Samen is beter dan alleen
Wie zorgt ervoor dat we de stap naar geloof kunnen zetten? Dat we ervoor durven uitkomen? Wat sterkt ons geloof?
Bij velen was het een persoon met een zeker gezag die de jongeren uitdaagde om na te denken over het geloof: een ouder, een leerkracht, een begeesterde priester of catechist, die hen weten op te zoeken in hun eigen leefwereld.
Hun enthousiasme, hun manier van in het leven staan en de juiste vragen die ze stelden, zetten jongeren op weg in hun persoonlijke zoektocht.
Unaniem vertellen de jongeren dat ze er ook heel veel aan hebben om samen te komen met andere gelovige jongeren, om samen te bidden en om uit te wisselen over hun ervaringen. "Zo weten we dat we niet alleen staan in ons geloof en dat we niet de enige zijn die al eens een moment van twijfel of angst doormaken."
We sterken elkaar in het geloof.
Maar daar mag het voor hen zeker niet bij blijven. De Jokri- en misdienaarsgroepen mogen geen afgesloten jongerenwereldje vormen. 'We hebben er ook veel aan om met andere generaties samen te komen en te bidden. Daarom is het goed dat de parochies groter zijn geworden.
Zo worden meer mensen samengebracht en kunnen we terug gemeenschap vormen.
Geen jongerenkerk, maar een kerk met jongeren
Een belangrijk onderdeel van het gesprek draaide rond de plaats van jongeren in de kerkgemeenschap. De kerk is op zich is een prachtig fenomeen: een instituut gebouwd op de boodschap van liefde, inclusie en hoop die Christus verkondigde en met de ervaringswijsheid van een 2000 jaar oude traditie. Zeker, er zijn vele fouten gemaakt. Het is aan ons om uit deze fouten te leren.
'Wij willen actief betrokken worden in en deel uit maken van de kerkgemeenschap. Nu voelen we ons nog wat te veel in een hoekje geschoven.'
'De kerk heeft dan wel veel ervaring, maar wij hebben ook iets te bieden.'
Jongeren vandaag leren met een kritische blik kijken. Hen iets wijs maken is niet meer zo gemakkelijk. Ook op hun geloofsweg durven ze moeilijke vragen stellen. 'Hierdoor kunnen we de kerk een spiegel voorhouden en haar dwingen om zichzelf voortdurend te evalueren en telkens terug te keren naar de kern van de zaak: de blijde boodschap.'
Toegegeven, de kerk heeft al veel van haar autoritair imago ingeboet en doet steeds meer haar best om jongeren te betrekken. 'Deze tendens willen we graag verder zien groeien.'
Auteur: Isolde Ruelens