Ik woon in een huis dat de naam Aqua Viva draagt, Levend Water. Er huizen vrijwel uitsluitend mensen die in de laatste fase van hun leven zijn en hier de zorg ontvangen die zij nodig hebben. Vanuit mijn kamer kijk ik uit op een bron van stromend water, levend water, dat blijft stromen, het park in, de wereld in. Opeens weet ik het, waarom de naam van ons huis een beeld is van ons zijn hier. We worden wel ouder, maar zouden toch willen blijven ‘stromen’. En voelen vaak een ‘tegenstroom’ in onszelf. Hoe blijf je een ‘stromend’ mens? Ik herinner mij flarden van een sprookje dat ik ooit hoorde. Het droeg de titel ‘Het sprookje van het zand’.
De rivier die het 'onmogelijke' wil
Een rivier, die vanuit zijn bron in de verre bergen door allerlei landschappen stroomde, bereikte eindelijk het zand van de woestijn. Toen hij iedere hindernis was gepasseerd, probeerde de rivier ook deze woestijn te doorkruisen, maar hij bemerkte dat het water verdween, hoe snel hij ook door het zand stroomde. Hij was er echter van overtuigd dat het zijn bestemming was om deze woestijn te doorkruisen en toch zag hij geen weg. Toen fluisterde een verborgen stem die van de woestijn zelf was: “De wind kan de woestijn oversteken en dat kan de rivier ook. Door als vanouds te stromen kom je er niet doorheen. Je zult óf verdwijnen óf een moeras worden. Er lijkt maar één mogelijkheid: je door de wind eroverheen laten dragen, naar je bestemming toe. Je moet je laten opnemen door de wind.”
De rest van het sprookje en de mijmering van jezuïet Hans van Leeuwen lezen? Klik dan hier.
De afbeelding boven het artikel is de bron waar Hans van Leeuwen SJ vanuit zijn kamer zicht op heeft.
