Kerk door een Surinaamse bril
------------------------------------------------------------------------
Foto 3a (drie volwassenen) over twee kolommen met onderschrift
------------------------------------------------------------------------
Iwan, Anne en Ruben van de parochieraad. Iwan en Anne hebben hun kledij/uniform van communie-uitreiker aan.
-------------------------------------------------------------------------------------
Foto 3b (mensen aan kerk) over twee/drie kolommen met onderschrift
-----------------------------------------------------------------------------------------
Na de viering is er zeker nog tijd voor sociale contacten aan de ingang van de kerk.
Hoe beleven mensen aan de andere kant van de wereld Kerk en parochie? Ik was nieuwsgierig hoe het er in de parochie van pater Jan in Suriname aan toe ging. Zo ging ik onder meer met drie leden van de parochieraad rond de tafel zitten om dit eens te polsen: Anne, Ruben en Iwan. Het zijn drie jonge (groot)ouders, wat al gelijklopend is met de samenstelling van de meeste parochieploegen hier, alhoewel er ook jongere mensen deel uitmaken van hun ploeg en er een goed evenwicht van mannen en vrouwen is. Ik kon ze echter onmiddellijk strikken na een zondagsviering. Als het over Kerk gaat, dan blijken al vlug prioriteiten zichtbaar.
Tijd zat
“We hebben hier tijd, geen haast” steekt Iwan van wal. “Uiteindelijk hebben wij mensen allemaal dezelfde tijd gehad. Soms moet je die teller op 0 kunnen zetten, want je bent nodig. Is het dan zo moeilijk om wat dingen op te schuiven?” Dat laatste blijkt een adagium dat in ons gesprek meermaals terugkeert. Iwan is duidelijk door de woorden van president Kennedy geïnspireerd: ‘Vraag je niet af wat je land voor jou kan doen. Vraag je af wat jij voor je land kunt doen!’
”Voor mij is dit een centrale vraag: Wat kan ik betekenen voor een ander? En ik heb de tijd. Vroeger was ik iemand die de kinderen voor de dienst aan de kerk afzette. Nu besef ik nog meer dat God mij twee kinderen heeft gegeven. Zij hebben mij uiteindelijk de weg naar de kerk gewezen. Ik had een commerciële job. Nu mag ik die talenten aanwenden binnen de financiële raad van de parochie. En dat is fijn in onze parochie… Zoveel mensen zetten zich in voor onze Kerk. Het is niet alleen meer de Kerk van de paters. De veelkleurigheid van onze Kerk zit hem ook in de inzet van zoveel mensen: diakens, voorgangers in gebed, communiebegeleiders… Er zijn vele roepingen en we hebben ze allemaal nodig. Ook al hopen wij op en bidden wij voor meer landeigen priesters. Ik kan mij niet voorstellen dat ik thuis in de zetel lig, het gelaat naar het plafond, terwijl er iemand aan de deur staat die me nodig heeft.”
Een hartelijke kerk
Anne is de lachebek van de ploeg. Steeds goedgemutst en klaar voor een kwinkslag. Ze zuigt de mensen naar zich toe met haar opgewektheid. Na de viering zijn er steevast een heleboel mensen die ze nog even moet groeten en even horen hoe het gaat. “Mijn engagement in onze parochie is als het ware mensen blij maken. Dat alleen al geeft mij de voldoening om mij verder in te zetten. Ik heb mij geëngageerd in Zieken- en Bejaardenzorg. Ik volgde hiervoor vorming. Mijn man is protestant. Hervormd. Hij is er dus niet bij wanneer wij vieren. Maar ik krijg wel alle steun van hem. Hij ondersteunt me ook door me soms te helpen met aankopen en aanbrengen van spullen voor de kerk als dat nodig is. Toen ik tentamens moest afleggen voor deze vorming was hij de eerste om - met de kinderen - telkens te vragen hoe het geweest was. Nu ben ik zoveel met het parochiegebeuren bezig, dat ik soms al ‘pater’ tegen mijn man zeg (nvdr en weer een warme lach). Ik probeer hulp te bieden waar ik kan. Ik ben er ook graag bij als er in onze parochiekerk gevierd wordt. Ik zing graag mee. Er moet veel gezongen worden. Samen bidden is goed, maar samen zingen is nog zoveel prettiger.
Ik ben niet bang voor wat op ons toekomt. De Kerk bestaat al 2000 jaar. Met zulke wereldstructuur zal ze blijven bestaan. Dat is anders dan wat je hier ziet gebeuren. Er staan hier regelmatig kleine kerkjes op, maar ze vallen op termijn ook soms vlug weer in. En wat ik zeker wil onderlijnen: Laat ons maar een warme, hartelijke Kerk zijn. Dat is heel belangrijk.
Familie
Ruben is de voorzitter van de parochieraad. Al corrigeert hij zich onmiddellijk: “Qualitate qua is de pastoor altijd voorzitter van de parochieraad en fungeer ik als ondervoorzitter. Kerk is voor mij als familie. Ik ben blij dat ik met zoveel mensen een band heb kunnen opbouwen. Het is een plaats waar je een houvast vindt. Onze wereld verandert zo snel. Geloof is dat anker dat maakt dat we niet wegdrijven van wat belangrijk is. De Kerk zorgt dat de normen en waarden in stand worden gehouden. Kerk opbouwen doe je samen met andere mensen en ik vind het belangrijk om er altijd nog meer mensen bij te betrekken. Ik ben ook altijd blij wanneer ik nieuwe gezichten in de kerk zie. Soms brengen kinderen weer volwassenen naar de kerk. En dat is goed zo. Al die mensen moeten ons interesseren. Ik vind het belangrijk om te weten hoe iedereen het stelt. Kerk kun je niet zijn zonder contact met mensen te hebben. Huisbezoeken kunnen hierbij helpen.”
Ruben is tevens lid van de Salvatoriaanse Lekenbeweging. Dat beschouwt hij ook als een dankbare taak. Of een taak vanuit dankbaarheid? Want net als Anne en Iwan is hij heel blij om wat de paters salvatorianen aan Kerk opgebouwd hebben in Suriname. En die bezieling willen zij verder delen in woord en daad.
Pastoor Patrick