#2 Annelies De Meulenaere: 'Ervaringen die onder je huid kruipen'
Al van kleins af aan heb ik de Kerk als een 'thuis', een 'familie' ervaren. Als kind vooral om daar spelenderwijs te mogen groeien, in het besef dat ook God toekijkt. Als jongere is de gemeenschap voor mij steeds belangrijker geworden.
Ik heb het geluk gehad met andere jongeren samen te kunnen zoeken naar wat geloof voor ons betekent. Of soms alleen maar om me daarin niet alleen te voelen.
Op plaatsen als Taizé word je meteen verwelkomd in de 'familie' en mag je je echt thuis voelen. Dat zijn ervaringen die onder je huid kruipen en hopelijk nog jaren blijven nazinderen.
Elke jongere zoekt wel ergens een gemeenschap waar hij zijn eigen identiteit kan ontdekken en ontplooien. De Katholieke Kerk heeft daar al lang niet meer het monopolie, en ik hoop dan ook dat ze er werk van maakt om écht antwoord te bieden op deze zoektocht van zovele jongeren. Om een 'thuis' te creëren, met en voor jongeren, dat sterk staat naast de vele andere gemeenschappen die de maatschappij te bieden heeft, en zich van deze anderen onderscheidt, net omwille van het geloof.
# 3 Ingrid Verkennis: 'U heeft ons via duizend wegen samengebracht'
Er zijn veel elementen in de reactie van Anaïs waar ik het helemaal mee eens ben en mezelf ook in herken. Ik geniet van de vele IJD-activiteiten omwille van de onstane vriendschap en openheid die het met zich meebrengt.
Het is echt een plaats waar je jezelf kan zijn en alles kan delen. In mijn ogen is dat alles wat God van ons wenst.
Ik denk dan heel snel aan Pluskamp, het zomerkamp dat georganiseerd wordt door IJD Hasselt, Brussel en Vlaams-Brabant. Ik vond een aantal jaren geleden een affiche van dit kamp achterin een kerk. Ondertussen ben ik 4 keer meegegaan als lid en 2 keer als begeleider. En eerlijk, ik ga veel liever mee als begeleider dan als lid. Het geeft je zo veel voldoening om een groep jongeren te begeleiden, om ze elke dag meer te zien groeien, om ze te zien lachen... De kwaliteiten van een mentor die door Anaïs beschreven worden, vind ik deels terug in mezelf, maar niet allemaal.
Ik vind niet dat een goede mentor iemand moet zijn die voortdurend op zoek is naar heiligheid, maar wel iemand die een vertrouwpersoon is zonder te oordelen.
Iemand die luistert naar de noden van jongeren en hierop inspeelt. Dat probeer ik te zijn voor mijn leden en ik hoop dat ik hen net zo kan inspireren als mijn begeleiders mij vroeger geïnspireerd hebben. Er is een lied dat we elke zomer zingen met een heel toepasselijk zinnetje erin: ‘U die via duizend wegen ons hier samenbracht.'
#4 Nele Zanardi: 'Kwetsbaar in ons geloof'
Mijn persoonlijke ervaring leert mij dat veel jongeren onzeker zijn over wat ze kunnen betekenen voor het geloof. Er wordt dikwijls in de andere richting gedacht: 'Wat kan het geloof voor mij betekenen?' De tekst van Anaïs benadrukt ook de andere, niet te verwaarlozen richting, van deze relatie.
Daarnaast haalt Anaïs verschillende paden naar het geloof aan. Dit benadrukt, volgens mij, dat er niet één juiste manier is om naar het geloof op zoek te gaan. Zeker op momenten dat jongeren zich hier onzeker over voelen, kan dit een enorme troost zijn. Het is belangrijk om hierover in gesprek te gaan. Er moet hiervoor een veilige omgeving gecreëerd worden waar niemand bang is dat hij of zij (zoals op school) berispt zal worden omdat hij/ zij 'andere' antwoorden geeft dan de meerderheid.
Veiligheid en vertrouwelijkheid moeten gewaarborgd worden, dan pas kan er verwacht worden dat jongeren zich openstellen over onderwerpen waar ze zich misschien extra kwetsbaar over voelen naar leeftijdsgenoten toe, zoals het geloof.