Beste parochianen,
Na een kleine drie weken op zending ben ik terug in Koersel.
Op 5 september ben ik gepakt en gezakt vertrokken naar oefenkamp Bergen Höne in het noorden van Duitsland. Na mij te hebben geïnstalleerd ben ik begonnen aan mijn werk als aalmoezenier. Het leven tussen deze vooral jonge militairen geeft mij echte levenslust. Het mogen delen van hun ervaringen en verhalen is iets waar mijn hart sprongetjes van maakt. De jonge mannen en vrouwen hebben de eerste week intensief getraind op het terrein. Langzaam maar zeker is er ook het besef bij deze jongeren dat het nu iets serieuzer is met de oorlog in Oekraïne. Een detachement was er overigens aan het trainen om uitgezonden te worden naar Roemenië en anderen voor een trainingsmissie naar Polen.
Na de eerste week, met zeer mooi en warm weer, kon er op zondag even de riem afgelegd worden.
Ik had dan ook iedereen uitgenodigd om de gebedsviering met communie-uitreiking bij te wonen en dit in openlucht. Achter de logementen was er door een vorige eenheid een mooi populieren kruis geplaatst, het zou zonde geweest zijn om deze opportuniteit niet te benutten.
Het gaf mij enkel voordelen:
- Het was lekker dichtbij voor mij, maar ook voor hen
- Ze moesten zich niet omkleden
- Het was zeer laagdrempelig zodat ik iedereen kon bereiken.
De opkomst was een verrassing van jewelste. Verschillende eenheden waren aanwezig en zelfs enkele hoge officieren waren er. Ook zij waren achteraf verrast door de hoge opkomst.
De tijd tikt echter onverbiddelijk verder en zo werd er in de tweede week terug hard getraind. Onderweg bracht ik vele bezoeken aan de mannen en vrouwen. Na twee weken beginnen echter ook de eerste “problemen” op te duiken en dan wordt de padré erbij gehaald. Het gaat dan om relationele problemen, het gemis van de kinderen en soms ook psychologische problemen. Ik probeer dan steeds dat luisterend oor te zijn en hen te begrijpen, te steunen en te begeleiden naar een oplossing. Als padré richt ik mij dan tot alle hulpverleners die mee zijn. Zo is er de dokter, de kinesist, de vertrouwenspersonen, enz. De dokter trouwens, dat was een “specialleke”. De meegereisde dokter was een opgeroepen reservist en in het echte leven, wetsdokter.
We zijn niet gespaard gebleven van enkele grote ongevallen tijdens deze oefening en daar ligt ook een taak op mij te wachten. De zorg voor het personeel is voor mij een belangrijk item. De nazorg echter nog meer want na een eventuele opname in het ziekenhuis ontferm ik mij over hen. Geruststellen, familie laten contacteren, opvolging van de repatriëring met de andere hulpverleners, enz.
Na de tweede week echter kwam de vraag om terug een gebedsviering te organiseren. Deze keer had ik gekozen voor de militaire anglicaanse kapel in een naburige Duitse kazerne. De Duitse aalmoezenier was zo vriendelijk mij deze ter beschikking te stellen. Met enkele bereidwillige militairen hebben we deze kapel vlug omgevormd. We moesten zeker meer stoelen bijzetten(?) want de verwachting was dat er nog meer mensen zouden komen dan de vorige zondag.
Ondertussen was er ook een Franstalige aalmoezenier toegekomen in het oefenkamp en we hadden afgesproken om simultaan een viering te houden voor beide landstalen. Hij een veldviering en ik in de kapel.
Opnieuw een geslaagde viering. Samen hebben we bijna 30% van de militairen die zondag weten te bereiken, op het piekmoment waren we met 1200 man in het kampement, je mag zelf even rekenen hoeveel er dan zijn komen opdagen, wetende dat er nog velen verhinderd waren wegens opdrachten.
Ik kan dan ook, samen met mijn collega aalmoezenier, terugkijken op een fijne ontmoeting met de militairen, met hun gevoelens en gedachten, met hun bezigheden en hun zorgen. Ik kijk er naar uit om terug samen met deze enthousiaste en gemotiveerde jongeren op stap te gaan. We hebben al een afspraak gemaakt om samen deel te nemen aan de militaire bedevaart te Lourdes volgend jaar? Wordt vervolgd…….
Versluys Tonny
Militair Aalmoezenier 2de klasse
