Uit Laudato Si’:
En toch is alles niet verloren, omdat de mens in staat is zeer laag te vallen, maar zich ook kan overtreffen. Hij kan opnieuw kiezen voor het goede en zichzelf verbeteren, ondanks alle mogelijke psychologische en maatschappelijke omstandigheden die hem worden opgelegd. Hij is in staat eerlijk naar zichzelf te kijken, afkeer voor zichzelf te tonen en nieuwe wegen naar de ware vrijheid in te slaan. (Laudato Si' 205)
Het is nooit te laat
We kunnen ons vastrijden op een doodlopend spoor.
We lieten ons verleiden door het gouden kalf dat ons het 'Rijk der vrijheid' beloofde:
'Alle remmen los', 'Vooruitgang met je ogen toe'..
We onderdrukken dan in onszelf de stem die ons aanspreekt,
die ons bemoedigt om andere wegen te gaan.
De stem van de belofte, die ons teder aanraakt,
het diepste in onszelf ondersteunt.
Onderdrukt is die stem wel, maar ze is niet weg.
Ze kan ons op een dag weer de ogen openen, ons hart beroeren.
Dat is het moment, dat we samen zouden willen beleven.
We verscheuren waanzinnige plannen die mensen tegen elkaar opzetten.
We tekenen weer een nieuwe toekomst,
met bange, bevende handen die aarzelen, maar toch doorzetten.
Dan wordt het verlorene terug gevonden,
dan is er zoiets als 'barmhartigheid' of 'ontferming'.
De horizon opent zich weer!
Daarvan spreken de lezingen van vandaag:
Mozes wil zijn halsstarrig volk toch weer op Gods wegen plaatsen,
herinnert aan de belofte die het in zich draagt.
Jezus schuift aan tafel met tollenaars en zondaars,
die achter harde bast een zachte kern bewaard hebben
en daarom vatbaar zijn voor bekering.
Zelfs de nukkige oudste zoon, die in zijn eigen gelijk zich heeft verschanst,
moet mee aan tafel, anders kan het feest niet doorgaan !
Na de oorlog met het Russisch regime moet er toch weer gepraat worden,
na de puinhoop die we van onze wereld hebben gemaakt,
mogen we toch de onschuldige aarde weer bewerken om iets nieuw te zaaien.
Na eeuwenoude vetes tussen bevolkingsgroepen en racistische uitlatingen
mogen we toch elkaar weer de hand reiken
en ons scharen achter een gezamenlijk plan,
dat onze samenleving, onze aarde kan redden.
Het is nooit te laat !
(Jan De Roeck)
Herstel van relaties
• Met het verhaal van de oudste en de jongste zoon, sluit de lezing uit Lucas (Luc. 15, 1-32) naadloos aan bij het citaat uit Laudato Si'. De jongste zoon illustreert dat het klopt dat een mens zeer laag kan vallen, maar ook in staat is om terug te keren en 'nieuwe wegen naar de ware vrijheid in te slaan'. 'Er moet feest zijn, want hij was dood en is weer levend geworden,' zegt de vader.
• Zijn wij die jongste zoon? De westerse wereld verbruikt de ganse draagkracht van de aarde om zijn levensstijl te onderhouden. Ons erfdeel is er doorgejaagd, en nog is het niet genoeg. We blijven meer eisen van de aarde, en rekenen erop dat het consumptiefeest kan doorgaan, ook al weten we dat zo het levensweb zelf kapot gaat.
• Kunnen we nog terug vanuit die dood naar het leven? Kunnen we ons laten terugvinden door God en onze roeping als mens herontdekken? Zullen we op onze stappen terugkeren en zeggen dat we misdaan hebben? Moeten we de reactie van de oudste zoon vrezen?
• Met de gevolgen van de klimaatverandering, het verlies aan biodiversiteit en de teloorgang van ecosystemen, zullen we hoe dan ook een gekwetste en gehavende wereld nalaten aan wie achter ons komt, met grote uitdagingen voor levensvoorwaarden als zuiver water en voedselzekerheid.
• Kunnen we leven met het onbegrip en de woede waarmee de jonge en toekomstige generaties zullen terugkijken op de onze? Zullen ze ons verwijten dat we van onze groei-economie een afgod hebben gemaakt, waarvoor we buigen en offers opdragen? (cfr. Ex.32,7-11)
• Het daagt ons uit om manieren te vinden om te werken aan verzoening. Toelaten dat we met vreugde verwelkomd worden in de herstelde relatie tussen God, de mens en de aarde.
Vind meer inspiratie in het aanbod voor liturgie, bezinning en gesprek van Ecokerk
Ontdek de campagne 'Met een 7-sprong naar integrale ecologie'
