kerknet

Zondag 28 oktober

Het is vroeg in de morgen. De zang van de vogeltjes heeft nog geen plaats geruimd voor het lawaai van het verkeer. Rome: waar zoveel schoonheid vermengd wordt met zoveel stof en vuil. Waar het wit en het oker van de huizen zo goed past bij het blauw van de hemel en het groen van de pijnbomen. Rome, waar het gebed van de enen het antwoord is op het leed van de anderen.

Hier, zo lang geleden, zijn Petrus en Paulus gestopt om er het Evangelie te verkondigen. Hier hebben ze hun leven voor Christus gegeven. Van hieruit hebben de opvolgers van Petrus de Kerk geleid. Zoveel heiligen hebben gestalte gegeven aan de Kerk. En zoveel mensen kwamen en komen er nog op bedevaart. Rome ... wat een stad!

Laat mij deze synode afsluiten met een gebed.

Heer Jezus, ik verlaat vandaag Rome na er een maand verbleven te hebben om er deel te nemen aan de Synode.

Ik dank U voor deze weken van hard werken, luisteren, elkaar ontmoeten, met elkaar dialogeren.

Ik dank U voor de jongeren uit heel de wereld: zij waren de kern van onze gesprekken en ons gebed. Hun vreugde en verdriet, verwachtingen en onrust, al wat wij ooit gekend hebben en het onze werd en al wat wij nooit gekend hebben omdat het van hen is: dat alles Heer was daar aanwezig, als achtergrond.

Ik dank U voor de jongeren die U kennen en U willen beminnen.

Ik dank U voor diegenen die U niet kennen en die, zonder het te weten, U verwachten.

Ik dank U voor de 34 jongeren die hebben deelgenomen aan de Synode, namens al de anderen; ze brachten ons telkens terug tot het belangrijkste: waarom we moeten verder gaan, minder dan hoe we het moeten doen.

Ik dank U voor deze ervaring van katholiciteit, van broederlijkheid onder bisschoppen.

Ik dank U voor het vermoeid gelaat van deze bisschoppen die naar hun verre en soms verlaten landen terugtrekken, daar gezonden om Uw volk te leiden en te begeleiden.

Ik dank U voor Francesco, bisschop van Rome, die 'voorgaat in de liefde': zijn getuigenis, zijn nederigheid, zijn moed geven aan Uw Kerk. Zo'n mooi beeld van het Evangelie. Ja, wat is Uw Kerk zo schoon.

Ik dank U voor wat tijdens deze weken werd gezaaid, in de geesten, maar vooral in de harten. Door de Heilige Geest zal het vruchten dragen.

Ja, wees hiervoor gezegend! Laudato si, o mi Signore!

Vrijdag 19 oktober

Elke dag krijgen naast de bisschoppen ook een aantal jongeren het woord. Ze willen ons interpelleren. Ze spreken duidelijke taal, zonder omweg. Ze raken niet enkel de geest maar ook het hart. Ze worden duidelijk geapprecieerd, als ik telkens het applaus hoor.

Ik luisterde zo naar Tahiry die over de grote moeilijkheden rond opvoeding en onderwijs sprak in haar thuisland Madagascar.

Ik luisterde naar Daniël die het leven van een jonge christen in Pakistan beschreef, te midden van een overgrote meerderheid moslims.

Ik luisterde naar de katholieke Oksana die het belang van de families belichtte, om in Moskou de boodschap van de Synode te verwerken.

Ik luisterde naar de kreet en zag de tranen van Safa uit Bagdad, het spoor van zoveel geweld.

Ik luisterde naar nog een andere jongere die de aandacht vestigde op de verwachtingen van de jongeren van zijn land om te mogen rekenen op goed opgeleide begeleiders, zowel priesters als leken, die zelf ook goed begeleid zouden worden. 

In dat alles hoorde ik als een achtergrondmelodie: dat de Kerk ons niet laten vallen!

Alternerend op de zittingen in de aula, vergaderden de bisschoppen de laatste dagen ook in kleine groepen. In de mijne werd de plaats van de vrouw in de Kerk (en de Synode!) druk besproken, evenals de medeverantwoordelijkheid van de jongeren en hun betrekking in het leven van de plaatselijke Kerk. Maar ook vragen rond onderwijs, politiek engagement (ik heb drie Congolese bisschoppen in mijn groep!) of nog de aanwezigheid van de Kerk bij jongeren in de gevangenis kwamen ter sprake.

Een regenboog aan onderwerpen dus. Men zal veel talent nodig hebben om dit alles in de goede orde te kunnen plaatsen... Kom o Heilige Geest! Groetjes uit Rome!

Vrijdag 12 oktober

De synode is nu halverwege. Waarover gaat het? Nog altijd over de jongeren, het geloof, de Kerk. We vertrekken altijd van de tekst die werd opgesteld op basis van de antwoorden die de jongeren gaven op de verschillende vragenlijsten. Soms gaat het gesprek alle kanten op. Dikwijls zijn er herhalingen of tegenstrijdigheden: onvermijdelijk. Af en toe iets heel tof (neen, ik spreek hier niet over mijn eigen talk).

Ik vind dat we hard werken. Ons uurrooster: ’s morgens van 9 tot 12.30 uur, met speeltijd tussen 10.30 en 11 uur, en ’s namiddags van 16.30 (ja, de siësta moet ook kunnen) tot 19.15 uur.

Wanneer we aankomen in het Vaticaan, dan groet de Zwitserse wacht: molto simpatico!

Ofwel werken we in taalgroepen, ofwel is het plenaire zitting. Wat de taalgroepen betreft, ben ik lid van de circulus gallicus C, de derde Franstalige groep bestaande uit een 15-tal bisschoppen uit Canada, Congo, Mauritius, Cameroen, Centraal-Afrika, Laos, China (!), Frankrijk, Libanon en België.

In het begin was het een beetje stijf. Nu kennen we elkaar bij de voornaam.

En dan zijn er ook nog drie jongeren bij (uit Congo, Ivoorkust en Cameroen) die ons wakker schudden als we de neiging hebben te theoretisch te zijn. Ze houden zich niet in. Des te beter!

De plenaire zitting is in aanwezigheid van de paus. 267 bisschoppen van overal, de zogenaamde padri sinodali. Ook een aantal experten en 34 jongeren. We horen hun luid applaus als wat gezegd wordt in de goede richting gaat. Maar de zaal is mottig, zonder vensters, kleurloos... Uitstekende simultaanvertaling: ’t is soms plezant naar de nuances te luisteren van de tolken.

Verleden woensdag had ik de gelegenheid vier minuten lang het woord te voeren op de pleniaire. Ik had de roeping als thema genomen: een moeilijk en soms complex begrip, dat niets meer zegt voor de meeste jongeren. Helemaal op het einde heb ik voorgesteld dat de Kerk getrouwde jongeren zou oproepen tot het priesterschap. Voor het ogenblik zijn de reacties erg discreet. Ik hoop mij niet vergist te hebben...

Wordt alvast vervolgd!

+Jean

Lees hier de integrale toespraak van bisschop Jean-Kockerols

Vrijdag 5 oktober

Vandaag zijn we dag 3 van de bisschoppensynode over jongeren, geloof en roeping. Dit zijn in een notendop mijn eerste indrukken:

• Het indrukwekkendste: het is echt heel de wereld die hier vertegenwoordigd is. Wat is de wereldkerk mooi!
• Het ontroerendste: de gezichten van de jongeren die elke bisschop in zijn hart draagt. Al deze plaatselijke kerken hebben hun eigen jongeren, met hun vragen en hun enthousiasme. Hun aanwezigheid is tastbaar.
• Het vermoeiendste: elke synodevader heeft recht op 4 minuten spreektijd. We beluisteren dus tientallen speeches na elkaar, in een van de 6 officiële talen. Klamp u vast!
• Het lelijkste: de vergaderzaal, een beetje ouderwets, geen vensters noch versiering. Een parabel?
• Het grootste contrast: drie witte vlekjes op een donkere zee van zwarte soutanes: broeder Alois van Taizé, de algemene overste van de dominicanen en ... de paus uiteraard.
• Het eenvoudigste: de paus die zomaar rondloopt en net als alle andere deelnemers aan de voorzitter vraagt of hij iets mag zeggen.
• Het meest verwacht: de Heilige Geest, die langzaam duidelijk zal maken wat de Heer van zijn Kerk verwacht.

Bekijk ook het interview met KTO (Klik rechtsonder in de video op de knop Instellingen om de Nederlandse ondertiteling aan te zetten als ze niet vanzelf zichtbaar worden.)