Onze traditionele pinksterwake kon in de huidige context niet doorgaan, maar bij Jokri laten we ons daar niet door doen en stampen we een toffe activiteit uit de grond. De coronacrisis dwingt ons ook om creatief te zijn met de locaties van onze Jokri-activiteiten. Voorbije keren hebben we ons al geamuseerd in de tuin van de dekenij, de Eglantier en de Sint-Nicolaaskerk. Deze keer was de speelplaats van het Sint-Jozef-Klein-Seminarie de setting van een fijne avond. Terwijl de regen met bakken uit de hemel viel, waren onze Jokrieten gezellig samen pizza aan het eten. We praatten over hoe we ons de voorbije maanden hadden bezig gehouden, maakten wat grapjes, en het was alsof we nooit gestopt waren met Jokri-avonden.
Maar van veel pizza eten kan je soms wat loom worden. Daar moest natuurlijk verandering in komen, want we hebben al lang genoeg stil gezeten in de lockdown. Op de planning stond een spelletje baseball, maar dan op de Jokri manier. In plaats van een baseball heb je een mousse voetbal, we gebruikten geen knuppel maar gewoon onze voeten, en in plaats van honken gebruikten we poortjes van glazen flessen. Dat laatste gaf wat een extra niveau van gevaar aan onze activiteit.
Nadat we eerst wat testrondjes deden om de regels onder de knie te krijgen, was het tijd voor het echte spel. Om nog wat bij te leren over elkaar, kwam er een extra uitdaging bij in het spel. We kregen ja/nee-vragen voorgeschoteld over een bepaalde speler, en dan moesten we het ‘ja’-poortje of ‘nee’-poortje aanduiden om de lopers te doen stoppen. Zo kwamen we over enkele Jokrieten te weten dat ze al eens uit een hangmat zijn gevallen, dat ze nog nooit een raam gebroken hebben, of dat ze niet altijd ‘gezondheid’ zeggen als iemand niest (tot verontwaardiging van andere Jokrieten). En terwijl waren onze leden de benen vanonder hun lijf aan het spurten, en haalden er sommigen zelfs een home-run! Het eindresultaat: heel wat extra kennis over elkaar, het besef dat je conditie toch niet meer is wat het ooit was, en (slechts!) één gebroken fles.
Voldaan ploften we ons neer op de banken op de speelplaats. De hectische activiteit werd gevolgd door een rustgevende korte viering. We maakten het stil om te bidden voor al wie getroffen is door corona, alle studenten die examens tegemoet gaan, en voor mensen in derdewereldlanden die momenteel in heel moeilijke omstandigheden leven. We sloten de avond af met een lied en keerden dan huiswaarts.
Doordat we zolang niet hadden kunnen afspreken, beseften we nu hoe fijn het toch wel was om elkaar nog eens te zien en hoe hard we het gemist hadden. Daarom kijken we reikhalzend uit naar 26 juni, want dan staat onze laatste Jokri-avond van het werkjaar gepland! Tot dan!
