Het kruis van de Wereldjongerendagen is in België. Dit gebeuren vormt de aanleiding voor een groots katholiek feest in Brussel. Bijzonder mooi is dat het rondreizende kruis ook een stop maakt in een centrum dat residentiële drughulpverlening biedt aan minderjarigen. Samen met andere jongeren ga ik, zittend rond het kruis, met de inwonenden in gesprek over geloof.
Wie zijn zij?
Met een klein hartje wachten we buiten aan de ingang van het centrum. Ik ben er niet helemaal van overtuigd dat de jongeren die we zo meteen ontmoeten, open zullen staan voor een gesprek over geloof. Misschien vinden ze ons gewoon (wereld)vreemd? Van achter het raam kan ik enkele nieuwsgierige blikken ontwaren. Enkele jonge ogen kruisen de mijne als we het zware kruis van de Wereldjongerendagen uit de vrachtwagen laden. Een paar jongens schieten toe om ons te helpen. Samen nemen we even Jezus’ kruis als een last op onze schouders.
We komen in een ruimte die doet denken aan een gezellige woonkamer. De kamer wordt voornamelijk bevolkt door jongens. Maar toch kijken ook enkele jonge meisjes ons vanuit hun zetel aan.
Het lijkt even alsof we familie zijn. In wezen zijn we ook allemaal broers en zussen van elkaar, ook al is de invulling van onze levens anders.
Elke jongere verblijft 2 weken tot 6 maanden in het centrum. Sommigen komen uit vrije wil, anderen worden gedwongen opgenomen. Ze krijgen er les en doen uiteenlopende activiteiten. Gsm’s geven ze af bij het begin van hun verblijf. Het centrum een paar dagen verlaten kan pas na enkele drugsvrije maanden. Dit is nu even hun stekje, ver van de verleidingen van de buitenwereld.
Of het moeilijk is om samen te leven? “Ik heb hier nieuwe vrienden gemaakt”, zegt Lieselot. Maar uiteraard zijn er ook af en toe spanningen. Elke donderdag krijgen ze de gelegenheid om frustraties te uiten, vertelt een van de begeleiders.
Wie zijn wij?
Het geloof. Voor ons zo evident, voor hen misschien een ver-van-hun-bed-show. Leni, die vorig jaar de paus mocht interviewen, vertelt enthousiast over haar geloofsweg. Ze spreekt over Jezus’ leven, dat als voorbeeld kan dienen voor het onze. Ze vertelt over hoe lijden betekenis kan krijgen als mensen zich erboven kunnen stellen. En ze wenst deze minderjarigen hetzelfde geluk toe dat het geloof haar schenkt. “Al dan niet met God”, voegt ze er nog aan toe.
De jongeren in het centrum leggen ons hun vragen voor. Het zijn vragen die veel mensen in onze maatschappij zich stellen. Wie is God? Hoe bid je? Heeft Jezus echt geleefd? We proberen vanuit ons hart te antwoorden. We vertellen hen over God, die liefde is en aan wie we in ons gebed onze zorgen kunnen toevertrouwen. We leggen hen uit wat het geloof met ons doet, hoe het ons gelukkig maakt, en hoe wij verlangen dat zij dezelfde blijdschap mogen ervaren.
Een deugddoend gesprek
Sommige jongeren kijken naar beneden, anderen kijken nadenkend. Ik probeer hun lichaamstaal te verstaan. Wat zullen ze meedragen van deze ontmoeting? Michiel zegt eerlijk dat het geloof niets voor hem is. Arno deelt deze mening. “Maar ik respecteer wel de gedachten van anderen”, voegt hij er nog aan toe. Hun eerlijkheid typeert hen.
Het valt de 16-jarige Lieselot op dat we positief in het leven staan. “Dat is tof”, zegt ze lachend. “Het lijkt alsof jullie niet veel problemen hebben”, voegt ze er nog zachtjes aan toe. We verduidelijken, dat ook wij problemen hebben. Dat ons leven in wezen niet zoveel verschilt van dat van hen. Het geloof is voor ons een steun. Het is een kracht die ons helpt om problemen het hoofd te bieden. Die gedachte lijkt Enrico wel aan te spreken. “Dat God je helpt om een beter mens te worden, is mooi”, beaamt hij.
Simon vindt het gesprek met ons deugddoend. “Ik was vroeger gelovig, maar sinds het druggebruik is dat verloren gegaan. Ik denk wel dat het nog iets kan betekenen in mijn leven”, vertelt hij openlijk. Zijn woorden verwarmen ons hart.
Het is tijd om afscheid te nemen. Voor ik vertrek omhels ik Lieselot nog snel. Uit dankbaarheid. Omdat ik haar eerlijkheid en openheid waardeer. En omdat ik haar uit de grond van mijn hart een gelukkig leven toewens.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.