Wereld Jongeren Dagen

Nadat we ons geïnstalleerd hadden gingen we nog naar de eucharistie in de Dom van Keulen . Het was een mooie viering al verstonden we niet altijd alles wat we  hoorden. Nadien waren we vrij in de stad en zochten we een plek om naar Köln Lichter te kijken. Dat is een vuurwerkfestival op de Rijn waarbij klassieke muziek werd afgespeeld (al was deze niet altijd te horen door de luide knallen van het vuurwerk).

De volgende ochtend kregen we opnieuw de kans om de dag te beginnen met een eucharistie. Daarna werden we in groepjes  verdeeld voor een groepsmoment waarin we elkaar wat beter leerden kennen aan de hand van een muzikaal pakket met vraagjes zoals: “Wat wou je als kind graag worden?”
Na het groepsmoment kregen we nog een spoedcursus over hoe we onze camera/gsm moesten instellen om de beste foto’s te maken . In de namiddag stond er een stadsspel op het programma. Hierbij trokken we door de stad en kregen we uitleg over onder andere de Dom

(waar relikwieën van de 3 koningen liggen)

In dat kerkje werd de Mattheüspassie van Bach voor het eerst uitgevoerd in 1727 . Hij ligt er zelf ook begraven.

Met opengesperde mond lijken ze om hulp te schreeuwen. Je loopt er haast letterlijk over de mensen van vroeger. Wij zijn met ons groepje helemaal naar het achterste gedeelte van de ruimte gegaan en we hebben ons daar 5 minuutjes neergezet met onze ogen dicht. Het was een heel bijzonder moment, want als je goed luisterde was het net alsof je metalen schakels tegen elkaar aan hoorde slaan. Het liet de rillingen over je rug lopen. Ook was er een ruimte die afgesloten werd met een metalen deur, ze werd niet verwarmd en enkel verlicht met het licht dat op natuurlijke wijze binnen viel door de smalle openingen die hoog in de muur zaten. De ruimte zelf was minstens 3 verdiepingen hoog en eindigde aan 1 kant in een smalle hoek waar je kon gaan instaan. Toen we daar even hadden gezeten bekroop ons een beklemmend en ongemakkelijk gevoel. Mede omdat je de geluiden van buitenaf vaag kon horen. We werden vanzelf stil en praatten enkel nog op een fluistertoon. Het was net alsof we ergens diep onder de grond zaten te wachten om te worden gedeporteerd. Verder was het museum zeer interessant maar we hadden te weinig tijd om alles te bekijken. Wel hebben we nog een wens mogen opschrijven en deze in de wensboom gehangen. Onderweg naar het museum zijn we ook even gestopt bij het herdenkingsmonument voor de Joden.

de  Karelsbrug, de astronomische klok en nog veel meer. Nadien waren we vrij en genoten we van de mooie gebouwen en van de sfeer die er hing. Ook bezochten we het Gouden straatje waar Franz Kafka gedurende 2 maanden woonde. Ook Nobelprijswinnaar en dichter Jaroslav Seifert woonde er. Het straatje komt aan zijn naam door een legende die vertelt dat er vroeger alchemisten woonden die goud konden maken.
De volgende dag vertrokken we naar Krakau.
Eindelijk, het moment waar iedereen naar uitkeek ! In de bus kregen we wat uitleg over Polen van de priester van de Poolse gemeenschap uit Antwerpen die samen met enkele Poolse jongeren mee was. 

Wereld Jongeren Dagen:

Krakou:

Toen we de grens van Polen over reden ging er in heel de bus gejuich op, nu waren we er bijna. Ook vandaag was er geen groepsmoment maar beluisterden we in de bus het verhaal over Mozes die het volk van Israël door de zee leidde. Eenmaal aangekomen op de camping in Gai (een klein dorpje net buiten Krakou) zetten we onze tenten op en installeerden we ons. Het was er nog rustig want de jongeren van de andere voorprogramma’s waren nog niet aangekomen. We trokken de stad in voor een eerste verkenning. Ook al gingen de Wereld- jongerendagen pas de dag nadien van start,  toch waren er al heel wat jongeren aangekomen.

Op maandag 25/7 liep het voorprogramma langzaam over in het programma van de Wereld jongerendagen. Met in de ochtend nog een laatste groepsmoment over de begeestering en waarin we voor elkaar talenten opschreven, een duifje vouwden en als afsluiter samen het prachtige lied “Geest van God” zongen. Nadien trokken we in kleine groepjes naar het centrum van Krakau om de stad nog meer te verkennen en iets te eten. Ondertussen zagen we verschillende groepen toekomen en legden we de eerste contacten.

Dinsdag verzamelden alle Belgische jongeren zich in de ons toegewezen ontmoetingskerk om er met alle Belgen samen te vieren. Het was leuk om mee te maken. Het kerkje was niet groot genoeg voor iedereen (ongeveer 400 Vlamingen, 700 Walen en nog enkelen van het Duitstalige deel van ons land) waardoor er verschillende mensen op de grond moesten zitten en de gangen van de zijbeuken volledig versperd waren. De viering zelf werd afwisselend in het Nederlands en het Frans gehouden met af en toe een woordje Duits. Die avond trokken we met alle jongeren van over de hele wereld samen naar het Blonia park waar de openingsmis plaats vond. Het leek wel op “de grote trek” zoals je die ziet in natuurdocumentaires. Want net als daar kwamen er van overal groepen bij die zich aansloten bij de grote groep om zo samen verder te trekken. Wij zaten redelijk ver van het podium en moesten dus op de grote schermen volgen. Op de radio (op mijn gsm) konden we luisteren naar een vertaling in het Engels. Het was geweldig om al die jongeren samen te zien vieren. We konden er ook te communie gaan. Voor mij was het een zalig gevoel om dat in die grote massa te kunnen meemaken. Op het einde van de viering begon de lucht grijs te worden en was er een grote kans dat het zou gaan regenen. Maar toen we met al die jongeren, het koor en het orkest samen “Jezus Christ, you are my life” begonnen te zingen, de strofes in verschillende talen, begon de hemel plots op te klaren en dreven de wolken weg waardoor de zon prachtig tussen de wolken tevoorschijn kwam. Het was echt een magisch moment om te voelen en te zien, het is haast niet met woorden te omschrijven.

De volgende 3 dagen begonnen telkens met een catechese, een nabespreking in groepen en een eucharistie.
De eerste catechese kregen we van monseigneur De Kesel, onze aartsbisschop. Hij begon zijn catechese met de aanslag in München om daarna naar het thema van deze catechese toe te werken : de barmhartigheid en hoe wij als jongeren barmhartig konden zijn.
De tweede catechese kregen we van monseigneur Hoogmartens. De catechese die hij gaf, bouwde voort op de vorige. Maar nu lag de nadruk op het je laten raken door de barmhartigheid van Christus. Hij vertrok van de parabels van het verloren schaap en de verloren drachmen. Na deze catechese was er geen groepsmoment maar kregen we de kans om bij één van de meegereisde priesters ( ze waren met 16 !)of bij één van de drie bisschoppen een verzoeningsgesprek aan te gaan.  Ik kwam bij monseigneur Hoogmartens terecht. Het gesprek deed mij echt deugd en ik heb goede raad gekregen van hem. Tijdens de eucharistie die nadien volgde, kregen we de homilie van monseigneur Dickmans, bisschop en pastoor in Brazilië. Hij vertelde echt rake dingen! Ik onthoud vooral het verhaal over hoe zijn medebroeders daar hem hadden verplicht een “zap zap” te kopen omdat het toch zo handig was. Alleen vond hij het jammer dat Jezus niet naar je “zap zap” (gsm) zal bellen. Ook vertelde hij ons dat geen van ons een verloren schaap was in de ogen van God , want dat we ons allemaal thuis wisten in Zijn geborgenheid.
De derde catechese kregen we van monseigneur Van Looy. In zijn catechese hielp hij ons op weg op om zelf een instrument te worden van de barmhartigheid van de Heer. Nadien was er weer een groepsmoment : de bisschoppen en de aartsbisschop vormden een panel en wij mochten ze met vragen bestoken. Zo kwam er onder andere de vraag “Als u de Paus zou zijn en u had 1 minuut om de jongeren toe te spreken op de Wereld- jongerendagen wat zou u dan zeggen?’ De antwoorden waren op zich wel mooi, maar mooier vond ik dat ze zeiden dat geen van hen ooit Paus zou worden maar dat dat misschien wel weggelegd was voor één van de jongeren onder ons.

Na de catechese vertrokken we telkens in kleine groepjes naar Krakau om daar deel te nemen aan het jongerenfestival in de stad. Op verschillende plaatsen stonden podia waarop er werd gezongen, gedanst, gebeden of waar getuigenissen te horen waren. Met mijn groepje zijn we naar enkele van deze festivalletjes geweest waar we leerden dat het Smidje van Lais zeer populair is in Polen en vaak op trouwfeesten wordt gedanst. Toen we de tekst hadden vertaald voor een Poolse vrijwilligster was ze wel wat teleurgesteld in hoe het liedje eindigt. Naast de festivalletjes bezochten we ook veel kerkjes. In één van die kerkjes kregen we van een vrijwilliger een minirozenkransje om een tientje te bidden, wat we ook meteen deden in het kerkje. Ook het standbeeld van de draak van Wawel en de drakengrot kregen een bezoekje van ons.

Op dinsdag 28/7 verwelkomden we ‘s avonds de Paus in het Bloniapark. Ook dit was weer een prachtig moment, ook al konden we de Paus enkel op het scherm goed zien omdat er nu zelfs nog veel meer jongeren waren dan met de openingsviering.

Op vrijdag volgden we de kruisweg die prachtig uitgebeeld werd. Soms met dans of acrobatiek, soms letterlijk uitgebeeld. Aan elke statie was ook 1 van de werken van barmhartigheid gekoppeld, zowel de lichamelijke als de geestelijke. Bijvoorbeeld statie 10: de kledij van Jezus wordt hem afgenomen werd gekoppeld aan het gebod om de naakten te kleden.

Op zaterdag vertokken we eerst met de tram en dan te voet van Krakau naar de Campus Misericordiae

praatten we nog over al wat reeds gebeurd was en wat nog moest gebeuren in afwachting van de avondwake. Dit was een mooi moment. Vooral toen wanneer het donker was er plots kaarsen doorgegeven werden en we al die vlammetjes langzaam in onze richting zagen bewegen.