Vorige week ben ik bij de tandarts geweest. Een al wat oudere man. Ik schat dat hij al minstens 40 jaar dag in dag uit aan tanden werkt. Weinig opwindend, heb ik altijd gedacht.
En toch, de tandarts, nadat hij mijn tand verzorgd had, wist met zijn vreugde en fierheid bijna geen blijf. Niet dat mijn tand hem voor zo’n onwaarschijnlijke uitdaging geplaatst had. Maar gewoon, zo vertelde hij met een brede glimlach, de voldoening van een goed uitgevoerd werk. Ik houd echt veel van mijn job, zei hij, bij het betalen.
Ja, roeping bestaat. In alle mogelijke vormen. En het uiteindelijke merkteken is steeds hetzelfde: vreugde.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.