Vanuit de VZW Parochiale Werken werd vorige zondag een eerbetoon gericht naar Frida die onze parochie verlaten heeft om met haar Erik elders een nestje te bouwen. Onze dank voor haar jarenlange inzet in onze parochie kon niet genoeg benadrukt worden. Onderstaande tekst is een impressie van hetgeen werd uitgesproken alvorens Frida met haar gezin verder werd gevierd in het parochiecentrum met een mooie receptie voor iedere parochiaan.
Het Centrum van Sint-Pieters Buiten is niet het gebouw Ros Beyaerd. Het Centrum van Sint-Pieters Buiten was Frida! Zij zorgde als een moederkloek voor deze plaats van ontmoeting en verbinding. Haar Erik en kinderen moesten haar meer dan een kwarteeuw delen met het Centrum.
Onbetaalbare inzet!
Ontelbare uren heeft ze daar gezeten en gewacht op elektricien, loodgieter, brandweercontroleur, traiteur, verantwoordelijke van familie enz. Ontelbare uren heeft ze daar gewerkt voor en achter de schermen: de voorbereiding en het klaarzetten van de zaal, de bediening achter de toog, het opruimen en het natellen van borden en bestek achteraf. Ontelbare keren heeft ze vooraf en nadien modderige vloeren en plakkerige toiletten gekuist. Ontelbare keren heeft ze de kledij voor de vormelingen verzorgd. Ontelbare keren heeft ze onkruid uitgetrokken en bloembollen geplant om van de tuin een paradijsje te maken. Ontelbare keren zat ze achter haar pc om reservaties te noteren, rekeningen na te kijken, facturen te schrijven en herinneringsmails te sturen. Ontelbare keren zat ze beneden te wachten wanneer een vereniging boven vergaderde om tijdens de pauze drank aan te bieden. Ontelbare keren plaatste ze haar fiets met grote fietszakken naast de gevel om de deuren te openen en de verwarming op te zetten. Ontelbare keren verzorgde ze de planten en verpotte ze nieuwe stekken en gaf ze liefde, veel liefde. Ontelbare keren reed ze met Erik naar de Makro om allerlei voorraad aan te kopen en de inventaris te doen kloppen. Ontelbare keren verzamelde ze mensen die haar hielpen bij recepties en werden hapjes gemaakt die velen konden smaken. Ontelbare keren animeerde ze Samana. Ontelbare keren zette zij en haar onvolprezen Erik zich in voor de Dekenij. Ontelbare keren klauterde ze ’s winters op het platform om de verstopte afvoer uit te kuisen. Ontelbare keren zat ze in vergadering met de VZW Parochiale Werken en blonk ze uit in praktische inzichten en pertinente vragen. Haar liefde voor het centrum zit verweven in de ziel van dat gebouw.
Tijden veranderen!
Maar ‘Times are changing’ zong lang geleden Bob Dylan reeds. Ook voor het Centrum als gebouw zijn de tijden veranderd. Parochiale verenigingen kreunen onder het tekort aan vrijwilligers, het Centrum wordt jaar na jaar minder afgehuurd en lijdt verlies, nieuwe inzichten krijgen zuurstof. Het Centrum is nu niet meer wat het was en zal nooit meer zijn wat het was.
Maar ‘Times are changing’ zong lang geleden Bob Dylan reeds. Ook voor het Centrum dat Frida belichaamde zijn de tijden veranderd. De beslissing werd genomen om niet alleen uit de Voskenslaan te verhuizen, maar zelfs uit Gent te verhuizen. O wat zijn we jaloers op Kruisem; zij krijgen een topkoppel nieuwkomers. O wat zijn we triest; wij verliezen een topkoppel parochianen. Maar wij mogen niet naar onszelf kijken en dus zijn we heel blij dat ze voor een nieuw geluk kiezen. We wensen jullie dit van harte. Wees nu maar het Centrum van Kruisem daar in het centrum van Kruisem.
We nemen nu geen afscheid met lege handen. We wilden jou een boemerang schenken zodat je naar ons kon terug gekatapulteerd worden. Een probleem is dat we er niet in slaagden om onze oude boemerang weg te gooien. Dus zetten we jou maar letterlijk en figuurlijk in de bloemen.
Wij zeggen geen vaarwel, maar tot ziens. Altijd welgekomen in onze parochie! We eindigen we met het citaat van een grote filosoof, iemand uit Ertvelde die zei: ‘Je was en bent gewèeeeeldig!’
