Homilie Beloken Pasen 2025
Lieve mensen,
De Paasdrukte en – vakantie zijn voorbij, hopelijk de buikpijn wegens teveel chocolade ook.
Het is nu uitkijken naar de volgende hoogtepunten: Vormsel, Eerste communie, OH Hemelvaart en vooral ook Pinksteren, hét feest waarin – onder de krachtige impuls van de H. Geest – de hoop, het geloof en de Liefde ten volle doorbreken in de jonge kerk en hopelijk ook bij ons.
We hebben die kracht nodig zeker na het overlijden van paus Franciscus en de grote vraag welke weg de verantwoordelijken binnen die grote wereldkerk, willen inslaan, bij en door de keuze van een nieuwe paus.
Maar Pinksteren laat nog even op zich wachten: we zitten ‘nog maar’ bij Beloken Pasen … beloken … luiken … gesloten ramen en deuren.
Het is voor de leerlingen een periode van worsteling, waarbij angst, ongeloof en het onvermogen om de pijn van het ruwe afscheid los te laten,
de bovenhand halen.
Maar de ‘verrezen’ Jezus, laat zich niet tegenhouden door gesloten deuren.
Hij komt binnen en spreekt iedereen aan in alle openheid en vrijheid.
Dat doet Hij ook bij ons en wij zijn vrij te kiezen of we Hem toelaten of – zoals Thomas – afwijzen.
Jezus komt ‘in vrede’ en wenst ook tot 2 keer toe dat Zijn angstige en bedroefde leerlingen, vrede vinden: zodat niet alleen de deur van de bovenzaal, maar vooral die van hun gesloten hart, open gaat.
Wat heel opmerkelijk is, dat is de manier waarop Jezus dat doet.
Hij komt niet binnen met veel vertoon en kondigt niet heel theatraal aan ‘Hallo allemaal, jullie kleingelovigen; hier ben Ik sè, zie je nu wel dat Ik verrezen ben!
Komaan hé, zet u erover, gooi die ramen en deuren open en begint met mijn Kerk, want daarvoor heb Ik jullie samen geroepen (Kerk: ek-kaleo = samen roepen).
Neen, Jezus wenst Zijn volgelingen vrede toe en toont dan Zijn kwetsbaarheid, Zijn ‘gekwetst-zijn’, Zijn lijden, Zijn pijn, Zijn wonden en het is die diepe solidariteit met de pijn van Zijn volgelingen, die de deur van hun hart – zeker ook bij Thomas - doet open-gaan.
Jezus gaat niet boven de kwetsbaarheid, de pijn en onzekerheid van zijn mensen staan, neen, net zoals bij de voetwassing zet Hij zich bij hen ‘neer’.
Het is als die vuistregel bij een ziekenbezoek: ga niet boven op het bed of hoger zitten dan diegene die je bezoekt.
Het is een beetje contradictorisch dat elk jaar weer – al zoveel eeuwen – het lijden en sterven van Jezus zoveel aandacht krijgt, dit Evangelie van de ‘ongelovige’ Thomas gelezen wordt en dat wij toch zijn opgevoed in een geest van: “Wij moeten sterk zijn, onze kwetsbaarheid en onze kwetsuren vooral niet tonen!”
Maar het gevolg daarvan is dat we deuren sluiten: deuren naar de anderen toe, en de littekens van verborgen pijn en verdriet worden vaak ook een gesloten deur naar geloof toe.
Jezus nodigt ons uit om onze pijn in Zijn gehavende handen te leggen opdat wij bevrijd worden, en de deur van ons hart open zou kunnen gaan.
En neen, dat gaat niet vanzelf. Ook de leerlingen hadden daar nog tijd voor nodig. Zij moesten elkaar bemoedigen, hun ervaringen van hoop delen zoals de Emmaüsgangers, zoals de ommekeer van Thomas.
Ze moesten de verrezen Heer leren zien in mensen die ‘En toch’ durfden zeggen.
Dan gaan deuren open, ook in en tussen ons.
Dan kan de kerk echt be-Geest-erde Kerk zijn.
Teken van Licht, Hoop, Vrede en Liefde in onze gekwetste en kwetsbare wereld.
Het moge zo zijn. Amen.
