. En verder ervaren wij allemaal de nood aan meer vrijwilligers. Ze geven zich ten volle en nemen vaak met grote edelmoedigheid verschillende taken op. Maar versterking en instroom zouden zeker ademruimte geven. Toch kreeg de moedeloosheid op deze avond niet de bovenhand. Er was de vreugde om het vinden van elkaar, het ontwapenende van het zich overgeven aan nieuwe impulsen en het geloof dat de drijvende kracht blijft van ons parochie-zijn. Want als ons vertrouwen in die levende Heer er niet zou zijn, waarom zouden wij ons dan nog tot een geloofsgemeenschap bekennen?
pastoor Patrick
vanuit een keurig verslag van Chantal