De aansporing onder het aloud processievaantje, de aanzet voor dit wervend stukje.
De tijd? Vroeger de quatertemperdag van Sinksen, nu al decennia pinkstermaandag, van acht in de morgen tot kort na de noen. Het parkoers? Zo oud als de tocht en dus van vroeg in de 17e eeuw. Van de O.-L.-Vrouwkerk in een wijde boog om de oude parochie, langs negen kapellen en grotelijks doorheen landelijk schoon. De geplogenheden? Gedurig gebed en gezang. Aan de haltes de zegening met het Allerheiligste en pinkstercommunie. Halfweg de processiemis in Sint-Jozef. De deelnemers? U en ik, jong en oud, processiegetrouwen en nieuwkomers, vormelingen, communicanten, leden van groeperingen, losse devoten, Mariavrienden van her en der. Met name ook de Sint-Sebastiaansgilde, die van meestappen een ereplicht maakt. En wat haar gaande houdt? Niet aflatend Mariabetrouwen, de genegen zorg van de kapelvrienden, de bereidwilligheid van de dragers, de betrokkenheid langs de beeweg, het stevig stappersgetal, de groeiende federatie- en dekenaatinbreng. De processie verzamelt en verenigt. Ze spreekt, getuigt, bevraagt de buitenstaander. Ze zaait. Wie weet waar ze wortel schiet … Meestappen is partij kiezen en barre Kerktijden trotseren. Overweeg het eens.
De dagh dat men de groote wegh omgaet
De vroegste vermelding, in de kerkrekening van 1644. Ze bewijst meteen een bestaan van minstens 374 jaren. De rijke roomse praal verdween. Maar de kern (het aloude beeld en het Allerheiligste), het parkoers en de haltes bleven, de intentie en devotie duren. Het komt ons niet toe, die lijn van eeuwen te breken.
Vandaag is de Mariaprocessie een sobere bidtocht langs de grenzen van het toenmalige parochiegebied, die de deelnemers heel wat te bieden heeft: een weldadige 13 km lange staptocht, grotelijks door landelijk schoon, aanhoudend rozenkransgebed voor eigen en gedeelde nood, afwisselend gezang uit de schat van Vlaamse Marialiederen, verpozing, zegening en pinkstercommunie aan de kapellen, de rust, wijding en eenheid van de processiemis halfweg in Sint-Jozef, het doorleefde slot in de Kampenhoutse kerk, de groeiende samenhorigheid onderweg, de voldoening van inspanning en inzet, van de bijdrage aan een traditie, die ook deze kwade Kerktijd moet doorstaan.
Geest en geloof van Pinksteren, onbevangen uitdragen, eeuwenoud, eerbiedwaardig, Kampenhouts ereplicht. Nog eeuwen? Het hangt van u af. Van uw meestappen, van uw meeleven langs de ‘groote wegh’.
Foto's processie 2016
Foto's processie 2015
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.