Wist u dat de Bijbel vol staat met verhalen over vluchtelingen? Abraham vluchtte naar Egypte om te ontsnappen aan hongersnood. Zijn zoon Isaak vluchtte naar de Filistijnen. Diens zoon Jacob moest de toorn van zijn broer ontvluchten. Nog een generatie verder kwam Jozef in Egypte terecht, waaruit zijn volk generaties later opnieuw wegvluchtte onder leiding van Mozes.
Mensen op de vlucht zijn van alle tijden. Volgens de UNHCR, de vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties, zijn wereldwijd meer dan 65 miljoen mensen gedwongen op de vlucht. Slechts zes procent van hen verblijft in Europa. De meesten vinden een onderkomen in het Midden-Oosten en in Afrika. Libanon vangt 1,2 miljoen vluchtelingen op, Pakistan 1,5 miljoen, Turkije 1,8 miljoen.
En het houdt niet op. Elke dag opnieuw worden 34.000 mensen gedwongen hun woonplaats te ontvluchten.
Dat is per dag dubbel zoveel als alle vluchtelingen die in 2016, in een heel jaar tijd dus, in ons land aankwamen.
En dan durven wij te spreken over vluchtelingenstroom of vluchtelingencrisis. Wie de dingen plaatst in een wereldperspectief, wordt vanzelf meer sereen en bescheiden.
Een beschavingskeuze
Dat alles zijn louter de statistieken. Hoe zit het met de mensen achter die cijfers? Dagelijks bereiken ons de meest gruwelijke oorlogsberichten uit de Syrische stad Aleppo, om maar één voorbeeld te noemen. We zijn stilaan immuun voor die onheilstijdingen, we staren er dwars doorheen. Nochtans gaat het om de reële pijn van vele duizenden kinderen, van vaders en moeders, van grootouders, van mensen van vlees en bloed.
We hadden het zelf kunnen zijn.
Hun lot beroert ook paus Franciscus, zoals hij eerder deze maand in zijn zondagshomilie vertolkte: We mogen niet vergeten dat Aleppo een stad is waarin mensen leven: families, kinderen, ouderen, zieken. Helaas zijn we de oorlog en de vernietiging intussen gewend. Ik doe een beroep op het engagement van iedereen, omdat we oog in oog staan met een beschavingskeuze: nee aan de vernietiging, ja aan de mensen van Aleppo en Syrië.
Meer dan wie ook onze naasten
Iedereen, zegt de paus. Dus niet enkel de politici, de diplomaten, de internationale instellingen. Natuurlijk is het aan hen om een oplossing te vinden voor dat vreselijke conflict, maar zo lang dat niet lukt, zijn we samen verantwoordelijk voor de slachtoffers.
Hoe doen we dat dan? Vooreerst door de blik niet af te wenden.
Door niet te doen alsof ons ongemak bij het opvangen van vluchtelingen groter is dan de ellende van het vluchten zelf.
Het begint dus met een mentaliteit, met het omdraaien van een knop in ons hoofd. Met het door-en-door christelijke besef dat die verschoppelingen meer dan wie ook onze naasten zijn. Het christelijke geloof is geen theorie, het is een manier van leven, van denken en handelen, van zijn.
Een faire kans
Op vraag van de Belgische bisschoppen besteedt Kerk & Leven in dit kerstnummer extra aandacht aan de vluchtelingen. Ons Dossier is aan hen gewijd en leert ons dat er steeds minder vluchtelingen arriveren, maar dat er nog grote inspanningen nodig zijn voor hen die hier al zijn. Op de diocesane pagina’s leest u getuigenissen van mensen die vanuit hun christelijk engagement vluchtelingen opvangen en begeleiden. Ze helpen mensen aan een huis, maken hen wegwijs in onze wetten en gewoonten, waken erover dat de kinderen onderwijs krijgen. Het zijn prachtige, hedendaagse kerstverhalen, over mensen die hun herberg wijd openzetten voor wie onderdak zoekt.
Niemand verlangt van ons dat we alle vluchtelingen ter wereld opvangen, maar het beperkte aantal vluchtelingen dat tot hier geraakt op een menselijke manier onthalen en faire kansen geven, dat moet toch lukken?
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.