Stilletjes Jezus achterna

"Wie mij volgt, maar niet breekt met zijn vader en moeder en vrouw en kinderen en broers en zusters, ja zelfs met zijn eigen leven, kan niet mijn leerling zijn. Wie niet zijn kruis draagt en mij op mijn weg volgt, kan niet mijn leerling zijn." (Lucas 14:25-33)

“Ga maar stilletjes Jezus achterna.” Dit zei een vrouw die ik in het ziekenhuis bezocht. Zij was opgenomen voor een ingrijpende operatie. En hoewel de operatie goed was verlopen, bleken er complicaties te zijn, waarvan ze moeizaam herstelde. Ik sprak haar vlak vóór de operatie. Ze was in volmaakte rust. Overleefde zij het, dan was het goed. Ging zij dood, dan was het ook goed. In beide gevallen was en bleef zij in de handen van God. In haar ogen las ik de totale overgave. Haar focus op God. Zonder voorbehoud. Hoe graag ze ook wilde leven. Haar dochter was angstig, bang haar moeder te verliezen. Maar haar moeder troostte haar: het komt goed wat er ook gebeurt.

Gericht op haar geestverwant Jezus

Zo’n tien dagen na de operatie vertelde ze: Ik heb zoveel geleerd, ik ben hier sterker uitgekomen – zoals eerder na een crisis – en ik weet nu wat ik tegen mensen ga zeggen als zij angst, pijn en onzekerheid moeten doormaken. “Ga maar stilletjes Jezus achterna.”

Geloven is een ongewis avontuur

Nadenkend over de hierboven geciteerde evangeliepassage, denk ik dat deze vrouw precies doet wat Jezus bedoelt. Haar focus is en blijft gericht op God. Ze houdt niet krampachtig vast aan het leven, zelfs niet aan haar bloedverwant, haar dochter, van wie ze zielsveel houdt. Ze richt zich op haar geestverwant: Jezus. Hij is de enige die haar door dit alles heen trekt. Hij geeft haar wat ze nodig heeft.

Het is me gegeven

Zij krijgt vaak te horen dat ze zo bewonderenswaardig sterk is, maar dan wijst ze direct naar boven. Ik heb dit niet aan mijzelf te danken, maar aan Hem. Kijk maar naar Hem. Het is me gegeven.

Als ik bij haar ben, lees ik voor uit de Bijbel die zij bij zich heeft. Die zit vol met papiertjes, met teksten die haar aanspreken en haar commentaar daarop. Deze vrouw maakt werkelijk werk van haar geloof; ze studeert, leest en bidt; alleen en met anderen. Om zo goed mogelijk Jezus’ volgeling te zijn. Om te begrijpen, om te vragen en te zoeken.

Een levenshouding, een manier van leven

Als we voor Jezus kiezen, dan is dat niet zomaar iets. Niet iets wat je doet in je vrije tijd of als je er zin in hebt. Het vraagt om een levenshouding, een manier van leven. Het is een ongewis avontuur. Het vraagt om een focus. De rest staat daar in dienst van. Met scherpe woorden roept Jezus ons daartoe op. Weet wat je doet als je voor Mij kiest. Trouw zijn aan God gaat soms tegen de wereld in, soms zelfs tegen je eigen familie, soms zelfs tegen je eigenbelang. Het is geen gemakkelijke weg; je moet je kruis dragen. Anderen verklaren je voor gek.

Ik denk: die oude vrouw heeft het begrepen

Want niet bouwen op mensen maar op God is in onze tijd een vreemd fenomeen. We hebben de tijd niet mee. De wetenschap komt met grootse inzichten, terwijl religie als gevaarlijk wordt gezien. De Kerk komt regelmatig in opspraak. Geloof wordt beschouwd als iets achterhaalds. We leren dat we vooral in onszelf moeten geloven.

De genade van de overgave

En toch blijf ik denken aan die oude vrouw. Met een innerlijke vrijheid en wijsheid zit ze daar gelukkig te wezen aan het infuus, met het pijnlijke been, haar geschonden gelaat en de grove littekens. 

En ik denk: zij heeft het begrepen. Zij mocht de genade van de overgave ontvangen. Dat kun je niet van iemand eisen. Je kunt er naar verlangen, erom vragen. En dan misschien – soms even – wordt het je gegeven.

Ik blijf maar denken: deze vrouw, deze vrouw, zij gaat stilletjes Jezus achterna.

Deze bijdrage is van Annemarie den Blanken en zij werkt als geestelijk verzorger in het Erasmus Medisch Centrum Rotterdam.

Daarnaast heeft zij zich verdiept in de ignatiaanse spiritualiteit en is begeleider in de Geestelijke Oefeningen.

Meer artikelen over geloof, samenleving en cultuur vindt u op www.igniswebmagazine.nl