We konden er al bijna niet meer van slapen. 18 september konden we eindelijk terug met zijn allen afspreken in onze vaste stek, de dekenij van Sint-Niklaas. Met het perfecte nazomerweer ploften we ons neer in de tuin. Iedereen was blij om elkaar terug te zien. Er werd gepraat, gelachen, en zelfs een beetje gedanst. En was het eigenlijk al niet heel lang geleden dat we nog eens samen frietjes hadden gegeten? Daar moest natuurlijk verandering in komen, dus konden we allemaal lekker smullen van overheerlijke frietjes en snacks.
Daarna trokken we naar de kapel om even te bezinnen. De gebedsviering zat een beetje anders in elkaar dan anders. We bekeken een video die ons deed beseffen hoe kostbaar onze vrije tijd is. Daarom moeten we deze optimaal benutten. We dachten hier allemaal over na en schreven neer waar we onze vrije tijd momenteel aan besteden en waar we die het eigenlijk het liefste aan zouden besteden. Met deze boodschappen vulden we een symbolische zandloper.
Met zo’n mooi weer konden we toch niet binnen zitten zeker? Gelukkig konden we een heus stadsspel spelen. Het doel was om zo veel mogelijk tijd te verzamelen voordat onze vrije tijd was uitgeput. Door middel van de nieuwste technologieën konden we via onze smartphone opdrachten uitvoeren doorheen Sint-Niklaas om deze tijd bijeen te sprokkelen. We navigeerden ons door de stad, waarbij sommigen blij waren dat er zoiets bestaat als een gps-app. Op bepaalde punten konden we direct punten verdienen, op andere plaatsen moesten we eerst een opdracht uitvoeren. Zo maakten sommigen het stadspark onveilig door aan een topsnelheid te lopen, trokken anderen even de aandacht van omstaanders door op het midden van de markt te gaan liggen, maar konden we ook eens nadenken over een gedicht. Na onze initiële haast om zo veel mogelijk punten te verzamelen, kwamen we langzaam tot het besef dat we het meest genoten van het spel wanneer we even op de pauzeknop drukten en de fijne activiteiten uitvoerden. Maar ondertussen waren we bijna de tijd uit het oog verloren, dus trok iedereen nog een stevig sprintje terug naar de dekenij.
Terug aangekomen deelden we met elkaar de zotte dingen die we waren tegengekomen onderweg en de ietwat gênante zaken die we soms hadden gedaan. Dan was het spijtig genoeg al tijd om afscheid te nemen van elkaar. Maar op het volgende weerzien moeten we niet lang meer wachten. We kruisen alleszins de dagen af tot 16 oktober, want dan is het weer zover. Tot dan!
