Kort voor Pasen stuurde pater Jan het onderstaande naar diverse federatievrienden, met het vriendelijk verzoek het door te sturen naar die en die. Een gespreide operatie. Al vlug, oordeelden we, dat we de getrouwe lezers van dit blad zijn wedervaren en vooral zijn paaswensen niet mochten onthouden. We vroegen en kregen zijn instemming. Vandaar.
Beste familie, vrienden en bekenden,
het is alweer een tijdje geleden, dat ik nog iets van mij heb laten horen. Weldra is het Pasen, de Goede Week komt eraan, met alles wat dat aan drukte met zich mee zal brengen. Maar we doen het graag, want het doet deugd hier mee te mogen werken voor de goede zaak en je verdienstelijk te kunnen maken, te schoffelen in Gods wijngaard, ook al ben ik dan op een zekere leeftijd gekomen.
Afgelopen zondag was hier de eerste communie van een dertigtal volwassenen. Zij gaven te kennen, tot de rooms-katholieke Kerk te willen toetreden en hebben zich door wekelijkse catechesesamenkomsten serieus daarop voorbereid. Het traject van voorbereiding was ingezet met de zalving met de olie van de geloofsleerlingen (catechumenen) en op zondag 19 februari mocht ik iets ongeziens meemaken: 30 volwassen mensen bij de doopvont. Maar goed dat ik nadien flink moe was en van een diepe slaap der rechtvaardigen (?) kon genieten. Want uitgerekend die nacht zijn dieven ons huis binnengedrongen. Toen ik ’s morgens vroeg naar de kerk wilde gaan, stelde ik vast dat de dievenijzers voor de ramen van de woonkamer waren weggebroken en dat ons televisietoestel was verdwenen. Ook de koelkast was leeggeroofd, de fles Bols van mijn ‘jaardag’ inbegrepen. Nu, de schade is intussen hersteld, de alarminstallatie is verbeterd, zonder televisie kan ik goed leven en van de parochieraad kreeg ik een nieuw kruikje Bols. Maar het feit dat zoiets als een diefstal op enkele meters van je bed vandaan gebeurde, doet je toch wel even nadenken. Stel je voor, dat ik wakker was geworden, wat dan? Je trekt sowieso aan het kortste eind. En voor het martelaarschap voel ik mij nog te jong! Dit alles is slechts een symptoom van veel dieper liggende problemen in dit mooie land, dat aan corruptie en criminaliteit ten onder dreigt te gaan. Het zou te ver voeren, binnen het bestek van deze brief uitvoerig daarop in te gaan. Het feit dat ik na bijna zeven maanden in het land te zijn nog altijd geen visum heb, spreekt al boekdelen. Als je dan in de krant over wantoestanden op de dienst vreemdelingenzaken leest, rijzen je de haren te berge. Ook politiek gezien zit het goed fout. De rechterlijke macht kan haar functie niet naar behoren uitoefenen wegens de falende scheiding van de machten. Processen kunnen niet doorgaan, zogezegd omdat de politiebusjes geen brandstof hebben om de nodige dossiers naar het gerecht te brengen … Helaas zijn het de kleine mensen die van dit alles de dupe worden. Daarvan ben ik dagelijks getuige. Onze bisschop schuwt niet, deze situatie aan te kaarten, aan de kaak te stellen en zijn stem te verheffen. Hij wordt ook gehoord in het maatschappelijk debat, iets wat wel opvallend is en wat we in het Westen niet zo gewoon zijn. Zou het kunnen zijn, dat de katholieke Kerk juist daardoor hier respect en aanzien geniet? Monseigneur nodigde onlangs nog uit voor een bijzondere gebedsdienst in zijn Kathedrale Basiliek: om met aandrang te bidden voor vrede en rechtvaardigheid in het land, voor een eerlijk rechtsproces, voor de rechters, het openbaar ministerie, voor de slachtoffers van 8 december 1982, de nabestaanden en ook voor de verdachten. Massaal werd aan deze oproep gevolg gegeven, iedereen in het wit gekleed als teken van opstanding en overwinning op het kwaad. En op Aswoensdag had de bisschop een gesprek met de president!
Een pluspunt is dan weer het vreedzaam samenleven tussen de verschillende religies en kerkgenootschappen onderling. Als ik ’s avonds de imam hoor bidden vanuit de moskee hier in de buurt en de synagoge er praktisch naast zie liggen, bekruipt mij wel eens de gedachte: Wie zou het nu eigenlijk bij het rechte eind hebben, zij of wij? Eerbied en respect zijn noodzakelijk om een gezonde samenleving mogelijk te maken.
Met dat al ben ik blij en dankbaar, mij hier dienstbaar te kunnen maken. Hoewel ik een Surinaams rijbewijs bezit, laat ik de rijkunst maar wijselijk voor wat ze is. Het links rijden en de enorme verkeerschaos (erger dan in Rome!) ondervind ik als serieuze hindernis. Waar ik moet zijn, kom ik ook te voet en de taxi is nog goedkoop ook. Bovendien lever ik zo ook nog een bijdrage tot een beter milieu. Ja, wij worden nogal eens gevraagd. Of het nu is voor een ziekenzalving of de inzegening van een huis. Vooral dat laatste is erg in trek. Voor mij een unieke kans om met de mensen thuis in contact te komen. Onze mensen zijn uiterst gevoelig voor deze dingen. Het leven is hier sterk doordrongen van het religieuze. Zo’n volle kerk als hier op Aswoensdag heb ik nog nooit in mijn leven meegemaakt. Enkele dagen later een morgenzegen in het CPI (Christelijk Pedagogisch Instituut). Op het schoolplein ’s morgens om 7.00 uur met jongeren van protestantse en katholieke huize. Toekomstige leerkrachten. Zorgen zelf voor alles - ‘pater’ neemt gebed en zegen voor zijn rekening. En dan alle lokalen afgaan en met wijwater besprenkelen. In de Goede Week moet ik weer daarheen. Tevens kennis genomen van de belabberde toestand van sommige klaslokalen. Misschien ooit nog eens een project voor de vastenactie (NL) …
Zo wordt het binnenkort weer Pasen. Hier geen lente, want altijd mooi weer, afgezien dan van de zware regenbuien, waarvan we er vele hadden in de zogenaamde kleine regentijd, die nu weer ten einde gaat. Maar eerst nog de Goede Week. Er wordt grote drukte verwacht, vooral op Goede Vrijdag, hier officiële feestdag. We zullen de parochiezaal moeten vrijmaken om plaats te kunnen bieden aan iedereen. Paasmaandag zijn de ‘seniore medeburgers’ speciaal uitgenodigd. Het schijnt dat er buiten de kerk grote teilen worden geplaatst om de mensen aan voldoende wijwater te helpen.
Nu ik al zoveel over zegen heb gesproken - als ik deze regels schrijf weer een regenbui van jewelste! - sluit ik af met de wens: heel veel zegen op al uw wegen! Een zalige Pasen!
Dank aan iedereen voor de getoonde belangstelling voor mijn doen en laten hier in Suriname.
Wij zijn elkaar niet vergeten en dat is ook goed zo. ‘Grantangi’ (bedankt in het Surinaams). ‘Mi o si’ (tot later) en ‘Tan bun’ (blijf gezond)! Veel groeten aan allen - in mijn Kampenhoutse tijd schreef ik altijd ‘witlof’, streekproduct aldaar, met een beetje fantasie een verbastering van ‘with love’.
Jan Verboogen, salvatoriaan
Driekoningenparochie, Verlengde Mahonielaan 27, Paramaribo, Suriname