En dat gaat als volgt: iedereen die het huis binnenkomt - wat enkel nog maar mensen zijn die moeten werken - wordt binnengelaten via de deuren die als sas geprogrammeerd werden: je belt aan, er wordt gekeken of je binnen mag en wanneer de ene deur achter je dicht is, dan pas gaat de andere open. Je meet je temperatuur (nummer één van de drie), noteert je naam, uur van aankomst en temperatuur en ontsmet je handen. Vanaf daar vertrekt iedereen naar zijn taken: koks gaan verse soep en een warme maaltijd koken, logistiek begint aan de taken om het volledige huis virusvrij en proper te houden, de livingmoeder begint met het uitdelen van boterhammen aan wie al aan de ontbijttafel zit (nu eventjes per drie of vier en met anderhalve meter tussen elkaar in plaats van aan de gezellige grote tafels)…
Alles als normaal. Alleen geen vrijwilligers die rond 9 uur komen vragen wie er naar de eucharistieviering wil, geen familielid dat eens voor het werk binnenspringt of een tas soep komt delen met mama of papa, geen samen fruitsla snijden voor ’s namiddags. Tjah, misschien net wat minder normaal.
En toch. Iemand vraagt rond of iemand de eucharistieviering van zondag op televisie wil bekijken. Niet die van op Nederland, maar een andere. Ja, die mag aangezet worden. Om 11 uur de vertrouwde lekkere kom soep. En intussen hebben ook al zeven bewoners vanochtend hun familie gezien en gehoord. Nee, niet in levende lijve, dat is waar. Maar een videogesprek of kort telefoontje hoe het met hen gaat, doet ook al zo veel deugd. Veel bewoners kunnen dit niet alleen, maar gelukkig helpen alle collega’s om rinkelende belletjes op te nemen, zowel op de extra gsm’s als op de tablets. En na het middageten gaat iedereen rusten.
Rond 14.30 uur schuift iedereen weer aan tafel. En ja, er is inderdaad geen zelfgemaakte cake of fruitsla vandaag. Maar wie wil mag steeds een stuk fruit uit de fruitmand die op zijn vertrouwde plek staat, nemen. Weinigen doen dat, want intussen wordt de bakplaat opgewarmd voor pannenkoekjes. De heerlijke geur verspreidt zich door de living en iedereen krijgt er eentje. Uiteraard ook de klusjesman die een levering langs de sasdeuren – ene deur dicht, andere deur open – naar binnen sleurt (ja, want ook leveranciers mogen niet meer binnen), de teamcoördinator tussen twee telefoons door, poetsdame die net de deurklink voor een tweede keer ontsmet en de directeur onderweg naar een overleg. Een luid getoeter doet iedereen opschrikken.
Alle auto’s van de thuisverplegingsdienst rijden de oprijlaan op en verrassen ons met een toeterend applaus.
Maandag kregen zij een hartje onder hun ruitenwisser, vandaag laten ze ons zeker horen dat ze deze gevonden hebben. Wat een team.
