Homilie van deken Jürgen
Drie jaar geleden op 23 september werd jullie parochieploeg van Gent-Zuid aangesteld, van de nieuwe parochie die ondertussen de bescherming geniet van de heiligen Petrus en Paulus. We beluisterden toen in de Christus Koningkerk hetzelfde fragment uit de Jakobusbrief en dezelfde evangeliepassage. Bij die aanstelling klonk het toen dat het aan deze beleidsploeg toekomt om effectief beleid te voeren, met verantwoordelijkheidszin en onder de eindverantwoordelijkheid van jullie pastoor-moderator Gino de beslissingen te nemen die moeten genomen worden; beslissingen die door de filter van het evangelie van Jezus de Christus zijn gegaan, die het kind -zoals Jezus ons zo-even voordeed, in het midden plaatst en in dit kind, in de weerloosheid van dit wezen het wezen van God doet oplichten. De ploegleden kregen de zending één ploeg te vormen van mannen en vrouwen elk met zijn kleur en de geur van zijn plaats van herkomst en met zijn eigen geestesgaven om in deze tijd en op deze plaats beeld te zijn van de Kerk.
Dank aan Paul!
Eén van deze plaatsen van herkomst met haar eigen kleur en geur maakt vandaag een kantelmoment door in haar grote dankbaarheid bij het afscheid van Paul Van Puyenbroeck als haar herder en de overdracht van dezelfde pastorale opdracht aan Gino Grenson. Nu wordt nog duidelijker wat Jezus over zichzelf in het Johannesevangelie zei als hij zichzelf de goede herder noemt: het zal worden één kudde en één herder (Jo 10,16).
Het herderschap van Christus
De lezingen helpen ons en in het bijzonder Gino om zijn pastorale zending binnen deze grote parochie en deze lokale gemeenschap te beleven vanuit het herderschap van Christus zelf, dé herder, in wiens dienst hij staat, door wiens vriendschap hij zich gedragen mag weten. Zoals op de andere kerkplekken roept de Herder hem met de woorden uit de 2de brief aan Timoteüs het vuur aan te wakkeren van Gods genade dat hij bij zijn priesterwijding heeft ontvangen; om niet vreesachtig maar vrijmoedig, zonder schaamte te getuigen van het evangelie, waarop hij zo-even zijn handen heeft gelegd bij het aanvaarden van zijn pastoorschap. Voortbouwend op de erfenis van Paulus, een van jullie patroonheiligen, samen met Petrus is de pastoor aangesteld tot heraut en leraar. Een priester creëert zichzelf niet. Hij is de vrucht van Gods kracht, die iemand roept met een heilige roeping, omdat Hij dat wil, omdat Hij zoals Jezus dat zelf deed vrij zijn mensen kiest. Hij is niet aangeduid door de mensen, geen gedelegeerde om hen te vertegenwoordigen maar door Christus zelf, om op Hem te gelijken en Hem voor te leven. Bij dit gelijken en voorleven hoort ook het dragen van zijn deel in het lijden. Immers, het lijden en de pijn, de onmacht om eigen zwakheid en de zwakheid die hij van anderen ondervindt hoort bij het leven van de priester, niet in het minst nu zijn zending omvattender en veeleisender wordt, de druk en de ontmoediging toeneemt en de groeipijnen in de ontwikkeling van de parochie aanhouden, juist omdat dit zoveel blijft vragen en we vaak zo weinig nieuw vuur zien, vijf jaren verder.
De eerste en de laatste
Dit brengt ons bij de woorden uit het evangelie waarin Jezus, net als vorige zondag, verwijst naar zijn eigen lijden en sterven. Hij, de eerste is de laatste geworden. Zo zal ook zijn priester zijn, de eerste die de laatste wordt, de heer, die de dienaar is. En het is juist in het afstand doen van de grootste en voornaamste willen zijn dat het volwassen gezicht van de herder opduikt. Hij is geïncardineerd in zijn parochie, als een pin aan de deur vastgehecht aan zijn mensen, door en door betrokken, em-pathisch, begrijpend en juist niet eigenzinnig en toch als herder trekt hij vooruit, met het vuur dat in hem is aangewakkerd, en durft hij van daaruit wissels trekken met zijn dichtste medewerkers naar de toekomst. Dat vraagt wijsheid, de wijsheid waarom we voor Gino bidden hier en binnen de grote parochie. Die wijsheid, zo lezen we in de Jakobusbrief is komt van omhoog. Ze is niet menselijk maar toch in de mensen gelegd. God schenkt haar. Zij maakt ons bidden, vieren, het pastorale beraad, het nemen van beslissingen rein en helder. Zij streeft naar een vredelievende wijze van pastoraal bedrijven, naar een vriendelijke omgang, voor een houding die voor rede vatbaar is d.w.z. geen onmogelijke dingen van mensen vraagt of hen zou kwetsen in hun geloofsbeleving. Die goddelijke wijsheid helpt de pastoor om onpartijdig te zijn en oprecht, man van één stuk, om de zwakheden van anderen te ontzien en ze met barmhartigheid te verdragen, zoals anderen zijn zwakheden mee te dragen hebben. En ten slotte de wijsheid van omhoog zorgt voor rijke vruchten van goede daden. Het is juist aan wat de pastoor, de gehele ploeg, de kerkraad, catechesewerking en de verenigingen doen en niet alleen aan wat ze verkondigen dat mensen in hen allen Christus zullen ontmoeten binnen en buiten de gemeenschap die zich hier in het weekend verzamelt. Die wijsheid van omhoog, die Christus is, heeft zich vernederd en zich in een kind getoond, zich met een kind heeft geïdentificeerd.
Dit kind van 5 jaar oud dat deze parochie is staat in het midden vandaag in een kerk die symbool staat van eeuwen christelijk geloof hier te Zwijnaarde. Ze is toegewijd aan de patroon van de kinderen bij uitstek, de heilige Nicolaas. Wij bidden, Gino, dat u uit de mand van uw priesterhart alle goede gaven uit zal delen, ook hier aan de gemeenschap van Zwijnaarde zoals Paul dit samen met diaken Johan en de lokale ploeg deden en met u gul hebben gedaan en met u zullen verderzetten. Mag u als pastoor in uw grote parochie een moderator zijn; en pastoor zijn hier in Zwijnaarde als moderator is van deze grote parochie.
Jürgen François, deken van Gent
