Is dit typisch voor religieuzen?

In onze jezuïetengemeenschap hebben we regelmatig een “communauteitsavond”. Het schema is telkens hetzelfde: eerst een half uur stil gebed, samen in de kapel; vervolgens gezellig avondmalen; en dan praten we zo’n twee uur met mekaar: we leggen de agenda’s open en wisselen uit over een vooraf bepaald onderwerp. We eindigen met een pintje.

Deze maal ging het over ontspanning. Niet meteen mijn specialiteit … Het werd een boeiend en open gesprek waarin elkeen kon vertellen hoe  en wanneer hij zich al of niet kan ontspannen;  wat helpt en wat belemmert. Wat gezegd werd was niet heel origineel. Wel echt en herkenbaar.

Een medebroeder vertelde dat dat halve uur stil gebed bij het begin voor hem ontspanning bij uitstek was. En een ander zei dan weer dat in ogenblikken van grote stress het uiteindelijk het stille gebed is dat hem verder helpt.

Typisch voor religieuzen? Ik ben er nog niet zo zeker van.

Meer overwegingen van Nikolaas Sintobin sj op www.inalledingen.org