Een dag uit het leven van zorgpastor Josefien | Kerknet
Overslaan en naar de inhoud gaan

Recent bezocht

Bekijk je recent bezochte microsites, auteurs en thema's
kerknet
  • Hulp
  • Startpagina portaal
  • Mijn parochie
  • Aanmelden of registreren
Menu
  • Startpagina
  • Kerk
  • Nieuws
  • Vieringen
  • Shop
  • Zoeken
IJD

IJD

  • Startpagina
  • Contacten
  • Zoeken
  • Meer
    • Zoeken
    • Wie zijn we? Lid worden Initiatief zoeken
      ActiviteitenkalenderKampen en reizenTaizéIJD voor studenten
      IJD-groep zoeken Wereldjongerendagen Begeleiders en vrijwilligers
      JaarthemaTools voor begeleidersPrivacy en GDPRVerzekering
      Vorming
      CursusVorming op maat
      Inspiratie Documentatiedienst Misdienaars Nieuwsbrief
Zieken verzorgen - Veertigdagentijd

Een dag uit het leven van zorgpastor Josefien

icon-icon-artikel
Gepubliceerd op zondag 22 maart 2020 - 7:52
Afdrukken
Zorgpastor Josefien vertelt ons hoe zij in deze bizarre tijden het werk van barmhartigheid 'zieken verzorgen' beleeft. "Het gaat ook over jou!"

Twintig minuten na zeven uur, ik stap de bus op richting trein en dan nog een bus. Een uur openbaar vervoer later stap ik enthousiast WZC Westervier binnen.

Ik ben Josefien, halftijds aan de slag als jongerenpastor bij IJD Brussel, halftijds zorgpastor in woonzorgcentrum Westervier. Een aantal weken geleden beloofde ik een dag uit mijn leven als pastor in beeld te brengen. De cursieve zin hierboven, dat is hoe mijn artikel normaal zou begonnen zijn. Het was af, alleen de gepaste foto’s moesten er nog bij genomen worden. Maar die foto’s zijn eventjes niet meer zo gepast. En het artikel ook niet meer.

Niemand had kunnen denken dat op twee weken tijd alles zo anders ging zijn.

En dus is dit ook geen artikel zoals gepland. Geen “dag in het leven van een pastor in een woonzorgzone van vzw Curando”. Want er wordt gekeken van dag tot dag, met de mensen en mogelijkheden die er voorhanden zijn, om te doen waar we voor staan: zorgen voor mensen. Voor bewoners en medewerkers.

En dus is dit geen artikel over alleen maar een pastor in een woonzorgcentrum, dagverzorgingscentrum en in assistentiewoningen. Dit is een artikel over en voor alle fanta-stische mensen – gisteren kregen we allemaal een blikje limonade in onze handen, vandaar de woordspeling – die er momenteel voor zorgen dat de sluiting van onze deuren voor buitenstaanders niet als een afsluiting van de buitenwereld aanvoelt.

Hierin vertel ik wat er net wel allemaal leeft in huis. Want vandaag gaat het leven uiteraard gewoon door in WZC Westervier. Nu de medewerkers van het centrum voor dagverblijf Sparke Viers ook al een week inspringen – na het sluiten van de deuren voor bezoekers – verloopt alles nog relatief normaal met de manschappen die er zijn. Zij springen in voor collega’s van het WZC die ziek zijn, of verplicht moeten thuisblijven.

In té grote schorten – want ook deze worden schaars – draaien ze mee in het leven dat nu eventjes (allesbehalve) ‘dagelijks’ is voor iedereen die hier binnenkomt.

Gisteren kregen we een blikje limonade. Omdat we het als team fanta-stisch doen #samensterk

En dat gaat als volgt: iedereen die het huis binnenkomt - wat enkel nog maar mensen zijn die moeten werken - wordt binnengelaten via de deuren die als sas geprogrammeerd werden: je belt aan, er wordt gekeken of je binnen mag en wanneer de ene deur achter je dicht is, dan pas gaat de andere open. Je meet je temperatuur (nummer één van de drie), noteert je naam, uur van aankomst en temperatuur en ontsmet je handen. Vanaf daar vertrekt iedereen naar zijn taken: koks gaan verse soep en een warme maaltijd koken, logistiek begint aan de taken om het volledige huis virusvrij en proper te houden, de livingmoeder begint met het uitdelen van boterhammen aan wie al aan de ontbijttafel zit (nu eventjes per drie of vier en met anderhalve meter tussen elkaar in plaats van aan de gezellige grote tafels)…

Alles als normaal. Alleen geen vrijwilligers die rond 9 uur komen vragen wie er naar de eucharistieviering wil, geen familielid dat eens voor het werk binnenspringt of een tas soep komt delen met mama of papa, geen samen fruitsla snijden voor ’s namiddags. Tjah, misschien net wat minder normaal.
 

En toch. Iemand vraagt rond of iemand de eucharistieviering van zondag op televisie wil bekijken. Niet die van op Nederland, maar een andere. Ja, die mag aangezet worden. Om 11 uur de vertrouwde lekkere kom soep. En intussen hebben ook al zeven bewoners vanochtend hun familie gezien en gehoord. Nee, niet in levende lijve, dat is waar. Maar een videogesprek of kort telefoontje hoe het met hen gaat, doet ook al zo veel deugd. Veel bewoners kunnen dit niet alleen, maar gelukkig helpen alle collega’s om rinkelende belletjes op te nemen, zowel op de extra gsm’s als op de tablets. En na het middageten gaat iedereen rusten. 

Rond 14.30 uur schuift iedereen weer aan tafel. En ja, er is inderdaad geen zelfgemaakte cake of fruitsla vandaag. Maar wie wil mag steeds een stuk fruit uit de fruitmand die op zijn vertrouwde plek staat, nemen. Weinigen doen dat, want intussen wordt de bakplaat opgewarmd voor pannenkoekjes. De heerlijke geur verspreidt zich door de living en iedereen krijgt er eentje. Uiteraard ook de klusjesman die een levering langs de sasdeuren – ene deur dicht, andere deur open – naar binnen sleurt (ja, want ook leveranciers mogen niet meer binnen), de teamcoördinator tussen twee telefoons door, poetsdame die net de deurklink voor een tweede keer ontsmet en de directeur onderweg naar een overleg. Een luid getoeter doet iedereen opschrikken.

Alle auto’s van de thuisverplegingsdienst rijden de oprijlaan op en verrassen ons met een toeterend applaus.

Maandag kregen zij een hartje onder hun ruitenwisser, vandaag laten ze ons zeker horen dat ze deze gevonden hebben. Wat een team.

De auto's van thuisverplegingsdienst Cura trakteerden ons op een toeterend applaus.
Pannenkoeken, daar wordt iedereen een beetje warm van.
Vorige Volgende

Drie uur in de namiddag is normaal hét moment waarop familie begint binnen te komen. En vrijwilligers om te kaarten in de hobbyruimte. Maar vandaag niets van dat alles. De cafetaria blijft stil en leeg. In de plaats is het vandaag tomatenplantdag in de ene living, want ondanks alles moet de moestuin in de zomer toch enkele goede planten hebben om kerstomaatjes van te snoepen bij het wandelen (#savethesummer). En intussen klinken in een andere living vrolijke deuntjes.

Wie wil kan verzoeknummertjes doorsturen en dan laten wij die voor die ene bewoner speciaal spelen.

En ook kaartjes en tekeningen komen onze richting uit. En al is het geen hobbyclub in de cafetaria, aan tafel in de living is er nu genoeg plaats om alle kleurpotloden open te leggen en zelf ook tekeningen in te kleuren of om toch met de breinaalden verder aan de slag te gaan. Telefoontjes om te vragen of mama of papa even tot aan het raam kan komen worden dan ook graag ingewilligd. Intussen komt er nog een bericht binnen van een school die vraagt wat zij nog voor ons kunnen betekenen met de kinderen die in de opvang zitten, en zo wordt de belofte gemaakt om handgeschreven brieven en zelfgemaakte quizzen onze richting uit te sturen. Wie geen zin heeft in dit alles, kan beroep doen op individuele verwennerij: een brushing van het haar of het lakken van de nagels. Allemaal door diezelfde zorgkundigen, verpleegkundigen, logistiek medewerkers, mensen van het woon- en leefteam, kinesisten en keukenmedewerkers die dit doen bovenop de taken die ze altijd al doen.

Intussen is het vijf uur in de namiddag. Met het avondeten eindigt de namiddag en begint de avond te vallen. Het is een dikke week geleden sinds de sluiting van onze deuren. De nieuwe routine, die begint te komen... Nu nog, nu we nog met genoeg op de werkvloer staan om het net wel vol te houden. 

Lieve mensen, hou je goed, blijf binnen en hou het voor iedereen die je tegenkomt ook goed. Zo zorgen jullie ervoor dat wij voor anderen kunnen zorgen.

(P.S.: Dit artikel werd geschreven vanuit een WZC waar, op dit moment, nog geen Covid-19 heerst onder de bewoners en medewerkers. Dit artikel heeft evengoed de bedoeling om alle andere medewerkers van alle andere zorginstellingen, in gelijk welke omstandigheden, een hart onder de riem te steken. Zowel in het ‘niemandsland’ van de woonzorgcentra – en jullie lazen net dat het eigenlijk geen niemandsland is – als in de frontlinies in ziekenhuizen en op alle andere plekken. #samensterk #liefdeintijdenvancorona)

Het voelt een beetje als de zoo, maar net wat leuker in deze tijden.
Kaartjes, handgeschreven brieven en tekeningen meer dan welkom.
Wat zijn wij blij met al jullie lieve post!
Vorige Volgende

Om af te sluiten, een gedicht gemaakt door één van de bewoners

 

"Corona heeft ons getroffen tot in het diepste van ons hart,
maar het blijft iets heel apart.
We maken het hier gezellig en knus,
en sturen jullie een dikke kus.
We kunnen elkaar even niet zien,
maar toch krijgen ze hier een dikke tien op tien.
Breng gerust één tot aan de deur een koekje of een taartje,
al krijg je nu geen ingangskaartje.
We hebben het hier heel fijn,
nu we gezellig samen zijn.
Het komt allemaal wel weer goed,
dus voor iedereen veel goeie moed.
Vele groetjes van ons allemaal!"

Gepubliceerd door

IJD

Meer

Mens en Maatschappij
Artikel
woonzorgcentra
Veertigdagentijd
coronavirus

Deel dit artikel

Deel op Facebook
Deel op Twitter
Deel via e-mail

Lees meer

Little acts, great Love (Vasten2020)
readmore

Veertigdagentijd 2020: 'Little acts, great love' - Doe jij mee?

icon-icon-artikel
Liefde in tijden van corona
readmore

Little acts great Love - Liefde in tijden van corona

icon-icon-artikel
Little acts, great Love - Week 2
readmore

Little acts, great Love - Dorstigen laven

icon-icon-artikel

Recent bezocht

Bekijk je recent bezochte microsites, auteurs en thema's
© 2023 Kerk en Media vzw
Vacatures
Contact
Voorwaarden
YouTube
Twitter
Facebook