De berg op

De natuur is vol woorden van liefde, maar hoe zullen wij ze kunnen horen te midden van constant lawaai, voortdurende en hebberige verstrooiing of de cultus van de schijn? Veel mensen ervaren een diep gebrek aan evenwicht dat hen ertoe drijft de dingen heel snel te doen om bezig te zijn, in een voortdurende haast die op haar beurt hen ertoe brengt alles wat hen omgeeft onder de voet te lopen. Dit beïnvloedt de manier waarop men omgaat met het milieu. Een integrale ecologie vereist dat er tijd wordt besteed aan het herstel van een serene harmonie met de schepping, om na te denken over onze levensstijl en idealen, om de Schepper te aanschouwen, die leeft onder ons en in wat ons omringt, en wiens tegenwoordigheid niet moet worden vervaardigd, maar moet worden ontdekt, onthuld. (Laudato Si' 225)

Marcus 9
Zes dagen later nam Jezus Petrus, Jakobus en Johannes met zich mee een hoge berg op, waar ze helemaal alleen waren. Voor hun ogen veranderde hij van gedaante, zijn kleren gingen helder wit glanzen, zo wit als geen enkele wolwasser op aarde voor elkaar zou kunnen krijgen. Toen verscheen Elia aan hen, samen met Mozes, en ze spraken met Jezus.

Laten we de berg op gaan,
even maar.

proeven van het vergezicht,
het weidse perspectief,
de wenkende toekomst.

We zitten al genoeg in het dal,
waar de horizon vaak niet verder reikt
dan de blinkende spullen in het uitstalraam,
de soap op het kleine scherm,
de volgende auto in de file,
de nieuwe carriërestap,
de laatste modetrend
of het gekissebis over macht en eer.

Verlaten we even onze kantoren,
werkplaatsen en speelplaatsen,
onze statusupdates,
onze kleine zekerheden,
de voorspelbare rondjes die we draaien
in steeds dezelfde cirkels.

Laten we de berg op gaan,
en ons herinneren:
de stralende mens
en zijn hartstocht voor gerechtigheid.

misschien zien we weer even,
als in een wolk,
een glimp van het visioen,
de schepping zoals ze bedoeld was: 
bevrijd, geheeld, verzoend, 
met leven in overvloed 
voor al wat leeft. 

Het dal zal nooit meer hetzelfde zijn.