Toen ik een jongen van zes, zeven jaar oud was en in de knuffelende handen van mijn oma terecht kwam, gebeurde het meermaals dat zij me zei: ‘Ik zie je zo graag dat ik jou zou kunnen opeten.’ Al was ik toen al vertrouwd met het verhaal van Roodkapjes grootmoeder en de boze wolf, geen haar op mijn kinderhoofdje dat eraan dacht dat zij dit ooit zou doen. En nu, vijftig jaar later, zou zij er zonder twijfel meer dan één keer aan eten. ‘Ik jou je kunnen opeten!’: ik begreep het als een ware liefdesverklaring, als een belijdenis van een vrouw, stekezot van dat vriendelijke kleinkind!
‘Ik zou je kunnen opeten’: is het dat niet wat Jezus als zijn levensroeping zag? Zich waarlijk laten opeten door de andere mensen, vooral door hen die uitgehongerd langs de straten van het leven liepen? Is het dat niet wat Jezus tijdens zijn korte openbare leven aan vriend en vijand, aan jood en vreemdeling heeft willen duidelijk maken? Ik ben het levende brood, uit de hemel neer gedaald. De joden, op doortocht in de eenzame, verzengende woestijn, moesten elke dag het manna afwachten, van dag tot dag leven, konden geen voorraad opslaan, moesten zonder zekerheden verder, maar Hij, de zoon van de timmerman brak zijn leven liefdevol voor elke uitgestoten mens, die hongerde naar een plaatsje aan de tafel van de samenleving, Hij werd een levende beker, die overliep van levensvreugde en barmhartigheid waaraan velen zich konden laven. Als we Jezus morgennamiddag op het kruis van Golgotha horen zeggen ‘Ik heb dorst’ vat dat zijn hele levensverhaal samen: Jezus’ dorst naar de voltooiing van Gods Rijk te midden van de mensenkinderen. Hij heeft zich gebroken, zichzelf vergoten in de korte tijd dat de mensen zijn boodschap verdroegen en zijn aanwezigheid onder hen duldden.
Jezus heeft zich helemaal gegeven en die laatste avond, te midden van de twaalf was bijgevolg niets anders dan de kroon op het werk. “Hij gaf hen een bewijs van zijn liefde tot het uiterste toe,” bidt de voorganger in sommige canons die de kerk ons ter beschikking stelt. Vaak vraag ik mij bij het uitspreken van die woorden af: “Was er dan nog een bewijs van zijn liefde voor de mensheid nodig?” Jezus gaat door de knieën en wast de voeten van zijn leerlingen.
Witte Donderdag, dierbaren, nodigt ons om uit om in het diepste van ons gelovig hart echt dankbaar te worden om die God die zich in Jezus laat opeten, nadat Hij voor ons door de knieën is gegaan. Witte Donderdag nodigt ons uit te beseffen dat in het vieren van de eucharistie heel onze levensroeping als christen zit vervat. Daarom wordt het in de komende jaren des te belangrijker voor de toekomst van onze kerkgemeenschap in Gent-Zuid dat we verzorgd en doorleefd de eucharistie beleven, als een feestelijke, vreugdevolle samenkomst van mensen die zich kinderen van dezelfde Vader en daarom ook broeders en zusters van elkaar weten. Ons eucharistie-vieren moet intens, liefdevol ons geloof uitdrukken in een Jezus die zich eten laat en ons oproept om in zijn Naam gebroken brood, gedeelde wijn voor onze medemensen te zijn. Hij heeft ons een voorbeeld gegeven, en blijft ons een voorbeeld geven, elke tijd opnieuw.
Gino, 28 maart 2024
