VALENTIJN OP DE PAROCHIE
Natuurlijk is Valentijn ontwikkeld als een mooie en commerciële gelegenheid. Meer dan nooit is het zinvol om de menselijke affectie met God te vieren, dus ook in kerken en parochies. In zijn uitgebreide apostolische brief ‘Amoris Laetitia’ (niet ‘à Maurice et Laetitia’) over de liefde en de gezinspastorale, nodigt paus Franciscus ons uit om ook van Sint Valentijn een christelijke viering te maken met als doel echtparen en gezinnen binnen hun levensroeping te ondersteunen. Een viering is altijd open voor iedereen, iedereen heeft een affectief luik in zijn leven. In om het even welke toestand wij ook zitten, is het een belangrijk moment om dit met de Heer te delen en te vieren. De mogelijkheid geven om ons aan Hem toe te vertrouwen, onze dankbaarheid uiten, God laten werken, ons eigen toelaten te verwerken wat er gebeurt of niet gebeurd is.
Niemand kwetsen, zware opdracht voor een viering?
In tegendeel, een viering is maar echt, als er een stevig inhoud zit in teken van hoop en liefde.
Voor de parochie Sint Petrus en Paulus (Gent Zuid) kwamen een honderdtal mensen samen in de grote kerk van Christus Koning met Pastoor Gino Grenson, Erepastoor Michel De Beer en twee acolieten, allemaal in het feestelijke (liturgische) wit gekleed.
De muziek was mooi en vrolijk, geleid door de vlamdansende handen en armen van Annelie, de gitaar van Lieven en de klarinet van Guy om de aanwezigen te helpen zingen. Een magnifieke rode bloemschikking en decoratie versierden het altaar.
In de liturgie van het woord, uit de hand van heilige Paulus in zijn brief aan de Korintiërs (1Kor13), hoorden wij het Hooglied van de liefde. De Blijde Boodschap van Jezus op stap met twee volgelingen naar Emmaüs (Lc 24). Langs de weg putten ze aan de bron, en Jezus verlicht hun verstand van wat ze tot dan van de profeten en de Schriften begrepen hadden. Pas als ze Jezus voor wat meer uitnodigen: voor het eten en de nacht, bij de zegen van de maaltijd, het breken van het brood, herkenden ze hem. Hun ogen en hun verstand gaan ineens open. ‘Brandde ons hart niet in ons, zoals Hij onderweg met ons sprak en ons de Schriften ontsloot?’….
De lezingen van deze viering geven ons twee verschillende gereedschappen:
het kompas van de Liefde, samen God uitnodigen om onze harten te verwarmen, Hem nieuw leven laten inblazen, in plaats van onverschilligheid of wanhoop als sleutel bij het begin van deze tocht.
Na de homilie volgde een kleine bezinning van enkele minuten. Om het stof van het dagelijkse leven op de glans van onze liefde wat weg te schudden, en het weer laten blinken en versterken. Ziehier een keuze uit vragen om dit te verdiepen.
Ik deel met je, ik vertrouw je toe....
de 3 dingen die ik bewonder in jou
de 3 dingen die ik graag met jou wil bereiken
3 krachten die ons koppel verstevigen
de waarden die mij doen geloven in de toekomst
een vreugde of een zorg van deze laatste dagen
Godsliefde die overvloedig mijn leven bewoont
Het verwerken van eenzaamheid en gemis
Ook een gelegenheid om onze huwelijksbelofte te vernieuwen. Herhalen en zeggen tot onze partner dat ik hem/haar ontvang, dat ik mij aan haar/hem schenk, als enige, in goede en kwade dagen, en voor altijd. Een verbintenis voor en met God.
Al een paar weken op voorhand, toen Gino ons uitnodigde voor deze viering, klonk het direct naar ‘vieren met vreugde’. Spijtig genoeg liet de bedreigende Corona geen kans voor een receptie na de viering. Toch wilden wij het met een vrolijke noot afronden. Waarom drie chocolade hartjes? Hartjes bij een viering rond liefde spreekt voor zich. Chocolade…. Pastoor Gino houdt ervan, weet ondertussen iedereen. Het was een handig aardigheidje. Waarom drie? Een koppel bestaat tocht uit 2? Ja inderdaad, maar voor de zalige liefde wordt het 1 + 1 = 3. Deze viering heeft dat weer aangewakkerd, met de waarden waarop onze relatie gegrond is; even te afstoffen en even ons huwelijke belofte weer te zegenen. De Heilige Drievuldigheid staat hier ook niet ver.
Al een paar jaar met geëngageerde echtparen in een of andere OLVgroep – een internationale beweging die een spiritualiteit aan groepjes van koppels voorstelt – met pastoor Gino en ook de hulp van andere parochianen, bereiden wij samen deze viering voor, ten dienste van de gezinspastorale in de parochie en in Gent. Uit dankbaarheid voor de genade die we zelf gekregen hebben en waaruit onze liefde versterkt wordt, willen wij dit delen en doorgeven in alle nederigheid. Een gedeelde geloofsverdieping, mekaar luisteren en dialogeren zijn bron van een warme liefde en diepe eenheid in ons dagelijks leven. Is dat niet het geluk?
Catherine Inghels