Als je je nergens helemaal thuis voelt en het idee hebt dat je kerkelijk dakloos bent, wat doe je dan als ouders met opgroeiende kinderen?
Met die vraag zitten wel meer ouders in Vlaanderen en Nederland, stelt Leo Fijen vast. In het laatste hoofdstuk van Succesverhalen in de kerk (Halewijn, 2019) belandt de gekende tv-presentator en hoofdredacteur van KRO-NCRV in Klein-Brabant bij parochie-assistente Inge Hauchecorne. Een hoofdstuk als smaakmaker.
Verhaal 30 ~ Succes van jonge kerk: ouders die kerkelijk dakloos zijn en hun eigen vorm zoeken
Wat doe je dan? Je gaat je eigen droom realiseren. Dat is in het kort het verhaal achter het succes van de Jonge Kerk Klein-Brabant. Pastoraal coördinator Inge Hauchecorne vertelt dat verhaal.
Klein-Brabant ligt precies op de grens tussen Antwerpen, Oost-Vlaanderen en Vlaams-Brabant. De ouders met hun kinderen komen niet meer dan vier of vijf keer per jaar bij elkaar. Meer is niet te doen, voor deze vrijwilligers. Deze frequentie sluit ook beter aan bij het ritme van deze tijd:
Je maakt ook deel uit van een religieuze gemeenschap als je een beperkt aantal keren samenkomt.
En je werft er daardoor makkelijker mensen voor. Want de ouders komen niet alleen maar voor de viering. De meesten komen al om 9 uur aan voor het gezamenlijk ontbijt. Meestal gaat het om 20 tot 30 deelnemers. Die gaan daarna uiteen in groepen om elkaar echt te ontmoeten en te praten over de vragen van het leven en geloof. Om 10.45 uur begint het samen zingen, als opmaat voor een levensnabije viering, met een priester. Natuurlijk is het ook mogelijk om alleen voor de viering te komen. Bij de vieringen zijn er altijd meer mensen dan bij het ontbijt. Je maakt deel uit van religieuze gemeenschap als je maar 4 keer samenkomt.
Voor de meesten is het echter een totaalpakket van eten, ontmoeten, verdiepen, zingen en vieren. Inge Hauchecorne noemt deze Jonge Kerk een succes.
Het is een succes, deze kerkvorm die nu al 10 jaar duurt. Omdat deze aanpak een antwoord geeft op het zoeken van ouders in deze tijd en op het verlangen naar een andere vorm die meer aansluit bij hun leven. Daar zijn we in geslaagd. Want 10 jaar later zijn we er nog steeds, in Lippelo. Maar het kan ook heel goed dat nieuwe ouders nieuwe vormen willen. Deze vorm van organisatie speelt zich regionaal af, buiten de territoriale grenzen van parochies. Soms moet je dat doen om aan je trekken te kunnen komen, aldus een bevlogen pastoraal coördinator.
Leo Fijen besluit elk hoofdstuk met een aantal aandachtspunten. Bij het succesverhaal van Klein-Brabant luiden die als volgt:
- Als je kerkelijk dakloos bent, kun je ook zelf op zoek naar nieuwe vormen.
- Vaak gaat het om ouders die hun geloof willen vieren met hun kinderen daar in de gewone parochies geen ruimte voor krijgen.
- Jonge ouders zoeken steeds vaker hun eigen weg.
- De frequentie van nieuwe initiatieven is beperkt: vaak 4 of 5 keer
- Kerkgangers van deze tijd voelen zich ook bij beperkte frequentie betrokken.
- Je geloof beleven met je kinderen is veel meer een totaalpakket van eten, ontmoeten, verdiepen, zingen en vieren.
- Ook buiten de vaste territoriale structuren van kerk en parochie is er een inspirerende gemeenschap mogelijk.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.