Tijdens het weekend van 13 tot 15 april 2018 leefden verschillende vrouwen mee in een zustergemeenschap naar keuze. We wilden graag weten welke indruk deze ervaring op de zusters en op de deelneemsters gemaakt heeft.
Was het werkelijk de kans van hun leven?
Vandaag laten we een eerste deelneemster aan het woord. Zij leefde mee in de priorij van Bethanië. Een oprechte en inspirerende getuigenis.
Een kans om echt mee te leven
Ik heb er bewust voor gekozen om in een contemplatieve gemeenschap een weekend mee te leven. Ik ken reeds enkele 'actieve' gemeenschappen (al is een gemeenschap misschien nooit ten volle actief te omschrijven, elke gemeenschap heeft een contemplatieve basis). Nu wilde ik graag meeleven in een contemplatieve gemeenschap om het verschil te ervaren. Toch merk ik dat een contemplatieve gemeenschap ook steeds voor een stuk actief is.
Toen ik naar de priorij reed, besefte ik dat ik er niet als gast kwam, maar om mee te leven.
Een kans voor een nieuwe blik op de tijd
Deze andere ingesteldheid deed me op een of andere manier de dagen intenser beleven en ervaren. Ik heb dan ook bewust de rol van meeleven in de gemeenschap op mij genomen. De stricte uren, structuur en regelmaat gaven mij vooreerst wat een beklemmend gevoel. Naarmate het weekend vorderde, zwakte dit gevoel wel af.
Ik geloof dat de regelmaat van verschillende tijdsinvullingen een soort evenwicht kan brengen binnen het leven van de zusters, dat ertoe leidt om ten volle mens te worden. Dit werd me ook duidelijk in de uitleg die zuster Hannah in onze groep gaf over de Regel van Benedictus. Het thuiskomen in deze structuur was voor mij wel even wennen tegenover een leven leiden met deadlines en vele agendapunten. De stricte uren toonden voor mij echter ook de kracht van grenzen stellen aan tijd.
We krijgen, ontvangen de tijd. We zijn niet de beheerser over de tijd.
De tijdsindeling waarin ik mocht meeleven liet me dit ondervinden. Door deze grenzen aan de tijd te stellen, ervoer ik dat ik ook ontvankelijker werd voor de gegeven tijd, want ik bepaalde immers niet zelf hoe lang een taak of ontmoeting mag of kan duren. Het helpt de 'prestaties' of taken die ik doe in deze tijd te relativeren en ze in een bepaald perspectief te plaatsen.
Een kans voor stilte en dankbaarheid
Ondanks dat de zusters vaak in stilte leven met elkaar (naast de ontmoetingsmomenten), ontdekte ik een diepe onderlinge verbondenheid en bijzondere manier van contact maken. Zo beleven ze meestal de maaltijden in stilte.
Hierbinnen ervoer ik een gevoeligheid voor non-verbale communicatie die sterk ontwikkeld is.
Kortom, een prachtige weg om meer - echter - mens te worden tussen de mensen en in relatie met God. De zusters heb ik als hartelijk, dankbaar, menselijk en bescheiden, maar ook vol humor ervaren. Ik ben dankbaar om in deze warme gemeenschap enkele dagen te hebben mogen meeleven. Toch voel ik in mijn hart dat deze contemplatieve gemeenschap niet mijn weg is. Mijn verlangen gaat meer uit naar een 'actief' leven in de wereld met een contemplatieve dimensie.
Het vraagt voor mij nog verdere onderscheiding om te ontdekken vanuit welke levensstaat God wil dat ik dit beleef.
Wel is het voor mij helder dat geloven mij beweegt en deel uitmaakt van mijn identiteit. Ik voel het verlangen dit geloof ook verder te beleven in het leven van mensen in de wereld.
Zelf de kans van je leven beleven?
Onze zeven gemeenschappen geven graag jonge vrouwen de kans mee te leven in hun congregatie. Vind meer info op onze website of op de Facebookpagina van De kans van je leven.
